Music challenge

Δεν συγχύζομαι, απλά απορώ, γιατί πάντα μας ενδιαφέρει το δικό μας ζητούμενο και όχι των άλλων.

Θα ακούσω κάτι γλυκό και θα σου το αφιερώσω, πάντως...

 

@gazza

 

@Tenebra_Silente

&

 

Στο έχω ξαναπεί, μπορεί να μην ισχύει αυτό και απλά να επιλέγουμε οι αφιερώσεις/challenges να μην κοινοποιούνται αλλά να μένουν μεταξύ των ενδιαφερομένων  

Μια εκτέλεση που μου άρεσε, εκ των "πιτσιρικάδων" τότε Metallica, to you (κι όχι της κόρης)

 

if you're horny.. let's do it...

 

@Ana Steel



Tο κείμενο που ακολουθεί, ξέρεις ότι το λάτρεψα απ' την πρώτη στιγμή που το διάβασα...
Δεν έχει να κάνει με σένα...ήθελα απλά να στο αφιερώσω...έτσι...δίχως λόγο...
Μάλλον ο Πειραιάς πριν μου ξύπνησε τα blues και τα δικά μου λόγια κουλουριάστηκαν σε κάποια τσέπη στο σακάκι...
Σαν τις άπειρες διαφημιστικές ταμπέλες που κοιτάζουν το λιμάνι...βουβές...Λες και περιμένουν κάποιο βραδινό πλοίο, για να τις ξαναπάρει μακριά...

Το τέλος της παράκαμψης

Κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται,
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας.
Στέκομαι στο έδαφος,
μα δε με θέλεις...
Χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα.
Δεν έχω τίποτα να σου δώσω
κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω,
περισσότερο από κάθε άλλη φορά,
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια.
Κάθε φορά που κοιτάζω εσένα
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα,
η αντανάκλαση της σύγχυσης,
οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα,
η ανακάλυψη του οίκτου
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει.
Κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ,
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου,
μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω.
Γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν’ αργοπεθαίνει,
λεπτό με το λεπτό,
αστέρι μ’ αστέρι,
δορυφόρο με δορυφόρο.
Δώσ’ μου τα χέρια σου,
κράτησε μακριά τα ψέματα,
χάρισε τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν.
Θέλεις ν’ ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω,
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια.
Σε σκέφτομαι...
Μέσα από εσένα είδα εμένα,
τη στρογγυλή άκρη της Γης,
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως...

( Veronica Pramukhova )

 

Κι εγώ έχω ξαναπεί, ότι έχει κι άλλα νήματα για να το κάνετε αυτό, ή μείνετε εδώ και κάντε το υπαινικτικά, εσείς όμως επιλέγετε να αλλοιώνετε τον χαρακτήρα του και να παρασέρνετε και τους καινούριους που το συνεχίζουν, άλλωστε είναι μεγάλος κόπος να διαβάσει κανείς το εισαγωγικό ποστ του κάθε νήματος, το έχουμε εμπεδώσει και αυτό...
810 σελίδες μετά συζητάμε τα αυταπόδεικτα και τα αυτονόητα!!!  H Βαβέλ είναι εδώ... 

 

@open_mind @werther...Η εικόνα είναι ελεεινή, αλλά η μουσική είναι απίθανη...Ίσως και να σας αρέσει...  

 

Υπέροχο, ταιριάζει και με το nickname σου, σαν σκοτεινός ήχος σιωπής...