Oικογενειακό περιβάλλον και καθορισμός status

Απάντηση: Oικογενειακό περιβάλλον και καθορισμός status

Θέλω να βάλω στον κώλο μου το Στόουνχεντζ..

 

Ναι! αλλά .. θα πρέπει να διευκρινήσεις αν είχατε το ίδιο δωμάτιο, τον προσανατολισμό των κρεβατιών, αν πηγαίνατε μαζί στην τουαλέττα κλπ κλπ
μην τα ισοπεδώνουμε ολα πια!

 

Εγώ πάντως όταν η αδερφή μου έκανε μπάνιο προσπαθούσα να δω από την κλειδαρότρυπα εαν έχουμε το ίδιο παπι. Τελικά με την απορία έμεινα  

 

Απάντηση: Re: Oικογενειακό περιβάλλον και καθορισμός status

εγω παλι κοιταγα το πιπι της αδερφης μου και... μαλλον δε με αφεινε και αδιαφορο
παντα αναρωτιομουνα αν "πρεπει"ναχω ενοχες?κατεληξα... να μην εχω

 

Χμμμμ και μαζι καναμε μπανιο και ιδιο δωματιο ειχαμε ...
αυτο που με εκανε ανωμαλη λοιπον ειναι ο προσανατολισμος στα κεβατια!!
Κοιτα τι μαθαινει κανεις μετα απο χρονια:rollinglaugh:

 

@camera_obscura

Βλέπω ένα χαλί σε κοραλοκοκκινοπορτοκαλί και για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου τρέχουν τα σάλια...

Tώρα που το σκέφτομαι όμως καλύτερα, ίσως δεν είναι ανεξήγητος ο λόγος...

υπάρχει μια θολή σκηνή όταν ήμουν μικρός... ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα σε ένα χαλί παρομοίου χρώματος που είχαμε στο χωλ (τότε είχαμε και χωλ!) και έπαιζα στρατιωτάκια...

θυμάμαι ότι έκανα διάφορα μπρου και μπρου με το στόμα, όπως πολεμούσαν τα στρατιωτάκια, και μου είχαν φύγει σάλια.. Περνώντας η μητέρα μου, μου έβαλε τις φωνές "τί κάνεις εκεί; σήκω πάνω παιδί μου, λερώνεσαι και έχεις κάνει και το χαλί χάλια..."

Συνειδητοποιώ αίφνης, σήμερα, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, όπως είχα ξαπλώσει μπρούμυτα να τριβόταν το πουλάκι μου στο χαλί και να είχα ερεθιστεί...

Ισως αυτό να εξηγεί ότι ακόμη και τώρα, στα 40 φεύγα μου, αργά τα βράδια της αναβροχιάς, όταν όλοι βλέπουν φιλμνέτ ή το τορτσουριάρικο που έχουν κατεβάσει και την τραβολογάνε, εγώ συντονίζομαι στην κατ' εμέ ούλτρα καβλωτική εκπομπή της γκαλερί Μοιραράκη και ψωλοβροντάω, όχι με τα κατωφερή βυζιά της Δέσποινας, αλλά με τα υπέροχα μπουχαράκια - πάντα όμως με πολύ προσοχή, ώστε να μην λερώσω τον καναπέ και να μη γίνω και χάλια...

Αλοίμονο, τη στιγμή που λέει το μνημειώδες "Αλί, κούνα το χαλί", και είναι σαν να με κοιτά, σαν να μου απευθύνεται ως συγχωρούσα Μητέρα, όσο κι αν προστατεύω τον καναπέ από το σπέρμα μου με πετσέτες σε μέγεθος μπουρνουζίου (ει μη και Μπουρναζίου, μπορώ να πω) σπανίως καταφέρνω να μην τρέξουν πάνω του τα σάλια μου, καθώς εκσπερματίζω ψελλίζοντας την ερωτηματική κατάφαση "είσαι το μπουχαράκι μου..."

Να σημειώσω εδώ ότι στο "κανονικό" σεξ, παρόλες τις ανωμαλίες που κάνω, δεν βγάζω σάλια, πράγμα που αποδεικνύει πόσο φριχτά η οικογένεια μπορεί να επηρρεάσει, παβλοφικά, ακόμη και τους σιελογόνους αδένες!

Αχ, τί μου κάνατε, εσείς και το χαλί-μαντλέν σας, βραδιάτικα...

Dream

 

Δεν ξέρω αν είναι κουταμάρες, αλλά αυτό πιστεύω κι εγώ  

 

Απάντηση: Oικογενειακό περιβάλλον και καθορισμός status

Ενδιαφέρον το θέμα απ όλες του τις πλευρές.
Διάβασα όλες τις απόψεις και αυτό που τελικά διαφαίνεται είναι ενοχή κάτα κάποιο τρόπο συνολικά για την επιλογή.
Δεν φταίει ο μπαμπάς ή μάμα εγώ γεννήθηκα έτσι , φταίνε τα γονίδια φταίει και ο χατζηπετρής.
Το ζητούμενο είναι επηρέαζει το οικογενιακό ή κοινωνικό μας περιββάλον την ερωτική μας συμπεριφορά;
Σαφώς ναι σε βαθμό που για τον καθένα είναι διαφορετικός.
Όλοι έχουμε κοινές συνιστώσες αλλά όχι απαραίτητα κοινά βιώματα και στην ίδια ένταση.
Στην σύγχρονη ψυχοθεραπεία ορίζονται αρκετές γραμμές που κετευθήνουν στην μια ή την άλλη επιλογή το άτομο.
Το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί αφετηρία για αυτές τις διαδρομές αφού είναι και το πρώτο περιβάλλον που μας οδηγεί στην διαμόρφωση του συνειδητού.
Δεν είναι απαραίτητο να βιώσει κανείς σκηνές βίας ή κακοποιήσης ή περιορισμού
για να διαμορφώσει μια συμπεριφορά , η συμπεριφορά δεν διαμορφώνεται στην περίοδο που το συνειδητό έχει τον πρώτο ρόλο αλλά στην περίοδο που το ασυνείδητο κυριαρχεί.
Διαμορφώνεται δηλαδή έως τα τρια με τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής μας.
Είναι γνωστό πλέον πως η ζήλεια για παρέδειγμα έχει άμεση σχέση με τι οιδιπόδιο μας , επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας γιατί ο μπαμπάς αγκαλιάζει την μαμά και όχι εμάς , σε μια δεδομένη στιγμή που ούτε και οι ίδιοι οι γονείς το αντιλαμβάνονται.
Αυτό το βίωμα την δεδομένη στιγμή δημιουργεί μια ταραχή που ανάλογως στον καθένα χωριστά και σε συνάρτηση με αλλά βιώματα δημιουργεί ένα άγχος. Ακόμα και όταν περάσουμε στην ενσυνείδητη ζωή δύσκολα το αποβάλουμε και κάθε φορά που βιώνουμε μια σχέση , το άγχος έκεινης της εικόνας μας φέρνει πανικό που εκφράζεται με ζήλεια.
Σε ένα τέτοιο βαθμό βιώματα που ίσως να μην είναι ξεκάθαρα μέσα απ την πορεία μας στο οικογενειάκο περιβάλλον συνεπικουρούν για την διαμόρφωση της ερωτικής μας ταυτότητας.
Αυτό δεν σημαίνει κατα ανάγκη διαστροφή έφοσον έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας πως η ενήλικη πλέον επιλογή μάς μας προσφέρει ηδονή και όχι άγχος.
Η σχέση μας με το περιβάλλον που μεγάλωσαμε είναι καταλυτική σε όλα τα επίπεδα της ενήλικης ζωής μας αλλά οι επιλογές για αυτή την ζωη είναι κάθαρα δικές μας εφόσον έχουμε κατανοήσει ποιοι είμαστε και προς τα που πάμε.
Σημασία δεν έχει δηλάδη τόσο το γιατί έχουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και απο που προέρχεται , σημασία έχει να κατανοήσουμε αν αυτή η συμπεριφορά μας κάνει να νοιώθουμε καλά ή αν μας καταπονεί σε συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο.

 

Τι εννοείς "φταίει";

 

@DreamMaster,

ούριος άνεμος και ευτυχής συγκυρία σας έφεραν στο προσκήνιο πάνω στη δύσκολη ώρα που τα δάκρυα στα μάγουλά μου δεν έχουν ακόμα στεγνώσει από την φ(ο)ρουμαγμένη αποχώρηση του επίσημου διαδικτυακού μου teaser Dolmance. Ως άλλη μικρή Ελένη λοιπόν, που κάθεται και κλαίει, χαίρομαι για το νέο παιχνίδι που μου προτείνετε: «η γιατρός και ο δικαστής Σρ... ε, χμ, ο DreamMaster».

Παρακαλώ, καθίστε άνετα στο ντιβάνι και επιτρέψτε μου νʼ ανάψω ένα πουράκι βανίλια –ε, δεν είναι κομψό κορίτσι πράμα νʼ ανάψω ένα τσιμπούκι να για να παραμείνω εντός ορθοδοξίας- και να ξεφυλλίσω στα γρήγορα τα σκονάκια μου.

Πώς θα ξεκινούσε άραγε ο πατριάρχης ακούγοντας την αφήγησή σας; Θα έλεγε μάλλον «As any layman would argue...» ή κάποια σχετική φράση που διαβεβαιώνει για τη μετριοπάθεια της αυθεντίας, ενώ θα κέρδιζε χρόνο για νʼ αναπτύξει ταχύτητα και να μας την καρφώσει πισωκολλητά.
Θα τον αντιγράψω: «As any laywoman would argue...»... Θου Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, πού με ξέβρασε το κύμα;

Λοιπόν αρκεί, τέρμα τʼ αστεία, ας σοβαρευτούμε!

Η παιδική σας ανάμνηση φαίνεται να συνδέει τις σωματικές εκκρίσεις (σάλια, σπέρμα) με τη θερμή αίσθηση του μάλλινου πέλους. Η μαμά σας επεσήμανε ότι αυτό δεν είναι πρέπον κι εσείς τι κάνετε έκτοτε; Προσπαθείτε να απολαύσετε τα χαλιά και τα κιλίμια λαθραία, δηλαδή χωρίς να χύνετε πάνω τους ούτε μια στάλα του ένοχου υγρού!
Σε ανύποπτο χρόνο γράφετε: «Τί κρίμα να μην είμαι Βυζαντινός αξιωματούχος, να την τυλίξω στην πορφύρα μου και να την πάρω μαζί μου στη Βασιλεύουσα, να τους πω έχω μια νέα λέξη για το «δούλα», θα λέμε «Σλάβα» και τη λέξη αυτή θα την πάρουν οι Λατίνοι να την μπολιάσουν στις γλώσσες τους...» Η πορφύρα, το τύλιγμα (αλί Αλή!), οι γλώσσες (όλο εκεί γύρω στην περιοχή που εκκρίνονται τα σάλια περιφέρεστε)... Το χαλί γίνεται μαγικό και πετάει, ακριβώς όπως τα πουλάκια που πετάνε, πετάνε και στη μυθική Κωνσταντινούπολη (ή μήπως Βαγδάτη; ) των ηδονών μας πάνε ως άλλους Χαλί-φηδες.

Αρκετά όμως. Μετά από αυτό το μικρό sample, ελπίζω να σας έπεισα για τα ικανοποιητικά μου skills. Επειδή είμαι ακόμα μαθητευόμενη, για να συνεχίσουμε το session (το εν ντιβανίω εννοείται, μην πάει ο νους σας στο κακό) θα σας πάρω μόνο 60 ευρώ την ώρα (εν παρόδω, ελπίζω και άλλοι υποψήφιοι ασθενείς να προσέξουν τη γκρίζα διαφήμιση).

ΥΓ. Επειδή αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στο κεφάλαιο Sandor Ferenczi και έχει τονωθεί η ενσυναίσθησή μου, επιθυμώ να σας βοηθήσω να κατακτήσετε τη Δέσποινα Μ. (δεν ακούγεται σαν nick μυστηριώδους και σαγηνευτικής mistress αυτό; ) μπας και ξεπεράσετε το θεματάκι με τα χαλιά. Στείλτε της αυτό, θα την συγκινήσει: