O ρόλος της Ψυχής και του Σώματος

Η ψυχή θα πρέπει να μένει πάντα μισάνοιχτη, έτοιμη να καλωσορίσει την εκστατική εμπειρία.
Emily Dickinson | (Αμερικανίδα ποιήτρια )

 

ΑΥΤΟ.

 

 

Τα Σώματα Κι Εμείς, Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου

Tι κάνει την ανάμνηση των σωμάτων που κάποτε μας υποδέχθηκαν με θέρμη να φαίνεται πιο μακρινή κι απ’ τα χρόνια της παιδικής ηλικίας; Ίσως, το διάδοχο σώμα. Είναι δίπλα μας τώρα και το γευόμαστε επί του παρόντος. Με τα χρόνια η εντύπωση της αίσθησης του παλαιού σώματος αδυνατίζει, μένει μια αμυδρή αίσθηση της αρχικής εντύπωσης. Δεν θυμόμαστε τα φιλιά. Θυμόμαστε ότι μας άρεσαν. Δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε το ρίγος. Ξέρουμε ότι διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά μας. Εκείνο όμως που για έναν περίεργο λόγο μοιάζει να μην ξεθωριάζει, είναι ο δρόμος που διανύσαμε μέχρι να σφηνωθούμε σαν τρελοί στην αγκαλιά που μας ανοίχτηκε.



Ας πούμε: Έβρεχε από το πρωί. Η γυναίκα δεν κρατούσε ομπρέλα. Αυτή ήταν μια προσχεδιασμένη αναλαμπή εφηβικής αναίδειας μόνο και μόνο για να κεντρίσει την τρυφερή του έγνοια. Πάμε σπίτι μου, της είπε, εσύ είσαι ως το κόκαλο μουσκεμένη. Ας πούμε: Κρατούσε κανελί σακάκι. Ήξερε ότι της αρέσει αυτό το χρώμα. Την ώρα που το φόραγε μπροστά της στο σπουδαστήριο, με μια σχεδόν ψυχρή απάθεια, της μιλούσε πιο άμεσα για την επιθυμία του από όλα τα συγκινησιακά πυροτεχνήματα των ποιημάτων που είχε στα χέρια του. Ας μην πούμε τίποτε. Οι ερωτευμένοι πιάνουν στον αέρα ό,τι τους απευθύνεται. Κι αυτό το προ-μήνυμα, το «αθώο» ταρακούνημα που προηγείται του τελικού συγκλονισμού, η κρυφή και ανεξέλεγκτη ελπίδα για σωματική διερεύνηση εγγράφεται στη μνήμη εντονότερα κι από τη στιγμή της απόλυτης παράδοσης.



Nαι, τα χρόνια κυλούν. Οι παλιοί έρωτες μπορεί να δοξάστηκαν μια φορά σα δημιουργημένα «αντικείμενα» αλλά τελικά επιζούν ως δημιουργικές διαδικασίες. Είναι πια όλες οι προσπάθειες μαζεμένες, πολλά κλεφτά βλέμματα μαζί , η ανάγκη να σκηνοθετήσεις την ένταση μπας και εντείνεις την απέραντη ανάγκη για τον άλλον κι όλα αυτά τα θυμόμαστε σα να’ ταν χθες. Αλλά τα θυμόμαστε με τις λέξεις, όχι με τον ιδρώτα που χύσαμε πάνω στα ερωτικά κρεβάτια. Ο ποιητής αναρωτιέται: όταν το σώμα υπαγορεύει/ τις λέξεις/ μιλάμε για κενό γράμμα; Εσείς τι λέτε;

 

«Ψυχή, ψυχή, που δύσκολες σε συνταράζουν έγνοιες, ορθώσου! Και αν ίσως και νικηθείς, να μην καυχιέσαι φανερά, μήτε να κλαίς στο σπίτι πέφτοντας χάμου, αν νικηθείς…!»
(Αρχίλοχος. Μετ. Η. Βουτιερίδης).

 

Το γυμνό σώμα σου θα πρέπει να ανήκει
σε αυτόν που ερωτεύεται τη γυμνή ψυχή σου....

~ Τσάρλι Τσάπλιν ~

 

Περιορισμένος απ' τη φύση του, απεριόριστος στις επιθυμίες του,
ο άνθρωπος είναι ένας πεσμένος θεός που αναπολεί τα ουράνια.
Alphonse Lamartine

 

Γνώμη μου και μόνον ......
You are, what you believe you are
and you become, what you want to be ....
Κανενός αλλού υπόθεση δεν είναι και λόγος δεν του πέφτει ......

 

Ψυχή φευγάτη
Δε σε γνωρίζει ο ταύρος κι η συκιά .
Τ’άλογα, τα μυρμήγκια του σπιτιού σου .
Δε σε γνωρίζει η νύχτα και τ’αγόρι
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .
Δε σε γνωρίζει η πέτρα η πλαγιασμένη .
Το μαύρο ατλάζι μέσα του που λειώνεις .
Δε σε γνωρίζει η μνήμη σου η σβησμένη
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .
Χινόπωρο θα’ρθεί με σαλιγκάρια .
Σταφύλια ομίχλης, όρη αγκαλιασμένα .
Όμως κανείς δε θα σε ιδεί στα μάτια
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα .
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς εδώ στη γη
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Με τα σκυλιά τα ψόφια στοιβασμένοι
Κανείς δε σε γνωρίζει πια. Μα εγώ σε τραγουδάω .
Γι’αυτούς που θα’ρθουν τραγουδώ τη χάρη κι ομορφιά σου .
Τη μεστωμένη γνώση σου, του νου τη φρονιμάδα .
Τη δίψα σου για θάνατο, τη γέψη των χειλιών σου .
Τη θλίψη που είχε μέσα της η γελαστή χαρά σου .
Χρόνια θ’αργήσει να φανεί αν θα φανεί ποτέ του
Τέτοιος καθάριος ζωντανός, ζεστός Ανδαλουσιάνος
Την αρχοντιά του τραγουδω με λόγια που στενάζουν
Κι έν’αεράκι πού’κλαιγε στα λιόδενδρα θυμάμαι .
(Μετάφραση Νίκος Γκάτσος)
Federico Garcia Lorca

 

 

{Το έχω "αγαπήσει" αυτό....}

 

The Soul selects her own Society by Emily Dickinson

The Soul selects her own Society --
Then -- shuts the Door --
To her divine Majority --
Present no more --

Unmoved -- she notes the Chariots -- pausing --
At her low Gate --
Unmoved -- an Emperor be kneeling
Upon her Mat --

I've known her -- from an ample nation --
Choose One --
Then -- close the Valves of her attention --
Like Stone --