On a need to know basis: What do we really NEED to know?

Όπως πάντα με τις γραμμές, είναι δυσδιάκριτο, που τελειώνει το αρχικό στάδιο και να βρεί κάποιος αυτό που νομίζει οτι θέλει        

 

Το μόνο που έχω να προσθέσω στην αρχική μου τοποθέτηση είναι, ότι από ένα σημείο και μετά, το μόνο που έχω πραγματικά ανάγκη να γνωρίζω, πέρα από το τι νιώθω εγώ, είναι το τι νιώθει το πρόσωπο με το οποίο σχετίζομαι.
Ακούγεται απλοϊκό, αλλά πολλοί φρικάρουν με αυτήν την ερώτηση.
Το έζησα πολλές φορές στην πράξη, δυστυχώς.
Ρωτάς: ''Tι νιώθεις για μένα;'' και ο άλλος γίνεται έξαλλος.
Γιατί είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί να απαντήσει.
Περί αυτογνωσίας λοιπόν ο λόγος, αλλά αν εμείς την έχουμε και δεν την έχει ο άλλος, μηδέν εις το πηλίκον.
Άρα η εξίσωση είναι κάπως πιο πολύπλοκη απ΄ότι αρχικά φαίνεται.

 

Να με συγχωράυε, δεν θα κάνω quote λόγω χρόνου και γράφω απλά τις σκέψεις που γεννήθηκαν, όταν διάβασα το νήμα.

Ακολουθεί μια διακύρηξη απ αυτές που αγαπά ο @cadpmpc.  

Δεν είμαι η ίδια που ήμουν στα 20, στα 30. στα 40, στα 50. Δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν οι ανάγκες μου οι ίδιες.Και βέβαια θα συνεχίζω με δοκιμές, μέχρι να βρω τι ακριβως με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και χαρούμενη και όχι να βρίσκομαι παγιδευμένη επ άπειρο σε σχέσεις και αναζητήσεις όλων όσων απλά απολαμβάνω, επειδή εδράζονται σε όλα αυτά τα κόμπλεξ, που ακριβώς ο δρόμος προς την αυτογνωσία με τις ανασκαφές και τον ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό σου, στοχεύουν να επιλύσουν και στους αυτοεκπληρούμενους περιορισμούς και προφητείες.

Και δεν υπάρχει για μένα αποτυχημένη επιλογή. Υπάρχει επιλογή που δεν είχε το αποτέλεσμα που στόχευα και έτσι γνωρίζω πως αν η λαμπα δεν δουλεψε τις πρωτες 1000 φορες και δουλεψε την 1001, δεν σημαίνει πως απέτυχα 1000 φορές, σημαίνει βρήκα 1000 τρόπους με τους οποίους μια λάμπα δεν δουλεύει.
Οπότε και να μαθαίνω μπορώ απο τα λάθη μου αλλά και να συνεχίζω τις ανασκαφές και να απολαμβάνω τις καινούριες ανακαλύψεις.

Για μένα η ζωή δεν είναι απλά ότι καταφέραμε μια φορά ως ενήλικοι να μάθουμε, αναφορικά με το ποιοι είμαστε τότε που το μάθαμε ή για το πόσο στην πραγματικότητα πρέπει να ζητάμε μόνο τα σημαντικά, όχι περισσότερα, γιατι αυτό για μένα είναι νοοτροπία περιοριστική. Δεν έχω ν αγοράσω τα παπούτσια που θέλω, έτσι συμβιβάζομαι με ότι παπούτσι καλύπτει την σημαντική ανάγκη να μην είμαι ξυπόλυτη, επειδή έτσι είναι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αρκεί να έχουμε παπούτσια στα πόδια μας, γιατί είναι και πολλοί ξυπόλυτοι και κάποιοι και χωρίς πόδια. Κατανοώ αυτή την τόσο ώριμη αντιμετώπιση των περιορισμών της ενηλικης ζωης και κατανοώ πως για πολλούς και για την αγάπη το ίδιο αισθάνονται και για την συντροφικότητα κι εξού δηλώνουν ορθότατα, πως είναι παράλογο να προσδοκείς μέσα από το βδσμ να βρεις τον Ενα σου ή Αγάπη που να μοιάζει με αυτό που έχουμε κάποιοι αθεράπευτα ρομαντικοί την παράλόγη και ανώριμη επιθυμία να συνεχίζουμε να αναζητούμε.

Την ίδια ακριβώς στάση έχω και με τα εργασιακά μου. Όταν καταστράφηκε η επιχείρηση μας οικονομικά το 2013, μπορούσα να βρω, όπως μου έλεγαν όλοι μια δουλειά να καλύπτει τα έξοδα. Και δεν θα χρειαζόταν να υποφέρω και να δυσκολεύτω τόσο.
Δεν κατακρίνω όσους το έκαναν. Αλλά για μένα βάσει του δικου μου χαρακτηρα, κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως αποδέχομαι πως βάσει λογικής, είμαι 45 ετων, καταστράφηκα, είναι παράλογο να πιστεύω πως μπορεί να καταφέρω να στήσω κάτι που και επικερδές να είναι και απολαυστικό.Μου είπε ο πατέρας, όταν γεμάτη ενθουσιασμό του έδειχνα το πλάνο μου για τα επόμενα 5 χρόνια και υποσχέθηκα πως σε 5 χρόνια δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα, "τα σχέδια που κάνεις είναι υπερβολικά μεγάλα, με τα πτυχία σου μπορείς να βρεις μια κανονική δουλειά, οκ θα πληρωνεσαι λιγο αλλα θα εισαι ασφαλής"...

Κι ήταν η 1η φορά στην ζωή μου που σήκωσα κεφάλι και είπα σε όποιον προσπαθούσε με την ενήλικη του λογική να μου ψαλιδίσει τα όνειρα, πως θέλω πριν πεθάνω, μια στιγμή μόνο να δοκιμάσω σ αυτή την ζωή να τα δώσω ΟΛΑ. Να προσπαθήσω να δω αν έχω φτερά ή άδικα παραμυθιάζομαι αναφορικά με τις ικανότητες και δυνατότητες μου. Να πηδήξω όπως ακριβώς πήδηξα στην σκλαβιά, χωρίς να γνωρίζω αν υπάρχει δίχτυ από κάτω και να πω, αν δεν μπορέσεις να πετάξεις, σου αξίζει να πέσεις και να τσακιστείς για την Ύβρη σου. Άλλαξα νοοτροπία, αντιλήψεις, απέκτησα δεξιότητες εκεί που μου έλειπαν, κάλυψα τα κενά στις συγκεκριμένες γνώσεις που χρειαζόμουν κάθε φορά, χρειάστηκε να μάθω να αυτοπειθαρχώ και να οργανώνομαι και να βάζω πλάνο και το σημαντικότερο...καθημερινά να εργάζομαι προς την κατεύθυνση των μεγάλων παράλογών μου ονείρων.

Δεν είναι σκληρή δουλειά που τελειώνει η αυτογνωσία για μένα, αλλά και για όσους επιθυμούν να εξελιχθούν πέρα απ το σημείο που βρίσκονται σήμερα, όσο χρονών κι αν είναι και σ όποιο σημείο και να βρίσκονται. Και τα πρώτα αποτελεσματα τους ανάγκασαν όλους να παραδεχτούν, πως καλά έκανα που άντεξα και μου έκοβαν το τηλέφωνο και το ίντερνετ και το ηλεκτρικό. Και όταν με ρωτούσαν τα παιδιά μου, αν γίναμε φτωχοί επειδή ήταν άδειο το ψυγείο, απαντούσα, πως όχι, είμαστε προσωρινά άφραγκοι. Εχει πέσει η ρευστότητά μας. Σιγά σιγά βρήκα τρόπο να μην πανικοβάλλομαι από αυτά, από τα τηλεφωνήματα των Τραπεζών, τις απειλές και όλα όσα τόσος και τόσος κόσμος υποφέρει σήμερα, γιατί αυτή η παράλογη επιμονή και πείσμα και ξεροκεφαλιά και ΑΡΝΗΣΗ συμβιβασμού, πρώτα απ όλα με τον ίδιο μου τον ευαυτό, είναι εκείνο που με κάνει να ξυπνώ το πρωι κουρασμένη και να πονάει όλο μου το σώμα και να του λέω, δεν δικαιούσαι να πονάς, έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις πριν ξεκουραστείς. Αν δεν είχα Τεράστια Όνειρα, αν δεν στόχευα στ Άστρα, ποτέ δεν θα ανακάλυπτα πως μπορώ να κατακτήσω την κορφή οποιουδήποτε βουνού. Είμαι ιδιόρρυθμη και πιθανότατα τρελή. Δεν το αρνιέμαι. Το αγκάλιασα.

Αν έμενα τότε σε όλα όσα ήμουν και στις ανάγκες που είχα όταν σπούδαζα Αρχιτεκτονική, δεν θα αποφάσιζα να ξανασπουδάσω άλλες επιστήμες. Θα έλεγα κάτσε κάτω που μου θες κι άλλες σπουδές, πέρασαν τα 40. Όποιος δεν γνωρίζει μέχρι τότε ποιος είναι, η ζωή του απ εκεί και πέρα θα είναι νεκρή.....
Επειδή όμως δεν το είπα και δεν το ασπάστηκα και δεν το πίστεψα, μπόρεσα να βρίσκομαι σήμερα στην καλύτερη φάση όλης μου της ζωής, από κάθε άποψη.

Και συνεχίζω να ασπάζομαι και να έχω την ενέργεια να το κυνηγήσω, πως Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει   Και πως γηράσκω αει διδασκόμενος κι αν και εν οιδα οτι ουδεν οιδα, γι αυτό θα συνεχίσω ταπεινά να συνεχίζω να προσπαθώ να μάθω περισσότερα τόσο για μένα, όσο και για το σύμπαν μου. Κι αν μου καυλώσει ξαφνικά κάτι διαφορετικό απ αυτό που μέχρι σήμερα απολαμβάνω, δεν θα πω, απαπα, είσαι σκλάβα-μαζοχιστρια και δεν μπορείς και δεν θα μπορεσεις ποτέ των ποτών να γίνεις οτιδήποτε άλλο, γιατί τότε σημαίνει δεν μαθαίνεις τίποτα απ τα λάθη σου και έχεις αποτύχει.

Και θα συνεχίζω να το τραγουδώ στα εγγόνια μου όταν θα έχω την ευλογία να αποκτήσω, δεν πα νά μαι 100 χρονών.

 
Τσε (1967- ). “Αξίζει, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει” -by Plasticobilism

 

@lady godiva ενα λαικ δεν φτανει!!!!!

 

   
Πραγματικα πρεπει να βαλουν κ ενα χειροκροτημα εδω.

 

@lady godiva

Διακήρυξη παιδάκι μου είναι αυτό που ανεβαίνει ένας και λέει τα δικά του...
Συνήθως μαλακίες λέει, γι' αυτό και ανεβαίνει κάπου ή μιλάει από το ψηλό βουνό ή από καμιά "ντουντούκα", νάναι στο απυρόβλητο...
Κάτι μεταξύ πολιτικού και τρελού του χωριού, ένα πράμα.
Για νάναι σοβαρός χρειάζεται να έχει βάλει πρώτα ο ίδιος το κεφάλι του στον ντορβά, τότε εντάξει...

Αυτό που λες εσύ, είναι κατάθεση βιωματικιά και ζόρικια. Ψυχής.
Σωστό, λάθος δεν μετράει εδώ...
Είναι πάνω από αυτά...

Α μα πχια, "ρεζίλι" μ΄ έχεις κάνει...
Άλλες δυο σοκολάτες, να μάθεις..!

 

@lady godiva post #39
Chapeau  

 

Σας ευχαριστώ πολυ!

 

Υπάρχει μια πολύ καλή περιγραφή στην Καινή Διαθήκη για τον 12ετη Ιησού στο Ναό.
Αφαιρούμε τις θεολογικές συνιστώσες και κρατάμε ένα συμπέρασμα που στέκει και μη θεολογικά: αυτός που δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί είναι πάντα και παντού ορατός.

Ωστόσο αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν κρύβεται σε κάτι. Στη χειρότερη εκδοχή κρύβεται επειδή αι βουλαί του είναι κακιές, υποχθόνιες κλπ
Στις καλύτερες εκδοχές λόγω άγνοιας, λόγω των -πολύ ανθρώπινων- φόβων του, κλπ.
Όποιος πει ότι είναι 100% ορατός, θα πω ότι είναι και 100% τυφλός.
Ή όπως λέει και ο @cadpmpc μας, δείξε μου έναν που λέει ότι δεν έχει φόβους, να σου δείξω έναν μαλάκα.  
Εξ αυτού, το τι πραγματικά είναι εκεί ορατό για τον άλλο είναι πολύ αμφίβολο.
Προσωπικά εγώ προτιμώ να μην εκμαιεύω, παρά μόνον με διάλογο. Τα υπόλοιπα είναι εκβιασμός με κάποια έννοια  
Αλλά ανεξάρτητα από τις δικές μου αξίες (το να μην εκμαιεύω), δεν είναι ας πούμε και ένα μέτρο για τον άλλο το τι επιλέγει ως βασική πληροφόρηση; Όχι κακό μέτρο απαραίτητα. Αλλά μέτρο του τι αξιολογεί ως σημαντικό...