One Week

Τρίτη

-Κοιτάξτε μια φωτογραφία που είχα βαμμένα τα μαλλιά μου άλλο χρώμα.
-Ωραία είναι. Αλλά εγώ τα προτιμώ όπως είναι τώρα.
-Κι εγώ Κύριε!
-Χαίρομαι. Για το μήκος βέβαια θα το ξανασυζητήσουμε.
-Κύριε, δε σας έδειξα τη φωτογραφία γιατί ήθελα να μου πείτε πως να τα κάνω, δε το εννοούσα έτσι.
-Φυσικά δε το εννοούσες έτσι! Κι εγώ όταν είπα ότι θα το συζητήσουμε, δεν το εννοούσα έτσι! Εννοούσα πως θα πας να τα κόψεις όπως σου πω.
-Γιατί το κάνετε αυτό, δε θέλω να τα κόψω!
-Δε είπα πως θα το κάνω εγώ. Εσύ θα πας να το κάνεις.
-Ναι, αλλά δε θέλω.
-Δεν είπα πως θέλεις εσύ, εγώ θέλω.
-Κύριε, τα μαλλιά μου μεγαλώνουν δύσκολα, προσπαθώ καιρό να τα μεγαλώσω.
-Με έσκασες. Όταν έρθει η ώρα θα πας.
-Πότε θα έρθει η ώρα;
-Θα δούμε. Δεν αποφάσισα ακόμα αν ταιριάζει το κούρεμα που θέλω, στο πρόσωπο σου.
-Θα μου λέτε και πως να κουρευτώ;
-Θα σου λέω ότι θέλω
-Και αν δε θέλω να το κάνω;
-Σου είπα πως δε θα το κάνεις επειδή θέλεις, θα το κάνεις επειδή θέλω.
-Ξέρετε πως θα το κάνω δηλαδή;
-Ξέρω πως θα το κάνεις και επίσης ξέρω πως ξέρεις ότι θα το κάνεις.
-Δεν το ξέρω.
-Ώπα, άλλο οι αντιδράσεις και άλλο να μου λες πως δεν ξέρεις αν θα υπακούσεις. Ξέρεις πως θα το κάνεις.
-........ Το ξέρω πως θα το κάνω
-Κι εγώ ξέρω πως το ξέρεις
------------------------------
-Το πρόσωπο σου ήταν μαγικό χθες. Ήταν υπέροχο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή το απόλαυσα και δε μου ήταν αρκετό. Την Παρασκευή θα ετοιμαστείς όπως σου πω και θα ανοίξουμε κάμερα για αρκετή ώρα.
-Για αρκετή;
-Ναι, την Παρασκευή θέλω να σε απολαύσω. Δε θα είναι η κάμερα όλο το απόγευμα ανοιχτή, αλλά όλο το απόγευμα σου θα μου ανήκει.
-Μου ζήτησε η .... και η .... να βγούμε. Δεν πρόλαβα να σας το πω.
-Να βγείτε. Την ξέρεις την θέση μου. Δε βγαίνεις συχνά, σου χρειάζεται να βγαίνεις περισσότερο.
-Ναι, αλλά μου ζήτησαν να βγούμε Πέμπτη ή Παρασκευή.
-Τότε να τις πεις πως θα βγείτε την Πέμπτη.
-Θα το μεταφέρω.
-Άκου. Σου είπα πως την Παρασκευή το απόγευμα σου είναι δικό μου. Δεν είναι δικό μου αν σου περισσέψει. Είναι δικό μου, τέλος.
-Μάλιστα.
----------------
-Αν σου ζητούσα να βάλεις σε μια σειρά τα παρακάτω, σε ποια σειρά θα τα έβαζες;
Ποια είναι η μεγαλύτερη ανάγκη;
Η αγκαλιά, να γονατίσεις μπροστά μου, ή το σεξ; Πριν απαντήσεις θέλω να υποθέσω τη σειρά. Η αγκαλιά πρώτη και το σεξ τελευταίο;
-Το σεξ τελευταίο, ναι. Για τα άλλα δύο.. μπλα... μπλα.. μπλα... δε ξέρω ποιο θα έβαζα πρώτο και αν θα έβαζα κάποιο πρώτο.
-Δε χρειάζεται άλλη απάντηση, με κάλυψες.

 

@Nickname Περιμένω μ΄ενδιαφέρον την περιγραφή της επιβολής αλλαγής nickname.

 

Δεν θεωρώ απαραίτητη την αλλαγή

 

Να βρει ένα καλύτερο από το @Nickname ε;  

 

Αν υπονοείτε ότι η συγκεκριμένη υποτακτική θα μπορέσει επιβάλει αλλαγή nickname στον @Nickname, τότε το ενδιαφέρον μου θα είναι έτι εντονότερο.  

 

Όχι, όχι προς Θεού! Εσείς μιλήσατε για επιβολή. Εγώ από αυτά δεν κατέω πράμα. Ούτε επιβάλω ούτε μου επιβάλουν. Δημοκρατία έχουμε, ελεύθεροι άνθρωποι είμαατε.  

 

Τετάρτη

-Σου έχω πει μέχρι τη μία να έχεις κοιμηθεί, γιατί δεν κοιμάσαι;
-Δεν έχω ύπνο. Κρατιέμαι εδώ και ώρα να μην αγγιχτώ. Είμαι μούσκεμα. Το χέρι πηγαίνει στις ρόγες και στο μουνί, με το ζόρι κρατιέμαι.
-Για ποιον κρατιέσαι μικρή;
-Για εσάς
-Σε ποιον ανήκουν οι τρύπες και οι ρόγες σου μικρή;
-Σε εσάς Κύριε μου
-Πως μπορεί να σκέφτεσαι να τα αγγίξεις χωρίς να σου ζητηθεί; Έχεις δικαίωμα πάνω τους;
-Όχι
-Κανένα;
-Κανένα
-Ποιος αποφασίζει για αυτά;
-Μόνο εσείς. Κύριε, σκεφτόμουν εμένα μπροστά σας να με κάνετε ότι θέλετε και μούσκεψα. Κι ένιωθα την ανάγκη να αγγιχτώ.
-Και τώρα ότι θέλω σε κάνω μικρή. Μπορείς να τσιμπήσεις τις ρόγες σου. 30 φορές.
- Μάλιστα…… Το έκανα Κύριε.
-Πως νιώθεις;
-Καυλωμένο το μυαλό μου και το μουνί μου.
-Δε θα αγγιχτείς σήμερα
-Μάλιστα
-Γδύσου από τη μέση και κάτω, ξάπλωσε μπρούμυτα. Αν νιώσεις την ανάγκη να τρίψεις το μουνάκι μου στο κρεβάτι μπορείς να το κάνεις.
-Νιώθω την ανάγκη να γονατίσω μπροστά σας
-Να κοιμηθείς θέλω. Σε μιάμιση ώρα πρέπει να ξυπνήσεις για να πας στη δουλειά. Θα μπορέσεις;
-Θα μπορέσω ότι θέλετε…
-------------------------------------
-Αυτό το λέω εγώ Κύριε!
-Και το εγώ σου ποιανού είναι;
-Μισό δικό μου και μισό δικό σας
-Μέσα σε δυο μήνες μόνο το μισό; Αργούμε
-Καλά, μόνο δικό μου
-Όλο δικό σου;
-Όλο
-Κι εσύ; Όλη δική σου είσαι;
-............Όχι.
-Το ξέρουμε και οι δυο. Να το θυμάσαι πως δεν το ξέρεις μόνο εσύ
-Σταματήστε!
-Για ποιο λόγο δίνεις εντολές;
-Μου έχετε κάψει το μυαλό. Θα με αφήσετε να πάρω ανάσα;
-Και η ανάσα σου δική μου είναι

 

Πέμπτη

-Κύριε, μπορώ να έχω τη γνώμη σας για ένα πρόβλημα που με απασχολεί, άσχετο με εμάς;
-Μπορείς. Κάνε καφέ και πες μου.
‐‐--------------‐---------------------
Κάθομαι και ακούω με προσοχή. Η συζήτηση μαζί της είναι ευχάριστη ούτως ή άλλως. Μεχρι τώρα, παρόλο που συχνά πυκνά τρολλάρω τον ίδιο μου τον εαυτό, υπήρξαν αρκετές σοβαρές στιγμές, στο σύνολο τους όμως αφορούσαν το τι θέλω από αυτή. Τη διακόπτω, όχι συνεχώς, εκεί που νιώθω ότι έχω να κάνω μια σύντομη παρέμβαση, με μορφή ερώτησης, η οποία και θα με βοηθήσει να έχω σφαιρική εικόνα. Ολοκληρώνει.
Ξεκινάω να λέω τις θέσεις μου και το πως θα διαχειριζόμουν το πρόβλημα. Η προσέγγιση μου, αυστηρώς προσωπική. Δεν της είπα κάτι τετριμμένο, δεν μίλησα για πιθανές λύσεις που θα έδινε κάποιος, ο όποιος. Της είπα τι θα έκανα εγώ, εγώ, που ο δρόμος μου σε διάφορες καταστάσεις απέχει από το δρόμο που ακολουθεί το σύνολο.
Η απάντηση της ειχε μια γοητεία αλλά συγχρόνως έναν προβληματισμό, άγνωστο γιατί, και μια έκπληξη.
Αν της είπα δέκα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει κατά περίπτωση, στις διάφορες χρονικές φάσεις του προβλήματος, και τα δέκα τα είχε κάνει ακριβώς όπως θα τα είχα κάνει εγώ...
-----------------------------------
-Κύριε σήμερα μου είπατε να βγω.
-Ναι
-Μπορώ να πάω για φαγητό και μετά για καφέ;
-Μπορείς. Να διαλέξεις μαγαζί δε μπορείς. Θα αφήσεις την παρέα σου να διαλέξει.
-Μάλιστα.
-Καλά να περάσεις. Εντολή.
---------------------
-Κύριε, δεν ειναι εύκολο αυτό που θέλετε
-Ρώτησα. Απαντάς.
-Μπλα... μπλα... μπλα... Ορίστε σας είπα. Νιώθω πολύ άσχημα. Σαν να με έχετε ξεβρακώσει.
-Δεν έχω καταλάβει να νιώθεις άσχημα όταν σε ξεβρακώνω.
-Με κοροϊδεύετε;
-Παρε το κλιπσάκι και βαλ' στο γλώσσα σου.
-Μάλιστα
-Στείλε μου μια φωτογραφία με αυτό
-Μάλιστα.
-Μπορείς να το βγάλεις τώρα. Πόνεσε;
-Όχι Κύριε
-Ήμουν σίγουρος
-Πως είσαστε σίγουρος;
-Αφού δεν πονάει η γλώσσα σου έτσι όπως μου μιλάς, λογικά δε θα πονάει για κανένα λόγο

 

Καταλαβαίνω την έκπληξη αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσετε πως είναι νωρίς ακόμα.
Θα μπει στη θέση της.

 

Παρασκευή
Μου είχε πει μέρες νωρίτερα πως το απόγευμα της Παρασκευής θα Του ανήκει. Θα έπρεπε να φροντίσω να έχω χρόνο για Εκείνον ανεπηρέαστο από άλλες συνθήκες. Για Εκείνον. Μόνο.
Φρόντισα να μην γίνει έξοδος με φίλες εκείνο το απόγευμα. Φρόντισα να έχω τελειώσει δουλειές που πιθανόν να έπρεπε να κάνω τότε. Έχω να τον δω από κοντά από τις γιορτές των Χριστουγέννων. Μου λείπει η παρουσία Του αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι ούτε στιγμή χωρίς Εκείνον. Δεν υπάρχει θλίψη για την απουσία. Είναι ελάχιστα αυτά που επηρεάζουν δυσάρεστα την ψυχοσύνθεσή μου. Αυτός ναι, θα μπορούσε να το προκαλέσει αλλά δεν το κάνει ποτέ. Τουλάχιστον όχι επιτηδευμένα. Τι έλεγα; Α! Ναι. Την Παρασκευή λοιπόν, θα βλεπόμασταν από κάμερα. Ήθελε χρόνο και φρόντισα για αυτό. Και ξαφνικά σχεδόν τελευταία στιγμή μου λέει ότι θα είναι εδώ. Ο ίδιος.
Κάτσε. Άλλα μου λέγατε. Για άλλα προετοιμάστηκα. Σιωπή. Δεν πρόλαβα να το επεξεργαστώ. Μου φαίνεται πως λέει ψέματα.
-Μικρή, δε βλέπω να χάρηκες
-Όχι πως , χάρηκα. Αλήθεια λέτε;
-Δεν σου έχω πει πως δεν θέλω να παίξω με την ψυχή σου; Δική Μου την θέλω.
-Ε, ναι. Μάλιστα.
-Θα πας στο ξενοδοχείο, θα κλείσεις δωμάτιο θα μπεις μέσα και θα με περιμένεις.
-Εγώ;
-Εσύ ναι.
-Δεν θα έχεις καθόλου μακιγιάζ. Όπως ακριβώς είδα το καυλωμένο σου πρόσωπο στην κάμερα.
Καθόλου;
-Έχεις πρόβλημα με αυτό;
-Όχι κανένα Κύριε
-Τότε να μην επαναλαμβάνομαι.
Και μόνο αυτή η απλή εντολή ήταν αρκετή για να εκνευριστώ και να με αποσυντονίσει. Ήξερε. Δεν μπορούσα να Τον δικαιολογήσω. Ήξερε πολύ καλά πως δε μ’αρέσει να πηγαίνω μόνη στο ξενοδοχείο.
-Μικρή
-Μάλιστα
-Θα βρεθούμε γύρω στις 20 : 00. Μετά το μπάνιο σου θέλω να φορέσεις τη μικρή σφηνούλα. Θα μου πεις τι ώρα θα μπεις για μπάνιο πότε τελείωσες και τι ώρα τη φόρεσες.
-Τι ;
-Χρειάζεται να επαναλάβω;
-Όχι
Με καλεί στο τηλέφωνο. Η φωνή μου μάλλον εμφανώς εκνευρισμένη. Προσπαθούσε να μη φανεί ότι πίσω από τη γραμμή γελάει. Αλλά φευ... το καταλάβαινα επαρκώς.
Θα είσαι 19 : 55 εκεί, και 20 : 00 ακριβώς επάνω στο δωμάτιο. Μόλις μπεις μέσα θα με καλέσεις.
-Κύριε μπορώ να βγάλω τη σφήνα;
-Γιατί;
- Έχει περάσει ώρα. Πονάω. Μ’ενοχλεί.
- Όταν κλείσουμε το τηλ μπορείς να την βγάλεις. Όχι νωρίτερα.
- Κύριε πρέπει να κλείσουμε να προλάβω να είμαι εκεί 19 : 55.
- Βιάζεσαι να βγάλεις τη σφήνα σου; (γελάει)
- Μάλιστα βιάζομαι, αλλά είδα και την ώρα.
- Πήγαινε
Σηκώνομαι, βγάζω τη σφηνούλα. Ανακούφιση. Θέλω πολύ να τον δω. Μου έχει λείψει. Έχει καταφέρει όμως να τονώσει τόσο τον εκνευρισμό μου, που η υγρασία του μουνιού μου των προηγούμενων ημερών πήγε περίπατο. Βάζω τα μποτάκια μου, μαντήλι στον λαιμό, το παλτό. Παίρνω την τσάντα μου και φεύγω.
Στο ξενοδοχείο ζητάω δωμάτιο, ανεβαίνω επάνω, Τον καλώ.
- Είμαι στο δωμάτιο
- Γρήγορη
- Πάντα χεχε . Το δωμάτιο είναι το 508. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να σας πω όροφο.
- Εξυπνάδες;
- Δεν ξέρω πως και τι ακριβώς αντιλαμβάνεται το 120 στην δοσμένη πληροφορία.
- Άναψε τη θέρμανση
- Μάλιστα
- Βγάλε τα ρούχα σου
- Μάλιστα
- Τώρα και τα εσώρουχα
- Μάλιστα
- Αν γονατίσεις κάπου κοντά στο κρεββάτι βλέπεις προς την πόρτα;
- Mάλιστα
- Άνοιξε ελάχιστα την πόρτα του δωματίου και γονάτισε
- Μάλιστα
Έχω ανοίξει την πόρτα, γονάτισα σε ένα χαλάκι και περιμένω γεμάτη συναισθήματα. Θυμού, έντασης, πίεσης του εαυτού μου που δεν Του έχω χώσει ακόμη μπουνιά στη μούρη, αγωνίας να Τον δω. Γενικά αντιφατικά μεταξύ τους.
Σπρώχνει την πόρτα και φωνάζει με πολύ διαφορετικό τόνο φωνής.
- Κλείσε τα μάτια σου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά τα έκλεισα αμέσως, με τον θυμό μου όμως λόγω της έντασης στη φωνή Του να ενισχύεται. Ήρθε. Κάθισε στην άκρη του κρεββατιού, ακριβώς μπροστά μου. Τοποθετεί τα χέρια Του στα μάγουλά μου, τον λαιμό, με χαιδεύει. Νιώθω τον θυμό μου να απομακρύνεται. Φιλάει το μέτωπό μου, κλείνω τα μάτια. Το χέρι Του κατευθύνεται στο μουνί μου. Στεγνό.
- Τι έγινε κοριτσάκι μου, που πήγε η υγρασία τόσων ημερών; Μόνο όταν είμαι μακριά του μουσκεύει;
Μα στ’αλήθεια ρωτάει τώρα όταν παλεύουν μέσα μου τόσο αντιφατικά πράγματα ταυτόχρονα; αναρωτιέμαι.
- Έχω και μια άλλη πλευρά ξέρετε.
- Ναι ξέρω, κρατιέσαι μην μου ανοίξεις το κεφάλι.
Μου μιλάει. Με χαιδεύει. Ηρεμώ. Πιάνει τα μαλλιά μου και ακουμπάει το κεφάλι μου στο παντελόνι Του. Τρίβω τα μουτράκια επάνω του. Σηκώνεται, γδύνεται. Δε ζήτησε να Του βγάλω τα παπούτσια. Περίεργο. Δεν του ξεκούμπωσα τη ζώνη. Μαρέσει να το κάνω. Γδύθηκε μόνος Του και ήρθε και κάθισε ξανά μπροστά μου.
Τώρα είμαστε και οι Δ/δυο γυμνοί. Δε χρειάζεται να νιώθεις άβολα που είσαι μόνο εσύ. Πιάνει το κεφάλι μου και το σπρώχνει στον πούτσο Του. Πνίγομαι. Χάνομαι. Ξανά και ξανά. Δακρύζω, τρέχουν σαλάκια. Σταματάει, κάτι λέει, δεν καταλαβαίνω είμαι χαμένη, κάτι ρωτάει, δεν θυμάμαι. Ρωτάει ποιος; Του απαντώ ΄΄αυτός΄΄ .
- Ποιος είναι αυτός ΄΄kinvara;
Σηκώνω το βλέμμα, Τον κοιτάζω. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
- Είπατε ποιος, σας λέω αυτός. 1 – 0 χαχαχα
Έπεσε σφαλιάρα. Αλλά γέλασα, αλήθεια. Κι Εκείνος.
…..................................................
Είναι αξιοπερίεργο το πως εισβάλει κάποιος στο μυαλό σου, με τρόπο ανέλπιστα όμορφο. Με ζόρια, με αντιθέσεις, μα όμορφα.
Και κάπως έτσι το απόγευμα της Παρασκευής δεν ήταν απλά δικό Του. Ήταν ολόδικό Του. Με όλα όσα συνέβησαν εκεί μέσα, με όλα όσα ειπώθηκαν, με όλα όσα η σιωπή αναδεικνύει, με τις αισθήσεις, με το συναίσθημα. Και έδιωξε θυμούς, έφερε ποτάμια υγρασίας, φύτεψε αυτά που ήθελε στο μυαλουδάκι μου. Και όταν βγήκαμε από εκεί εκτός από κόκκινα μαγουλάκια, έλαμπα. Νομίζω. Από ευτυχία.

 

Έξοχη ανατροπή  













Δεν θα πω "I didn't see this coming", because I did, αλλά έξοχη nonetheless