Opera

Sumi Jo μεγάλο κόλλημα  

 

Σε ηλικία 83 ετών
Απεβίωσε η διάσημη Αυστραλή σοπράνο Τζόαν Σάδερλαντ
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010 [ 19:00 ] TO BHMA


Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή η διάσημη Αυστραλή υψίφωνος Τζόαν Σάδερλαντ. Η Σάδερλαντ, γνωστή στους θαυμαστές της ως «Η Εξαίρετη» πέθανε στο σπίτι της κοντά στη Γενεύη.

Η καριέρα της επεκτείνεται σε τέσσερις δεκαετίες, ωστόσο, η Τζ.Σάδερλαντ είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση πριν από περίπου 20 χρόνια.


Η Τζ. Σάδερλαντ ήταν κόρη μιας μεσόφωνου και ενός ράφτη. Γεννήθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας στις 7 Νοεμβρίου 1926. Πρώτη της δασκάλα στο τραγούδι υπήρξε η μητέρα της.


Αφού τελείωσε το σχολείο η Τζόαν Σάδερλαντ δούλεψε ως γραμματέας.

Ωστόσο, το όνειρό της ήταν να ασχοληθεί με το τραγούδι. Σε ηλικία 19 ετών κερδίζει μαθήματα φωνητικής.

Το 1951* ταξιδεύει στο Λονδίνο, έχοντας ήδη κερδίσει ως μεσόφωνος σημαντικούς διαγωνισμούς όπερας στην Αυστραλία.

Εκείνη την εποχή γνωρίζει και τον πιανίστα Ρίτσαρντ Μπόνιν, τον οποίο παντρεύεται το 1954. Εκείνος ήταν που την έπεισε να δοκιμάσει τις δυνατότητές της ως υψίφωνος.

Το όνειρό της να εμφανιστεί στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου γίνεται πραγματικότητα το 1952 με τον «Μαγικό Αυλό» του Μότσαρτ.

Ωστόσο, εφαλτήριο της λαμπρής καριέρας της υπήρξε η ερμηνεία της ως Λουτσία -στις 17 Φεβρουαρίου 1959- στην όπερα «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» του Ντονιτσέτι.

Ακολούθησαν διάσημοι ρόλοι: η Ελβίρα στους «Πουριτανούς» του Μπελίνι και η Νόρμα είναι ανάμεσα στους πιο γνωστούς.


Η οικογένειά της αναφέρει ότι η κηδεία της σοπράνο θα είναι μια μικρή τελετή σε στενό κύκλο.

 

Απάντηση: Opera

Για να θυμηθούμε λίγο το αξεπέραστο ταλέντο της Μαρίας Κάλλας, την μαγική φωνή της, σε υπέροχες μελωδίες.


Maria Callas Butterfly-Puccini

magnifica interpretacion..
un bel dì vedremo




Maria Callas, O Mio Babbino Caro

This performance was "LONDON FAREWELL CONCERT"
at Royal Festival Hall, London, 26 November 1973




Maria Callas - Lakme

Maria Callas(Μαρία Κάλλας)(Dec 2 1923 - Sep 16 1977) was a Greek dramatic coloratura soprano, the best-known opera singer of the post-World War II period. One of Callas' best performances. Maria Callas Lakme




Maria Callas sings Voi lo sapete

Maria Callas Voi lo sapete from Mascagni's Cavalleria Rusticana. NHK Tokio 1974. Enjoy!





Maria Callas at her best,sings "Violetta Aria" La Traviata

Scenes from the 1984 Italian mini-series "The Life of Verdi"? The singing is from the 1953 Santini studio recording? it's Callas singing but she didn't "do" this as a vocal sound track - as she had left us in 1977.

It does show how associated she was with the role, that the producers of the series would choose her voice for the Traviata segment rather than a soprano still singing at the time of filming.

 

 








ΟΤΑΝ Η ΚΑΛΛΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΣΑΔΕΡΛΑΝΤ
«Μόνο οι δυο µας ξέρουµε πόσο καλύτερη είµαι»

Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη

TA NEA Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Την είπαν «διάδοχο της Κάλλας». Οµως η αυστραλή σοπράνο, που πέθανε προχτές στα 83 της, δεν είχε τίποτα να µοιράσει µε την ελληνίδα Ντίβα. Μόνο καλές στιγµές
Βοούσαν τα παρασκήνια. «Ποιον ήρθε να ακούσει στην πρόβα τζενεράλε η Κάλλας;». Στη σκηνή βρισκόταν µια µεγαλόσωµη γυναίκα µε τετράγωνο πηγούνι _ χαρακτηριστικό της αυστραλιανής καταγωγής της _ και εντυπωσιακή φωνή.

Η Μαρία Κάλλας, εκείνο το απόγευµα του 1959 είχε πάει στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου για να ακούσει από ένα θεωρείο, σε µια γωνιά της πλατείας, τη σοπράνο Τζόαν Σάδερλαντ. Την είχε προτείνει για τον επώνυµο ρόλο στην όπερα «Λουτσία Ντι Λαµερµούρ» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι ο φίλος και κατά κάποιον τρόπο µέντοράς της _ µε τον οποίο έκανε πολλές ηχογραφήσεις της στη Σκάλα του Μιλάνου_, ο µαέστρος Τούλιο Σεραφίν. Την εκγύµναζε δε ο φίλος της _ που είχε καθοδηγήσει και την ίδια _, σκηνοθέτης Φράνκο Τζεφιρέλι, στην εκφορά των ιταλικών (αν και κάποιοι ήθελαν την αναβίωση της όπερας του Ντονιτσέτι στα αγγλικά) και στη σκηνική συµπεριφορά. Οπως είχε κάνει µε την Κάλλας και ο Λουκίνο Βισκόντι. Η Κάλλας, που δεν απέφυγε τους δηµοσιογράφους, σ’ αυτήν τη µάλλον ινκόγκνιτο επίσκεψη στο Κόβεντ Γκάρντεν δήλωνε µετά την πρόβα (όταν έσπευσε να τη συγχαρεί στο καµαρίνι της) πως προβλέπει µεγάλη καριέρα για την αυστραλή σοπράνο, ενώ κάποιοι _ από κείνους που καραδοκούσαν πάντα να την δουν σαν «τίγρη» ή καπριτσιόζα ντίβα _ ισχυρίζονται πως την άκουσαν να σχολιάζει: «Μόνο οι δυο µας ξέρουµε πόσο καλύτερη είµαι».

Στην ίδια πρόβα της «Λουτσία» λέγεται ότι η άλλη µεγάλη σοπράνο Ελίζαµπεθ Σβάρτσκοπφ δεν µπόρεσε να κρύψει τα δάκρυά της.

Ακόµη κι όταν κάποιοι µιλούσαν για τη «διάδοχο της Μαρίας Κάλλας», ειδικά στα χρόνια που η Σάδερλαντ την συναγωνιζόταν µάλλον (και δεν την ανταγωνιζόταν _ άλλωστε είχε τη φήµη πως δεν είχε διόλου καπρίτσια ντίβας και ήταν εξαιρετικά καλόβολη) στο µπελκάντο, οι δύο ερµηνεύτριες δεν έγιναν ποτέ αντίπαλοι. Και δεν έδωσαν και δικαιώµατα να τις χαρακτηρίσουν έτσι, όπως έγινε µε την Κάλλας και τη Ρενάτα Τεµπάλντι, που έµειναν στην ιστορία µ’ αυτό τον χαρακτηρισµό. «Ηταν και οι δύο τεράστιες καλλιτέχνιδες.

Σέβονταν η µία την άλλη. Οταν έχεις φτάσει σε τέτοια επίπεδα όπως και οι δύο αυτές γυναίκες, είσαι πέραν των κοινών ανθρώπινων αδυναµιών _ ήταν υπεράνω φθόνου», επιβεβαίωνε ο Φράνκο Τζεφιρέλι. Θυµόταν πως ο Τούλιο Σεραφίν τού είχε γνωρίσει την Τζόαν Σάδερλαντ λίγο πριν από τη «Λουτσία» του 1959 στο Κόβεντ Γκάρντεν, που ήδη από την πρεµιέρα της _ µε πρωτοφανή θρίαµβο_ έκανε διεθνή σταρ την αυστραλή σοπράνο: «Πήγα στο ξενοδοχείο του και ο Τούλιο µου είπε: “Θέλω να γνωρίσεις κάποια. Μην ανησυχήσεις για την εµφάνισή της”. Πήγαµε στην πρόβα και την είδα. Μια γυναίκα πελώρια σαν λοχίας στον στρατό, µ’ αυτήν τη φρικτή αυστραλιανή προφορά.

Σχεδόν ντράπηκα. Αρχίσαµε όµως να δουλεύουµε τη “Λουτσία” στο πιάνο και σιγά σιγά µε κατέκτησε. Κάποια στιγµή είπα µέσα µου: ω, Θεέ µου, αυτό δεν θα αρέσει καθόλου στην Κάλλας. Μεγάλος µπελάς».

Για την ιστορία: Μεγαλύτερος θρίαµβος για τη Σάδερλαντ έµελλε να έρθει το 1990, όταν αποσύρθηκε. Το κοινό την χειροκροτούσε όρθιο επί 19 λεπτά σε ένα γκαλά µε τη «Νυχτερίδα» του Γιόχαν Στράους, µαζί µε τους φίλους της Λουτσιάνο Παβαρότι (ανακάλυψη του συζύγου της, του αυστραλού πιανίστα και µαέστρου Ρίτσαρντ Μπόνιν) και Μέριλιν Χορν.


Στα 40 χρόνια της λαµπρής καριέρας της, η Σάδερλαντ, που αποσύρθηκε από τη σκηνή το 1990, ηχογράφησε 33 πλήρεις όπερες και εκατοντάδες άριες


Κρυφάκουγε στη «Νόρµα»

Η Κάλλας και η Σάδερλαντ γνωρίζονταν από παλιά. Το 1951, η Σάδερλαντ, που σπούδαζε στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής, θεωρήθηκε ως ταλέντο και προσελήφθη στο Κόβεντ Γκάρντεν µε συµβόλαιο που όριζε αµοιβή 10 στερλίνες τη βδοµάδα. Το 1952 δε, είχε βρεθεί να τραγουδάει τον µικρό ρόλο της Κλοτίλδης στην περίφηµη «Νόρµα», στην οποία η Κάλλας είχε αποθεωθεί (η παράσταση που θεωρείται ως η καλύτερη φωνητικά για την Ντίβα έχει ηχογραφηθεί ζωντανά από την ΕΜΙ Classics). Πριν αναλάβει το ρολάκι, η Αυστραλή οµολόγησε αργότερα ότι κρυµµένη στα παρασκήνια λάτρευε να ακούει την «υπέρτατη οµορφιά του τραγουδιού της Μαρίας». Η Σάδερλαντ, µετέπειτα εξαιρετική Νόρµα, οµολογούσε ακόµη πως στην ερµηνεία της Κάλλας είχε στηρίξει και τη δική της.

 

Απάντηση: Opera

Μιας και πιάσατε την ιταλική όπερα (παρόλο το nick μου, δεν υπάρχει αλλη όπερα)... ορίστε μια απο τις συγκινητικότερες στιγμες του βερισμού.

 

Δύο αποσπάσματα από την μοναδική συνεργασία του κορυφαίου Έλληνα αρχιμουσικού Δημήτρη Μητρόπουλου με την Μαρία Κάλλας σε μια σκηνή από την Τόσκα που τα έχει όλα: εκβιασμό, ικεσία, απόπειρα βιασμού και φόνο. Κι οι δύο καλλιτέχνες μεγαλούργησαν εκτός Ελλάδος. Ουδείς προφήτης στον τόπο του…











«Ανεβαίνω στα βουνά γιατί μ΄ αρέσει να νικώ τα πράγματα, να τα κατακτώ. Κι όταν βρίσκομαι στην κορυφή ενός βουνού, νιώθω ένα αίσθημα ζωής, αλλά συγχρόνως κι ένα αίσθημα θανάτου. Και σας λέω ότι θα πεθάνω πέφτοντας από ένα βουνό...».


Δημήτρης Μητρόπουλος

 

Re: Απάντηση: Opera

Χμ… Σίγουρα το ιταλικό belcanto με τις μελωδίες που αποστηθίζονται και τραγουδιούνται εύκολα, ταιριάζει καλύτερα σε λαούς με μεσογειακό ταμπεραμέντο. Αμφιβάλλω όμως αν η ιταλική όπερα, με εξαίρεση τον ώριμο Βέρντι, έφτασε την μορφική τελειότητα, το εκφραστικό βάθος και τον σοβαρό προβληματισμό που προσέδωσαν στο μελόδραμα οι γερμανόφωνοι συνθέτες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο έργο του λυρικού θεάτρου παραμένει η τετραλογία του Βάγκνερ Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ, που διαρκεί 15 ώρες κι αποτελείται από τέσσερα μη αυτοτελή μέρη, τον Χρυσό του Ρήνου, την Βαλκυρία, τον Ζίγκφρηντ και το Λυκόφως των Θεών, ακολουθώντας την δομή των παραστάσεων του αρχαίου θεάτρου με τις τρεις τραγωδίες και το απαραίτητο σατυρικό δράμα που εδώ όμως προηγείται αντί να κλείνει τον κύκλο.

Εμπνευσμένο από τη σκανδιναβική μυθολογία αλλά κι από ένα μεσαιωνικό ποίημα, το έπος, που περιγράφει με τη μορφή ενός οικογενειακού χρονικού τριών γενεών την ανηλεή πάλη θεών, ανθρώπων και νάνων για την απόκτηση του μαγικού δαχτυλιδιού της Εξουσίας, φέρει σαφείς επιρροές από τους μεγάλους τραγικούς της αρχαιότητας όχι μόνο ως προς τη φόρμα αλλά και ως προς το περιεχόμενο του καθώς πραγματεύεται την Ύβρη και την Κάθαρση, την Παράβαση και την Τιμωρία, την Προφητεία της Μοίρας και την Ελεύθερη βούληση.

Κεντρική μορφή του έργου ο Βόταν, αρχετυπικό και σύνθετο πορτρέτο εξουσιαστή και κυρίαρχου. Αδίστακτος και τρυφερός, πανούργος και στοχαστικός, άπιστος και θεληματικός, παρορμητικός και διορατικός, άπληστος για δύναμη κι αγάπη, ο μονόφθαλμος πατριάρχης των θεών θα έρθει σε σύγκρουση με τα ίδια τα παιδιά του, θα τα καταστρέψει και θα καταστραφεί απ’ αυτά.

Επιλέγω το φινάλε της Βαλκυρίας. Ο Βόταν αποχαιρετά για πάντα την απείθαρχη κόρη του Μπρουνχίλντε που μόλις έχει τιμωρήσει σκληρά στερώντας της την αθανασία και καταδικάζοντάς την σ’ αιώνιο ύπνο μέχρις ότου....
Ενθυμούμενος το παράξενο φετίχ της Νινευή για τις καλύπτρες των ματιών, της το αφιερώνω.

 

Απάντηση: Opera



---------- Post added at 00:21 ---------- Previous post was at 00:14 ----------

 ...SORRY!!..

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Opera

Aγαπητέ vautrin... σε ένα εγκάρδιο μήνυμα απαντάω ομοίως.
Καταλαβαίνω εντελώς την θέση σου για την γερμανική όπερα. Και συμφωνώ με την εμβάθυνση και την μορφική τελειότητα. Απόδειξη οτι ακόμη κι o V.E.R.D.I. μιμήθηκε το στυλ του Wagner στον Falstaff. Το στυλ, όχι την θεματολογία! Εδώ βρισκεται η διαφορά.
Η γερμανική όπερα έμεινε προσκολλημένη σε θεματολογια εμπνευσμένη απο μύθους, θρύλους, την γερμανική ή αρχαιοελληνηκή παράδοση γενικότερα.
Ηλέκτρα, Σαλώμη, Rosenakavalier, Walhalla κλπ.
H λεπτομέρεια στην ιταλική όπερα βρίσκεται κατα την γνώμη μου στις τελείες ανάμεσα στα γράμματα του ονόματος του Verdi.
Χρησιμοποίησε την τέχνη του για να υπηρετήσει ιδέες, θέσεις, προσδοκίες ενος ολόκληρου λαού.
Οι Σικελικοί Εσπερινοί, Η μάχη του Λενιάνο, οι Λομβαρδοί, τον έκαναν σύμβολο και σύνθημα στους Καρμπονάρους και σε κάθε Ιταλό.
Το belcanto ήταν παράδοση που πήγαζε απο τις ιδιεταιρότητες της γλώσσας, αλλά και το όχημα που κατέβασε τελικά την όπερα στα σοκάκια των ιταλικών πόλεων.
Πράγμα που στον Wagner δεν συνέβη. Ουτε στον Strauss ούτε αργότερα στον Webern ή στον Berg. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει Γερμανός που να τραγουδάει άρια απο τον Wozzeck στο μπάνιο.
Εγώ πάντως τραγουδάω το Lucevan le stelle.
Οι Γερμανοί λατρεύτηκαν απο τους μουσικολόγους. Ο Verdi απο τον λαό του.
H ενδιαφέρουσα εξέλιξη ήταν ο βερισμός.
Να ξεκαθαρίσω πως δεν θεωρώ τον Verdi σαν αποκορύφωμα της ιταλικής όπερας, αλλά σαν μια ανακεφαλαίωση του belcanto και προπομπό του βερισμού.
Η θεματολογία πλέον ξεφεύγει απο μύθους και αρχαιότητες, (ακόμη κι απο Aida ή Νabucco) και φωτίζει ταπεινες στιγμες της καθημερινής ζωής.
Μου μοιάζει περισσότερο ουμανιστικό.
Το adio για ένα φθαρμένο παλτό στην Βoheme, ή το κλαμα για μια κολομπίνα στους Παλιάτσους. Τέχνη απο (σχεδον) ευτελή υλικά.
Με συγκινεί!
Εχεις δίκιο για τον Wagner, το ξαναλέω. Ο ύστερος ρομαντισμός του(ς) όμως οδήγησε με απόλυτα φυσικό τρόπο πού? Στο δωδεκάφθογγο.
Ξεκάθαρα ακαδημαική εξέλιξη.
Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για τον Verdi και των βερισμό του Puccini, Mascagni, Giordano.
Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω.
Ισως επειδή κάνει πολύ κρύο εκει στον βορρά.

Υ.Γ. Χάρηκα πολύ για το μήνυμά σου. Τα ξαναλέμε.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Opera

Κι εμένα!
Ο μεγάλος μπάσος Νικολάι Γκιαούρωφ αποχαιρετά το παλτό του που οδεύει προς το ενεχυροδανειστήριο… αυτό το φθαρμένο αλλά περήφανο παλτό που ποτέ δεν διπλώθηκε στα δυο μπροστά στους ισχυρούς της γης, αυτό το φτωχικό παλτό με τις τρύπιες τσέπες, πάντα άδειες από χρήματα και πορτοφόλια, πάντα γεμάτες με βιβλία ποιητών και φιλοσόφων…

Άρια από τους Μποέμ του Πουτσίνι, αφιερωμένη στον Τριστάνο εν αναμονή εκτενέστερης απάντησης στα όσα ενδιαφέροντα παρέθεσε.

 

Οπερα-έκπληξη

ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Στις 7 του Μαΐου που μας πέρασε, οι θαμώνες του καφέ Iruna στην Παμπλόνα της Ισπανίας βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πρωτότυπη και ευχάριστη έκπληξη.
Ανάμεσα στο προσωπικό του καφέ, αλλά και σε όσους απολάμβαναν τις λιχουδιές τους, υπήρχαν διάσπαρτοι τραγουδιστές της όπερας. Και κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, ένας ένας ξεκίνησαν να τραγουδούν.

Η διοργάνωση έγινε από την «Asociaciόn Gayarre Amigos de la Opera de Navarra» και αυτό που είχε περισσότερο ενδιαφέρον ήταν η αντίδραση του κόσμου.

Ο τρόπος με τον οποίο συμμετείχαν στο εγχείρημα αγκαλιάζοντάς το οι παρευρισκόμενοι ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν κάτι αντίστοιχο γινόταν στη χώρα μας. Δείτε το βίντεο:

 

Απάντηση: Opera

Vautrin .. Kαταπληκτική ιδέα έτσι?

Να συμβεί σε ένα cafe δεν είναι τόσο παράξενο.

Δες αυτό το βίντεο..



Το ίδιο έκαναν στην κεντρική αγορά μεταμφιεσμένοι σε πωλητες.

Δεν φαντάζομαι στην δική μας Βαρβάκειο να υπάρχουν μεταμφιεσμένοι τενόροι,
γνωρίζω όμως καλά μερικόυς άλλους "επαγγελματίες" στη χωρα μας
που είναι ξεκάθαρα μεταμφιεσμένοι μπακάληδες