Opera

Απάντηση: Opera

Maria Callas, O Mio Babbino Caro

 

Ένας νέος συμπατριώτης μας, ο τενόρος Δημήτρης Πίττας, σταδιοδρομεί στην μεγαλύτερη όπερα του κόσμου, την Μετροπόλιταν, δίπλα σε ιερά τέρατα του μελοδράματος. Εδώ τέσσερα αποσπάσματα από την εκπληκτική παράσταση του Μάκβεθ του Βέρντι, έργου στο οποίο δοξάστηκαν στο παρελθόν τόσο η Μαρία Κάλλας, όσο κι ο Κώστας Πασχάλης.

 

Καλή χρονιά σε όλους. Εύχομαι οι επιθυμίες του καθενός να γίνουν πραγματικότητα, ή όπως λέει ο Πρίγκιπας Ορλόφσκυ στην Νυχτερίδα του Γιόχαν Στράους: Chacun a Son Gout

 

Απάντηση: Opera

Μία από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής,η ΤΟΣΚΑ του Τζάκομο Πουτσίνι, ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από τις 16 έως τις 25 Ιανουαρίου 2011.

'Τόσκα' στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!
Σκεφτομαι σοβαρα να παω για πρωτη φορα. Tiziana Caruso (16, 19, 22, 25 Ιανουαρίου) ή
Τσέλια Κοστέα (18, 21, 23 Ιανουαρίου);

 

Απάντηση: Opera

 

Απάντηση: Opera

....Νίκο μου διαβάζοντας νήματα εδώ πέτυχα αυτό..να που έχουμε κοινή αδυναμία στο άσμα!..φιλάκια Φ

 

Απάντηση: Opera

Μοναχικε μου Παρσιφαλ......κανενας δεν σου αφιερωνει λιγο χρονο.Εσυ ανοητε που ελυσες το αινιγμα του κοσμου!

 

Re: Απάντηση: Opera

Πάρσιφαλ... Η μοναδική όπερα του Βάγκνερ που σιχαίνομαι... Πόσο δίκιο είχε ο Νίτσε!

 

Απάντηση: Opera

Εγω παντως σε ευχαριστω.Οσο για τον Νιτσε ηταν λιγο ανεραστος......νομιζω!

 

Απάντηση: Opera



Ίσως λίγο κλισέ, αλλά αγαπημένο...

 

Επτά, Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΚΡΕΣΕΝΤΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ




Σκηνή 1η: Με το μένος πολιτικού και ερωτικού ανταγωνιστή ο υποχθόνιος Σκάρπια οργανώνει την εξόντωση του ζωγράφου Μάριο Καβαραντόσι, εραστή της πριμαντόνας Τόσκας.
Θεωρεί πως έχει εξασφαλίσει το ποθητό κορμί της, όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά και σύντομα όλοι συναντούν τον θάνατο.




Σκηνή 2η:Καταδικασμένος από το επαναστατικό συμβούλιο επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική στον Ροβεσπιέρο, ο ιδεαλιστής ποιητής Αντρέα Σενιέ οδεύει προς την γκιλοτίνα με το κεφάλι ψηλά, έχοντας δίπλα του πιστή και γενναία την αγαπημένη του Μανταλένα ντε Κουανί.




Σκηνή 3η: Στο πλούσιο αρχοντικό του κόμη Αλμαβίβα, πίσω από σφαλισμένες πόρτες, αφεντικά και υπηρετικό προσωπικό επιδίδονται σε δίχως τέλος ερωτικά κυνηγητά που όμως έχουν ημερομηνία λήξης.






Σκηνή 4η: Δύο διανοούμενοι, θερμοί πατριώτες αλλά και θανάσιμοι ανταγωνιστές για την καρδιά της ίδιας γυναίκας, βρίσκουν ηρωικό τέλος στην Μάχη των Εθνών. Πέφτουν αγωνιζόμενοι να απαλλάξουν τη Γερμανία από τον ναπολεόντειο ζυγό.





Σκηνή 5η: Απογοητευμένη από τη ζωή, μια κόρη ευγενών, η Μπλανς, εντάσσεται στο τάγμα των Καρμηλιτισσών. Οταν το καταφύγιό της πλήττεται από την κατάργηση των θρησκευτικών ιδρυμάτων από την επανάσταση, εκείνη ακολουθεί με γενναιότητα τις συντρόφισσές της στον μαρτυρικό θάνατο.

Τι συνδέει τις παραπάνω ιστορίες; Την απάντηση δίνει ο κύκλος παραστάσεων υπό τον τίτλο «Εβδομάδες Επαναστάσεων» που προσφέρει η Γερμανική Οπερα του Βερολίνου έως τις 25 Φεβρουαρίου με αφορμή τη συμπλήρωση 222 ετών από τη Γαλλική Επανάσταση. Εξι όπερες παρουσιάζονται σε συνολικά 16 βραδιές, τις οποίες το κοινό μπορεί να απολαύσει με ένα ιδιαίτερα ελκυστικό οικονομκό πακέτο. Οσοι εραστές της οπερατικής περιπέτειας βρεθούν αυτό το διάστημα στη γερμανική πρωτεύουσα μπορούν να ξαναδούν δημοφιλή έργα ρεπερτορίου όπως η «Τόσκα», ο «Αντρέα Σενιέ» και οι «Γάμοι του Φίγκαρο» εντεταγμένα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο αναφοράς τους. Παράλληλα, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν σπανιότερα παρουσιαζόμενες, συγγενούς στίγματος βεριστικές όπερες όπως η «Γερμανία» του Φρανκέτι και η «Μαρί Βικτουάρ» του Ρεσπίγκι, ή και νεότερες όπως οι «Διάλογοι Καρμηλιτισσών» του Πουλένκ.

Διανύοντας τον έκτο -και τελευταίο- χρόνο της επεισοδιακής θητείας της ως καλλιτεχνικής διευθύντριας της Γερμανικής Οπερας, η σκηνοθέτιδα Κίρστεν Χαρμς γνωρίζει ότι ένα λυρικό θέατρο τέτοιου διαμετρήματος δεν συντηρείται μόνο με μετακλήσεις διάσημων μονωδών ή προσθήκες νέων παραγωγών στο ήδη πλούσιο ρεπερτόριό του: πρέπει να ξαναπροτείνει με επιτυχία παλαιότερες παραγωγές ανανεώνοντας το ενδιαφέρον του κοινού γι' αυτές μέσα από πειστικά θεμελιωμένες, καινούριες οπτικές.

Η 54χρονη σκηνοθέτιδα δεν είναι... «χτεσινή»: όταν το 2004 έγινε καλλιτεχνική διευθύντρια στο Βερολίνο είχε πίσω της μια μακρά, γόνιμη θητεία στην όπερα του Κιέλου και σειρά επιτυχημένων σκηνοθεσιών θεάτρου και όπερας. Μαθήτρια του κορυφαίου ανατολικογερμανού σκηνοθέτη Γκετς Φρίντριχ, είχε κατ' αρχήν συνδέσει το όνομά της με τη σκηνοθεσία ενός ενδιαφέροντος κύκλου του βαγκνερικού «Δαχτυλιδιού». Κυρίως όμως ήσαν οι εύστοχα επιλεγμένες και υλοποιημένες αναβιώσεις σπάνιων έργων στο Κίελο που είχαν κάνει το όνομά της διεθνώς γνωστό.

Στο Βερολίνο η Χαρμς έφερε νέο αέρα, ωστόσο οι επιλογές της στο ρεπερτόριο προκαλούσαν συχνά αντιρρήσεις. Οι επιτυχίες εξισορροπούσαν τα πράγματα συντηρώντας τη Γερμανική Οπερα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της βερολινέζικης μουσικής ζωής σε εποχές δύσκολες, όταν η αύξουσα οικονομική στενότητα έδινε λαβή στους πολιτικούς να φέρνουν συνέχεια στο τραπέζι των συζητήσεων προτάσεις συγχώνευσης των δύο λυρικών θεάτρων -της Γερμανικής Οπερας του πρώην δυτικού τομέα και της Κρατικής Οπερας του άλλοτε ανατολικού τμήματος- που κληρονόμησε η γερμανική πρωτεύουσα από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Τα περισσότερα έργα του κύκλου «Εβδομάδες Επαναστάσεων» υπογράφουν ιταλοί συνθέτες του βερισμού, κινήματος αντίστοιχου του ρεαλισμού στη λογοτεχνία. Αντιμετωπίζοντας την «ιστορική» διάσταση ως απαράγραπτο συστατικό της ταυτότητας αυτών των έργων, οι σκηνοθεσίες του κύκλου διατηρούν δεσπόζοντα στοιχεία εικονογραφίας εποχής, όπως κοστούμια και αποδώσεις φυσικών ή ιδεολογικών τόπων, ωστόσο σπάνια αφήνουν να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για απόπειρα ρεαλιστικής αναπαράστασης.

Ο «Αντρέα Σενιέ» (1896) του Τζορντάνο παρουσιάζεται στην έντονα ατμοσφαιρική, παλλόμενη από χρώμα και κίνηση σκηνοθεσία του Τζον Ντιού, που αντιπαραθέτει συναρπαστικά την τρυφηλότητα και τις υπερβολές της έκφυλης αριστοκρατίας με την τυφλή, εκδικητική βία του «επαναστατικού» όχλου.

Στις παλιές, «κλασικές» παραγωγές της Γερμανικής Οπερας ανήκει η «Τόσκα» (1900) σε σκηνοθεσία Μπολεσλάβ Μπάρλογκ, την οποία όμως έχει φρεσκάρει ριζικά αριστοτεχνικά ο μεγάλος Γκετς Φρίντριχ με τις δυνατές δόσεις αιχμηρότητας που απαιτεί μια όπερα-θρίλερ.

Αντίθετα, τελείως πρόσφατη είναι η σκηνοθεσία της Χαρμς για το πρώτο, σύγχρονο ανέβασμα της «Γερμανίας» (1912/3) του Φρανκέτι, όπερα που πρωτοδιηύθυνε στη Σκάλα ο Τοσκανίνι με πρωταγωνιστή τον Καρούζο. Αν για τον Πουτσίνι η ήττα των Αυστριακών από τις δυνάμεις του Ναπολέοντα συνιστά απλή πρόφαση δημιουργίας έκτακτων καταστάσεων μέσα στις οποίες αναπτύσσει με βιτσιόζική μαεστρία τις βίαιες αντιπαραθέσεις των ηρώων του, για τον Φρανκέτι το ιστορικό υπόβαθρο γίνεται εφαλτήριο για να αναπτύξει μια υψιπετή, θερμή πατριωτική ρητορεία μέσα από το σκοτεινό, ιστορικό πανόραμα της Γερμανίας των «ποιητών και διανοητών» που αντιπαλεύει ηρωικά την ναπολεόντεια εισβολή. Η Χαρμς σκηνοθετεί αυτήν την έξωθεν ματιά στη γερμανική ιστορία μέσα σε ένα σκηνικό που θυμίζει installation art, ισορροπώντας εικόνες αγωνιώδους έντασης με άλλες παραληρηματικής ποίησης.

Ομοίως βαριά, απαισιόδοξη ατμόσφαιρα δεσπόζει στους «Διαλόγους Καρμηλιτισσών» (1957) του Πουλένκ. Εδώ ο σκηνοθέτης Γκίντερ Κρέμερ ανατρέχει στην απώτατη πηγή της όπερας, το μυθιστόρημα της Γκέρτρουντ φον λε Φορ που αφηγείται το τέλος μιας Καρμηλίτισσας που εκτελέστηκε το 1942 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπίρκεναου. Φορτίζει την παραγωγή με εικόνες σφαγείου και εξαχρείωσης και επικεντρώνει με μεγάλη συμπύκνωση στην ψυχολογία των προσώπων πλάθοντας ένα ατομικό δράμα για την ομολογία πίστης και την αντίσταση.





Στο επικίνδυνο, χαοτικό μεσοδιάστημα ανάμεσα στη ιακωβίνικη τρομοκρατία και την έναρξη της ναπολεόντειας δικτατορίας διαδραματίζεται η ολότελα λησμονημένη «Μαρί Βικτουάρ» (1915) του Ρεσπίγκι. Το πρώτο παγκόσμιο ανέβασμά της έγινε σε σκηνοθεσία Γιοχάνες Σάαφ, σε συνεργασία με την όπερα της Ρώμης (2004). Οταν η τετράωρης διάρκειας βεριστική όπερα δόθηκε στο Βερολίνο (2006), το πληθωρικό, χολιγουντιανό στίγμα της μουσικής και η κινηματογραφική ένταση της δράσης προκάλεσαν αμηχανία.

Απώτατος ιδεολογικός πρόγονος -ή μάλλον παραπλανητικά πικάντικος πρόδρομος!- όλων των παραπάνω είναι, ασφαλώς, οι μοτσάρτειοι «Γάμοι του Φίγκαρο», που εύλογα θα περιγράφαμε ως ...καλογυαλισμένη πίσω όψη του ίδιου νομίσματος. Τώρα παρουσιάζεται στην αγέραστη, λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία του Γκετς Φρίντριχ. Είναι επίσης το μόνο του οποίου το περιεχόμενο είναι επαναστατικό ως προς το κείμενο αλλά και ως προς τη μουσική. Η όπερα του Μότσαρτ είναι γραμμένη πριν από την πτώση της Βαστίλης και βασίζεται στο ομώνυμο, γόνιμα παραγωγικό σε οπερατικές προσαρμογές, θεατρικό τού Μπομαρσέ. Στη δράση της διαφαίνεται η επερχόμενη ανατροπή αξιών στα τέλη του 18ου αιώνα καθώς επί της οπερατικής σκηνής (εκ)τίθεται έμμεσα πλην σαφώς η διαπραγμάτευση βασικών πολιτικών αιτημάτων που, λίγα χρόνια αργότερα, θα εκφραστούν με σαφήνεια από τη Γαλλική Επανάσταση.





Η ΑΜΦΙΒΟΛΗ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Οι υποθέσεις των έξι έργων του κύκλου «Εβδομάδες Επαναστάσεων» διαδραματίζονται στο απρόβλεπτο, επικίνδυνο περιβάλλον των κοινωνικοπολιτικών και ιδεολογικών αλλαγών που οδήγησαν την Ευρώπη στη Γαλλική Επανάσταση.

Ο Κουρτ Ρέσλερ, δραματουργός του κύκλου, παρουσιάζει την πρότασή του προβάλλοντας τον βαθύτερο ιστορικό καμβά:

«Το ότι ο Λόγος κατέχει τη δύναμη να αποκαλύπτει την αλήθεια συνιστά ένα από τα δόγματα τα άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Διαφωτισμό. Μόλις πέντε χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, η κεντρική αρχή στην πραγματεία του Καντ "Μια απάντηση στο ερώτημα: Τι είναι Διαφωτισμός;" ("Ας έχετε το θάρρος να χρησιμοποιείται τη δική σας αντίληψη") μας υπενθυμίζει ότι την υποταγή των ανθρώπων επέβαλαν όχι μόνον η έξωθεν ασκούμενη βία αλλ' επίσης η εσωτερική ατολμία του ατόμου που ανεχόταν να το αντιμετωπίζουν ως παιδί.

»Βαθιά ριζωμένη υπήρξε η πεποίθηση ότι με τη δημόσια διατύπωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στους όρους Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα οι άνθρωποι είχαν στρώσει το δρόμο για την εφαρμογή τους κι ότι ο Λόγος, αυτό το φυσικό μέτρο προφύλαξης, θα φρόντιζε για τα υπόλοιπα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι η τροπή που πήρε η Γαλλική Επανάσταση από την πορεία στη Βαστίλη το 1789 ώς το τέλος της ιακωβίνικης βασιλείας του τρόμου το 1794 κάθε άλλο παρά συνιστά απόδειξη αυτής της θεωρητικής άποψης. Το διεστραμμένο ήθος του θεοποιημένου "επαναστατικού" φρονήματος, που δικαίωνε την εκκαθάριση οιουδήποτε, απέκλινε από την επίσημη γραμμή και δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες για την ισχύ του Λόγου (...)

Ωστόσο, τα γεγονότα αυτών των ετών άλλαξαν την όψη της Ευρώπης για πάντα. Το μικρόβιο της στάσης και η ιδέα της χειραφέτησης των πολιτών είχαν ριζώσει, και οι διάφορες μορφές καταστολής εκ μέρους των μοναρχιών παρέμειναν τελικά άκαρπες απόπειρες μιας ολιγάνθρωπης ελίτ να διατηρηθεί στην εξουσία. Η ιδεολογία και τα επιτεύγματα της επανάστασης χρειάστηκε να περιμένουν τα κινήματα χειραφέτησης του ύστερου 19ου και πρώιμου 20ού αιώνα για να βρουν έκφραση επί σκηνής. Τότε μόνον, στην ενωμένη Ιταλία, νέοι συνθέτες και λιμπρετίστες, ενθυμούμενοι τις καταβολές της δικής τους πρόσφατα κερδισμένης ελευθερίας, άρχισαν να γράφουν όπερες που διαδραματίζονταν στη Γαλλία ανάμεσα στο έτος-σταθμό 1789 και την πτώση της ναπολεόντειας αυτοκρατορίας».

 

Απάντηση: Opera

Ευγε vautrin για τη παρουσια σου με θεματα,σχολια,αναφορες που αφορουν τον πολιτισμο.