Players 2

Απολογούμαι αν το χαλάω στον @G_E   και κάνω μια σύντομη αναδρομή, όπως θυμάμαι εκείνο το νήμα.

Έτσι κάπως είχε ξεκινήσει, ήταν ένα πρωινό, νομίζω, του Φεβρουαρίου 2006, δέκα χρόνια και τρία μνημόνια πίσω δηλαδή.

Έμοιαζε, αρχικά, να προορίζεται για νήμα κραξίματος στους τύπους που έταζαν ειδικά στις σκλάβες - ασαφές τί ακριβώς έταζαν οι κακοί εκείνοι - και μετά συνέβαινε ό,τι γίνεται πάντα με τους τύπους που τάζουν, την έκαναν με ελαφρά πλάγια. Βγήκαμε δύο σκλάβες με κολάρο και μια υ χωρίς κολάρο και είπαμε ότι δεν μας φαίνεται πάρα πολύ τραγικό και ότι χρειάζεται λίγο παιχνίδι, έτσι για να ανάβουν τα αίματα, κάτι το μη προδιαγεγραμμένο σε κάθε περίπτωση και ότι δεν είναι ανάγκη με όποιον έχουμε παίξει να τον έχουμε της γούνας μας μανίκι εσαεί. Δεν μας συνέβη τίποτα δυσάρεστο, οι δύο σκλάβες παρέμειναν με κολάρο και η υ χωρίς κολάρο έγινε σκλάβα χωρίς κολάρο.

Μετά, κάποιος ρώτησε τον αινιγματικό νηματοθέτη αν είναι για καλό ή για κακό ο χαρακτηρισμός "Παίκτης". Ο νηματοθέτης εξανέστη ευγενικά: "Ρε ζαγάρια, το έχετε ποτέ ακούσει να λέγεται για καλό;" Δεν το είπε έτσι, αλλά κάπως έτσι άφησε να εννοηθεί.

Όμως, η συζήτηση είχε πάρει άλλη τροπή, με τη συμβολή πολλών μελών και με τον πιο κομψό τρόπο που μπορούσε να "επιβάλει" ο Dolmance. Ο Παίχτης ήταν καλός. Ήταν ωραίος, ήταν πλήρης, ήταν γνώστης, ήταν έντιμος. Ο Κυρίαρχος ήταν Παίχτης; Ακολούθησε συζήτηση. Όπως μπορεί να δει κανείς από τα νήματά του, ο κατά Dolmance ελευθέριος δεν μπορεί να είναι Κυρίαρχος. Προσωπικά διαφωνώ σε αυτό και διαφωνώ τόσο φιλοσοφικά και ηθογραφικά όσο και από τις εμπειρίες μου, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία στο παρόν νήμα. Ο Κυρίαρχος δεν μπορούσε παρά να είναι Παίχτης, συμφώνησαν, έχω την εντύπωση, οι συζητητές. Ο Κυρίαρχος μπορεί να αλλάζει τους κανόνες καταμεσής του παιχνιδιού, αλλιώς τι Κυρίαρχος θα ήταν; Και τί γίνεται με τις φρούδες υποσχέσεις; Δεν τις δίνει αυτές, είναι όχι αήθεις αλλά αντιαισθητικές, ο Παίχτης κάνει παιχνίδι χωρίς υποσχέσεις, αφού άλλωστε, αν είναι και Κυρίαρχος, ρυθμίζει τους κανόνες. Και τί γίνεται με τη διάρκεια της σχέσης με έναν Παίχτη; Υπήρξαν ορισμένες τοποθετήσεις πάνω σε αυτό. Άλλοι, στην χαρακτηριστική τους ελαφράδα, το προσπέρασαν με λογοπαίγνια, άλλοι το συζήτησαν σοβαρά και συμπέρασμα έβγαλαν.

Ήταν ένα νήμα - ποταμός, πορτραίτο μιας παρέας, μιας εποχής στο φόρουμ.

Δικό σας, τώρα, για να φτιάξετε το δικό σας πορτραίτο  

 

Ήταν ένα νήμα-ποταμός, ποτραίτο μιας παρέας, μιας εποχής στο φόρουμ.
Κι όλα τα ποτάμια, ή εκβάλλουν στη θάλασσα ή πέφτουν σε ανθρωποφτιαγμένα φράγματα.
Αρκετά με τη νοσταλγία.
Κάθε ποτάμι έχει και τις γέφυρές του. Αντάστε μπας και τούτο το νεκραναστημένο νήμα γίνει μια από αυτές.

Έχω δει εξαιρετικούς Παίκτες πόκας.
Το χαρακτηριστικό που τους κάνει εξαιρετικούς, είναι ότι γνωρίζουν και εφαρμόζουν τον χρυσό κανόνα "you don't play your cards, you play the player". Διαβάζεις τον άλλο, κατανοείς τί ζητά, κατανοείς τί μπορεί να δώσει, του δίνεις την επίφαση αυτών που ζητά, για να κερδίσεις το παιχνίδι.
Και εδώ είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που τους κάνει εξαιρετικούς. Τους ενδιαφέρει να σηκωθούν από το τραπέζι κερδισμένοι, όχι να κερδίσουν μια παρτίδα.
Όπου όμως υπάρχει παιχνίδι, υπάρχει χαμένος και κερδισμένος.
Τρίτο χαρακτηριστικό. Ο εξαιρετικός Παίκτης ξέρει και πώς να είναι ο κερδισμένος του τραπεζιού, χωρίς να έχει προκαλέσει την οργή των χαμένων, αλλά και γνωρίζει πώς να διαχειρισθεί μελλοντικά τη νίκη του.
Τελευταίο χαρακτηριστικό. "Προπονούνται", χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή ηθικό φραγμό, παίζοντας σε τραπέζια "χοντρών πορτοφολιών". Τίποτα , μα τίποτα όμως δεν τους ηδονίζει περισσότερο, από το να "παίξουν" σε ένα τραπέζι με άλλους Παίκτες.

Έχω δει και εξαιρετικούς ταβλαδόρους.
Έχουν όμως στη πλειοψηφία τους, ένα θανάσιμο μειονέκτημα. Θα ήθελαν να είναι σκακιστές.

Όταν αναρτήθηκε το νήμα, ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι ο Λιμπερτίνος δεν μπορεί να είναι Master, ούτε και ο Master, Λιμπερτίνος. Συνεχίζω να το υποστηρίζω.
Επίσης όμως, ο Master μπορεί να είναι Παίκτης. Απλά, (απλά?) πρέπει να είναι Παίκτης και όχι παίκτης και παίζει εντελώς διαφορετικό Παιχνίδι από τον Παίκτη Λιμπερτίνο, ο οποίος εξ ορισμού δεν είναι απλά, οφείλει να είναι παίκτης.
Το υπέροχο είναι ότι όταν βρέθηκα σε τραπέζι που υπήρχε και Παίκτης Μαστερ και Παίκτης Λιμπερτίνος, δεν θεωρούσαν απλά μετά το τέλος του παιχνιδιού ότι και οι δύο είχαν κερδίσει. Είχαν όντως και οι δυο κερδίσει.

Status : Player. Ναι σε όλα.

 

Ανεβαινω τουτη τη σκαλα 8 χρονια περιπου.
Δεν ειμαι στο "Α" , ουτε ομως και στο "Ω" , νιωθω οτι βρισκομαι καπου στα μισα της αλφαβητου...

Οσο λοιπον μπορω να εχω αποψη επι του θεματος (διοτι θεωρω ειναι καθαρα βιωματικο θεμα), θα ελεγα οτι υπαρχουν παιχτες που δεν ειναι Κ, και Κ που ειναι παιχτες, και στις δυο περιπτωσεις θα συμφωνησω απολυτα οτι ενα καλος παιχτης δεν θα βλαψει.

Σχετικα με την "βαλιτσα" πληροφοριων , εχει μεσα πληροφοριες που προερχονται απο τον ιδιο, απο τριτους, και απο δικα μου συμπερασματα... στη προσπαθεια μου παντα να βγαλω μια καποιαν ακρη  

Aυτα για αρχη γιατι με τοσες εικονες και εμπειριες που εχετε οι παλιοι, πως να εκφραστουμε οι νεοτεροι ? κινδυνευουμε να γελοιοποιηθουμε με αοριστιες και φαντασιοπληξιες  

Ωραιο θεμα!

 

Επιτρέψτε μου.
Εάν κάποιος γνωρίζει ότι μιλά άνευ εμπειρίας και δεν αποπειράται να επιβάλλει την φαντασίωσή του ως δήθεν πραγματικότητα, ουδέποτε γελοιοποιείται.
Ομοίως, εάν κάποιος γελοιοποιεί κάποιον άλλον αποκλειστικά και μόνο λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν είναι ούτε παλιός, ούτε νέος. Είναι απλά μαλ..ας.

Ακούμε. Μιλήστε.

 

-> Υπάρχουν ακόμα παίχτες;
Ναι υπάρχουν. Παιχταράδες  

-> Πως ένας Κ αντιλαμβάνεται τον όρο;
Αφορά το σαδομαζοχισμό μονο πίστευω
Πχ :
Ζητας από το υ να σου φτιάξει καφέ. Στον κάνει. Και ειναι ενα νερομπλούτσι.

Κλασικ βδσμερ : Εξοδος απο ηρεμία. Θυμώνεις, τα παίρνεις κρανίο, είσαι σε κόκκινο συναγερμό. Χώνεις τα μπινελίκια σου, ρίχνεις τα γαμωσταυρίδια σου, της ρίχνεις ένα φούσκο, την στηνεις στην γωνία 20 λεπτά. Την βουρδουλίζεις, την πηδάς. Βλέπουμε λοιπόν ότι το παράπτωμα φέρνει αμέσως την ποινή και όλα μελι γάλα.

Παίχτης : Καμία έξοδος απο ηρεμία. Αναβεις ενα τσιγάρο καπνίζεις και πίνεις το νερομπλούτσι σου. Ουτως η άλλως απο αυτόν που φτιάχνεις εσυ καλύτερος είναι. Απο τα ολότελα καλή και η Παναγιώταινα   Και κάπου εκεί κάνεις με την ηρεμία σου ενα ολόκληρο πλάνο για το πως θα της την φέρεις. Ωπ ! Εμπνευση. Η στάχτη είναι χρήσιμη ! Κάνεις μια χράπ... και την ρίχνεις μέσα στον καφέ.

Αφού πάρεις το κινητό και φωτογραφίσεις τον καφε, με την στάχτη, από 10 μεριές φωνάζεις το υ να ρθει και λές

-Κ Τι ειναι αυτά ; Σταχτη στο καφέ μου ρίξες ;
-Υ Οχι.
-Κ Για δες
-Υ Πως ειναι δυνατόν;
-Κ Ηθελες να με δολοφονήσεις σουπιά
-Υ Οχι
-Κ Τι όχι. Εδω υπάρχουν ντοκουμέντα. Τα βγαλα στο κινητό σου. Θα την ανεβάσω την φωτό στο φεισμπουκ στο προφιλ σου να δούμε τι λένε οι φίλοι σου για αυτό. Δεν θα με βγάλεις τρελό εμένα.
-Υ Οχι σε παρακαλώ.
-Κ Καλά καλά. Πήγαινε στο κρεβάτι και στήσου στα 4. Τωρα, τσακίσου
-Υ Μα εγω
-Κ Μεσα ειπα.
-Κ Την βουρδουλίζεις
-Κ Την πηδάς. Πας κάνεις το μπανιο σου. Την φωνάζεις. Της λές ότι ο καφές ήταν νερομπλούτσι. Και την επόμενη φορά καλύτερος.
Γελάτε χαχαχαχαχ.

-> Μια υ θα εμπιστευόταν έναν παίχτη?
Εδω εμπιστεύονται τις χαρτορίχτες να πουμε και τα ταρώ. Εκεί θα κολλήσουν ;  

-> Είναι ενας παίχτης mainstream bdsm?
Απαλλαγμένος από το ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ειμαι ένα τέρας   ειναι. Σχεδόν. Πάντα υπάρχει και η εκκλησία  

-> To θέμα είναι ελεύθερο αλλά δε θέλω εξυπνάδες
Οτι μπορουσα έκανα σύντροφε  

 

Aγαπητέ,
πέρασε ο καιρός, πέρασαν τα χρόνια. Ελάχιστοι είναι εδώ, που γνώριζαν εκείνο το νήμα. Οι αποσπασματικές αναφορές στο 'διαμάντια του παρελθόντος΄' μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο από εκείνους που ήταν τότε. Οι υπόλοιποι πρέπει να μυρίσουν τα νύχια τους. Μήπως θα διευκόλυνε την συζήτηση να το πάρετε από την αρχή και να δώσετε έναν κατ' αρχήν ορισμό του Παίχτη, περιγραφικό ή ό,τι άλλο;  

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Τσούλες.13255/

Για το "τρελοκομείο" όλοι μος, μου φαίνεται.    
Ένα νήμα για τις Τσούλες και από κάποια σελίδα και μετά ανακατεύτηκαν οι Παίχτες, Tσούλες και Παίχτες έγιναν μαλλιά κουβάρια, και .... ο θεός βοηθός.  

 

Η εξαιρετική τοποθέτηση του @Marqui σκιαγραφεί το προφίλ του player.
Συγνώμη που επαναλαμβάνομαι αλλά δεν έχω να προσθέσω πιο πολλά απ’ όσα είχα γράψει τότε.

«Δεν έχω συναντήσει ούτε ένα «θύμα» μου (και γνωρίζω πολλά) που να μην ήξερε εξ αρχής με ποιόν είχε να κάνει. Δεν τις κορόιδευα γιατί δε θα ’χε ενδιαφέρον. Απλώς τους έδινα την ευκαιρία να φτιάξουν το άλλοθί τους για να ζήσουν αυτά που ποθούσαν χωρίς να υποστεί βλάβη η ηθική τους.
Εμπνεύστηκα, πρόσεξα και την παραμικρή λεπτομέρεια, δημιούργησα την ανέλιξη των μικρών και μεγάλων προκλήσεων και εκπλήξεων, σχεδίασα κι αυτοσχεδίασα κι απόλαυσα την απελευθέρωσή τους, την καύλα τους, τη δημιουργία μου, την τέχνη της ζωής, την απόλυτη αισθητική του έρωτα. Μαζί μου έζησαν στιγμές και καταστάσεις που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν φανταστεί.
Θα ‘πρεπε να νιώθουν τυχερές που μετείχαν. Δεν έχω παράπονο. Κι αν λυπηθήκαν που τελείωσε αυτό το όνειρο, οι πιο πολλές κατάλαβαν πως η τέχνη είναι στιγμές που πεθαίνουν…» (σαν το θέατρο που πεθαίνει για πάντα όταν μια παράσταση τελειώσει).
Διαφωνώ εν μέρει με την @gaby ότι ο (κατά βδσμ) Κυρίαρχος δεν μπορούσε παρά να είναι Παίχτης. Ναι…. Ο Κυρίαρχος μπορεί να αλλάζει τους κανόνες καταμεσής του παιχνιδιού. Αλλά ο παίχτης αλλάζει ακόμα και τους κανόνες της (κατά βδσμ ) Κυριαρχίας…. Ένας παίχτης είναι τα πάντα, είναι ευέλικτος, χρησιμοποιεί τα πάντα. Δε μπορεί να είναι mainstream bdsmερ. Ο παίχτης χρησιμοποιεί (και) το bdsm.

 

Διάβασα με προσοχή κι αρκετή περιέργεια τις σκέψεις όλων. Ομολογώ ότι το θέμα είναι ιντριγκαδόρικο και αρκετά σύνηθες φαινόμενο το προφίλ του/της παίχτη/ριας.
Το ζήτημα είναι ποιος/α παίζει "καλά" ή ποιος/α προσπαθεί όσο γίνεται καλύτερος/η παίχτης/ρια να γίνει.
Ή απλά ακολουθεί κάποια "σκονάκια" που του-της είπαν/διάβασε, ποιος ξέρει από ποιον/ποια και που, ευελπιστώντας σαν παίχτης/ρια να περάσει.

Όλα όσα γράφω εδώ, είναι τελείως προσωπική άποψη και σίγουρα δεν είναι η εκ νέου ανακάλυψη ( οξύμωρο σαν έκφραση και το γνωρίζω ) της Αμερικής.
Σε πολλά σημεία με κάλυψαν τόσο ο νηματοθέτης, όσο και ο Marqui ( και δεν τους tagάρω για να μην τους δημιουργήσω την παραμικρή "υποχρέωση", ν' απαντήσουν ).
Το λοιπόν, η φιγούρα του/της παίχτη/ριας - πάντα για μένα - είναι παρεξηγημένη. Αφού αρκετοί/ες την φιλτράρουν μέσω της όποιας ηθικής τους.
Ίσως και για κάποιους/ες ο/η παίχτης/ρια να φαντάζει απείθαρχος, άναρχος τόσο στην σκέψη όσο και στις πράξεις.
Αλλά μάλλον η όποια ελαστικότητα/προσαρμοστικότητα του/της σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι αρκετά ζυγισμένες με στόχο την επίτευξη του τελικού σκοπού του/της.
Ο/η παίχτης/ρια ενδιαφέρεται παν' απ' όλα για το "παιχνίδι" και πως να το τελειοποιήσει, τα "θύματα" του/της είναι απλά λειτουργικά ως προς την δική του/της πραγμάτωση.
Δεν πουλάει φούμαρα, μόνο για να τα πουλήσει. Ίσως και να μην πουλάει καν φούμαρα, αφού ένα απ' τα χαρακτηριστικά του/της παίχτη/ριας είναι, ότι δεν υποδύεται απλά ένα ρόλο.
Γίνεται ο ρόλος και αυτό του/της βγαίνει φυσιολογικά κι αυθόρμητα.
Δεν τον/την ενδιαφέρουν οι εύκολες "λείες", αλλά οι ισοδύναμες του/της, ίσως και οι πιο δυνατές από κείνον/η.
Αφού ο/η παίχτης/ρια κυνηγάει την πρόκληση, θα είναι σε κάποιες "στιγμές" μονάχα, θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια.
Δεν θα συνεχίσω να κάνω τον διαχωρισμό ανάμεσα σε "καλούς/ες" και σε "κακούς/ες" παίχτες/ριες, αυτό το κρίνει τ' όποιο αποτέλεσμα.

Πως αντιλαμβάνεται τον παίχτη ένας Κ? Μπορώ μονάχα ν' απαντήσω για τον εαυτό μου ( και σ' αυτό ). Για μένα ο παίχτης όπως ήδη προέγραψα, είναι μια παρεξηγημένη φιγούρα.
Που να "κρύβεται" ή όχι. Δεν είναι όλοι οι παίχτες ίδιοι και ίσως το μοναδικό τους κοινό στοιχείο, να είναι η αγάπη και ο σεβασμός στο "παιχνίδι".
Ακόμη και αν δεν ακολουθούν όλοι τους ίδιους κανόνες. Γιατί - ξανά για μένα - κάποιοι έστω γενικοί/χαλαροί κανόνες/πεπατημένες θα υπήρχαν.
Τέσπα, για μένα ο παίχτης θα ήταν ή Μεφιστοφελής ή Διόνυσος, μπορεί και κάτι ανάμεσα στους δυο ( με μεγαλύτερη ή μικρότερη ροπή στον έναν απ' τους δυο ).

Αν μια υ θα εμπιστευόταν ποτέ ένα παίχτη? Αυτό κι αν δεν μπορώ να τ' απαντήσω παρά μόνο υποθετικά. Εξαρτάται απ' τις ανάγκες που θα είχε σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Απ' τα όποια ηθικά "στεγανά" θα είχε καθώς και απ' τα όποια κατάλοιπα της.

Αν ένας παίχτης θα ήταν mainstream bdsm? Έχω το "χούι" να μην αντιλαμβάνομαι διαχωρισμούς ανάμεσα σε mainstream και προβλεπόμενο ή σκληροπυρηνικό bdsm.
Αφού συνεχίζω να πιστεύω, ότι το πως, πότε και τι είδους bdsm θα έκανε ο καθένας/καθεμία, είναι τελείως προσωπική του/της υπόθεση.
Και ότι οποιαδήποτε αξιολόγηση-κρίση του απ' οποιονδήποτε/οποιαδήποτε που μαζί του/της δεν θα εμπλεκόταν, θα οδηγούσε σ' εσφαλμένα συμπεράσματα.
Ίσως και να υπερισχύει η άποψη, ότι ο/η Κ πρέπει ν' ακολουθεί συγκεκριμένες συνισταμένες, για να δύναται Κ να ονομάζεται.
Κάτι που ο/η παίχτης/ρια δίνει - μάλλον σ' αρκετούς/ες - την εντύπωση ότι "χλευάζει" σταθερά.
Αν δεχτούμε - για χάρη της συζητήσεως - ότι Κ, είναι κείνος που επιβάλλει τα θέλω του στην όποια άλλη. Ακόμη κι αν χρειαστεί να της τα "κλέψει", ο παίχτης δεν θα μπορούσε παρά Κ να είναι. Για μένα παίχτης/ρια δεν είναι μόνο κείνος/η, που πλασάρει το σωστό "παραμύθι" στ' όποιο "θύμα" του. Αλλά και κείνος/η που πείθει το "θύμα" του/της, ότι τα δικά του/της θέλω, είναι και του "θύματος" του/της ( ακόμη και αν αυτό είναι ψευδαίσθηση, η οποία αργά ή γρήγορα στο μυαλό του "θύματος" ίσως και να διαλυθεί ).

Θα ήθελα να κάνω μνεία σ' ένα σημείο απ' την παρέμβαση του Marqui ( και τ' οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο ). Αν κάτι λατρεύει ο παίχτης, είναι να κάθεται στο ίδιο "τραπέζι" με άλλους παίχτες.
Και σε κείνη την περίπτωση δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι, αλλά μόνο η χαρά του "παιχνιδιού".
Αφού ο/η παίχτης/ρια πάν' απ' όλα ενδιαφέρεται, για το πως να ψηλαφίσει την τελειότητα.

Κλείνοντας τον πάπυρο ( το θέμα με συνεπήρε χαχα ), για κάποιους/ες υπάρχουν και οι επονομαζόμενοι/ες naturals και ίσως και αυτοί/ες να ήταν οι παίχτες/ριες ανάμεσα στους παίχτες/ριες.
Τώρα αν θα ήταν Κ ή όχι, αν χρησιμοποιούσαν και το bdsm ή όχι, αυτό διαφέρει από παίχτη σε παίχτη, καθώς και απ' τα "θύματα" που θα βρίσκονταν στο διάβα τους.  

 

Παρατηρήσεις (εν πολλοίς ανούσιες, αλλά .....)
1. Έχει μάλλον δυσάρεστη ερμηνεία το γεγονός ότι σε 24 ώρες το νήμα έχει 121 αναγνώστες/επισκέπτες και μόνο 22 γραφές.
2. Μιά από τις αρχικές ερωτήσεις είναι εάν υπάρχουν σήμερα παίκτες. Εάν η ερώτηση είχε διατυπωθεί, εάν υπάρχουν σήμερα νέοι παίκτες, θα ήταν παντελώς διαφορετική.
3. Ο @Tenebra_Silente : έκανε την πρόσθεση της παίκτριας. Καλά έκανε, αν και υφίστατο ούτως ή άλλως στη σκέψη μου. Υπάρχουν τουλάχιστον 2. Προκαλώ τη γραφή τους.
4. Διαφωνώ στην επάρκεια της "χαράς του παιχνιδιού". Στην αισθητική και περιγραφική απεικόνιση του Παίκτης vs Παίκτη των "Liaisons dangereuses" υπάρχει έπαθλο, δεν γίνεται αλλιώς.
5. Μείζον το ζήτημα του παίκτη - άλλοθι.
6. Θα ιντρίγκαρε ακόμη περισσότερο τα πνεύματα, εποικοδομητικώς πάντα, η πιθανότητα του παίκτη/σ.-υ.

Εκβαρβαρισμός, αλλά με τσιγκλά. Ο Michael Jordan ήταν κορυφαίος αθλητής. Παίκτης όμως ήταν ο Bird.

 

Ο Παίκτης είναι αποκλειστικά Κυριαρχικού στάτους;

 

Με "χαρά του παιχνιδιού" ήθελα να υπογραμμίσω τον κατ' εμέ ύψιστο στόχο. Δηλαδή την παραμονή στο "παιχνίδι" και την τελειοποίηση του.
Για κάποιους παίχτες το έπαθλο είναι το ξεπέρασμα των ορίων τους. Για κάποιους άλλους παίχτες το έπαθλο είναι το εκάστοτε "θύμα".

Αν μου επιτρέπετε, να "πατήσω" στα λόγια σας. Ο Jordan είχε τα προσόντα για το όσο γίνεται τελειότερο παιχνίδι, ο Bird ήταν το παιχνίδι.

Και τώρα δίχως παραλήπτη, πόσο διακριτή θα ήταν η γραμμή ανάμεσα στον player και στον hustler?
Ζητώ συγνώμη αν δεν τους έγραψα στα ελληνικά, αλλά φοβάμαι ότι τον όρο hustler ίσως και να τον απέδιδα λανθασμένα.

Και κάτι τελευταίο, για μένα η φιγούρα του παίκτη/ριας υ-σ δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Τώρα, αν και κατά πόσο θ' ανέστρεφε τους συσχετισμούς δυνάμεων, είναι μεγάλη συζήτηση.  

Για μένα ο παίχτης "βρίσκεται" κυρίως στις δυο πρώτες στροφές του Shape of my heart του Sting :

He deals the cards as a meditation
and those he plays never suspect.
He doesn't play, for the money he wins,
he don't play for respect.

He deals the cards to find the answer,
the sacred geometry of chance.
The hidden law of a probable outcome,
the numbers lead a dance.