Polyamory

Εγώ ξέρω μονάχα ότι είμαι εδώ για να γράψω τα δικά μου, να διαβάσω εκείνα των άλλων και αν βρω κάποια που να μου κινήσει το ενδιαφέρον για ένα session, η περισσότερες από μια και για περισσότερα sessions, δεν θα χαλιόμουν καθόλου. Κι εγώ έχω σπίτι και είναι φτιαγμένο από τούβλα και άλλα υλικά. Το ποιος είμαι αληθινά, το κρατώ για κείνους και εκείνες που ήδη με γνωρίζουν και τις κρίσεις τις κάνω για μένα. Γλώσσα έχω να μιλάω, μάτια έχω να βλέπω, παρωπίδες δεν φοράω, ούτε μ' ενδιαφέρει να τις φορέσω σε κανέναν, τα gag balls μόνο σε όσες τα γουστάρουν και σίγουρα όχι στο στόμα το δικό μου η κανενός που δεν τα φοράει από μόνος του. Ένας μαλάκας σαν χιλιάδες άλλους είμαι και αν τα λόγια ενός μαλάκα είναι τόσο επικίνδυνα, όποιος τα φοβάται ας χωθεί σε bunker. Καλή βόλτα να έχεις  

 

Polyamory: Επικίνδυνα, απάνθρωπα παιχνίδια, για λίγους. Εκλεκτούς;

..''δεν είμαστε ιδανικά φτιαγμένοι, για αυτό to concept, είμαστε ''σκατά'' φτιαγμένοι''.

Έρωτας και πολυερωτία είναι πράγματα που δεν συνάδουν, απόλυτα μεταξύ τους, whatever..
το polyamory είναι πρακτική που εφαρμόζεται ευρέως στo BDSM, ενώ τα kinky άτομα θέλουν κάτι διαφορετικό και όχι κάτι περισσότερο.
Βρείτε άτομα με συμβατά επίπεδα εμπειρίας, και μέσω συζήτησης.

Δίλημμα:

Polyamory ή BDSM; ( polyamory σχέση ή Βδσμική ) ;;;

Ας πάω στο προσωπικό μου κομμάτι, σχετικά με το polyamorous.
To εγχείρημα ως vanilla με κίνκυ στοιχεία απέδωσε πάρα πολύ.. sex-amorous, θα έλεγα/ως Βδσμερ σε D/s ή session έπρεπε να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου, κατά τ άλλα δύο πράματα έχω να θυμάμαι Καύλα, έρωτα και υποταγή.
Σαν βδσμερ, Polyamory και D/s ''καταβάθος'' είναι συμβατά , στις BDSMικές σχέσεις οι ρόλοι είναι καλύτερα να είναι καθορισμένοι/ ξηγημένα πράματα ,όπως επίσης η συζήτηση και η διαπραγμάτευση είναι βασικό χαρακτηριστικό.( ήμουν τυχερή )

P.s:
Προσωπικά, θα έλεγα μοναδικές προκλήσεις οι polyamory σχέσεις, θέλει γερό στομάχι όμως όταν εμπλέκονται πολλά ατομάκια/ερωτευμένα/εξαρτημένα/ζήλεια e.t.c.

 

Polyamory…παιχνίδι όντως για λίγους όπως πολύ εύστοχα είπε και η @Madeleine Rk .

Το polyamory κατά την προσωπική μου εμπειρία είναι ένα από τα δύσκολα «παιχνίδια» το οποίο απαιτεί ισχυρούς και ώριμους χαρακτήρες αυτών που εμπλέκονται. Και όταν λέω ισχυρούς/ώριμους εννοώ αυτούς που έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους σε τι «παιχνίδι» λαμβάνουν μέρος και σέβονται απόλυτα τους κανόνες του. Θέλουν ανθρώπους που ξέρουν να βάζουν όρια και να τηρούν τα όρια αυτά ευλαβικά.

Για μένα το polyamory είναι ξεκάθαρα ένα παρακλάδι του BDSMτο οποίο όμως είναι ακόμα πιο εγκεφαλικό.

Προαπαιτεί την πλήρη ειλικρίνεια και σεβασμό μεταξύ των εμπλεκόμενων.

Τρέφεται από την αγωνία, την υπομονή, τον περιορισμό.

Καταστρέφεται από την ζήλια, τον εγωισμό, την ασυνέπεια.

Ο έρωτας είναι πιο έντονος γιατί δεν ερωτεύεσαι μόνο τον άνθρωπο αλλά και την φάση την ίδια.

Ο έρωτας είναι πιο έντονος γιατί δεν περνά στο επόμενο στάδιο όπου αρχίζει να φθείρεται για να αντικατασταθεί από άλλα συναισθήματα όπως αγάπη.

 

"Πολυσυντροφικές σχέσεις δεν σημαίνει απλώς πηδιέμαι αριστερά και δεξιά ή έχω παράλληλες, κρυφές σχέσεις. Αυτό το κάνουμε εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια και δεν χρειάζεται καινούργια λέξη για να το περιγράψουμε. Το λέμε απιστία, κεράτωμα, απάτη και άλλα όμορφα. Πολυσυντροφική σχέση είναι ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει ότι αυτό που κάνω το ξέρουν όλοι μα όλοι όσοι εμπλέκονται μαζί μου. Τελείως ανοιχτά, με πλήρη ειλικρίνεια και απόλυτο σεβασμό. Τίποτα δεν γίνεται κρυφά, πίσω από την πλάτη κανενός."

Στους δύο χωρούν και άλλοι

 

Πόσους ανθρώπους μπορούμε ν’ αγαπήσουμε; Αν αναφερόμαστε σε φίλους ή γονείς ή παιδιά, η απάντηση μοιάζει αυταπόδεικτη: πολλούς. Φυσικά και μπορώ ν’ αγαπάω και τη μαμά μου και τον μπαμπά μου και τ’ αδέρφια μου ή κάμποσους φίλους, χωρίς να νιώθω πως η αγάπη μου λιγοστεύει επειδή αγαπάω πολλούς ανθρώπους. Η αγάπη δεν είναι σαν τούρτα, που αν τη μοιράσω σε πολλούς ανθρώπους, ο καθένας θα πάρει από μικρότερο κομμάτι.

Γίνεται όμως ν’ αγαπάω δύο ανθρώπους ταυτόχρονα ως συντρόφους; Και να υπάρχει χώρος και για τους δύο στη ζωή μου;

Οι περισσότεροι θ’ απαντούσαν χωρίς περιστροφές ένα ηχηρό όχι. Έναν άνθρωπο γίνεται μόνο ν’ αγαπάς, τον άνθρωπό σου. Αν αγαπήσεις άλλον, πάει να πει ότι τον πρώτο δεν τον αγαπάς πια. Αυτή μοιάζει να είναι η κοινή λογική, η μοναδική λογική. Όμως είναι πραγματικά έτσι; Μήπως μπορούμε ν’ αγαπάμε περισσότερους ανθρώπους (και) ερωτικά;

Ναι, απαντούν με παρρησία οι πολυσυντροφικοί. Τι ’ν’ τούτο; Άντρες και γυναίκες που πιστεύουν πως όχι μόνο γίνεται να έχεις σχέση με πάνω από ένα άτομο ταυτόχρονα αλλά και ότι η ζωή είναι πολύ καλύτερη με τις πολλαπλές σχέσεις.

Μισό όμως. Πολυσυντροφικές σχέσεις δεν σημαίνει απλώς πηδιέμαι αριστερά και δεξιά ή έχω παράλληλες, κρυφές σχέσεις. Αυτό το κάνουμε εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια και δεν χρειάζεται καινούργια λέξη για να το περιγράψουμε. Το λέμε απιστία, κεράτωμα, απάτη και άλλα όμορφα. Πολυσυντροφική σχέση είναι ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει ότι αυτό που κάνω το ξέρουν όλοι μα όλοι όσοι εμπλέκονται μαζί μου. Τελείως ανοιχτά, με πλήρη ειλικρίνεια και απόλυτο σεβασμό. Τίποτα δεν γίνεται κρυφά, πίσω από την πλάτη κανενός.

Για μισό! Δηλαδή τα έχω με τον Κώστα και παράλληλα τα έχω και με τον Πέτρο και ξέρουν κι οι δύο ότι τα έχω και με άλλον; Και δεν τους πειράζει; Ναι, λίγο πολύ αυτό είναι ένα είδος πολυσυντροφικής σχέσης, αλλά όχι το μοναδικό. Υπάρχουν πολλά είδη. Όλα όμως βασίζονται σε μερικές θεμελιώδεις αρχές:

Μπορώ να έχω πάνω από μία σημαντικές, συντροφικές σχέσεις στη ζωή μου.
Πολυσυντροφική σχέση δεν σημαίνει πηδιέμαι με πολλούς αλλά έχω συντροφική σχέση με πολλούς. Άλλο πολυγαμία (κάνω σεξ με πολλούς) και άλλο πολυσυντροφικότητα (έχω συντροφική, συχνά μονογαμική, σχέση με πάνω από ένα άτομα).
Μια πολυσυντροφική σχέση είναι πάντα συναινετική και διέπεται από ειλικρίνεια και αλληλοσεβασμό μεταξύ των συντρόφων.
Πρώτα απ’ όλα, έχει σημασία να αποδεχτούμε ότι η συντροφική σχέση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας (ή μεταξύ δύο αντρών ή γυναικών) δεν είναι κάτι που ορίζει η φύση. Είναι μια κοινωνική κατασκευή, που πάντα εξαρτάται από το εκάστοτε ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Λόγου χάρη, στην αρχαία Αθήνα οι Αθηναίοι πολίτες σύναπταν γάμο με γυναίκα ως συμβόλαιο αναπαραγωγής, χωρίς ούτε ο έρωτας ούτε η συντροφικότητα να παίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Ήταν απολύτως ηθικά αποδεκτό και σε μπουρδέλα να πηγαίνουν (μάλιστα η πορνεία ήταν κρατικά διατιμημένη) και νεαρούς άντρες να ερωτεύονται και να εξυμνούν αυτόν τον έρωτα δημοσίως. Άλλο λοιπόν ο έρωτας και άλλο ο γάμος, όπως άλλωστε ίσχυε και μέχρι πολύ πρόσφατα, όταν πάρα πολλοί γάμοι ήταν απόρροια προξενιού ή αμοιβαία επωφελούς συναλλαγής παρά έρωτα. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη φύση και το «φυσικό» ή «αφύσικο» έξω από αυτή την κουβέντα.

Οι πολυσυντροφικές σχέσεις παίρνουν διάφορες μορφές, π.χ. τριάδες ή τετράδες, όπου τρία ή τέσσερα άτομα τα έχουν ταυτόχρονα μεταξύ τους· σχήματος V, όπου η Μαρία (στην κορυφή) έχει σχέση και με τον Πέτρο και με τον Λουκά, αλλά ο Λουκάς και ο Πέτρος δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Ή πάλι σχήματος Ν, όπου ο Πέτρος τα έχει με τον Κώστα, ο Κώστας με τη Μαρία, η Μαρία με τον Λουκά. Αρκεί όλοι να ξέρουν για όλους και να υπάρχει αλληλοσεβασμός. Μην μπερδεύουμε την πολυσυντροφικότητα με την πολυγαμία ή τη σεξουαλική ασυδοσία. Συχνά οι πολυσυντροφικοί είναι μονογαμικοί στις συντροφικές σχέσεις που συνάπτουν.

Γιατί όμως κάποιος να θέλει να γίνει πολυσυντροφικός; Σ’ ένα βιωματικό εργαστήρι που συντόνισα πρόσφατα για την ομάδα πολυσυντροφικότητας Αθήνας, οι λόγοι ήταν πολλοί και διάφοροι, ο βασικός όμως είναι ότι οι άνθρωποι που επιλέγουν την πολυσυντροφικότητα διαπιστώνουν ότι, παρότι μπορεί να είναι πολύ ικανοποιημένοι με τη/τον σύντροφό τους, μπορούν και θέλουν να αγαπούν και άλλο άτομο, ταυτόχρονα. Χωρίς αυτό να σημαίνει εγωισμό, απάτη ή ψέματα.

Κι η ζήλια; Προφανώς, η ζήλια δεν αφαιρείται χειρουργικά στους πολυσυντροφικούς. Είναι ένα σοβαρό ζήτημα, όπως σε όλες τις ερωτικές (ή ακόμα και φιλικές) σχέσεις. Η διαφορά είναι ότι οι πολυσυντροφικοί επιλέγουν να την επεξεργαστούν, να δουν τι ακριβώς τους κάνει να ζηλεύουν (είναι ιδιοκτησία μου ο σύντροφός μου; νιώθω μειονεκτικά σε σύγκριση με τον άλλον σύντροφό του; κτλ). Με λίγα λόγια, δεν θεωρούν τη ζήλια απόδειξη πραγματικής αγάπης ούτε αδύνατο να αντιμετωπιστεί.

Δεν πρεσβεύω ότι οι πολυσυντροφικές σχέσεις είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει. Ούτε όμως και τις θεωρώ a priori καταδικασμένες. Έχουν τις δικές τους δυσκολίες αλλά και αρκετά πλεονεκτήματα. Αυτό που πρεσβεύω είναι ότι έχουμε την τεράστια πολυτέλεια να μπορούμε, αν θέλουμε, να ξεφύγουμε από τα αυστηρά, κοινωνικά επιβεβλημένα κουτάκια με τα οποία μεγάλωναν μέχρι πολύ πρόσφατα οι άνθρωποι και να εξετάσουμε τι ταιριάζει συγκεκριμένα στον καθένα μας. Αυτή η μεγαλύτερη ελευθερία που μας προσφέρει η εποχή μας είναι όμορφη, αλλά συνεπάγεται και μεγαλύτερη ευθύνη (και άρα άγχος).

( http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=39665 )

 

...Tώρα με τα νέα μέτρα του Σύριζα, το να κάνουν σχέση τρία και πάνω άτομα για να μένουν μαζί και να μοιράζονται το ενοίκιο, θα γίνει απτή καθημερινότητα

 

Ο ρομαντισμός είναι πολιτικό θέμα (επειδή κουβαλάμε ένα νέο κόσμο στις καρδιές μας)
By polyamorygr

Ο ρομαντισμός είναι πολιτικό θέμα

Αγαπάμε πατριαρχικά. Αγαπάμε δημοκρατικά. Αγαπάμε σαν τους καπιταλιστές. Με την αδηφάγο ανησυχία να κατακτήσουμε το αντικείμενο του έρωτα, με τη βάναυση ανησυχία, όπως αυτός που συλλέγει κυνηγημένα ζώα. Κατακτιόμαστε, γλυκαινόμαστε, συγχωνευόμαστε, χωρίζουμε, καταστρεφόμαστε αμοιβαία. Ο δικός μας τρόπος αγάπης είναι διαποτισμένος από ιδεολογία, σαν τα άλλα τα φαινόμενα τα κοινωνικά και τα πολιτικά.

Τον ρομαντικό έρωτα τον έχουμε κληρονομήσει από την αστική τάξη του 19ου αιώνα και είναι βασισμένος στον πιο αποτρόπαιο ατομικισμό. Να μας κοπανάνε με την ιδέα ότι πρέπει να ενωνόμαστε ανά δυο, το δύο δεν είναι τυχαίο. Κάτω από τη φιλοσοφία του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ο πατριαρχικός ρομαντισμός διαιωνίζεται στα παραμύθια που μας λένε στα διάφορα μέσα (σινεμά, τηλεόραση, περιοδικά)

Μέσω των παραμυθιών, αποδεχόμαστε τους μύθους, τα στερεότυπα, τις τελετές και τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων, και ενώ καταναλώνουμε ηγεμονική ιδεολογία, περνάμε το χρόνο μας αποφεύγοντας μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει. Καταναλώνοντας αυτά τα ρομαντικά προϊόντα μαθαίνουμε να ονειρευόμαστε μία συγκινητική μοντέρνα ουτοπία που μας υπόσχεται την αιώνια σωτηρία και τη συζυγική ευτυχία. Αλλά μόνο για μένα και για σένα, οι υπόλοιποι να ψάξουν μόνοι τους τη ζωή τους.

Απέναντι στις θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές ουτοπίες, η ρομαντική αγάπη μάς προσφέρει μια ατομική λύση και μάς κρατάει απασχολημένους, ονειρευόμενους ευτυχισμένα «happy end». Ο ρομαντισμός είναι χρήσιμος για να αποκτήσουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, για να επικεντρωθούμε στην αναζήτηση του συντρόφου, για να αναπαραχθούμε, για να ακολουθούμε τη παράδοση και για να συνεχίζονται όλα με τον ίδιο τρόπο.

Ο πατριαρχικός ρομαντισμός χρησιμοποιείται για να συνεχίσουν όλα με τον ίδιο τρόπο. Κάποιες απολαμβάνουν τα προνόμια του φύλου τους και οι άλλες παραδίνονται στους μικρούς και απόλυτους βασιλιάδες που κυβερνούν τα σπίτια τους. Είναι χρήσιμος επίσης για να ξεχνάμε μια άσχημη μέρα, για να μας πάει σε άλλους κόσμους πιο όμορφους, για να υποφέρουμε και να είμαστε ευτυχισμένοι με ιστορίες που οι άλλοι έχουν εξιδανικεύσει, για να ξεχνάμε την σκληρή και γκρι πραγματικότητα της καθημερινότητας. Χρησιμοποιείται για να κάνουμε άφθονη χρήση των οικονομικών μέσων, χρόνου και ενέργειας στο να βρούμε το έτερόν μας ήμισυ. Στην αποτυχία μας επιθυμούμε να αλλάξουν όλα και να βρούμε τον ιδανικό μας έρωτα για να μας λατρεύει και να μας κάνει παρέα στην σκληρή καθημερινή μάχη της ζωής. Κάθε πρόβατο με το ζευγάρι του.

Είμαστε περικυκλωμένοι από ανθρώπους που μας αγαπάνε, αλλά αν δεν έχουμε σύντροφο λέμε ότι είμαστε μόνοι μας. Αυτοί που έχουν σύντροφο λένε ότι η μοναξιά που αισθάνονται είναι χειρότερη. Πολλές γυναίκες και άνδρες αλλά περισσότερο οι γυναίκες γιατί είναι ο πιο ευάλωτος κρίκος, πιστεύουν ότι ο σύντροφος τους είναι η λύση στην αβεβαιότητα, στο τρωτό, στα προσωπικά τους προβλήματα. Οι πολιτιστικές βιομηχανίες και τα μεσιτικά γραφεία μάς πουλάνε ρομαντικούς παράδεισους για να ψάχνουμε συντρόφους και να κλειδωθούμε σε ευτυχισμένες εστίες, έναν περίγυρο από ασφάλεια και βαρεμάρα που μπορεί να γίνει μια συζυγική κόλαση.

Τα σημερινά ζευγάρια συνεχίζουν να έχουν έντονα άνισες, ανισόρροπες και ιεραρχικές σχέσεις που σχεδόν όλες εξασκούν την κατανομή των ρόλων. Ετεροφυλόφιλοι/ες, λεσβίες, αμφί, γκέι …η ρομαντική αγάπη είναι το τελικό περίβλημα το οποίο περιβάλλει τον πατριαρχισμό. Ο ατομικισμός του ρομαντισμού μάς βυθίζει σε ρομαντικά όνειρα, ενώ μας αφαιρούν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες …ακόμα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού συνεχίζει γλαρωμένο, γκρινιάζοντας στα σπίτια τους, να ονειρεύεται τον σωτήρα η τον μπλε πρίγκιπα.

Τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας ποτέ δεν θα προωθήσουν την ομαδική αγάπη αν δεν είναι για να μας πουλήσουν ολυμπιάδες ή μια ασφάλεια ζωής. Αν όλοι θέλαμε πάρα πολύ, το σύστημα θα κατέρρεε γιατί είναι βασισμένο στο απόθεμα των μέσων και αγαθών και όχι στην αλληλεγγύη και την ομαδική διαχείρισή του. Γι΄ αυτό, το σύστημα προτείνει να συγκεντρωνόμαστε δύο – δύο παρά είκοσι – είκοσι. Είναι πιο εύκολο να ελέγχεις δύο παρά ομάδες από άτομα που αγαπιούνται.

Το πρόβλημα με τον ρομαντικό έρωτα είναι ότι αναφερόμαστε σε αυτόν σαν να είναι ένα προσωπικό θέμα. Αν ερωτεύεσαι και υποφέρεις, αν χάνεις τον αγαπημένο η την αγαπημένη σου, αν δεν σε γεμίζει η σχέση, αν είσαι δυστυχισμένος, αν αντέχεις προσβολές και εξευτελισμούς είναι δικό σου το πρόβλημα. Ίσως σημαίνει ότι δεν έχεις καλή τύχη ή δεν διαλέγεις τους κατάλληλους ανθρώπους, σου λένε.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ατομικό είναι ομαδικό. Είναι πολλά τα άτομα που υποφέρουν γιατί οι προσδοκίες τους δεν προσαρμόζονται σε αυτό που είχανε ονειρευτεί. Είτε γιατί φοβούνται να μείνουν μόνα, είτε γιατί χρειάζονται έναν άνδρα ή μια γυναίκα, είτε γιατί απογοητεύονται όταν επιβεβαιώνεται ότι το ρομαντικό δεν είναι αιώνιο, ούτε τέλειο, ούτε είναι η λύση στα δικά τους προβλήματα.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, και ο δικός μας πατριαρχισμός είναι ρομαντικός, παρόλο που δεν θέλουμε να μιλήσουμε γι αυτό στα φόρουμ και στις συνελεύσεις. Επίσης, οι αριστερές και οι φεμινιστικές ομάδες συνεχίζουν δεμένες στα παλιά πρότυπα τα οποία είναι ακόμα πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε. Δημιουργούμε πολλές ομιλίες σχετικά με την ελευθερία, τη γενναιοδωρία, την ισότητα, τα δικαιώματα, την αυτονομία …αλλά στο κρεβάτι, στο σπίτι και στη δική μας καθημερινή ζωή δεν είναι τόσο εύκολο να μοιραστούμε τις σπιτικές δουλειές, να διαχειριστούμε τη ζήλια, να αποδεχτούμε τους χωρισμούς, να διαχειριστούμε τους φόβους μας, να επικοινωνούμε με ειλικρίνεια και να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας χωρίς να μας σέρνει ο πόνος ή ο θυμός.

Δεν μας μαθαίνουν να να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα στα σχολεία, αλλά μας βομβαρδίζουν με επαναληπτικά και συναισθηματικά στερεότυπα και μας αποπλανούν για να φανταζόμαστε τη ρομαντική αγάπη μέσω ενός ετερόφυλου ζευγαριού μόνο με δυο μέλη και με πολύ διαφοροποιημένο ρόλο, ενήλικες, και στην αναπαραγωγική ζωή. Αυτό το μοντέλο δεν είναι μόνο πατριαρχικό είναι επίσης και καπιταλιστικό: Barbie-Ken, Angleina Jolie- Brad Pitt, Javier Bardem-Penelope Cruz, Letizia-Felipe…Δείχνουν να είναι επιτυχημένα ζευγάρια μυθοποιημένα από τα ροζ περιοδικά για να τα έχουμε σαν μοντέλο προς μίμηση. Είναι εύκολο τότε να καταλάβουμε γιατί δίνουμε περισσότερη σημασία στην έρευνα του δικού μας ρομαντικού παραδείσου παρά στις ομαδικές λύσεις.

Για να αλλάξουμε ή να μετατρέψουμε ή να βελτιώσουμε τον κόσμο μας πρέπει να αναφερθούμε με πολιτικό τρόπο στο θέμα του ρομαντισμού, να αναλογιστούμε την ανατρεπτική διάστασή του όταν είναι συλλογικό, και τη λειτουργία του σαν μηχανισμού ελέγχου των μαζών όταν περιορίζεται στον κόσμο του εξιδανικευμένου ρομαντισμού, ετεροκεντρικού και ετεροσεξιστικού.

Οταν γίνομαι ρομαντικη queer σκέφτομαι ότι η αληθινή αγάπη θα μπορούσε να καταστρέψει μαζί τον πατριαρχισμό και τον καπιταλισμό. Τα δίχτυα αλληλεγγύης θα μπορούσαν να εξαλείψουν τις ανισότητες, τις ιεραρχίες, τον ατομικισμό, τους ομαδικούς φόβους όσον αφορά τους «άλλους» (οι περίεργοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι μετανάστες, οι φυλακισμένες, οι τρανς, οι πόρνες, οι ζητιάνοι, οι ξένες). Για να δημιουργήσουμε αυτά τα δίχτυα αγάπης πρέπει να μιλάμε πολύ και να δουλεύουμε πολύ. Μένει ένας ολόκληρος δρόμος να φτιάξουμε.

Πρέπει να μιλάμε για το πώς μπορούμε να μαθαίνουμε να αγαπιόμαστε καλύτερα, να έχουμε καλές και ωραίες σχέσεις, να επεκτείνουμε τη στοργή στον κόσμο και να μην επικεντρωνόμαστε μόνο σε έναν άνθρωπο. Είναι ώρα να ξεκινήσουμε να μιλάμε για αγάπη, για συναισθήματα σε χώρους στους οποίους ήταν ένα θέμα μη αναγνωρισμένο η αόρατο: στα πανεπιστήμια, στα συνέδρια, στις συνελεύσεις των κοινωνικών κινήσεων, στους συλλόγους της γειτονιάς, στα συνδικάτα, στους δρόμους, στα φόρουμ, στις διαδικτυακές κοινότητες.

Πρέπει να ανακατασκευάσουμε και να ξανασκεφτούμε την έννοια της ρομαντικής αγάπης για να φτιάξουμε σχέσεις με πιο πολύ ισότητα και διαφορετικές ιδέες.

Πρέπει να από-πατριαρχίσουμε την αγάπη, να ακυρώσουμε τις συναισθηματικές ιεραρχικές σχέσεις, να το ξαναφτιάξουμε, να τελειώνουμε με τα παραδοσιακά στερεότυπα, να διηγούμαστε άλλες ιστορίες με αλλά μοντέλα, να κτίσουμε άλλες, διαφορετικές σχέσεις βασισμένες στη καλή επαφή, τη στοργή και την ελευθερία. Είναι αναγκαίο να προτείνουμε άλλα happy end και να επεκτείνουμε την έννοια της αγάπης που σήμερα είναι περιορισμένη μόνο σε αυτούς που σχετίζονται δυο-δυο.

Τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να βοηθηθούμε, να δουλεύουμε ενωμένοι, να μαχόμαστε για τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους. Για να τελειώσουμε με την ανισότητα, τις κοινωνικές φοβίες, τα μίση και τις μοναξιές, χρειαζόμαστε περισσότερη γενναιοδωρία, περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη συνεργασία σε ομάδες. Μόνο μέσω της ομαδικής αγάπης μπορούμε να αρθρώσουμε πολιτικά την αλλαγή.

Εμπιστευόμενοι τον κόσμο, αλληλεπιδρώντας στους δρόμους, υφαίνοντας δίχτυα αλληλεγγύης και συνεργασίας, δουλεύοντας ενωμένοι για να κτίσουμε μια κοινωνία οριζόντια, με πιο πολύ ισότητα και επιείκεια. Σκεφτόμενοι και δουλεύοντας για το κοινό αγαθό είναι πιο εύκολο να προσφέρουμε και να αποδεχόμαστε, είναι πιο εύκολο να σταματήσουμε να αισθανόμαστε μόνοι μας, είναι πιο εύκολο να διαλέγεις σύντροφο με ελευθερία, έτσι θα είναι πιο εύκολο να έχουμε σχέσεις με περισσότερη ποικιλία.

Θα πρέπει να δώσουμε περισσότερο χώρο στην αγάπη, και να κτίσουμε συναισθηματικά δίκτυα για να μπορούμε να αγαπιόμαστε καλύτερα και περισσότερο.

Κείμενο της Coral Herrera Gómez

Μετάφραση María Durán Barbero

Απόδοση Αδριάνα Νικολοπούλου

haikita.blogspot.com.es

 

"πατριαρχικές δομές ρομαντισμού"  


Μιλάμε, πόσο έχει ξεπέσει σε βαθύτητα αντίληψης το αριστερό κίνημα, από τότε που ε̶σ̶τ̶ε̶ι̶λ̶ε̶ ̶τ̶ο̶υ̶ς̶ ̶α̶ν̶α̶ρ̶χ̶ι̶κ̶ο̶ύ̶ς̶ σ̶ι̶β̶η̶ρ̶ί̶α̶ στράφηκε προς το κέντρο για να μαζέψει ψηφουλάκια.
Τεσπα.







υγ.

'νταξει, για καλό και για κακό, κρατήστε και το μουσκέτο του παππού γεμάτο, μπας και παίξει κανά ντου για μπάρμπεκιου στα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου

 

Polyamory και αηδίες. Στην πράξη δεν υπάρχει. Όταν μιλάμε για Polyamory σχέση εκείνο που ουσιαστικά υπάρχει είναι ερωτικά τρίγωνα με την κορυφή του τριγώνου να "βολεύεται" και να κάνει κουμάντο και τις δύο κάτω γωνίες να κάνουν υπομονή ελπίζοντας πως κάποια στιγμή ένας απο τους δυο που βρίσκονται στη βάση του τριγώνου θα φύγει με κάποιο τρόπο. Όποιος νομίζει πως δεν είναι όπως τα λέω ας μου δείξει μια υποτακτική σε μόνιμη σχέση (και οχι πρόσκαιρο παιχνίδι) με δυό κυρίαρχους.
Γενικά μιλώντας είναι ένα δυσλειτουργικό σχήμα απο κάθε άποψη το οποίο χρειάζεται, πρόσκαιρα η μόνιμα, δυσλειτουργικούς ανθρώπους για να πραγματοποιηθεί αλλά και πάλι δεν κρατάει πολύ.

 

Να σαι καλά, βάλσαμο στα ματάκια μου αυτά τα υπέροχα, μεγάλα γράμματα.... 
η πρεσβυωπία μου σε ευχαριστεί... 
Και η άποψή σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη... 

 

Θα μπορούσε να είναι δύο υ και ένας ή μια Κ όμως.

 

Εσύ τώρα γιατί διαπραγματεύεσαι τα αυτονόητα? Εδώ πιάσαμε ένα λίγο πιο δύσκολο ''σχέδιο''...  

 

Γιατί είμαι ένα κακομαθημένο μπρατίδιο