Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Re: Απάντηση: Re: Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Τα σέβη μου  

Απολαμβάνω τον δημόσιο εξευτελισμό.
Το να βγάλω την μπλούζα μου στο sex shop να με με μαστιγώσει για να δει ένα συγκεκριμένο μαστίγιο ή να Δοκιμάσει πάνω μου τα clumbs και να πλησιάσω τον πωλητή να τον ρωτήσω πως του φαίνονται, το να βγάλω έξω τα βυζιά μου στο μοναστηράκι ενώ καθόμαστε σ ενα γεμάτο καφέ, το να κάνω κανονικό gorean serving μέσα σε καφετερια, να δέχομαι χαστούκι μέσα σε ένα γεμάτο μπαρ, να χύνω δημόσια με διαταγή Του κ.τ.λ.
Απολαμβάνει να το Κάνει απολαμβάνω να το παίρνω.
Ντρέπομαι νιώθω πως θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί αλλα μουσκεύω τρομερά.

 

Σε ενα δημοσιο χωρο η συμπεριφορα μας οφειλει να μην ξεπερνα τα ορια εκεινα,περαν των οποιων οι ενεργειες μας θα μπορουσαν να θεωρηθουν προσβολη των ακουσιως μαρτυρων σε αυτες.
Υπ'αυτη την εννοια,προσωπικα προσβαλλομαι αν μια μητερα πλακωσει στα χαστουκια το παιδι της στο δρομο ,για οποιαδηποτε αιτια.
Το θεμα απτεται της ελευθεριας μας και μεχρι που μπορει να εκτεινεται χωρις να περιοριζει την ελευθερια των αλλων και εχει συζητηθει και στο παρελθον.
Οντας ενταγμενοι σ'ενα κοινωνικο συνολο δεν μπορουμε να συμπεριφερομαστε οπως μας καυλωνει οπουδηποτε ,στο βαθμο που γνωριζουμε οτι θα προκαλεσουμε,θα προσβαλλουμε,θα ενοχλησουμε.
Κατω απο το πρισμα αυτο ,θεωρω τον δημοσιο εξευτελισμο απαραδεκτο.

 

Απάντηση: Re: Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Αγαπητέ μου, μπορεί να προσβάλεσαι επίσης από τη γριά που ζητιανεύει στη γωνία (αλλά παρά ταύτα, εκεί παραμένει, και ζητιανεύει), από την συμπεριφορά ενός δημοσίου υπαλλήλου όταν εσύ ζητάς λύσεις την ώρα που εκείνος έχει προεπιλέξει γιά να "τα ξύσει", από τα στίφη αλλοφρόνων θαυμαστών που πήγαν στο Ολυμπιακό στάδιο από το πρωί προχθές γιά ν' απολαύσουν τη Maddona, πληρώνοντας εισιτήριο που το αντίτιμό του θα μπορούσε να κρατήσει ζωντανό ένα παιδί στην Αφρική γιά μήνες ή και χρόνια, από τον ανεγκέφαλο που περνάει στις 4 η ώρα το πρωί κάτω από το παράθυρό σου με τη "Μπέμπα" και το Μαργαρίτη στην τσίτα και σου τσιτώνει τα νεύρα και ίσως γιά χιλιάδες ανάλογα πράγματα...

Κάποιοι προσβάλονται λιγότερο από κάποια, άλλοι περισσότερο με άλλα. Σε τελικά ανάλυση πάντως, αν και μιά σκηνή public humiliation θα ενοχλούσε πιθανότατα πολλούς και πολύ, ως ιδιαίτερα ασυνήθιστη σε σχέση με τα πιό πάνω παραδείγματα, και πάλι, το θέμα είναι θέμα ορίων... Ορίων όχι των συμμετεχόντων αυτή τη φορά, αλλά των αυτοπτών περαστικών, δηλαδή ορίων, τελικά, της κοινωνίας. Δηλαδή, ακόμη πιό τελικά, όλων μας...

 

Δεν θα διαφωνησω Mindmaster,σαφως και θετει ορια η κοινωνια.Αρα ,ο καθενας μας.Οταν ομως ενσυνειδητως τα παραβιαζεις,ακουγοντας π.χ Μαργαριτη στη διαπασων τα μαυρα μεσανυχτα,μου δινεις το δικαιωμα να αντιδρασω.Ειτε νομοτυπα,ειτε παραβιαζοντας και εγω τα ορια ,πετωντας σου καμμια γλαστρα στο καπο της "μπεμπας"...

 

Η μητέρα που πλακώνει το παιδί της στο δρόμο είναι ατυχές παράδειγμα. Περιορίζει την ελευθερία του παιδιού της είτε το κάνει δημόσια είτε σε ιδιωτικό χώρο. Προσωπικά δεν προσβάλομαι (δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να το εκλάβει προσβλητικά), αλλά εξοργίζομαι και θεωρώ ότι εφόσον έγινα μάρτυρας σε κάτι τέτοιο οφείλω να πάρω θέση. Το ίδιο ακριβώς νιώθω - και κάνω όταν κρίνω ότι με παίρνει- όταν βλέπω κάποιον να χτυπάει ή να φέρεται βίαια σε μια κοπέλα στο δρόμο (όπως θα έκανα και με οποιοδήποτε συνδιασμό των φύλων, απλά δεν μου έχει τύχει ανάλογη εικόνα).

Η σκέψη μου και ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: Εφόσον κάνουμε κάτι δημόσια, δεν προβάλουμε μοντέλα συμπεριφοράς; Οι καύλες μας έχουν περισσότερη σημασία από το ρόλο μας ως υποκείμενα μέσα στο κοινωνικό σύνολο; Καθώς το έγραφα σκέφτηκα "Οκ, κάποιος μπορεί να μην δίνει δεκάρα για τους άλλους και καλά θα κάνει", αλλά αν ίσχυε κάτι τέτοιο δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα απολάμβανε το δημόσιο εξευτελισμό κάποιος που έχει απαξιώσει τόσο πολύ τους γύρω του.

 

Re: Απάντηση: Re: Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

MindMaster, ερώτημα έθεσα, δεν είπα πως συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Απλώς, πολύς λόγος γίνεται περί της "ανωτερότητας" του Κ, επομένως ποιος μας λέει πως κάποιος Κ δε θα θεωρούσε πως μέσω του public humiliation αυτοεπιβεβαιώνει την όποια ανωτερότητα του;
Επιπλέον, καλό είναι να αναφέρω πως ως "δημόσιο" θεωρώ αυτό που συμβαίνει σε δημόσιο χώρο και προκαλεί, χωρίς προσπάθεια εκ μέρους του, έναν τρίτο παρατηρητή. Επομένως, ένα χαστούκι στη μέση του δρόμου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μορφή δημόσιου εξευτελισμού.

Πάλι θα κάνω ερώτηση: τελικά, οι συμμετέχοντες σε μια σκηνή δημόσιου εξευτελισμού ικανοποιούνται από την πράξη τους ή μήπως σε τελική ανάλυση η ικανοποίηση προκύπτει από το γεγονός ότι προκαλούν τα όρια των τρίτων;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Αγαπητέ μου, κι εγώ στο ερώτημά σου απάντησα. Βεβαίως, δεν θα μπορούσα παρά να απαντήσω ως MindMaster, προσθέτοντας έστω ότι η πλειοψηφία των επικαλουμένων ή αυτοαποκαλουμένων Κυριάρχων θα συμφωνούσε -κατά την άποψή μου πάντα- με την απάντησή μου, χωρίς όμως να μπορώ να είμαι απόλυτος ότι κάποιοι δεν το βλέπουν και διαφορετικά.

Δεν έχεις άδικο στο ότι έχει γίνει πολύς λόγος περί της "ανωτερότητος" των Κυριάρχων, τα εισαγωγικά στην οποία εδώ δεν ακολουθούν το δικό σου κείμενο μόνο, αλλά μπαίνουν κι από εμένα, και δεν θα μπορούσαν να λείψουν. Θα πρόσεξες όμως, ότι σε όλη αυτή την κουβέντα δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους δηλώνοντες κυριαρχικά status, που να βγει και να δηλώσει σαφώς και ευθαρσώς, ότι ανωτερότητα έναντι των υποτακτικών, όντως υφίσταται.

Ως εκ τούτων, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε βεβαίως στο διηνεκές να πιθανολογούμε ότι ίσως υπάρχει κάποιος που εξευτελίζοντας τον υποτακτικό του δημοσίως προσπαθεί να καταδείξει εαυτόν ως ανώτερο, αλλά στοιχεία γιά το κατά πόσον όντως υπάρχει ή όχι, στοιχεία αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον, δεν έχουμε.
Αντιθέτως, εγώ, ο ένας, υπαρκτός όμως, σου ξεκαθαρίζω ότι δεν σκέπτομαι έτσι, και σε βεβαιώ, ότι και άλλοι, επίσης υπαρκτοί, τους οποίους γνωρίζω και συναναστρέφομαι, έχουν επ' αυτού, την ίδια θεώρηση με μένα... Φυσικά, ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι εάν υπάρχουν οι "άλλοι", δεν τους γνωρίζω. Προφανώς εάν υπάρχουν τηρούν σιγήν ιχθύος, και, ούτως ή άλλως, μάλλον δεν θα τους συναναστρεφόμουν κι αν τους ήξερα...


Γιά το τί είναι δημόσιο και το τί όχι, δεν νομίζω να χρειάζεται να αναλωνόμαστε. Δημόσιο, είναι το δημόσιο. Αυτό που μπορεί να υποπέσει στην αντίληψη του κάθε άσχετου, του κάθε περαστικού, αυτού που κάθεται στο διπλανό τραπέζι, ή στο διπλανό σκαμπώ στο μπαρ. Άλλου είδους όμως εξευτελισμός είναι το να επιβάλλεις σε κάποια το να βγάλει την μπλούζα της και να προσφέρει το στήθος της σε γενική θέα, και άλλου είδους να την φτύνεις ή να την βρίζεις μεγαλόφωνα και εις επήκοον όλων. Στην διαφορετικότητα απ' εκεί και πέρα και στα όρια του καθενός, έγγειται το τι θα επιλεγεί. Μην θεωρείς πάντως, ότι αυτό που εσένα θα σου φαινόταν ως το εξευτελιστικότερο, θα ήταν ντε και καλά το ίδιο γιά όλους... Με την έννοια, ότι δεν συμπίπτει πάντα το πλέον εξευτελιστικό με το πλέον "θεαματικό" ή κραυγαλέο.

Στη νέα σου ερώτηση, θα απαντήσω και πάλι, ότι κακώς θεωρείς ότι οι άσχετοι, το ακούσιο κοινό ή ακροατήριο αποτελεί όρο της εξίσωσης. Αυτοί υπάρχουν εκεί, απλά και μόνον γιά να χρησιμεύσουν ως σκηνικά και props, γιά να παιχτεί όσο γίνεται πιό σωστά μιά παράσταση, που στόχο έχει την τέρψη των ηθοποιών και μόνον. Ουδόλως ασχολούνται οι ηθοποιοί με τα σκηνικά και τα πολύφωτα, και τα όριά τους...

Αν δυσκολεύεσαι ακόμη να καταλάβεις το ποιά ευχαρίστηση αντλούν οι "ηθοποιοί" απ' αυτή την παράσταση, θα σου πω ότι απλά ερεθίζονται -όπως άλλωστε και σ' όλα τα ερωτικά παιχνίδια-, ο ένας από τον ερεθισμό του άλλου. Πάντως, δεν μου είναι εύκολο να καταλάβω, το τί δεν κατανοείς, αν έχεις πάντα κατά νου, ότι εδώ μιλάμε γιά σαδιστές και μαζοχιστές, και γιά τα δικά τους ερωτικά παιχνίδια. Δεν υπάρχει (μιά και το πήγαμε θεατρικά) ουσιαστική διαφορά από τον ερεθισμό της Ρωξάννης από τα γλυκόλογα του Συρρανό, και τον ερεθισμό του Συρρανό από το θέαμα της ερεθισμένης Ρωξάννης. Ο σκοπός, είναι πάντα ο ίδιος. Τα μέσα διαφέρουν. Κάποιοι χρησιμοποιούν τα χάδια και τα λόγια, και κάποιοι τα σχοινιά και τα μαστίγια...

Και κάποιοι φυσικά, τα χρησιμοποιούν ενίοτε και κατά το δοκούν, εξ ίσου αποτελεσματικά, όλα...  

 

Γιατί?

 

Γιατί διαφορετικά δε θα ζούσαμε σε κοινωνίες.

 

Απάντηση: Re: Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Όλες οι κοινωνίες δεν "σοκάρονται" από τα ίδια πράγματα, όπως πιστεύω ότι είναι γνωστό σε όλους μας, και δεν χρειάζεται να αναλύσω εκτενώς. Στο Αφγανιστάν ένα δημόσιο φιλί μπορεί να επιφέρει ίσως την καταδίκη σε λιθοβολισμό. Σίγουρα μέσα σε κάποια πλαίσια, είτε οφείλουμε να κινούμαστε, είτε δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς. Οφείλουμε όμως σίγουρα να τεντώνουμε τα όρια της κοινωνίας μέσα στην οποία εμείς ζούμε, έτσι που σταδιακά να παρέχει περισσότερες ελευθερίες και λιγότερες απαγορεύσεις, είτε νομικές είτε ηθικές. Ασφαλώς, αυτό δεν γίνεται χωρίς συγκρούσεις, τριγμούς και κραδασμούς, όμως, αν είμασταν πάντα ικανοποιημένοι μ' αυτό που έχουμε και δεν ζητάγαμε διαρκώς το κάτι παραπάνω, άντρες και γυναίκες ακόμη σήμερα θα λούονταν σε χωριστές παραλίες. Θεωρείτε μικρή κατάκτηση γιά το ανθρώπινο γένος, την καθιέρωση των μπεν-μιξ;

 

Με ποιο δικαιωμα χρησιμοποιουνται ετσι;Ποιος τους ρωτησε αν επιθυμουν να αποτελουν το ντεκορ των οποιων ιδιωτικων στιγμων καποιων;Που οδηγει αυτη η λογικη,αν γενικευτει;Για σκεψου να ειχε καποιος το βιτσιο να χεζει δημοσιως περιγελωντας τους θαμωνες μιας καφετεριας;

Καλο επιχειρημα,ως σοφιστεια.Θα σου απαντησω με μια αλλη,μαρξιστικη.
Ποιο ειναι το πρωτευον και ποιο το δευτερευον;
Να αποδεχτει η κοινωνια το σ/μ ως τετοιο, σαν μια διαφορετικοτητα,σαν εναλλακτικο τροπο σεξουαλικης εκφρασης,η κατ'ευθειαν να επιδιωξουμε την αποδοχη της δημοσιας επιδειξης μιας πτυχης του;
Ποιο οριο καταρριπτουμε,η εκτεινουμε εστω,πρωτα;

Ο Elysium ηταν σαφης και περιεκτικος.
Ισχυει και η δικη μου απαντηση στον Μαιντμαστερ στο #16.

 

Το εκανα μια φορα, ηταν αυθορμητο, και μπορω να πω πως μου βγηκε πανω στα νευρα μου.
Βρισκομουν σε πολυ κεντρικο καφέ με την παρεα μου,καλοκαιρι, τσακωνομουν με μια φιλη μου, τα τραπεζια γυρω γεματα κοσμο και απεναντι μου το ντερεκι σκλαβος μας ακουγε χωρις να βγαζει λεξη.
Το νερο ειχε τελειωσει και ενστικτωδως γυρισα προς το μερος του και ειπα αγρια: "Και εσυ ηλιθιε, τσακισου να μου φερεις ενα ποτηρι νερο"!
Ειδα ανθρωπους να φερνουν το χερι στο στομα του στυλ, "πω-πω τι του ειπε" και κοιταζαν προς το μερος του να δουν την αντιδραση του.
Τα στοματα ανοιξαν διαπλατα οταν εκεινος σηκωθηκε και ετρεξε μεσα στο μαγαζι να φερει το νερο, ενω σχολια του τυπου: "καλα, ο τυπος μεγαλη μαζόχα" εφταναν στα αυτια μου απο τα γυρω τραπεζια.