Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Εγώ παντως δεν καταλαβαίνω τη διαφορά μεταξυ του γυμνου βυζιου στην παραλία και μιας soft δημόσιας ταπείνωσης.

Ποιος βάζει τα όρια ?

Όλη αυτή η κατηγοριοποιηση μου θυμίζει κάτι νόμους του 1920 για το επιτρεπόμενο μήκος της φουστας.

Πάμε μπροστά ή πισω?

 

Η "ηθική" της εποχής.

Δεν υπάρχουν μόνο δύο κατευθύνσεις.

 

Κατά διαφορετική οπτική του αυτού θέματος.

Θεωρούμε το ημίφως αναγκαίο και δομικό στοιχείο του βδσμ;
Εάν ναι, η τυχόν διεύρυνση της αποδοχής του public play / disgrace, η οποία μετά βεβαιότητας θα οδηγήσει και στην αύξηση της συχνότητας εφαρμογής του, θα αλλαξει το χαρακτήρα του βδσμ προς τα βελτιω ή τα χειρω;

Η πορεία του παρόντος φόρουμ, όσο πρακτικές και συμπεριφορές που τις ζήσαμε στο περιθώριο, γινονται σταδιακά εμπορεύσιμο mainstream, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνείας.

 

Public είναι και να φοράς έξω που πας για καφε με τη φιλη σου, μια μπλούζα με logo bdsm.

 

Είναι όντως;
Γιατί από αυτούς που παν για καφέ με μια μπλούζα Ramones, δεν είναι λίγοι αυτοί που νομίζουν ότι ο Johnny Ramone είναι επιτυχημένος σχεδιαστής μόδας

 

Ναι ειναι.
Σίγουρα δε θα πιάσει κάνεις όλο τον πληθυσμο. Και δεν είναι και εκεί η ουσία ή ο στοχος.
Όμως ναι, ειναι.

 

public είναι χωρίς μπλούζα. και αν.

 

Ηηθικη και οι κοινωνικοι κανονες αλλαζουν και διαφοροποιουνται με το χρονο. Στη δεκαετια του 60 που η μινι φουστα ηταν δεκα εκατοστα κατω απο το εφηβαιο, το εσωρουχο επρεπε να ειναι ασορτι με τη φουστα. Ηταν ενα ειδος στολης. Σημερα πολυ δυσκολαθα δεις ασορτι εσωρουχα ορατα στο δρομο
Ακριβως επειδη ολα αυτα υποκεινται σε υποκειμενικη ζυμωση, ερχεται ο νομος και οριζει τι σημαινει δημοσιο, τι σημαινει δημοσιος χωρος, τι σημαινει προσβοληδημοσιου αισθηματος, δημοσιας αιδους, προτροπη σε αξιοποινες πραξεις, κλπ αοριστα πραγματα που ομωςειναι αναγκαια για να μην βλεπουμε σκηνες σαν τη δαρμενη δασκαλα διοτι «δεν μου αρεσε ο τροπος της κλπ
Απο εκει κι υστερα ο νομος απαιτει συναινεση ενηλικων ωστε να μην προχωρησει σεεφαρμογη του νομου. Εξαρταται λοιπον απο τον καθενα ποσο θα «κεντρισει» το δημοσιο αισθημα και ποση ορεξη εχει να τρεχει σε αστυνομικα τμηματα να αποδειξει το συναινετικο της ιστοριας. Διοτι, εφοσον γινει καταγγελια απο καποιον παππου η καποιον που θα προσβληθει απο το θεαμα, η αστυνομια εχει υποχρεωση να ερευνησει το θεμα ειτε μας αρεσει ειτε οχι. Επομενως εξαρταται ποσο θελει να «τραβηξει» το θεμα ενα κ τηρωντας παντα τους νομους
Απο την αλλη παλι, εξαρταται απο το κ και τη σχεση που εχει με το υ του, κατα ποσον θελει να το εκθεσει στη βορα του πληθους. Αν πχ περιφερω τον υ μου με την αλυσιδα και το κολαρο του και απο τα τραπεζια της καφετεριας αρχισουν τα σφυριγματα, τα γαβγισματα και η ριψη ψωμιων για να φαει......(πραγματικα γεγονοτα) η γνωμη μου ειναι οτι εξαρταται απο το κ ποσο εξευτελισμο θελει να φορεσει στο υ του........και ποσο θελει να δεχτει το ιδιο το κ. Διοτι η βορα του πληθους δεν στρεφεται μονο στο υ αλλα και στο κ που συμμετεχει στη σκηνη. Εδω φυσικα θα σημειωσω τη διαφορα αντιδρασης του δημοσιου πληθους (που συμμετεχει χωρις να ερωτηθει και χωρις συναινεση) στην αντιμετωπιση ενος ανδρος κ και μιας γυναικας κ.
Επομενως κατα τη γνωμη μου υπαρχουν παρα πολλοι ασυμμετροι παραγοντες που δυσκολευουν την απαντηση
Προσφατα βρεθηκα σε μια επαρχιακη πολη. Και μου περασαν απο το μυαλο διαφορες σκηνες. Θεωρησα αδυνατο να τις εφαρμοσω ενω οι ιδιες σκηνες ειχαν στεφθει με επιτυχια στην Αθηνα. Προσωπικες αποψεις
Καλημερα

 

Πιστεύω θα υπάρχει τρόπος για public disgrace που να μην ξεφεύγει απο τα όρια*.
Δηλαδή, ανάλογα το άτομο που θα τον δεχθεί, θα μπορούσε να νιώσει άβολα και με το να μη φορέσει σουτιέν ή εσώρουχο, να ντυθεί πιο προκλητικά απ' όσο συνηθίζει και άλλα πράγματα που θεωρούνται λίγο-πολύ αποδεκτά (η πλειοψηφία δεν θα ρήξη καν δεύτερη ματιά) ή και πράγματα που δεν θα μπορούσε να δει κάποιος αν δεν τα έψαχνε. Λέξεις κλειδιά: διακριτικότητα, μέτρο, τακτ

*Της ελληνικής κοινωνίας π.χ.

Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς ζητά ο καθένας εφαρμόζοντας το, αν αυτό πάντως είναι να έρθει το υ μέρος σε δύσκολη θέση/να νιώσει ντροπή/έκθεση θεωρώ πως μπορεί να γίνει έτσι, μη κραυγαλέα.
Αν το θέμα είναι, το Κ μέρος να δείξει στον έξω κόσμο την υπεροχή του/να μην του φτάνει η αίσθηση που προκαλείται μόνο στο υ, αλλά να επιζητά τις αντιδράσεις του περίγυρου, ξεκινάνει το πρόβλημα.
Γιατί; Γιατί όταν αυτός είναι ο σκοπός, η παρουσία και η συμμετοχή(ακουστική ή οτιδήποτε) των άλλων, τυχαίων ανθρώπων, είναι απαραίτητη. Με απλά ελληνικά θα χρησιμοποιηθούν τα αυτιά τους, τα μάτια τους, η διάθεση τους για ενα ζευγάρι που αποφάσισε μεταξύ του πως συναινει, λες και αφορα μόνο αυτό. Και εκεί λοιπόν εμπίπτει η συναίνεση που κατ' εμέ πολύ σωστά τονίστηκε. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιουμε την έννοια της ελευθερίας όπως μας βολεύει, και να ξεχωριζουμε πότε "ενοχλούμε" τους συνανθρώπους μας επειδή φταινε εκείνοι και πότε τους ενοχλούμε επειδή φταίμε εμείς.


Ίσως γίνει πιο ευδιάκριτο το πρόβλημα αν το δούμε ουδέτερα, μέσω άλλης περίπτωσης.
Θέλω να ακούσω την Χ μουσική, ρωτάω τη φίλη μου αν έχει πρόβλημα, μου λέει δεν ξέρει, δεν έχει ακούσει, αρχίζουμε να το συζητάμε εκτενώς, στο τέλος έχει ψηθεί και γω με το μπουρουμπουρου θέλω ακόμα πιο πολύ από πριν. Βάζω στα ηχεία και ακούμε. Εμείς και το υπόλοιπο βαγόνι στον ηλεκτρικό.

Το πρόβλημα είναι ότι οι άλλοι δεν αρέσκονται σε αυτό το είδος ή ότι την συγκεκριμένη στιγμή δεν έχουν όρεξη για τέτοια και περιμένουν απο τους άλλους λίγο σεβασμό;
Αν δεν αρέσκονται, έχουν λάθος;
Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι να έχουν θελήσει να βάλουν μουσική; Δεν το κάνουν επειδή κολονουν; Επειδή φοβούνται μη τους κοιτάξουν περίεργα και επειδή η κοινωνία έχει μείνει πίσω; Ή για να μην ενοχλήσουν;
Αν αύριο μια παρέα έβαζε κλαρίνα δίπλα μας θα ειμασταν το ίδιο ανοιχτοί ή θα διεκδικούσαμε την ελευθερία που παραβιάσαμε χθες;

Ε τι μας νοιάζουν οι άλλοι; Θέλαμε να ακούσουμε μουσική.
Τι σημαίνει μπορούσαμε και στο σπίτι μας;
Εμείς εδώ γουστάρουμε.
Τι σχέση έχουν οι άλλοι; Εγώ για εμάς την έβαλα.
Δεν θέλω να βάλω ακουστικά, δεν είναι το ίδιο

Και τελικά, υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί κανείς να ακούσει απο τα ηχεία, όταν δεν μπορεί ας ακούσει με ακουστικά, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν πρέπει να ακούει καθόλου
(Όταν λέω μπορεί δεν εννοώ δύναται)
Λέξεις κλειδιά: προσαρμοστικότητα, αξιολόγηση, σεβασμός

Πέρα απο Κ και υ και Α και σ και ό,τι επιλέγει ο καθένας, ας είμαστε και άνθρωποι.

 

@NewKatrin, έχεις παρατηρήσει διαφορές στην αντιμετώπιση του πλήθους υπό παρόμοιες συνθήκες? Σε τι συνίστανται αυτές οι διαφορές? Ενδεχομένως πιο απαξιωτική στάση, αν το υ είναι αρσενικό?

 

Χωρις να ειμαι μπροστα σε σκηνες με ανδρες κ και γυναικες υ......μου τα μετεφεραν οι ιδιοι.....εχω εισπραξει η ιδια «χαριτωμενιες» του τυπου «ελα σε μενα και θα δεις ποιος θα βαλει το κολαρο και που».......κλπ κλπ

 

Επισης.......παντα μεσω μεταφορας.....ο εξευτελισμος της γυναικας υ γινεται πολυ πιο ευκολα αποδεκτος με την εννοια οτι ο ανδρας κ εισπραττει τα ευσημα οτι «καλα της κανει» ενω ο ανδρας υ εισπραττει περισσοτερο αντιδραση του τυπου «ντροπη σου που τα ανεχεσαι αυτα»
(Μαρτυριες προσωπικες καθως και αυτηκοων)