Real Experiences

Απάντηση: Real Experiences

 

Απάντηση: Real Experiences

Κλασσική η απάντηση στην αγωνια και στους φοβους που διαπερνουν την πραγματικοτητα μας και φτανουν στην φαντασιακη μας σφαιρα, στα ιδια τα ονειρα μας. Εξοχως καλλιτεχνικο το βρισκω. Την καλησπερα μου.

 

Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι φροϊδιστές να 'ρθούν στην εξουσία.
Δέκα λογιώ οι παλικαριές οι εννιά να δραπετεύεις
και οι αγάπες δυο λογιώ στη μια καλογερεύεις.

Λοιπόν μεγάφωνα παντού όλο χαρτιά, είμαι νάρκη
μα δεν υπήρχε ούτε ψυχή και φύσηξε αεράκι
κι άρχισαν όλα να γυρνούν σαν στοιχειωμένο τσίρκο
ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κίρκο.

Κοιτούσε σάμπως για ταξί του λέω καλησπέρα
αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα.
Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν συμμαχία.

Γινόταν ο κατακλυσμός το είπε και το δελτίο
και μπήκα σ' ένα ασανσέρ γιατί δεν είχε πλοίο.
Μαζί μου μπαίνουνε πολλοί πω-πω-πω ντουνιάς σχεδόν καμιά χιλιάδα
νομίζω κι ο Καραμανλής ωχ αμάν-αμάν μαζί με την Ελλάδα.

Το ασανσέρ αγκομαχά επίκρα την ζουλάρδα,
η Ελλάδα αρχίζει να γελά και γίνεται γελάδα
και μια φωνή με προφορά ωχ αμάν-αμάν απ' των Σερρών την Πρώτη,
ρωτάει άμα συμφωνώ ωχ αμάν-αμάν να γίνομαι Ευρώπη.

Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο την γελάδα
δεν θα 'ναι πάλι πιθανόν ν' αρμέξεις σοκολάδα.
Και το κουβούκλιο κάνει μπαμ και μέσα απ' την αιθάλη
ανέβηκε ένας κουρνιαχτός που είχε διπλό κεφάλι.

Το ένα ήταν Θεσσαλός ωχ αμάν-αμάν στο σχήμα του Φλωράκη,
το παρα δίπλα Ανδρεϊκός ωχ αμάν-αμάν με γεια και το μπλουζάκι.
Τον λόγο τους αντανακλά σαν κάτοπτρο το πλήθος
και όπως άλλαζα βρακί μου βγήκε αυτός ο στίχος.

Μπορεί κανίβαλος ποτέ ωχ αμάν-αμάν να εκπροσωπήσει τάχα
όλους τους φίλους τους παλιούς ωχ αμάν-αμάν που έχει στη στομάχα;
Κι αμέσως χέρια με τραβούν γραμμή στο κυλικείο
αλλά ξυπνάω ευτυχώς στο κρίσιμο σημείο.

Ξυπνώ και βλέπω την ψυχή που εδώ και δέκα χρόνια
ενώ τη λάτρεψα πολύ της είπα λάθος λόγια
κι αν σ' αγαπώ θα σου κλαυτώ που μες στην κοινωνία
της ευτυχίας σου ζητάς την επιπλοποιία.

Χωνεύεις δέντρο εξωτικό μην κάνεις την αθώα,
η ευτυχία τζιέρι μου είναι την για τα ζώα.
Λοιπόν για βάλε ένα παλτό και δως μου την βαλίτσα
για 'κεί που ανάβει την φουφού η ψωρο-Κωσταινίτσα.

Και να το ταίρι μου κι εγώ σαν τους πρωτοφευγάτους
στων εκλογών του '77 γυρίζαμε στους βάλτους.
Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Κέρκυρα και Ιόνιο,
μες στην καρδιά σου άσε να μπουν και θα την κάνεις ψώνιο.

Μοιάζει να το 'πε το ΠΑΣΟΚ, ο Σολωμός ή ο Τσάτσος,
θα πω κι εγώ ένα σιγανό μη μας ακούσει μπάτσος.
Στα όνειρά μου σας καλώ και σας και την κυρά σας
κι ελπίζω να καλέσετε κι εμάς απ' τη μεριά σας.

Διονύσης Σαββόπουλος

 

Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010


Πέφτω.

 

Τετάρτη, 31 Μαρτίου 2010


Ξυπνάω.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο. Το μπάνιο είναι υπερβολικά λευκό. Δένω τα μαλλιά μου πίσω χρησιμοποιώντας μία τούφα αντί κορδονιού. Ανοίγω τη βρύση, πλένω το πρόσωπό μου και το σκουπίζω με μία λευκή πετσέτα. Με κοιτάζω στον καθρέπτη και μου φαίνομαι όμορφη.

Από μία ανεπαίσθητη κίνηση της γλώσσας συνειδητοποιώ ότι κάποια δόντια μου μετακινούνται ελαφρώς. Κινώ ξανά τη γλώσσα και επιβεβαιώνω πως σχεδόν όλα τα δόντια μου θα μπορούσαν να πέσουν αν ξεκλείδωνα τις γνάθους μου.

Κάποιο χλιαρό παχύρευστο υγρό γεμίζει το στόμα μου. Κρατώ το στόμα κλειστό για να μην πέσουν τα δόντια μου αλλά στα επόμενα δευτερόλεπτα είναι αδύνατο να συγκρατήσω το υγρό.

Ακουμπώ τα χέρια στο στόμιο του νιπτήρα. Τα δάκτυλά μου είναι λεπτά και τα χέρια μου είναι όμορφα και λευκά. Σκύβω στο νιπτήρα και φτύνω τα περισσότερα δόντια μου και αίμα. Το αίμα εχει αναμειχθεί με σάλιο και είναι κολλώδες. Τρέχει από το πηγούνι μου. Αποφεύγω να με κοιτάξω στον καθρέπτη. Σκύβω περισσότερο, βάζω το πρόσωπό μου κάτω από τη βρύση ξεπλένω το πηγούνι και γεμίζω το στόμα νερό.

Κάνω μία γαργάρα και το φτύνω μαζί με τα υπόλοιπα δόντια. Ο νιπτήρας ξαναφαίνεται λευκός εκεί όπου έφτυσα τη δεύτερη φορά. Τα δόντια μαζεύονται στο σιφόνι, το τρεχούμενο νερό έχει απομακρύνει το αίμα από πάνω τους και φαίνονται υπόλευκα και γυαλιστερά.

Σκουπίζω τα χείλη μου και το πηγούνι μου με την πετσέτα και την τοποθετώ προσεκτικά στη θέση της.

 

Απάντηση: Real Experiences

Αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία σας.
Και η τάση του αυτοθαυμασμού μέσα στο όνειρο.
Μου θυμίσατε ένα παρόμοιο όνειρο, στο οποίο έχανα τα δόντια μου,
είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση στο στόμα μου,
και ξύπνησα με δάκρυα,
πανικόβλητη.

Άριστη η περιγραφή σας.

 

Απάντηση: Real Experiences

Όσο γρήγορα σκέφτεσαι
τόσο αργά ονειρεύεσαι

Είχα την ελπίδα ότι κάποτε θα έβριζες
για ν' αλλάξει αυτό
αλλά έμεινες και χωρίς δόντια...

που να κολλήσουν τα φωνήεντα;

 

Τρίτη, 6 Απριλίου 2010


Βρίσκομαι στο μπάνιο - είναι σκοτεινό αλλά ο καθρέπτης επάνω από το νιπτήρα φωτίζεται. Πλησιάζω το πρόσωπό μου πάρα πολύ και με παρατηρώ.

Τα μάτια μου βουρκώνουν, τα δάκρυα γεμίζουν τα κάτω βλέφαρα αλλά προσέχω να μην χυθούν έξω. Πλησιάζω κι άλλο τον καθρέπτη και με παρατηρώ. Μου φαίνομαι πολύ όμορφη.

Τα δάκρυα στο κάτω βλέφαρο αρχίζουν να σκουραίνουν και να πήζουν. Πήζουν αρκετά και αρχίζω να νιώθω ότι κάποιο μακρόστενο αντικείμενο βρίσκεται μέσα από τα κάτω βλέφαρα και με ενοχλεί. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και προσπαθώ με το δεξί χέρι να βγάλω το αντικείμενο από την έξω γωνία του ματιού και να το πιάσω από την άκρη για να το τραβήξω έξω.

Το αποκολλώ εν μέρει από το μάτι μου και συνειδητοποιώ ότι είναι κάποιο ασπόνδυλο καφέ σκουλήκι, όπως αυτά που εμφανίζονταν τα χριστούγεννα στο χωριό λόγω της υγρασίας. Συνεχίζω να το τραβώ από την άκρη αλλά από τη μέσα πλευρά του ματιού αναδύεται και το υπόλοιπο σώμα του. Τραβώ πολλά εκατοστά αλλά δεν τελειώνει.

Απομακρύνω το χέρι μου από το πρόσωπο όσο μπορώ κρατώντας το σκουλήκι από τη μία άκρη, αλλά ακόμη είναι μέσα. Αφήνω την άκρη και το ξαναπιάνω από τη μέση τραβώντας ξανά προς τα έξω.

Έχω βγάλει ολόκληρα μέτρα και το σώμα του κρέμεται δεξιά από τα πόδια μου. Συνεχίζω να βγάζω αλλά δεν τελειώνει.

 

*Στο επόμενο όνειρο είδα τη μητέρα μου.
Χορεύαμε μαζί.

Σε λίγο βρέθηκα σε μια σκηνή θεάτρου και είχα ξεχάσει το ρόλο μου αν και ο ίδιος είχα γράψει το έργο.

Δεν μπορούσα να σταματήσω.

Θα σταματούσα,ίσως κάποια άλλη στιγμή θα μπορούσα να σταματήσω και,κυρίως,χωρίς να καταβάλω καμία προσπάθεια.Δεν καταλαβαίνω γιατί κατέβαλα προσπάθεια∙μπορούσα να σταματήσω χωρίς καμία προσπάθεια,ή σχεδόν καμία,στο παρελθόν(παρελθόν δηλαδή σήμαινε κάθε μέρα),εκτός από τις μέρες που δεν είχα λόγο να σταματήσω,γιατί αυτό που μόλις είπα πριν εντός παρενθέσεως κάθε μέρα,θα έπρεπε να ήταν καλύτερα:παρελθόν σήμαινε δηλαδή κάθε μέρα,εφόσον δεν είχα αρχίσει καν,εάν εξαιρέσω τις φορές που δεν ήταν επειδή δεν είχα αρχίσει,αλλά επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Θα μπορούσε φυσικά να ήταν πολύ χειρότερα:μια κίνηση,ας πούμε,θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα χειρότερα,εάν δεν μπορούσα να προβλέψω τι θα επακολουθούσε:θέλω να πω δηλαδή,εάν δεν μπορούσα να ξέρω εκ των προτέρων τα αποτελέσματα.Όχι οποιασδήποτε κίνησης-αν και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι οποιαδήποτε κίνηση θα ήταν καταστροφή-αλλά μιας συγκεκριμένης (χωρίς να μου διαφεύγει ο κοινός τόπος ότι οποιαδήποτε κίνηση είναι συγκεκριμένη),μιας πολύς συγκεκριμένης κίνησης μεταξύ χιλιάδων συγκεκριμένων κινήσεων,η οποία θα μπορούσε να επιφέρει πολύ μεγαλύτερη καταστροφή από οποιαδήποτε άλλη.

Μπορούσα όμως, να προβλέψω τι θα επακολουθούσε;Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι υπήρξε κάποια εποχή,μια περίοδος,έστω μια στιγμή,κατά την οποία θα μπορούσα να προβλέψω τι θα επακολουθούσε;θα μπορούσα να θυμηθώ έστω μια στιγμή,κατά την οποία μπορούσα να προβλέψω τι θα επακολουθήσει;

Μπορούσα να απωλέσω κάθε δυνατότητα,οποιοδήποτε κάτι,οτιδήποτε;

Ξύπνησα έχοντας στο μυαλό μου τις φράσεις «Το κρεβάτι των ξένων»,«Βόρεια Γερμανία»,
«Επίσκεψη σε άρρωστο».«Καλή αρχή»,«Αυστριακή ταβέρνα»,«Ωράριο γευμάτων»,«Το δέντρο τζίνγκο».

Could:Θάνος Σταθόπουλος


*Στο επόμενο όνειρο,Σε λίγο,Ξύπνησα:Πέτερ Χάντκε «Η ώρα της αληθινής αίσθησης »(διασκευή)μτφρ:Αλέξανδρος Ισαρης.

 

SM fiction No 2

Σχεδόν πικρός καφές, τσιγάρα και μουσική ότι ταιριάζει για να γράψω, αλλά…
Η γριά έχει εξαφανιστεί μήνες τώρα, και παλεύω με σκέψεις, στοιβαγμένα συναισθήματα να φανερώσω ότι ακόμα προορίζεται να μείνει στο βάθος και με κομμάτια της ψυχής μου να τρέφεται μέχρι να αναδυθεί όταν θα είναι ώριμο, είτε το θέλω ή είτε όχι. Τι να γράψω όταν η γριά αντί αυτού, αντί αυτής της μυστικιστικής αυτόβουλης θυσίας μου ζητά για αντάλλαγμα να αντιμετωπίσω την ίδια την άβυσσο μου που την ζει, τεχνοκρατικά να την αντιμετωπίσω, χαμογελώντας μου με τα άλλοτε φανταχτερά διαμάντια να μοιάζουν με σαπισμένα δόντια που και τα βακτηρίδια έχουν αρχίζει να μεταναστεύουν μη αντέχοντας και αυτά την μπόχα. Το δοκίμασα και έτσι λοιπόν έδειξε τον σαδισμό της μπροστά στην μυρωδιά της εφηβικής αδημονίας μου που της θύμισα ότι μπορεί ακόμα να έχει ανθρωπόμορφο οργασμό, και προκαλώντας με να παίξω με τις δικές μου φωτιές – αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα- μου πέταξε εκείνο το κλειδί από υγρό χρυσάφι που στο κεφάλι του είχε ένα μάτι πράσινο, σαν ρουμπίνι γεγονός πού με χαροποίησε γιατί αν είχε στόμα ποιος ξέρει για ποια κλειδωνιά θα μου έλεγε τον πόνο του. Εσύ τι θα κάνες με το κλειδί στο χέρι; Δε θα έψαχνες για μία πόρτα; Δε ξέρω…εγώ καφέ πίνω και καπνίζω μπροστά από την λευκή σελίδα του word…

Άκου να δεις γιατί…

Ας αρχίσει η ιστορία.. ή μάλλον η ιστορία έχει αρχίσει προπολου από τότε που πήρα εκείνο το κλειδί στο χέρι και το κοιτούσα και κοιτούσα τριγύρω μέσα στο δάσος, τι να κάνω ένα κλειδί που ρέει; σε ποια πόρτα μπαίνει; Και κοιτώντας το κλειδί είδα και την πόρτα μέσα στο μάτι να ακτινοβολεί …αν υπάρχει παράδεισος και έχει πόρτα δεν είδα μόνο αυτή αλλά και εκείνη της κόλασης, μία πόρτα φτιαγμένη στο μέγεθος μου, λες και το κλειδί ήμουν εγώ και το κλειδί με το μάτι η πόρτα, μια τρύπα στο συνεχώς επεκτεινόμενο σύμπαν μου. Δυο γυναικεία κορμιά αντικριστά, περιτυλιγμένα με γυαλιστερά φύλλα μυστικιστικών φυτών, ένα λευκό και ένα μαύρο οριοθετούσαν το περίγραμμα της πύλης που ήμουν μπροστά της σαστισμένος και ενωνόντουσαν σε ένα κεφάλι με φθορίζουσα φίδια για μαλλιά, που αγκάλιαζαν το πρόσωπο αυτού του σώματος με τόση λαγνεία, με τόση προστατευτικότητα σαν και φυλούσαν το μυστικό της ύπαρξης που η σκιά του καθρεφτιζόταν στο βλέμμα του που με κάρφωνε απευθείας στα μάτια. Η συμμετρία αυτών των κορμιών ήταν τόσο ακριβής που αν η Αφροδίτη της μύλου είχε αντικρίσει αυτήν την πόρτα στην υπόλοιπη ζωή της θα κάπνιζε camel κλαίγοντας με δάκρυα που θα έσβηναν τον ήλιο και ο Ευκλείδης θα το έριχνε στα prozak- και συνεπώς οι μαθητές της 1΄ λυκείου σε πάρτυ.

Διέσχισα την πύλη.

Έκανα ένα βήμα και βρέθηκα στην αρχή ενός μονοπατιού χωρίς το τέλος του να διακρίνεται στο οπτικό μου πεδίο. Ήταν σαν να ήμουν στην αρχή μιας μυστικής διαδρομής περικαλυμμένης με πανύψηλα δέντρα, ενός τούνελ σαν αυτά που ανοίγουν τα μυρμήγκια στην γη στο ζενίθ της παραγωγικής τους εκμετάλλευσης, κλεισμένο με καρποφόρους τοίχους σε μία ατμόσφαιρα που με τύφλωνε με φως. Ολόγυρα μου καρποφορούσε κάθε λογής πνευματικού φυτού, καθώς διέσχιζα το μονοπάτι έβλεπα δέντρα γιόπο 20 μέτρα ψηλά να διαδέχονται στραμμώνια με τους αγκαθωτούς καρπούς τους να κρέμονται βαριά ανάμεσα στα καταπράσινα φύλλα, πάνω από κάκτους pegiot που οι μεταξένιες τουφές τους χορεύαν με αέρινες κινήσεις ενώ δίπλα, τα μαρινέ φύλλα φυτών ιπομέας έριχναν την σκιά τους σε πορφυρά Amanita muscaria, amanita pantherina και το χορτάρι στα πόδια μου ήταν υγρό και λαμπύριζε. Αδυνατώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις που να μπορούν να αποδώσουν το ερωτισμό αυτής της περίεργης πλάσης. Καθώς κάθε ανθός εξέπεμπε φως στις πιο ερωτογενείς περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος χρωμάτιζοντας την πάχνη που τον περιέβαλλε με αναμνήσεις του πρώτου έρωτα, όλες οι συστολές κατέρρεαν, όλοι οι Θεοί ήταν καλεσμένοι στο πάρτυ του Διόνυσου και εγώ ήμουν κομμάτι του κοσμικού οργασμού, αφού εκεί η Δημιουργία έχει σαν βάση τον ερωτισμό, την σεξουαλικότητα, και από κει που ήρθα οι πληγές του πολιτισμού μου είναι αποτελέσματα του αφανισμού αυτού του ερωτισμού…ίσως να μην υπάρχει μνήμη τώρα, αλλά θυμάμαι ότι…

Έφτασα σε ένα ξέφωτο όπου το σκηνικό άλλαζε τελείως. Αυτός ο χώρος περιβαλλόταν από τα φυλλώματα δέντρων που δημιουργούσαν το περίγραμμα του και είχαν το σκοτεινό χρώμα του νυχτερινού ουρανού όπου πάνω σε αυτόν τον φυσικό καμβά τρεμόπαιζαν τα λευκά φώτα αστεριών. Αν και θα στοιχημάτιζα ότι αυτό που έβλεπα ήταν κάτι σαν φθηνή ταπετσαρία, δε μπορούσα να αποβάλω από το μυαλό μου ότι υπήρχε ένα απύθμενο βάθος σε αυτόν τον φυσικό τοίχο. Αποσβολωμένος σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό και ανάλογα συναισθήματα μου δημιουργήθηκαν, δεν έβλεπα απλά το σκοτεινό βάθος τους σύμπαντος να χρωματίζεται από πορφυρά νεφελώματα και να κινείται παλλόμενο, αλλά το ένιωθα, ένα βάθος επεκτεινόμενο προς το άπειρο και κυρίως προς τα μέσα μου. Σε εκείνο το μέρος, όπου οι διαστάσεις ερωτοτροπούσαν μεταξύ τους καθιστώντας τα όρια τους δυσδιάκριτα, όπου ο χρόνος κατέρρεε μέσα στην στιγμή και η στιγμή γινόταν αιώνια, με την άκρη του ματιού μου, είδα σε εκείνο το μέρος να παραβρίσκεται μία αταίριαστη παρέα, που όμως αδυνατούσα να την κοιτάξω ευθέως καθώς μαγεμένος πλέον παρακολουθούσα τον ουρανό να ραγίζει σε διάφορα σημεία και τα κομμάτια του να εκσφενδονίζονται και να χάνονται μέσα στον χώρο.

«Καλως ήρθες Lost Hours, σε περιμέναμε…» ακούστηκε μια φωνή που με ξύπνησε από τον λήθαργο μου και κατέβασε το βλέμμα μου στον άνθρωπο που μου μίλησε. Απέναντί μου, καθόταν ένας λιπόσαρκος, σκουρόχρωμος καραφλός άντρας, απολαυστικά γερμένος πάνω σε μια ξύλινη πολυθρόνα, σχεδόν γυμνός με τα γεννητικά του όργανα να καλύπτονται από τα λίπη της κοιλιάς του. Στα δεξιά του και λίγο πιο πίσω του, ένας μυώδης άντρας, το ίδιο σκουρόχρωμος, καραφλός και γυμνός στεκόταν όρθιος μπροστά από ένα τύμπανο και με ξύλινες μπακέτες άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά, άλλα πάντα δυνατά έδινε τον ρυθμό. Τα μάτια αυτού του άνδρα δε τα είδα ποτέ καθώς τα είχε μόνιμα κλειστά, απορροφημένος λες και κρατούσε τον ρυθμό αυτού του κόσμου που χόρευε πίσω από τα βλέφαρά του, τον πιο σαγηνευτικό χορό με κινήσεις που πρόδιδαν τα μυστικά της γνώσης και που προίκιζαν αυτόν τον περίεργο τυμπανιστή με αυτοπεποίθηση. Ανάμεσα τους ένας νέος γυμνός άντρας που είχε εκπληκτική ομοιότητα με την γυμνή έφηβη γυναίκα που καθόταν δίπλα του, μελαψοί, μυώδεις, πανέμορφοι αν και καραφλοί και οι δύο αφηρημένοι έμοιαζαν να απολαμβάνουν την νωχελικότητα τους. Η εντύπωση μου, ότι αυτοί οι άνθρωποι είτε με περίμεναν είτε όχι θα καθόντουσαν για πάντα έτσι, έγινε κατανοητό συμπέρασμα σε σημείο βεβαιότητας όταν συνειδητοποίησα ότι όταν ο χρόνος απουσιάζει είναι αναμενόμενο να απουσιάζει και η σκλαβιά των κινήσεων.

- Που είμαι;
- Χα! Το βρήκα..σας είπα ότι αυτό θα ρώταγε… ξεφώνισε η νεαρή γυναίκα και συνέχισε …όλοι τα ιδία ρωτάνε! Τι μας κουβαλήθηκε πάλι αυτός.. χαχα
- Ποιοι είστε; Απάντησα αποχαυνωμένος
Γέλια και σχόλια ξέσπασαν στην αίθουσα μετά την ερώτηση μου και μέσα από την βοή σύρθηκε κοντά μου η γυναίκα και μου ψιθύρισε στο αυτί…καλύτερα βρες τις ερωτήσεις που δε γνωρίζεις τις απαντήσεις τους και χαμογελώντας λάγνα σύρθηκε πάλι στην θέση της. Μάζεψα ότι δύναμη είχα και κοιτώντας τον άντρα στην ξύλινη πολυθρόνα στα μάτια του είπα:
- υποθέτω ότι έχουμε μια κοινή γνωστή, αυτή που μου έδωσε το κλειδί για να ρθω εδώ…
- Καλα το πάει, καλά το πάει!!
Χειροκρότησε η γυναίκα που είχε κάνει το προηγούμενο σχόλιο χωρίς όμως να ανταποκριθεί κανένας άλλος στην χαρά της. Ο μαυριδερός άντρας της πολυθρόνας γέρνοντας προς τα μπροστά και στηρίζοντας το κεφάλι του στην γροθιά του με ύφος σοβαρό και διδακτικό μου είπε:
- Καλά υποθέτεις αυτή σε έστειλε εδώ…ξέρεις γιατί;
- Όχι, μπορείς να με βοηθήσεις ;
- Όχι φίλε μου, αυτή κάνει κουμάντο, αυτή ανασταίνει τις νεκρές πόλεις του μυαλού σου και χρωματίζει την ζώνη του ψυχικού σου λυκόφωτος με το αίμα των λέξεων που αποσχίζεις από πάνω της, εμείς…δεν είμαστε εσύ.
- (δε θα βγάλω άκρη με δαύτον) Μόνη της έρχεται ποτέ δε την φωνάζω εκτός από τώρα..ε…τότε, αδιάκριτα συνήθως όχι όπως ήταν να ρθει τώρα…τότε…δε ξέρω, έχω μπερδευτεί, τώρα που είναι;θα ρθεί εδώ;
- Αποφεύγει να έρχεται εδώ, σιχαίνεται τα παιδία της, ειδικά όταν είσαι εδώ, κάθε σου ταξίδι εδώ της αφήνει μια ρυτίδα
- Μόνη της έρχεται…δεν την επικαλούμαι εκτός από τώρα ,ε τότε ήθελα να πώ μόνη της με στέλνει εδώ..
- Επιζητά την πιο βαθιά ρυτίδα, αυτήν σαν μαχαιριά, θα ήσουν πολύ κοντά σε αυτό για να σε στέλνει έτσι όπως ήρθες και όχι όπως τις άλλες φορές, τι έγινε; δε τα κατάφερες…
- Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να αντισταθώ στο πάγωμα του χρόνου που μου προσφέρει, είναι η πιο γλυκιά μέθη, νιώθω τον ηλεκτρισμό από τις νέες συνάψεις μέσα στο εγκέφαλο μου να διαχέεται μέχρι τα κέντρα ηδονής μου, είναι το πιο γλυκό δάγκωμα, ήθελα να νιώσω τα δόντια της, να ανοίξει μία διέξοδος, καιγόμουνα μέσα μου, είχε τόσο καιρό να το κάνει και δε μπορώ, όχι δε μπορώ να την σκοτώσω…είναι….είναι…
- Είναι επίπονο ανόητε!!!!....ούρλιαξε ο άντρας και σαν από την δύναμη της φωνής του το σκηνικό άρχισε να μεταμορφώνεται….ο τυμπανιστής αλαφιασμένος κτύπαγε το τύμπανο του κουνώντας αυτιστικά το κεφάλι του…ο άντρας και η γυναίκα στο πάτωμα σύρθηκαν, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον καθώς ο άντρας της πολυθρόνας σηκωνόταν όρθιος…συνεχίζοντας τα λόγια του με μεταλλική φωνή:
- Αυτή τραβά τα πέπλα του φόβου σου πάνω από εκείνες τις στιγμές που πέθανες (το ζευγάρι χαμογελά παιδιάστικα, κάθονται αντικριστά, η γυναίκα ανοίγει τα πόδια της, ο άντρας την πλησιάζει και μπαίνει μέσα της, χαϊδεύουν τα προσωπά τους στοργικά και μιλούν με βλέμματα απορίας) και τα ρίχνει στις μέρες τους μέλλοντος για να τις νεκρώσει ώστε στα πόδια της να συρθείς και να τις τα γδάρεις με την γραφή σου (το ζευγάρι συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με αιμομικτικό πάθος, οι λέξεις του άντρα στροβιλίζονται στον αέρα σχηματίζοντας μία ηλεκτροφόρα δίνη στο κέντρο του ουρανού). Αυτή ποτίζει τα ακανθοφόρα σχέδια σου με το αίμα σάπιων ονείρων και α- νοητων ενοχών, ώστε να σε αγκαθοδέσουν στο καταφύγιο που με μένος φθονείς…να σε αγκαθοδέσουν στην δηλητηριασμένη αγκαλιά της μάνας που δεν αφήνει τον γιό της να μεγαλώσει και με ανείπωτη λύπη Αυτή Κυριαρχεί πίνοντας από τις πληγές σου καυτό όξινο αίμα, χαμογελώντας σου στοργικά κρύβοντας τον πόνο της, και με τα δάκρυα της μετάνοιας της να κυλούν και να χαράζουν νέους αδιέξοδους δρόμους, να χαράζουν τον δικό σου λαβύρινθο, εγκλωβισμένος για πάντα να σαι εκεί να προσπαθείς να αναδυθείς μέσα από τις λέξεις (τώρα ο τυμπανιστής κτυπά το τύμπανο σε αργόσυρτο ρυθμό, μέσα από το σημείο της ένωσης του ζευγαριού ανθίζει μαραμένη τριανταφυλλιά σε μια λίμνη μαύρου αίματος που αναβλύζει από τα όργανά τους, τα μάτια τους σε απόσταση 3 εκατοστών ανταλλάσουν βλέμματα οίκτου, περιφρόνησης και μητρικής αγάπης). Είστε το ίδιο Lost hours, είσαι μέσα της και είναι μέσα σου…σου μουδιάζει τον πόνο σου για να στον διατηρήσει ζωντανό και τον διατηρεί ζωντανό για να μπορείς να ελπίζεις ότι θα σε επισκεφτεί ξανά η ανάγκη της ( ο τυμπανιστής εξουθενωμένος έχει γύρει πάνω στο τύμπανο του, το ζευγάρι συνεχίζει τον ερωτά του, με δυσκολία διακρίνονται τα κορμιά τους από την μαραμένη τριανταφυλλιά που τα έχει αγκαλιάσει και τα σκίζει με τα αγκάθια της, αμίλητοι παραμένουν… λευκό φώς διαχέεται μέσα από τις πληγές τους…χρωματίζοντας όλο την αίθουσα με εκτυφλωτικό λευκό.

Ήταν όλα τόσο άσπρα….έτριψα αρκετά τα μάτια μου, και προσπάθησα να εστιάσω…το λευκό τοπίο είχε συρικνωθεί….έβλεπα μόνο την λευκή σελίδα του word να με περιμένει…«γάματο…χωρίς έμπνευση δε λέει…τι να γράψεις;» σκέφτηκα.

 

Μόνος,
Όρθιος και γυμνός στο κέντρο, δεν ξέρω άμα αργείς.
Mε τα ματιά κλειστά, σκυφτός
αλλά αρχίζω να νιώθω ότι δε χωράω εδώ
και η δερμάτινη ζώνη πλεγμένη στον καρπό με τους μυς
η επέκταση μιας λογικής πού τρέφεται με εικόνες από ένα αρχαϊκό παρελθόν και για δικαιολογίες αδιαφορεί
τραβά τους μύες της πλάτης μου και τους σφίγγει μέσα στην ραχοκοκαλιά μου γερά,
ωθώντας κάθε σπόνδυλο μου στην δερμάτινη επιφάνεια κάνοντας τον σαν ιερογλυφικό να φανεί,
καθώς εσύ, κινείσαι αργά, στα τέσσερα γυμνή, σέρνεσαι και πλησιάζεις κοντά.


Γυμνό γυναικείο κορμί στα πόδια μου μπροστά,
ανασηκωμένοι γλουτοί
κεφάλι ξανθό χαμηλωμένο ικετευτικά το στόμα του εκπνέει πάνω στα πόδια μου ανάσα καυτή,
να λιώσει ακατανόητα δεσμά αναζητά
ώστε το σώμα σε αρχέγονα ένστικτα να αφεθεί.
Νιώθω το στόμα της αισθησιακά να φιλά
νιώθω την γλώσσα της λαίμαργα να γλείφει τα πόδια μου-σε μια άλλη διάλεκτο να μιλά, να ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά και μετά πάλι χαμηλά
κάθε σπιθαμή μια άγνωστη γη
κάθε της φιλί ένα κάλεσμα στην ίδια άγνωστη γη.
Ακουμπώ τη διπλωμένη δερμάτινη ζώνη στην χαράδρα της απαλά
και στην ανάσα της νιώθω ότι αναριγεί.
Δεν κοιτώ, δε γνωρίζω πότε το πρώτο κτύπημα με μένος θα ξεχυθεί
μα με τα μάτια μου κλειστά βλέπω στο πίσω μέρος του κορμιού μου να γεννιέται μια τραχιά ουρά
σκληρές μαύρες τρίχες να φυτρώνουν στην κυρτή μου πλάτη καθώς,
ανεπαίσθητα το χέρι μου υψώνεται μπροστά και με δύναμη με την δερμάτινη ζώνη ξεκινά να χτυπά.
Σαν επίκληση οι κραυγές του πόνου της αντηχούν στα αυτιά μου που έχουν πάρει μορφή δαιμονική
μυτερά στις άκρες με κόκκινες,
καυτές
παλλόμενες φλέβες να μεταφέρουν στο μυαλό μου τις κραυγές χιλιάδων γυναικών
να συνεχίζω να την χτυπώ.
Tα χείλη της με πάθος τα πόδια μου εξακολουθούσαν να ρουφούν,
καθώς η δερμάτινη ζώνη δημιουργεί ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο παλίμψηστο πορφυρό μωσαϊκό
που η θέα του κάνει την πούτσα μου σκληρά να σηκωθεί και τα αρχίδια μου να σφιχτούν.
Με το άλλο μου χέρι την αρπάζω από τα μαλλιά,
την ανασηκώνω ώστε στα γόνατα να μείνει και το πρόσωπο της κατά μήκος του πουτσου μου να ακουμπά,
και αυτή
με τεντωμένη την γλώσσα της να προσπαθεί ότι μπορεί να γευτεί
μέχρι που με το χέρι μου τεντωμένο την τραβώ μακριά,
αφήνω τα μαλλιά της και της δίνω ένα χαστούκι με του χεριού μου την εξωτερική του πλευρά,
που στις κλειδώσεις του κοκάλινες αιχμηρές κόγχες έχουν σχηματιστεί,
σωριάζοντάς την καταγής.
Η ίδια σκηνή ξανά και ξανά,
σαν πεινασμένη τον πούτσο μου να θέλει να γευτεί και κάθε φορά ένα δυνατό χαστούκι να την απωθεί,
μέχρι την στιγμή που εξουθενωμένη την ακούω να αγκομαχά,
στέκομαι από πάνω της την σηκώνω από τα μαλλιά
και στο λαρύγγι της χώνω την καυτή μου πούτσα, βαθειά.
Κόκκινη και σκληρή,
με μπλε φλέβες πρησμένες το στόμα της να γαμά,
δάκρυα και σάλια ανακατεμένα πάνω σε ένα πρόσωπο παραμορφωμένο καθρεφτίζεται χιλιάδων ανδρών η ορμή.
Τα χέρια της ελευθέρα,
αδύναμα να κρέμονται χωρίς το σώμα της να στηρίζεται πουθενά παρά μόνο από το χέρι μου που από τα μαλλιά της κρατά το στόμα της στης πούτσας μου την βάση κοντά. Νιώθω τα μάτια μου κόκκινα,
να καίνε όλο μου το μυαλό,
τα δόντια μου να σχίζουν τα ούλα μου καθώς ακανόνιστα διογκώνονται και μεταξύ τους κτυπούν,
σάλια να τρέχουν πάνω στο πηγούνι μου που τώρα η γνάθος του ξεκάθαρα μπορεί να φανεί πιο κάτω από την παραμορφωμένη γαμψή κοκάλινη μύτη μου που εκπνέει θειούχα ανάσα καυτή,
την στιγμή που το καυτό μου σπέρμα ξεχύνεται μέσα σε ανθρώπινα σωθικά.

 

Κυριακή, 18 Απριλίου


Επιβιβάζομαι σε έναν υπόγειο συρμό. Έχει συνωστισμό, στέκομαι όρθια. Στις επόμενες στάσεις ο πολύς κόσμος αποβιβάζεται, οι ράγες του συρμού πλησιάζουν στο έδαφος. Σε μία στάση αποβιβάζονται πολλοί άνθρωποι, στο συρμό παραμένουμε μόνο νεαρές γυναίκες. Οι ράγες συνεχίζουν προς τη θάλασσα και δεν γίνονται άλλες στάσεις.

Όλες οι γυναίκες είναι ίδιας ή πολύ κοντινής ηλικίας με εμένα. Είναι κλεπτυσμένα όμορφες, κομψές, έχουν λευκό δέρμα και χωρίς να έχω συνομιλήσει με κάποια γνωρίζω ότι έχουν παρόμοια μόρφωση με εμένα. Τα δάκτυλα των χεριών τους είναι λεπτά και όμορφα. Είμαστε ανά 4 ή 5, καθιστές αναπαυτικά στα καθίσματα κάθε βαγονιού.

Τα βαγόνια μικραίνουν και οι ράγες κατεβαίνουν όλο και πιο χαμηλά μέσα στο νερό. Ο ουρανός των βαγονιών έχει εξαφανιστεί. Τα βαγόνια γίνονται τόσο μικρά, που ακουμπάμε η μία πάνω στην άλλη. Τα βαγόνια μοιάζουν με μεγάλα ξύλινα καφάσια. Το νερό είναι κρύο και το τοπίο πολύ λευκό. Τα βαγόνια έχουν εξαφανιστεί και βρισκόμαστε ανά 4 ή 5 δεμένες με λευκή γάζα.

Κάποιες από αυτές παγώνουν από το κρύο, το δέρμα τους γίνεται πιο λευκό και λείο. Τα μαλλιά τους αιωρούνται όμορφα μέσα στο νερό. Από τα μαλλιά τους κρέμονται κορδέλες. Όσες παγώνουν εντελώς μοιάζουν με αγάλματα.

Δεν νιώθω το κρύο.

Οι γυναίκες μου φαίνονται πολύ όμορφες, όλες σχεδόν έχουν παγώσει εντελώς εκτός από εμένα που έχω εν πολλοίς ακινητοποιηθεί. Είμαι δεμένη με γάζες. Κοιτάζω τα χέρια μου και μου φαίνονται πιο λευκά από όσο συνήθως και όμορφα. Ο συρμός περνά από ένα λευκό ποτάμι ανάμεσα από παγόβουνα. Ο ουρανός είναι λευκός.

Όσο περνάει ο χρόνος, όλα γίνονται λευκότερα. Έχω μουδιάσει, δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου και δυσκολεύομαι πολύ να θυμηθώ οτιδήποτε. Σκέπτομαι μόνο ότι θα πρέπει να δείχνω και εγώ όμορφη. Περιμένω ακίνητη μέχρι να παγώσω εντελώς.