Sapiosexual

Τώρα πειράζει που εγώ το κοινωνικό ξεφτιλίκι το έχω συνδεδεμένο με Κάιρο; Και την κοινωνία σούμπιτη, και τις αξίες και τις απαξίες της; Έχω τις δικές μου και δεν μου χρειάζεται κάτι άλλο...εκεί μόνο ξεμπροστιαζόμαστε πραγματικά, εκεί κρινόμαστε, κι εκεί ξεφτιλιζόμαστε αν είμαστε ασύμβατοι με τις δικές μας αξίες και τα δικά μας πιστεύω....

 

Κατανοητό και σεβαστό, για αυτό χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα,
επειδή την έχουμε απευθείας σύνδεση με Κάιρο, περί εμού ο λόγος....

 

Έτσι μια ζωή βουτηγμένος σε έναν ωκεανό πονου. Άψογα.

 

Rolling on the floor laughing...
Ο σαδισμός στο μεγαλείο του,
ήσυχα όμως γιατί μάς βλέπουν
και μικρά παιδάκια χαχαχαχαχα
Εμείς αγαπάμε, όσες πονάνε...    

 

Δεν έχω ανοίξει πολλά νήματα, πέραν του μουσικού, μόνο δύο, θα φταίει μάλλον που βρίθει το φόρουμ νημάτων επί παντός επιστητού, από το πως πέρδεται η γάτα μέχρι το τι ονείρωξη είχα χθες το βράδυ....
Anyway, ένα από τα άλλα δύο, ξεκινούσε με αυτό το ρηθέν του Σαίξπηρ, με τον τίτλο αγάπη και πόνος-προσωπική προσέγγιση, δέστο, αν και κατακρεουργημένο λόγω αντιπαραθέσεων, νομίζω ότι το προσεγγίζουμε το θέμα από την ίδια σκοπιά...

 

Αγνοούσα την ύπαρξη, θα αναζητηθεί.... @brenda

 

Το έχω ξαναπεί, δεν βαριέμαι να το πω και πάλι, και ο πόνος ζωή είναι, άσχετα με το ότι η ζωή δεν είναι (μόνο) πόνος...
Δεν είναι ο ωκεανός πόνου, είναι να μην φοβάσαι να πονάς, για να μπορείς να ζεις...
Γι αυτό αγαπάμε, γιατί θέλουμε να ζήσουμε, άρα δεν πρέπει να φοβόμαστε και να πονάμε, σαν κομμάτι της ζωής όμως, άρα και της σχέσης, άρα και της αγάπης....
´Ετσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ...

 

Πριγκίπισσα σαφώς και ο πόνος είναι μέσα στην ζωή μας. Έχει αναρωτηθεί κάνεις γιατί ποναμε όμως; Γιατί ποναμε τόσο; Η ωδή του πόνου είναι γραμμένη μέσα στο DNA μας. Έχουμε μάθει να λατρεύουμε τον πόνο. Ναι...είναι γλυκιά η θλίψη καμιά φορά....Δίνει νόημα στην ζωή μας έτσι δεν είναι...; Μας κάνει και νιώθουμε πιο ζωντανοί ε...; Κάποιοι λένε ότι μαθαίνουμε από τον πόνο....Και γιατί η κοινωνία είναι ακόμα βουτηγμένη στην διάφθορα ύστερα από χιλιάδες χρόνια...; Υπάρχει ζωή και χωρίς αυτόν. Υπάρχει ζωή όπου δεν θα λατρεύεται σαν ένας Θεός. Κάντε ερωτήσεις μόνοι σας, και εγώ μαζί: Τι είναι ο πόνος, γιατί ποναμε; Ποια είναι η ρίζα του; Βρες την ρίζα του και τότε θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Πως θα την βρεις; Ας δούμε μέσα μας πότε ξεκινάει η στιγμή του πόνου, γιατί ξεκινάει, από που ξεκιναει και όλη την διαδρομή του. Με ηρεμία.  

 

Kατσε περιμενε..
Παραφιλια ειναι οντως κατι το μη κοινωνικα αποδεκτο,αλλα παιζει ρολο το τι καταδεικνυει το παρα δλδ το πρωτο συνθετικο..οπως πχ το νεκροφιλια η το παιδοφιλια κλπ.
Η ευφυια ειναι κατι που ειναι κοινωνικα αποδεκτο και πολιτικα ορθο οποτε γιατι να θεωρειται μιαρο σα τις παραφιλιες?Γιατι να αυτοξεφτιλιζεσαι χρησιμοποιωντας αυτον τον ορο?
Επειδη κανει ρημα?

 

Ταξίδεψέ με στην απάντησή σου, πολύ θα το θελα, αλήθεια...

Εγώ τον πόνο που βίωσα τον αποδέχτηκα, μπορεί και να τον επιζήτησα, αν και όχι ως drama queen, απλά στα πλαίσια της ανθρώπινής μου φύσης...

Αυτό το ερώτημα μου γανώνει τον εγκέφαλο εδώ και καιρό....

Γιατί να τον εγουστάρω τελικά τόσο πολύ;

Είναι ο πόνος αυτός καθεαυτός ή όλα αυτά με τα οποία συνδέεται;

Είναι ο πόνος πηγή ηδονής σωματικά πρωτίστως ή ΚΑΙ εγκεφαλικά;

 

Σου εξήγησα με λίγα λόγια γιατί ο πόνος είναι ο Θεός μας. Τον κουβαλάμε μέσα μας και δίνει νόημα στην κενή ζωή μας. Αλλά ξέρεις... όλες αυτές οι ερωτήσεις γεννάνε κι άλλες ερωτήσεις. Χμ...το πρόβλημα δεν λύνεται με την σκέψη γιατί ουσιαστικά αυτή γεννάει τον πόνο εάν το παρατηρήσεις! Σκέφτομαι την κοπέλα που χώρισα και ποναω! Και πως να μην την σκέφτεσαι θα μου πεις...πανούργε νου που ότι θέλεις κάνεις!   Αλλά για να διαπιστώσεις ότι είναι πανούργος αυτός ο νους και όλο προβλήματα δημιουργεί πρέπει να τον παρατηρείς συνέχεια καθώς και τον εαυτό σου και τα συναισθήματα σου. Μην αντιστέκεται, μην κρίνεις τίποτα. Απλώς βλέπε.

 

«Το μυαλό είναι φωτιά που πρέπει να ανάψεις, κι όχι δοχείο που πρέπει απλά να γεμίζεις» (Πλούταρχος).