So, do you want to be a slave? Realities

Η αγάπη δεν προσφέρει πάντα την πλήρωση, όπως και η υποταγή το ίδιο. Μπορείς να τα βάλεις όμως σε ζυγαριά ανάλογα με το τι βλέπεις εσυ σαν ολοκλήρωση και για κάποιους η ολοκλήρωση έρχεται μόνο δια μέσου μιας σχέσης υποταγής/ Κυριαρχίας όπου από την προσωπική μου πάντα εμπειρία βρίσκω αδύνατον το βάθος και η δύναμη της να μην γεννήσει την αγάπη, σε μια μορφή που βρίσκω πολύ πιο υγιή και άδολη.

 

Αυτο που θέλω να πω-και εδω δεν χωρανε συζητήσεις-ειναι οτι η υποταγη στον Αφεντη ειναι θεληματικη, ειναι μια ευχαριστηση. Μεσα απο την υποταγη ο σκλαβος αντλει δύναμη..η επιβραβευση του ειναι η ευχαριστηση του Κυριου του.. η τιμωρια του θα εξαρτηθει απο τον Κυριο (επίπληξη, μαστιγωμα)..Δεν μπορω να καταλαβω γιατι συζητατε τοσο πολυ...Για το σκλαβα/σκλαβα υπαρχει μόνο μια ικανοποιηση: αυτη του Αφεντη του...ολα τα άλλα ειναι ιστορια

 

Μια πολύ ρομαντική άποψη θα έλεγα...  

 

RE: RE: So, do you want to be a slave? Realities

Φυσικά συμφωνώ ότι η ικανοποίηση του σκλάβου είναι η ικανοποίηση της Κυρίας-Κυρίου ανάλογα. Αυτό το έχω νοιώσει πάρα πολλές φορές και το επιζητώ. Δεν περιμένω τίποτα να πάρω πέρα από την αίσθηση του να ανήκω και να υποτάσσομαι και να ικανοποιώ τον αλλο. Συζητάμε όμως για την δύναμη που κινεί την όλη σχέση και που μπορεί να καταλήξει πολλές φορές σε αγαπη. Πίσω από την επιθυμία για κυριαρχία βρίσκεται κάτι πολύ υψηλό ή πολύ ταπεινό ανάλογα με την περίπτωση και του αφέντη και του σκλάβου. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να κρύβεται από την πλευρα του αφέντη σύνδρομο κατωτερότητας ή φοβερή ανασφάλεια, μπορει να κρύβεται όμως και πραγματική δύναμη και αυτοπεποίθηση. Επιτρέψτε μου να το συζητάμε Maley γιατί αυτό το θέμα κατα την γνώμη πολλών είναι το πιο ουσιαστικό, είναι το κλειδί σε τέτοιες σχέσεις αυτή η πρόταση : ''να αγαπάς αυτόν στον οποίο υποτάσσεσαι, να υποτάσσεσαι σε αυτόν που αγαπάς'', είναι το πιο βασικό.

 

Η μύρια χάντερ, που έγραψε το αρχικό κείμενο, έχει ρωτηθεί σε ένα φόρουμ, για την έλλειψη συναισθηματισμού που το διακρίνει. Η απάντηση που έδωσε είναι ότι οι υποτακτικές έχουν έντονα αισθήματα και τους είναι εύκολο να τα εκφράσουν. Το δύσκολο είναι να εκφράσουν την υποταγή και να την μετουσιώσουν σε καθημερινές σκέψεις και πράξεις.

Σκέφτομαι επίσης ότι πρέπει να κρατήσουμε στο νου Μ/μας ότι οι αγγλοσάξωνες (μύρια χάντερ : αμερικανίδα) έχουν τελείως άλλη αντίληψη από Ε/εμάς τους μεσογειακούς ως κοινωνία για την έκφραση των συναισθημάτων τους - το θεωρούν απλά αδιανόητο να τα αφήνουν να φανούν. Μήπως παίζει και αυτό κάποιο ρόλο;

 

tender lilly θεωρώ ότι έπιασες αυτό που με ξένισε, χωρίς εγώ να μπορώ να εκφράσω τόσο καλά: είναι η έλλειψη συναισθηματισμού της φράσης που με σόκαρε πιστεύω. Πώς γίνεται να υποταχθείς όταν δεν αισθάνεσαι κάποιου είδους αγάπη ή τουλάχιστον την προοπτική ανάπτυξής της στο μέλλον?
Ίσως ένας ακόμα λόγος που με παραξένεψε η φράση είναι ότι συνειδητοποίησα πως και η σχέση στην οποία είμαι ξεκίνησε με τον τρόπο που μου άρεσε λιγότερο στα λόγια της μύρια χάντερ - δηλαδή η προτεραιότητα ήταν η υποταγή και μετά η αγάπη. Εντούτοις, θεωρώ πως και οι δύο όψεις λένε το ίδιο πράγμα. Διότι και σε άλλες σχέσεις είχα μπει με προτεραιότητα την υποταγή, αλλά δεν προχώρησαν. Άρα πάντα υπάρχει το γεγονός ότι υποτάσσεσαι σε αυτόν που αγαπάς (ή στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, σε αυτόν που διακρίνεις την προοπτική της αγάπης στον ορίζοντα), επειδή αλλιώς θα υποτασσόσουν στον καθένα.

 

Ο καθένας δέν έχει την δυνατότητα να Κυριαρχήσει al nair, οπότε όσο και να τον αγαπάει κάποια υποτακτική για πόσο να κρατούσε λες η υποταγή της?  

 

Εξακολουθω να πιστευω ότι πισω απο τις σκεψεις και πραξεις του ατομου που ζητα την υποταγη υπαρχει η ηδονη της υποταγης....Απο αυτη, και εννοω την ηδονη ξεκινουν όλα..,Σαφως και αναδυονται και άλλα συναισθηματα οπως η αγαπη, ο έρωτας κλπ στον Αφεντη/Αφεντρα. Ομως όλα βρισκονται στο μυαλό μας και όλα ξεκινουν απο εκει..

 

Σ'ευχαριστω πολυ carissa[L_Τ]!Η απαντηση που μου εδωσες ηταν πολυ κατατοπιστικη και στ'αληθεια με βοηθησε πολυ να καταλαβω τον πραγματικο τροπο της M/s ζωης.Ελπιζω να μπορεσω και εγω να τα καταφερω σαν εσενα και να υπηρετω τον Κυριο μου ακομα κι οταν ειμαι πολυ κουρασμενη χωρις να δυσανασχετω!Μου ακουγεται δυσκολουτσικο.

 

εγώ να δεις πόσο εύχομαι να συνεχίσω να τα καταφέρνω (λολ), δυσανασχετώντας όσο γίνεται λιγότερο κάποιες φορές, γιατί και αυτό είναι μάλλον αναπόφευκτο όταν η καθημερινή μας ζωή από μόνη της έχει τόσες απαιτήσεις.
Δυσκολούτσικο ναι, αλλά αν το θες δεν είναι ακατόρθωτο μια και η μεγαλύτερη βοήθεια έρχεται από Εκείνον στον οποίο αφοσιώνεσαι.

 

Δεν ειναι μια ρομαντικη άποψη...ειναι η αληθεια..