Syrah's corner

Syrah μου αρέσει ο τρόπος που συνδέεις κείμενα που δεν είναι δικά σου (παραπομπές) με τα δικά σου. Είναι ένα όμορφο κολάζ.

 

month, είναι μέρος της πραγματικότητας η αληθής συνθήκη πως η πραγματικότητα είναι υποσύνολο της φαντασίας. Υποθέτω πως μία καλλιτεχνική φύση σαν τον Wilde δεν αντιλαμβάνεται τη φαντασία ως ένα σταθερό σύνολο επί του οποίου αναπτύσσεται η (κατανόηση της) πραγματικότητα(ς), μέχρι τα δύο σύνολα να ταυτιστούν, αλλά την πραγματικότητα ως ένα -στιγμιαία- δεδομένο (κατά το πλείστον κατανοητό) σύνολο, ικανό ώστε να απογειώσει την τιμή της φαντασίας.

Γιατί η φαντασία δεν συναρτάται μόνο του αλγόριθμου παραγωγής φανταστικού από πραγματικό αλλά και του το βαθμού κατανόησης του πραγματικού, που θα αποτελέσει αρχικό δεδομένο του αλγόριθμου. [Συνεπαγωγικά, επί του θέματος, αν η φαντασία περιορίζεται στο να πλάθει την καθ' όλα εξαιρετική γυναίκα, σημαίνει πως οι επί πραγματικού υπαρκτές εξαιρετικές γυναίκες δεν έγιναν αντιληπτες από τον παρατηρητή, απαγκιστρώνοντας τη φαντασία του από ένα τόσο απτό θέμα όσο η ύπαρξή τους (θέμα που δεν χρήζει φαντασίας παρά μόνο κατανόησης).]
Συμπτωματικά, (επί του θέματος εν δυνάμαι αλλά με αφορμή άλλη θεματική αφετηρία - εξηγώ παρακάτω στη σημείωση με "**") σήμερα τα ξημερώματα διάβασα το εξής: "Οι συναισθηματικές μας δυνατότητες, όπως αναφέρω και στους στοχασμούς*, είναι το ίδιο περιορισμένες με τις σωματικές μας δυνάμεις. Στη μικρή κούπα δεν μπορείς να βάλεις παραπάνω κρασί απ' όσο χωράει, κι ας ξεχειλίζουν όλες οι πορφυρές στέρνες της Βουργουνδίας, κι ας βουλιάζουν οι πατητές ως τα γόνατα στους σωρούς των σταφυλιών που τρύγησαν απ' τα πετρώδη αμπέλια της Ισπανίας."* Απόσπασμα που αρχικά υπογράμμισα με σκοπό να μεταφέρω στο παρόν νήμα, ορμόμενη μόνο από όσα φαντάστηκα διαβάζοντας την αναφορά στους πατητές των σταφυλιών, αλλά έπειτα σκέφτηκα πως αντέδρασα μάλλον με υπερβολική ευαισθησία απέναντι στο ερέθισμα «πόδια & κρασί» και ότι για τους υπόλοιπους χρήστες η εικόνα στερείται ερωτικής πληροφορίας. Τελικά το παρέθεσα για άλλο λόγο με αφορμή το δικό σου σχόλιο – ας είναι.

* Αναφέρεται στο έργο του "Intentions" (πρόζα, τέλη του 19ου αιώνα).
http://www.classicbookshelf.com/library/oscar_wilde/intentions/
[ame="http://www.amazon.com/dp/1591021952?tag=classicbookshelf&camp=14573&creative=327641&linkCode=as1&creativeASIN=1591021952&adid=158T7DGMNK4PC97NP96T&"]Amazon.com: Intentions (Literary Classics (Amherst, N.Y.).): Oscar Wilde: Books[/ame]

** Το απόσπασμα είναι από την ίδια επιστολή. Εν προκειμένω ο συγγραφέας αναφέρεται στην αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου, επί ενός συνόλου μεγαλύτερου από αυτό για το οποίο η ευφυία του προορίζεται.

john_slave96 ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση.  

 

Re: Epistola: in Carcere et Vinculis / Oscar Wilde

Η αυτοαναφορικότητα των παθών είναι θεωρία (πολύ δυστυχώς, όχι δική μου αλλά) του Καρτέσιου.
http://www.amazon.fr/Passions-lâme-René-Descartes/dp/2711601862
Αν θελήσεις να το διαβάσεις στην ελληνική, να προτιμήσεις την έκδοση του οίκου "Κριτική".

 

Re: Epistola: in Carcere et Vinculis / Oscar Wilde

Δυστυχώς (αν και ίσως όχι, είτε ίσως όχι επειδή δεν θα έπρεπε -ας το κρίνετε Εσείς αυτό-, είτε ίσως όχι επειδή έτσι υπάρχουν ακόμα περιθώρια διόγκωσης) ο θαυμασμός μου για Εσάς δεν έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα απόδωσης της...μητρότητας αυτής της θεωρίας σε Εσάς.
Εννοούσα ότι την αναφέρατε κάποια στιγμή ασπάζoντάς την.

 

Re: Epistola: in Carcere et Vinculis / Oscar Wilde

Δυστυχώς για εμένα, όντως δεν θα έπρεπε ορθολογιστικά να χαίρω τόσο μεγάλου θαυμασμού.

 

Όντως, η πραγματικότητα είναι υποσύνολο της φαντασίας. Το πιο "αληθινό" ντοκιμαντέρ που έχω δει είναι το Law Hurdas ("Γη χωρίς ψωμί"), του Μπουνιουέλ, που ήταν σουρεαλιστικό.

 

Μένει λοιπόν να επιλέξουμε αν θέλουμε να ζούμε στο χώρο της φαντασίας ή της πραγματικότητας. Ή στον χώρο μίας πραγματικότητας που γίνεται αντιληπτή υπό το πρίσμα της φαντασίας (μου). (Δεν εξετάζω διόλου την περίπτωση να ζω στον χώρο τη φαντασίας γιατί είμαι από σάρκα και οστά και επιθυμίες που τείνουν να γίνουν συνειδητές όλο και περισσότερο). Αυτό που πιστεύω εγώ είναι αληθινό, αν το υλοποιώ. Και άρα όλα γίνονται υποσύνολα των δικών μου επιλογών σχετικά με το πώς θέλω εγώ να ζω την ζωή μου (αν αποκτήσω συνειδητότητα των επιθυμιών μου).

Και άρα όλα γίνονται υποσύνολα της σεξουαλικότητάς μου. Επειδή η απάντηση στο αρχικό ερώτημα - σε πείσμα των ρομαντζιάρηδων του φόρουμ - είναι "του μουνιού μου ο χαβάς".

Αχ ας μην τελειώσει έτσι αυτό το ευγενικό νήμα. Έχω και καλλιτεχνικές ανησυχίες (διόλου κιτς σας διαβεβαιώ).

(Αν έβαζα φτερά αγγέλων θα ήταν καλύτερα άραγε; Μην είναι το ίδιο; )

 

Εννοείς "Las Hurdes: Tierra sin pan", αλλά πού το βρήκες;

Το νήμα αν τέλειωνε, θα τέλειωνε με την υπογραφή σου. Σε συνέχεια αυτής -από το ίδιο ποίημα- και σε απάντηση του κυρίως κειμένου του μηνύματός σου:
"Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
γ’ αυτό φαινόμαστε μαύροι κι άσπροι
και ζούμε τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα."*
Ο Ελύτης δεν ήταν ποτέ kitsch - τα κολλάζ του το αποδεικνύουν εμπράκτως. [Για όσους δεν γνωρίζουν, Kitsch από kitchen=(γερμ.)αναμειγνύω πρόχειρα]

* "Λόγος περί κάλλους" - Οδυσσέας Ελύτης

 

Καθώς η λέξη "πάντα" δηλώνει ξεκάθαρα το πεπερασμένο ενός πλήθους, η απάντησή μου στην πρώτη ερώτηση σου είναι απερίφραστά "ναι". Θεωρητικά μόνο, φυσικά. Επί του πρακτέου, έχουμε υπερβολικά μεγάλη διαθέσιμη μνήμη συναρτήσει του μέσου όρου ζωής μας, συνυπολογίζοντας και το γεγονός πως από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, μειώνεται η ικανότητά μας να αποθηκεύουμε σε αυτήν πληροφορίες - η νόνα μου ανακτούσε από τη μνήμη της γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην εφηβική της ηλικία, και αδυνατούσε να καταχωρήσει το όνομα του φαγητού που κατανάλωσε την προηγούμενη ημέρα.

 

ο πρόβλημ με την Νονά σου, και με κάθε άτομο που φτάνει μια κάπια ηλικία, είναι ότι τα νευρικά κύταρα αρχίζουν και αλοιώνονται μετά απο κάποια χρόνια. Έτσι στην περίπτωση μεγάλης ηλικίας το πρόβλημα είναι ιατρικό. Αλλά δεν μιλάω τόσο για μνήμη, αφού αποδεδειγμένα ο άνθρωπος δεν ξεχνάει τίποτα, απλά δεν μπορεί αυτόματα να έχει πρόσβαση στα δεδομένα που είναι αποθηκευμένα μέσα στον εγκέφαλό του (υπάρχουν θεωρίες για την αντικατάσταση των αποθηκευτικών μέσων που έχουμε σήμερα με υβριδικούς υπολογιστές, που θα έχουν την χωρητικότητα ενός ανθρωπίνου εγκεφάλου...). Και το ζήτημα δεν είναι αν θυμάται τα γεγονότα. Όπως έχουν θέσει γίγαντες της λογτεχνίας του φανταστικού, όπως ο Asimov και ο Clark, το ζήτημα δεν είναι τι θυμόμαστε, αλλά το τι νιώθουμε. Και μια τέλεια μνήμη δεν δίνει την σιγουριά των συναισθημάτων.

 

month,

α) νόνα = γιαγιά
β) για όλες τις εγκεφαλικές διεργασίες απαιτείται μνήμη, συνεπαγωγικά σε θεωρητικό επίπεδο το πεπερασμένο της χωρητικότητας καθιστά ομοίως πεπερασμένο το πλήθος των δυνατών διεργασιών