Syrah's corner

Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει

«Όχι, όχι, ήταν μια χαρά και ασφαλώς προτιμούσε να βρίσκεται κοντά του, για πάντα, ή έστω για πολύ, α, ναι, αιώνια θα ΄ταν το καλύτερο, και τώρα στις απόκριες θα φροντίσει να ξεκουραστεί, και ποτέ, ποτέ πια δεν θα χορέψει μ’ άλλον άνδρα [...]...κι αφού του απαγόρευε να μιλήσει γι αγάπη, ήθελε απλώς να της πει ότι τη συμπαθεί πάρα μα πάρα πολύ, και μια μέρα – ακόμα δεν ξέρει πότε, μπορεί σε μήνες ή και σ’ ένα δύο χρόνια, θα την πάρει να φύγουν, αλλά δεν ξέρει για πού. Και τα λοιπά και τα λοιπά, όπως ψιλοκουβεντιάζουν στο τηλέφωνο δυο άνθρωποι που αισθάνονται μεγάλη τρυφερότηυτα ο ένας για τον άλλο, χωρίς το παραμικρό υπονοούμενο που να παραπέμπει σε στενότερες επαφές [...] Έμειναν μόνο σ’ αυτά: στα τρυφερά λόγια που ανταλλάσσονται σε παρόμοιες περιστάσεις.»
[...]
«Τι συμβαίνει όμως μέσα στην ψυχή του λεγόμενου «παγιδευτή» τηλεφώνων; [...] Τι σκέφτεται όταν, κατ ανάγκη, παρακολουθεί αδιάκριτα εκείνο τον άγνωστο συγκάτοικο, που χάριν συντομίας τον βαφτίζουμε «προσφορέα τρυφεροτήτων» και τον ακούει να μιλά σ’ ένα τόσο ευφυές, καλό και κυριολεκτικά άμεμπτο άτομο σαν την Κατερίνα Μπλουμ; Ερεθίζεται άραγε ηθικά; Ή μήπως σεξουαλικά; Ή μήπως και τα δύο; Αγανακτεί και τη λυπάται ή το γλεντάει, επειδή το άτομο αυτό, γνωστό με το παρατσούκλι «καλόγρια», τραυματίζεται βαθύτατα από ψιθυριστές απειλές και προτάσεις;»
[...]
«Οι αρμόδιοι όμως; Έχουν συνειδητοποιήσει άραγε τι ψυχική δαπάνη απαιτούν απ’ τους υφιστάμενούς τους; Ας υποθέσουμε πως ένα ύποπτο άτομο χυδαίου χαρακτήρος, με «βυσματάκια» στο τηλέφωνό του, τηλεφωνεί στο επίσης χυδαίο περιστασιακό του ταίρι. Κι αφού ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα και μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά μεταξύ μας, ακόμα και στο τηλέφωνο, τί μπορεί να ακούσει απ’ το ακουστικό, ή κι απ’ το μαγνητόφωνο, ένα ενδεχομένως ηθικό άτομο, ανεξαρτήτως φύλου; Τι φταίει αυτό; Και ποιος θα του εξασφαλίσει ψυχιατρική περίθαλψη; Τι έχει να πει σχετικά ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών, Μεταφορών και Συγκοινωνιών; [...] Τί λένε επ’ αυτού οι Εκκλησίες; Άραγε η Επισκοπική Σύνοδος της Φούλδης αγνοεί το όλο θέμα; Και η Κεντρική Επιτροπή της Γερμανοκαθολικής Εκκλησίας; Και ο Πάπας; Γιατί σιωπά; Μα δεν υποψιάζεται κανείς τι υφίστανται τα ώτα των αθώων, μεταξύ κρεμ καραμελέ και σκληρού πορνό;»

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει» - 1974, του Heinrich Boell. (Πρωτότυπος τίτλος: «Die verlorene Ehre der Katharina Blum»)

 

Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσ

"[...] ο Φρεντερίκ Λε Μπος, που με μοναδική ετοιμότητα είχε προλάβει να μαζέψει το αίμα του Στρούμπλεντερ μ' ένα στυπόχαρτο και να το μετατρέψει σε "έργο τέχνης", όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος, δίνοντάς του μάλιστα τον τίτλο "Το τέλος μιας μακρόχρονης φιλίας". Ο Λε Μπος δεν παρέλειψε να το υπογράψει, και δεν το χάρισε στον Στρούμπλεντερ, αλλά στον Μπλόρνα, λέγοντάς του: "Κι αν θες, πούλα το να ξελασπώσεις!". Από το τελευταίο αυτό γεγονός, καθώς και από τις βιαιοπραγίες που περιγράφηκαν παραπάνω, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η τέχνη διατηρεί ακόμη την κοινωνική λειτουργία της."

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να οδηγήσει» - 1974, του Heinrich Boell. (Πρωτότυπος τίτλος: «Die verlorene Ehre der Katharina Blum»)[/QUOTE]

 

Απάντηση: Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί να

Πολύ όμορφα τα κείμενα σου. Πολύ καλή και ζεστή η γωνία σου.

Με αυτά που έγραψες δε μπόρεσα να καταλάβω σε τι αναφέρεσε και έτσι έψαξα στο διαδίκτυο για να βγάλω ένα συμπέρασμα. Τα γραπτά σου γίνονται αφορμή για να μαθαίνω /με κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον.

Η Κατερίνα Μπλουμ, μια νεαρή και ωραία οικιακή βοηθός, που έπειτα από σκληρή δουλειά έχει καταφέρει ν' αποκτήσει διαμερισματάκι και -μεταχειρισμένο- Φολκσβάγκεν, γίνεται άθελά της "πρόσωπο της ημέρας": σ' ένα αποκριάτικο πάρτυ, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Λούντβιχ Γκαίτεν που, όπως αποδεικνύεται, καταζητείται από την αστυνομία για διάφορα "εγκλήματα". Έτσι η Κατερίνα βρίσκεται άξαφνα στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου -που εκπροσωπείται από την Εφημερίδα- και απελπισμένη από το διασυρμό της, καταφεύγει στη μόνη άμυνα που της απομένει: δολοφονεί τον διεφθαρμένο δημοσιογράφο Ταίτγκες.΄


Από ένα άρθρο ιταλικής εφημερίδας:
Το μυθιστόρημα "Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ" είναι δριμύ "κατηγορώ" εναντίον μιας από τις χειρότερες μάστιγες στις προηγμένες χώρες του μεταπολεμικού κόσμου: της ασυδοσίας του λεγόμενου κίτρινου Τύπου. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Κατερίνα Μπλουμ, μια αξιοπρεπής οικιακή βοηθός, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι σχετίζεται με έναν καταζητούμενο ληστή τραπεζών. Δημοσιογράφος σκανδαλοθηρικού εντύπου, της εφημερίδας "Die Zeitung", που είναι φανταστική αλλά έχει ως πρότυπο την πραγματική "Bild-Zeitung", οσμίζεται τη σχέση και εισβάλλει αδίστακτος στην ιδιωτική ζωή της ηρωίδας. Η δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων, και ιδίως της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού, τη δεκαετία του 1970 έχει δημιουργήσει πολιτικό κλίμα πανικού στην τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ή Δυτική Γερμανία. Με φόντο αυτή την απειλητική ατμόσφαιρα που περιβάλλει τη χώρα η υπόθεση της Κατερίνας Μπλουμ παίρνει δυσανάλογες διαστάσεις και η ιδιωτική ζωή της ηρωίδας καταστρέφεται. Ο ανενδοίαστος δημοσιογράφος δεν αφήνει έξω από τη βρώμικη έρευνά του ούτε τους φίλους και τους συγγενείς της και αδιάκοπα δημοσιεύει πράγματα που κηλιδώνουν την υπόληψή της αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Η εκδίκηση της Κατερίνας Μπλουμ σε βάρος του έρχεται ως κάθαρση, και μολονότι ακραία ως πράξη, εξασφαλίζει για την ηρωίδα τη συμπάθεια του αναγνώστη. Με την πρωτότυπη τεχνική του στη γραφή και στη δομή και με το αιχμηρό θέμα του το μυθιστόρημα αυτό, το οποίο το 1975 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Φόλκερ Σλέντορφ, μένει στη σκέψη του αναγνώστη για πάντα. (εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)


Ταινία που γυρίστηκε πάνω στο βιβλίο αυτό είναι η εξής: The Lost Honour of Katharina Blum (film)
From Wikipedia, the free encyclopedia

Directed by Volker Schlöndorff
Margarethe von Trotta
Written by Heinrich Böll (novel)
Volker Schlöndorff
Starring Angela Winkler
Mario Adorf
Dieter Laser
Jürgen Prochnow
Release date(s) 3 October 1975 (premiere at NYFF)
10 October 1975
19 December 1975 (limited)
Running time 106 min.
Country West Germany
Language German



The Lost Honour of Katharina Blum is a 1975 film adaptation by Volker Schlöndorff and Margarethe von Trotta of the novel of the same name by Heinrich Böll. The title character is an innocent housekeeper whose life is ruined by an invasive tabloid reporter and a police investigation when the man with whom she has just fallen in love turns out to be a radical bank robber. The film stars Angela Winkler as Blum, Mario Adorf as Kommissar Beizmenne, Dieter Laser as Tötges, and Jürgen Prochnow as Ludwig.

The film, unlike the novel, ends with a scene at Tötges' funeral, with his publisher delivering a hypocritical condemnation of the murder as an infringement on the freedom of the press.

In interviews for the 2003 Criterion Collection DVD release of the film, Schlöndorff and other crew members argue for the film's continued relevance today, drawing an analogy between the political climate of panic over terrorism in 1970s West Germany and the post-September 11, 2001 situation in the U.S.





Αν μου επιτρέπεις, με αφορμή τη δεύτερη και τρίτη παράγραφό του κειμένου από το εικοστό πέμπτο πόστ σου, να αναφέρω δύο ταινίες, αν και υπάρχουν περισσότερες που καταπιάνονται με αυτό το θέμα, σχετικά με το θέμα της παρακολούθησης τηλεφωνικών συνομιλιών και το αν και πως επηρεάζουν τις ζωές των άλλων. Η μια ταινία είναι «ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ» του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντονερσμάρκ

«Στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984, ο υπουργός Πολιτισμού κάνει τα πάντα για να κατακτήσει μια διάσημη ηθοποιό του θεάτρου, δυστυχώς για εκείνον, παντρεμένη με συγγραφέα που περνά κρίση έμπνευσης. Ο υπουργός διατάσσει να παρακολουθείται διαρκώς το ζευγάρι, ελπίζοντας να βρεθεί κάτι πολιτικά «επιλήψιμο» κατά του συζύγου. Καθώς μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή τους, ένας πράκτορας της Στάζι θα αισθανθεί πως η ηθική μπορεί να είναι ισχυρότερη του καθήκοντος.»

και η άλλη «Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΤΑΙΝΙΑ» του Krzysztof Kieslowski.

Η Βαλεντίν είναι 23 ετών. Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, μοντέλο. Κάποια νύχτα χτυπάει με το αυτοκίνητο της ένα σκυλί. Το σκυλί απλώς τραυματίζεται και η Βαλεντίν αναλαμβάνει να το παραδώσει στην διεύθυνση που αναγράφεται στην ταυτότητα που κρέμεται στο κολάρο του.
Ο ιδιοκτήτης του είναι δικαστής 65 ετών. Ενας κυνικός άνθρωπος, απομονωμένος, ψυχρός και ασυγκίνητος που απολαμβάνει να παρακολουθεί τους γείτονες μέσα από το παράθυρο (Επίσης αν θυμάμαι καλά παρακολουθεί και τις τηλεφωνικές του συνομιλίες με κάποια μηχανήματα). Η Βαλεντίν και ο δικαστής θα γνωριστούν και θα αναπτύξουν μια παράξενη σχέση που θα επιρεάσει τις ζωές τους, αλλά και τις ζωές των γύρω τους.

(Αν κρίνεις ότι γράφω κάτι εκτός θέματος ή ξεφεύγω από αυτό θα το διαγράψω αμέσως.)

Καλά να είσαι πάντα Syrah.  

 

Re: Απάντηση: Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ ή πώς γεννιέται η βία και πού μπορεί

Ευχαριστώ πολύ για τις συστάσεις.       Διευκρινιστικά, κυκλοφορούν τα αντίστοιχα βιβλία των ταινιών; Και αν ναι, θυμάσαι τους συγγραφείς; Είναι πιο εύκολο να διαβάσω τα βιβλία από το να δω τις ταινίες.

 

Απάντηση: Syrah's corner

Σεβαστή Syrah ...

Οι ταινίες στις οποίες αναφέρομαι, σε βιβλία από όσο έψαξα, δεν υπάρχουν. Αλλά κρατώ μια επιφύλαξη για αυτό. Αρκετά καλλιεργημένος και μορφωμένος δεν είμαι για να κρίνω και να καταλάβω σε βάθος τις συγκεκριμένες ταινίες, ιδιαίτερα την Κόκκινη Ταινία. Θα πω όμως ότι τις βρήκα και τις δύο εξαιρετικές. Αξίζει να τις δεις. Μόνο θα κερδίσεις και δε θα χάσεις. Διάβασε κιόλας τις κριτικές των ταινιών αυτών για να διαπιστώσεις την αξία τους.

http://en.wikipedia.org/wiki/Three_Colors:_Red

http://en.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Kieślowski

http://www.in.gr/homecinema/mdvddsk.asp?mcdi=0007475


http://de.wikipedia.org/wiki/Das_Leben_der_Anderen

http://de.wikipedia.org/wiki/Florian_Henckel_von_Donnersmarck

http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&pubid=465341




Το αποτέλεσμα του να μεταφερθεί ένα βιβλίο στον κινηματογράφο, αν γίνει μάλιστα με σωστό τρόπο, είναι κάποιες φορές συναρπαστικό. Εξάλλου ήδη πολλά τέτοια εγχειρήματα έχουν στεφθεί με επιτυχία. Κάποια όμως όχι.

Αν έχετε κάποιον φίλο που δεν του αρέσει ο κινηματογράφος ή δεν τον έχει γνωρίσει, πάρτε τον μαζί σας. Να τον παρασύρεται σε αυτόν τον όμορφο κόσμο της Έβδομης Τέχνης που είναι ακόμα πιο ωραία όταν συναντά την Έκτη (αν δεν κάνω λάθος) που είναι η Λογοτεχνία. Σχεδόν όλοι συγκινούνται και εντυπωσιάζονται μετά από αυτή τους την εμπειρία που καμία σχέση δεν έχει με το χαζοκούτι που έχουμε στα σπίτια μας.




(Ο αριθμός 7 θεωρείται μυστικιστικός, καλούμενος και "αειπάρθενος αριθμός" και η φιλάρεσκη αναζήτηση και συγκρότηση μ΄ αυτόν είναι δεδομένη, αλλά και διαδεδομένη, σήμερα παγκόσμια.)

 

Φάουστ

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στο ποίημα "Φάουστ" του Γκαίτε. Ο μάγος Ιωάννης Φάουστ παραχώρησε την ψυχή του στο δαίμονα Μεφιστοφελή, με αντάλλαγμα τη νεότητα:

"Τρεμουλιαστές μορφές έρχεστε πίσω
σεις που νωρίς είδε η ματιά η θολή.
Να δοκιμάσω εδώ να σας κρατήσω;
Τρέφει η καρδιά μια ελπίδα απατηλή;
Ορμάτε! Να με αδράξετε ας αφήσω,
ως βγαίνετε από αντάρα γύρω αχνή
σπαράζοντας το στήθος ξανανιώνει
στη μαγική πνοή που σας φουντώνει.
[...]
ό,τι έχω το θωρώ μακριά στα βάθη,
και ζωντανό, μου γίνεται ότι εχάθη."

Πρόλογος στον ουρανό, μιλούν ο Κύριος και ο Μεφιστοφελής:

"Ο Κύριος:
Τίποτ' άλλο δεν έχεις να μου πεις;
Έρχεσαι να κλαυτείς κάθε φορά;
Δε βρίσκεις τίποτε στον τόπου του στη γης;

Μεφιστοφελής:
Ναι, Αφέντη! Είν' όλα εκεί κακά ψυχρά.
Πονώ το χάλι των ανθρώπων ν' αντικρύζω,
τους δόλιους δε βαστώ κι εγώ να βασανίζω.

Ο Κύριος:
Ξέρεις τον Φάουστ;

Μεφιστοφελής:
Το δόκτορα;

Ο Κύριος:
Το δούλο μου!

[...]

Μεφιστοφελής:
Τι στοίχημα; Σας χάνεται κι αυτός!
Την άδεια μόνο δώστε μου, και ξέρω
στα νερά μου σιγά πώς να τον φέρω.

Ο Κύριος:
Όσο στη γης ακόμα τριγυρίζει
σ' αυτό δεν είσαι εμποδισμένος,
ο άνθρωπος γελιέται όσο πασχίζει.

Μεφιστοφελής:
Ω ευχαριστώ, δεν είμαι μαθημένος
με τους νεκρούς να πιάνουμαι. Γεμάτα
μου αρέσουν εμέ μάγουλα, δροσάτα.
Με κουφάρια καλά δεν τα γροικώ
σα γάτος είμαι γω με ποντικό.

Ο Κύριος:
Καλά λοιπόν, σε αφήνω! Γύρισέ το
το πνεύμα αυτό απ΄την πρώτη του πηγή,
κι αν μπορείς να το πιάσεις γκρέμισέ το
στο δρόμο σου. Όμως μείνε με ντροπή
αν τελευταία να ομολογήσεις πρέπει
πως ο καλός και στη θολή του ορμή
το δρόμο το σωστό τον βλέπει."

 

Φάουστ

Από τον πρόλογο στον Ουρανό:

"Κύριος:
Κουράζεται εύκολα ο άνθρωπος πολύ
και γρήγορα γυρεύει να ησυχάσει
γι αυτό μου αρέσει να ΄χει ένα* μαζί,
που ως διάολος, πλάθει και κεντά στη δράση.
Μα εσείς τ' αληθινά θεϊκά παιδιά,
τη ζωντανή χαρείτε, αστείρευτη ομορφιά!
Η ορμή παντοτινά που δρα και ζει
με της αγάπης ας ζώσει τους φραγμούς,
κι ό,τι ως όραμα εμπρός σας τρεμοσβεί
στεριώστε το μ' αιώνιους στοχασμούς!"

* πνεύμα

Από το πρώτο μέρος της τραγωδίας:


Φάουστ:
Α! ποια αναγάλλια εμπρός μου σ' αυτή τη θέα
μεμιάς όλα τα φρένα μου περνά!
Αισθάνομαι μια νέα, ιερή χαρά
στις φλέβες μου να ρέει με φλόγα νέα.
[...]
Θεός μην είμαι; Ο νους φωτίζεται!
Στις καθαρές γραμμές εδώ
στη δράση της η φύση μου φανίζεται.
Τώρα μόλις τι λέει ο σοφός νοώ:
<<Ο μαγικός ο κόσμος δεν εκλείστη,
κλειστός ο νους σου είναι, η καρδιά νεκρή!
Ακούραστος να λούσεις ξύπνα, μύστη,
το γήινο στήθος μες στη ροδαυγή!>>
[...]
Ένιωσα εκείνη τη χαρούμενη ώρα
τόσο μικρή, τόσο μεγάλη την ψυχή
μα εσύ σκληρά μ΄ έσπρωξες πίσω τώρα
στην ανθρώπινη μοίρα, την τυφλή.
Τι να ξεφλυγω ποιος θα μου το μάθει;
Σκλάβος να γίνω εκείνης της ορμής;
Αχ! οι πράξεις μας, όσο και τα πάθη,
μας φράζουνε το δρόμο της ζωής.
[...]
Σεις εργαλεία με περγελάτε αληθινά
με μύτες, γύρους, ρόλους και τροχούς. Σας πήρα
στη θύρα που στεκόμουν για κλειδιά
το δόντι σας στριφτό, μα δεν ανοιεί τη θύρα.
Στο ημερινό το φως κορφή
τον πέπλο η φύση απάνω της απλώνει,
ό,τι στο νου σου αυτή δε φανερώνει,
δεν της το βγάζουν βίδες και μοχλοί."

 

Φάουστ - Γκαίτε

Μπροστά στην πύλη, Φάουστ και Βάγκνερ.*

«Φάουστ:
Ω χαρά σ’ εκείνον που το ελπίζει
απ’ της πλάνης τη θάλασσα να βγει!
Κανείς χρειάζεται ό,τι δε γνωρίζει
κι ό,τι γνωρίζει δεν τον ωφελεί.
[...]
Ω, πού φτερό από δω να με σηκώσει,
κατόπι του να ορμώ παντοτινά!
[...]
Όνειρο ωραίο, ωστόσο εκείνος** σβει!
Αχ! εύκολο δεν είναι στο κορμί
με τα φτερά του νου να σμίξει τα φτερά του.
Μα ο καθένας είν’ έτσι γεννημένος,
ψηλά η ψυχή του να χιμά και μπρος,
[...]

Βάγκνερ:
Ώρες παράξενες είχα και γω συχνά,
μα τέτοια ορμή δεν έχει μέσα μου σαλέψει.
Δάση κι αγροί κουράζουν εύκολα – φτερά
πουλιού ποτέ η ψυχή μου εμέ δε θα ζηλέψει.
[...]

Φάουστ:
Ένιωσες μόνο μια απ’τις ορμές
ω, ποτέ η άλλη ας μη σ’ εγγίσει!
Μέσα μου εμένα ζούνε δυο ψυχές,
που η μια θέλει απ’ την άλλη να χωρίσει.
[...]

Βάγκνερ:
[...]
Χαιρέκακο*** υπακούει, υποτακτικό,
Να μας γελάσει πιο καλά γυρεύει,
Κάνει πως τάχα έχει σταλθεί απ’ τον ουρανό
Κι αγγελικά μιλεί σα μας πλανεύει.»

* ο βοηθός του
** ο Θεός
*** το πλήθος των ουράνιων πνευμάτων

 

Απάντηση: Φάουστ - Γκαίτε

Γεια σου Syrah... 

Γιατί έγραψες με διαφορετικό χρώμα τους συγκεκριμένους στίχους? Η απάντηση στο ερώτημα μου αυτό βρίσκεται σε κάποια άπο τα ποστ σου, αν καταλαβαίνω σωστά σε τι ακριβώς αναφέρεσαι. Καλά να αισθάνεσαι και να είσαι όποιες και αν οι ψυχές που ζούνε μέσα σου.
Πολύ όμορφο και αυτό το κείμενο σου-ποίημα. Αν είχε οσμή το Ποίημα σου αυτή θα ήταν υπέροχη.

 

lose of time

 

Re: Απάντηση: Φάουστ - Γκαίτε

Ορθά καταλαβαίνεις, το δε ποίημα δεν είναι δικό μου, οι στροφές που παραθέτω είναι αποσπάσματα από το Φάουστ του Γκαίτε. Σε ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις πάραυτα.  

 

Φάουστ - Γκαίτε

(Μπροστά στην πύλη)

"Φάουστ:
Πώς λέγεσαι;

Μεφιστοφελής:
Η ερώτηση είναι ταπεινή
για έναν το Λόγο που έτσι δα καταφρονεί,
που για φαινόμενα ούτε καν τον μέλει
και το βάθος των όντων μόνο θέλει.

Φάουστ:
Εσάς, Αφέντες, πάντα την οντότητά σας
μπορεί και τη μαντεύει απ' τ' όνομά σας
και καθαρά τη δείχνει αυτή κανείς
σαν πει: είσαι ψεύτης, βελζεβούλης, χαλαστής!*
Ποιος είσαι, ε;

Μεφιστοφελής:
Μέρος απ' τη δύναμη που πιάνει
όλο κακό να κάμει και καλό όλο κάνει.

Φάουστ:
Με το αίνιγμα τούτο τί εννοείς;

Μεφιστοφελής:
Το πνεύμα είμαι που πάντα αρνιέται!
Και με δίκιο, γιατί ό,τι κι αν γεννιέται
αξίζει κι όλας να χαθεί
πιο καλά τίποτε αν δεν είχε γεννηθεί.
Έτσι όλα όσα αμαρτία εσείς τα λέτε,
καταστροφή, με λέξη μια: κακό,
είναι στοιχειό μου εμέ πραγματικό.
[...]
Μα του κάκου, γιατί όσο κι άν πασχίζει**,
κολλά απάνω στα σώματα και μένει
από τα σώματα σκορπιέται, τα ομορφαίνει,
ένα σώμα το δρόμο του εμποδίζει.
Μα έτσι ελπίζω πολύ δε θα βαστάξει,
και μαζί τους και κείνο θα βουλιάξει.
[...]
Κι η κολασμένη δα των ζώων και ανθρώπων γέννα,
αυτή είναι αδύνατο κανένας να τη βλάψει:
πόσους δεν έχω ως τώρα θάψει!
Κι αίμα καινούριο νέο πηδά ολοένα.

Χορός πνευμάτων:
Σταφύλια μύρια, πλήθη χυμένα,
στα πατητήρια, κρασιά αφρισμένα
ρυάκια γεμίζουν, σε αγνά πετράδια
μέσα φλοισβίζουν."

(Στο σπουδαστήριο)

"Φάουστ:
[...]Εμπρός![...]
Μεφιστοφελής:
Εγώ είμαι.
Φάουστ:
Εμπρός!
Μεφιστοφελής:
Τρεις πρέπει να το πεις.
Φάουστ:
Εμπρός λοιπόν!
Μεφιστοφελής:
Έτσι μου αρέσεις. Πόσο καλά θα ταιριάξουμε θα δεις!"

* Ενδεχόμενη ετυμολογία της λέξης Μεφιστοφελής είναι, μεφίζ (απογραφέας) & τοφέλ (απατεώνας) στα εβραϊκά. Φαίνεται η πιθανότερη καθώς τα περισσότερα ονόματα δαιμόνων όπως αυτά αναφέρονται σε βιβλία μαγείας του Μεσαίωνα έχουν εβραϊκή προέλευση.
** το σκότος