Syrah's corner

Albert Camus (1948), La chute

[...] οι φιλενάδες μας έχουν αυτό το κοινό με το Βοναπάρτη: πιστεύουν πως θα πετύχουν εκεί όπου όλοι απέτυχαν.

[...] Δεν μπορώ, βλέπετε, την πλήξη και στη ζωή εκτιμώ μόνο τη διασκέδαση. Οποιαδήποτε συναναστροφή, έστω και ευφυέστατη, γρήγορα με καταπονεί, ενώ δεν έχω πλήξει ποτέ με γυναίκες που μου άρεσαν. Με δυσκολία τ' ομολογώ, μα θα 'δινα δέκα συνομιλίες με τον Einstein για ένα πρώτο ραντεβού με μια ασήμαντι νοστιμούλα.

[...] ακόμη κι αν κάποιες τυχόν δε μου έδιναν παρά μια μέτρια απόλαυση, προσπαθούσα παρόλα αυτά να επανασυνδεθώ, αραιά και πού, μαζί τους, βοηθούμενος σίγουρα από αυτή τη μοναδική επιθυμία που την ευνοεί η απουσία, ακολουθούμενη από μια ξαφνικά ανακτημένη συνενοχή, αλλά και για να επαληθεύσω ότι οι δεσμοί μας εξακολουθούθσαν να υπάρχουν, και δεν εξαρτιόταν παρά από εμένα να τους συσφίξω και πάλι.

 

Albert Camus (1948), La chute

Η ερωτική πράξη, για παράδειγμα, είναι μια ομολογία. Ο εγωισμός κάνει μπαμ, η ματαιοδοξία βγαίνει στη φόρα ή αποκαλύπτεται η αληθινή γενναιοδωρία.

[...] Κανένας δεν υποκρίνεται στην απόλαυση, αυτό το διάβασα ή το σκέφτηκα, αγαπητέ μου συμπατριώτη!

[...] Όχι δεν ήταν ο έρωτας ή η γενναιοδωρία που με αφύπνιζαν όταν κινδύνευα να εγκαταλειφθώ, παρά μονάχα η επιθυμία να με αγαπούν και να παίρνω ό,τι κατά τη γνώμη μου μου οφειλόταν.

Σημειώστε εξάλλου πως από τη στιγμή που ξανακέρδιζα αυτή την αγάπη, αισθανόμουν το βάρος της.

 

Albert Camus (1948), La chute

Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης τους είναι η ιδέα της αθωότητάς του.

[...] Ο καθένας έχει την απαίτηση να είναι αθώος, με κάθε τίμημα, έστω και αν πρέπει γι αυτό να κατηγορήσει το ανθρώπινο γένος και το θεό. Δεν θα δώσετε και μεγάλη χαρά σε κάποιον αν επαινέσετε τις προσπάθειες με τις οποίες έγινε έξυπνος ή μεγλόψυχος. Θα πετάξει αντίθετα από τη χαρά του αν θαυμάσετε την έμφυτη μεγαλοψυχία του. Αντιστρόφως, αν πείτε σε έναν εγκληματία πως το σφάλμα του δεν οφείλεαι στη φύση του ούτε στο χαρακτήρα του, αλλά σε ατυχείς περιστάσεις, θα σας είναι βαθύτατα ευγνώμων. Κατά την αγόρευση μάλιστα, αυτή τη στιγμή θα επιλέξει για να κλάψει.

 

Albert Camus (1948), La chute

Είναι τόσο αληθινό πως εμπιστευόμαστε σπάνια όσους είναι καλύτεροί μας. Μάλλον αποφεύγουμε τη συναναστροφή τους. Τις πιο πολλές φορές αντίθετα, εξομολογούμαστε σε όσους μας μοιάζουν και συμμερίζονται τις αδυναμίες μας. Δεν επιθυμούμε, επομένως, να διορθωθούμε, ούτε να βελτιωθούμε: θα 'πρεπε πρώτα να κριθούμε ως ελλιπείς.

[...] Ούτε αρκετός κυνισμός, ούτε αρκετή αρετή. Δεν έχουμε τη δύναμη ούτε για το κακό ούτε για το καλό. Γνωρίζετε το Δάντη; Αλήθεια; Διάβολε! Τότε ξέρετε ότι ο Δάντης δέχεται αγγέλους ουδέτερους στη μάχη θεού και σατανά. Και τους τοποθετεί στο Λίμπο, ένα είδος προθαλάμου της κόλασής του. Βρισκόμαστε στον προθάλαμο, αγαπητέ φίλε.

 

Απάντηση: Syrah's corner

 ​

 

Jack Vettriano

Jade in Black
 

Morning news
 

A test of true love
 

 

Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, di Donna (2009), Logicomix: An Epic Search for Truth

Yet despite my doubts about Wittgenstein's Logic, I was full of admiration for his integrity.

- "HA HA HA HA!"
- "What's so funny, my love?"
- "The man has surpassed himself in eccentricity! ...he gave the huge fortune he inherited to its billionaire sisters!"
- But why them? Surely, he could find needier recipients!"
- "Money corrupts, he says, so, best give it to the already corrupted! Ha ha ha..."

 

Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, di Donna (2009), Logicomix: An Epic Search for Truth

Kurt Goedel: "[...] I will speak to you of my research on the provability on the propositions of arithmetic."

John von Neumann: "Like you, he believes Logic is an image of the highest form of Truth."

Kurt Goedel: "The powerful methods of the Principia now allow us, for the first time in History, to speak of a correctly formulated question in theories of Mathematics, and thus also, further to ask: Is a correctly formulated mathematical question necessarily answerable?"

David Hilbert: "Obviously!"

Kurt Goedel: "In other words: Is every mathematical statement provable, either the statement itself, or - if it states something false - its opposite? It is to this most fundamental questions, that I have found the answer. Which is: No. Or, to put it differently: There will always be unanswerable questions! [...] What I have proved, in essence, is that arithmetic, and thus also any system based on it is, of necessity, incomplete."

John von Neumann: "It's all over!"

[...] for a lot of very intelligent people, the incompleteness Theorem meant the end of a Dream. The Dream hac theological ancestry. Its credo had been written in Greek, two and a half millennia ago.

 

Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, di Donna (2009), Logicomix: An Epic Search for Truth

- "... I, too, had dreamed this man's dream: To find the perfect logical method for solving all problems, from Logic, all the way up to Human Life."

- "And so? What does it tell us, that you didn't achieve Leibinz's Dream?"

-"Well, maybe it tells something to everyone: There is no Royal Road to Truth."

[...]

The end​

 

Lewis Carroll (1871), Through the Looking-Glass

"Now, here, you see, it takes all the running you can do, to keep in the same place." - The Red Queen

 

[...] a "system" is a collection of parts which interact in such way that the whole has properties which are not evident from the parts themselves.

Thus, the behaviour of an angry human being cannot be explained from the chemical composition of the body, or, at any rate, not yet.

R. G. Coyle (1996), System Dynamics Modelling: A practical approach​

 

"Off with her head!" the Queen shouted at the top of her voice. Nobody moved.

"Who cares for you?" said Alice, (she had grown to her full size by this time.) "You're nothing but a pack of cards!"

At this the whole pack rose up into the air, and came flying down upon her: she gave a little scream, half of fright and half of anger, and tried to beat them off, and found herself lying on the bank, with her head in the lap of her sister, who was gently brushing away some dead leaves that had fluttered down from the trees upon her face.

"Wake up, Alice dear!" said her sister; "Why, what a long sleep you've had!"



Lewis Carroll (1865), Alice's Adventures in Wonderland