Syrah's corner

Albert Camus (1948), La chute

Ύστερα από μακροχρόνιες μελέτες, του εαυτού μου πάντα, έφερα στο φως τη βαθύτατη διπροσωπία της ύπαρξης. [...] Λόγου χάρη δεν παραπονιόμουν ποτέ που ξεχνούσαν τη μέρα των γενεθλίων μου. Έμεναν μάλιστα έκπληκτοι, με μια δόση θαυμασμού, για τη διακριτικότητά μου επί του θέματος.

Είναι αλήθεια πως, με μιαν άλλη έννοια, τα ελαττώματά μου απέβαιναν προς όφελός μου. Η υποχρέωσή μου να κρύβω την κακή πλευράς της ζωής μου μου έδινε επί παραδείγματι ένα ψυχρό ύφος που το μπέρδευαν με το ύφος της αρετής, η αδιαφορία μου με έκανε αξιαγάπητο. [...] Με θεωρούσα ενεργητικό, δραστήριο, και βασίλειό μου ήταν το κρεβάτι.



Ήμουν απών τη στιγμή που καταλάμβανα τον περισσότερο χώρο. [...] είναι τα μόνα μέρη όπου αισθάνομαι αθώος.

 

Albert Camus (1948), La chute

Τότε εισέβαλε στη ζωή μου η ιδέα του θανάτου. Μετρούσα τα χρόνια που με χώριζαν από το τέλος. Έψαχνα παραδείγματα ανθρώπων της ηλικίας μου που είχαν ήδη πεθάνει. Και με βασάνιζε η ιδεά πως δεν θα είχα τον καιρό να ολοκληρώσω το έργο μου. Ποιο έργο; Δεν είχα ιδέα, για να είμαι ειλικρινής, αν άξιζε να συνεχιστεί αυτό που έκανα. Αλλά δεν επρόκειτο περί αυτού ακριβώς. Με καταδίωκε ένας γελοίος, εδώ που τα λέμε, φόβος: δε γίνονταν να πεθάνεις χωρίς να έχεις ομολογήσει όλα σου τα ψέματα.[...] Διαφορετικά, και στην περίπτωση όπου υπήρχε έσω και ένα κρυμμένο ψέμα σε μία ζή, ο θάνατος το έκανε οριστικό. [...] Αυτός ο απόλυτος θάνατος μιας αλήθειας μου ΄φερνε ίλιγγο.

 

Albert Camus (1948), La chute

[...] σκέφτηκα λοιπόν να ριχτώ στη χλεύη. [...] Σκεπτόμουν για παράδειγμα να σπρώχνω τυφλούς στο δρόμο και, με την κρυφή κι απροσδόκητη χαρά που ένιωθα, ανακάλυπτα μέχρι ποιου σημείου ένα μέρος της ψυχής μου τους απεχθανόταν. Σχεδίαζα να σκάσω τα λάστιχα σε αναπηρικά καροτσάκια, να ουρλιάξω "παλιοφτωχαδάκια!" κάτω από τις σκαλωσιές, όπου δούλευαν οι εργάτες, να χαστουκίσω μωρά της αγκαλιάς μέστα στο μετρό. Ονειρευόμουν όλα αυτά και δεν έκανα τίποτα, ή αν έκανα κάτι το έχω ξεχάσει.

Μια μέρα που καθόμουν σε ένα εστιατόριο και έτρωγα αστακό, μου'χε γίνει φόρτωμα ένας ζητιάνος. Φώναξα το αφεντικό να τον διώξει και χειροκρότησα θορυβωδώς το λόγο του δίκαιου τιμωρού: "Ενοχλείτε" έλεγε. "Ελάτε επιτέλους στη θέση αυτών των κυριών και των κυρίων!" Εξέφραζα ακόμη, σε όποιον ήθελε να ακούσει, τη λύπη μου που δεν ήταν πια δυνατόν να φερθείς όπως ένα ρώσος γαιοκτήμονας που θαύμαζα το χαρακτήρα του: έβαζε να μαστιγώνουν και τους χωρικούς που τον χαιρετούσαν και τους χωρικούς που δεν τον χαιρετούσαν, για να τιμωρήσει μια τόλμη εξίσου ξεδιάντροπη και στις δύο περιπτώσεις.

 

Albert Camus (1948), La chute

Εντέλει, βλέπετε, η ουσία είναι να μην είσαι πια ελεύθερος και να υπακούς, μες στη μεταμέλεια, σ' όποιον είναι πιο τομάρι από σένα. Όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, θα έχουμε δημοκρατία. [...] Όλοι ενωμένοι, επιτέλους, αλλά γονατιστοί και με το κεφάλι σκυφτό.

[...] Ιδού, φίλτατε, γιατί, αφού χαιρέτισα επισήμως την ελευθερία, αποφάσισα, χωρίς να με πάρουν είδηση, πως έπρεπε να την παραδώσω δίχως καθυστέρηση, σ΄όποιον να'ναι.

 

Albert Camus (1948), La chute

Έπρεπε λοιπόν να βρω ένα άλλο μέσο για να επεκτείνω την κρίση σε όλο τον κόσμο για την κάνω πιο ελαφριά για τους ώμους μου. [...] Εφόσον δεν μπορούσαμε να καταδικάσουμε τους άλλους δίχως αυτομάτως να κρίνουμε τον εαυτό μας, έπρεπε να τον κατηγορήσουμε, ώστε να έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τους άλλους.

[...] Κατηγορώ τον εαυτό μου, επί μακρόν και δια μακρών. Δεν είναι δύσκολο. Τώρα πια έχω μνήμη. Προσοχή όμως, δεν με κατηγορώ χονδροειδώς, με δυνατά στηθοκοπήματα. Όχι, πλέω απαλά, [...]προσαρμόζω εντέλει τα λόγια μου στον ακροατή, τον οδηγώ να πλειοδοτήσει. Αναμιγνύω ό,τι με αφορά και ό,τι αφορά τους άλλους. Παίρνω τα κοινά χαρακτηριστικά, τις εμπειρίες που έχουμε από κοινού υποφέρει, τις αδυναμίες που μοιραζόμαστε, τον καλό τόνο, τον άνθρωπο τελικά της εποχής, όπως ταλανίζεται μέσα σε μένα και μέσα στους άλλους. Μ'αυτά φτιάχνω ένα πορτρέτο που είναι όλων και κανενός.

Όταν τελειώνει το πορτρέτο, όπως απόψε, το δείχνω όλος θλίψη: "Ιδού, αλίμονο, τι είμαι!" Το κατηγορητήριο ολοκληρώνεται. Αλλά μονομιάς το πορτρέτο που προβάλλω στους συγχρόνους μου γίνεται καθρέπτης.

[...] Όταν φτάνω στο "Να τι είμαστε", τελείωσε, μπορώ να τους πω τις αλήθειες τους. [...] Όσο περισσότερο κατηγορώ τον εαυτό μου, τόσο περισσότερο έχω το δικαίωμα να σας κρίνω. Ακόμη καλύτερα, σας προκαλώ να κρίνετε οι ίδιοι τον εαυτό σας, πράγμα που με ανακουφίζει άλλο τόσο.

[...] ομολογείτε πως σήμερα νιώθετε λιγότερο ικανοποιημένος από τον εαυτό σας από ό,τι ήσασταν πέντε ημέρες πριν;

 

Albert Camus (1948), La chute

Έχω αποδεχτεί τη διπροσωπία αντί να κάθομαι να στενοχωριέμαι γι αυτήν. Έχω, ίσα ίσα, εγκατασταθεί εκεί και έχ βρει την άνεση που γύρευα όλη μου τη ζή. [...] Η ουσία είναι να μπορείς να επιτρέπεις στον εαυτό σου τα πάντα, έστω και αν διακηρύσσεις πότε πότε μεγαλόφωνα την ίδια σου την αναξιοπρέπεια.

[...] Αφότου βρήκα τη λύση μου, αφήνομαι σε όλα, στις γυναίκες, στην περηφάνια, στην πλήξη, στη μνησικακία [..] Επιτέλους κυριαρχώ, μα για πάντα. Βρήκα μια ακόμη κορυφή, όπου μόνο εγώ σκαρφαλώνω, κι από που μπορώ να κρίνω όλο τον κόσμο.

 

Albert Camus (1948), La chute

[...] Ναι, πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω, πώς να κάτσω φρόνιμα ξαπλωμένος; Πρέπει να 'μαι πιο ψηλά από εσάς [...]

Εκείνες τις νύχτες, εκείνα τα πρωινά μάλλον, γιατί η πτώση γίνεται την αυγή [...] Προφέρετε ο ίδιος τα λόγια που, χρόνια τώρα, δεν έπαψαν ν'αντηχούν στις νύχτες μου και που θα πω επιτέλους με το στόμα σας: "Ω, κορίτσι μου, ρίξου και πάλι στο νερό για να 'χω μια δεύτερη φορά την ευκαιρία να μας σώσω και τους δύο."

[...] Είναι πάρα πολύ αργά τώρα, πάντα θα 'ναι πάρα πολύ αργά.

Τέλος​

 

"The human body is the best picture of the human soul."

Ludwig Wittgenstein (1953), Philosophical Investigations

 

Ludwig Wittgenstein (1921), Tractatus Logico-Philosophicus

The book deals with the problems of philosophy, and shows, I believe,
that the reason why these problems are posed is that the logic of our
language is misunderstood. The whole sense of the book might be summed
up the following words: what can be said at all can be said clearly, and
what we cannot talk about we must pass over in silence.


Thus the aim of the book is to draw a limit to thought, or rather--not
to thought, but to the expression of thoughts: for in order to be able
to draw a limit to thought, we should have to find both sides of the
limit thinkable (i.e. we should have to be able to think what cannot be
thought).


It will therefore only be in language that the limit can be drawn, and
what lies on the other side of the limit will simply be nonsense.

 

Ludwig Wittgenstein (1921), Tractatus Logico-Philosophicus

I therefore believe myself to have found, on all essential points,
the final solution of the problems.
And if I am not mistaken in this belief, then the second thing in which
the* of this work consists is that it shows how little is achieved when
these problems are solved.




*the value

 

Eugene Ionesco (1950), La cantatrice chauve

SCÈNE 1 - Mme et M. Smith, Mme et M. Martin, Mary (la bonne), Le Capitaine des pompiers

Intérieur bourgeois anglais, avec des fauteuils anglais. Soirée anglaise. M. Smith, Anglais, dans son fauteuil et ses pantoufles anglais, fume sa pipe anglaise et lit un iournal anglais, près d'un feu anglais. Il a des lunettes anglaises, une petite moustache grise, anglaise. A côté de lui, dans un autre fauteuil anglais, Mme Smith, Anglaise, raccommode des chaussettes anglaises. Un long moment de silence anglais. La pendule anglaise frappe dix-sept coups anglais.

Mme SMITH:
Tiens, il est neuf heures. Nous avons mangé de la soupe, du poisson, des pommes de terre au lard, de la salade anglaise. Les enfants ont bu de l'eau anglaise. Nous avons bien mangé, ce soir. C'est parce que nous habitons dans les environs de Londres et que notre nom est Smith.

 

Eugene Ionesco (1950), La cantatrice chauve

SCÈNE 1 - Mme et M. Smith, Mme et M. Martin, Mary (la bonne), Le Capitaine des pompiers

Mme SMITH:
Le yaourt est excellent pour l'estomac, les reins, l'appendicite et l'apothéose. C'est ce que m'a dit le docteur Mackenzie-King qui soigne les enfants de nos voisins, les Johns. C'est un bon médecin. On peut avoir confiance en lui. Il ne recommande jamais d'autres médicaments que ceux dont il a fait l'expérience sur lui-même. Avant de faire opérer Parker, c'est lui d'abord qui s'est fait opérer du foie, sans être aucunement malade.

M. SMITH:
Mais alors comment se fait-il que le docteur s'en soit tiré et que Parker en soit mort?

Mme SMITH:
Parce que l'opération a réussi chez le docteur et n'a pas réussi chez Parker.

M. SMITH:
Alors Mackenzie n'est pas un bon docteur. L'opération aurait dû réussir chez tous les deux ou alors tous les deux auraient dû succomber.

Mme SMITH:
Pourquoi?