Syrah's corner

Στο σπουδαστήριο – Μεφιστοφελής και Φάουστ

«Φάουστ:
Κι έτσι ένα βάρος μου είναι πια να ζω,
ποθώ το θάνατο, τη ζωή τη μισώ.
Μεφιστοφελής:
Μα κάποιος κάποια μια νυχτιά, ένα υγρό
μελαψό δεν κατάφερε ν΄αδειάσει.
Φάουστ:
[...] καταραμένο ας είναι καθετί
με απάτες δολερές που παγιδεύει
την ψυχή και με χάδια τη δεσμεύει
πλανερά στη σπηλιά του πόνου αυτή.
Καταραμένη η υψηλή ιδέα πρώτη
που την αφήνει ο νους μας και τον ζώνει!
Καταραμένο ολόγυρά μας ό,τι
στις αισθήσεις ορμά και τις θαμπώνει!
[...] καταραμένο ό,τι σαν κτήμα κολακεύιει,
γυναίκα ή τέκνο, αλέτρι ή δούλος, την καρδιά μας!
[...] Των σταφυλιών καταραμένος ο χυμός,
της αγάπης η χάρη η πιο τρανή,
η ελπίδα, η πίστη, ναι, κι απ’ όλα εμπρός
καταραμένη η υπομονή!
Μεφιστοφελής:
Ω, πάψε με τη λύπη σου να κλώθεις,
που σου τρώγει σα γύπας την ψυχή [...]
Μα δε στοχάστηκα ποτέ μέσα στην πλέμπα να σε φέρω.
Δεν είμαι απ’ τους τρανούς, το ξέρω
όμως αν ήθελες μ’ εμέ
να μπεις μες στη ζωή μαζί μου,
το στέργω μ’ ευχαρίστησή μου
να γίνω στη στιγμή δικός σου.
Με παίρνεις σύντροφό σου,
Κι αν πραγματικά σ’ ευχαριστώ,
μ’ έχεις δούλο σου, σκλάβο σου πιστό!
Φάουστ:
Και με τι πρέπει εγώ να σ’το πληρώσω;
Μεφιστοφελής:
Εδώ παίρνω το χρέος εγώ να σε δουλεύω,
στο πνεύμα σου να μην ησυχάζω ούτε στιγμή
μα άμα εκεί πέρα ξανασμίξουμε, γυρεύω
κι από σένα την ίδια πληρωμή.
[...] Μπορείς με αυτό το νόμημα να δεθείς:
Έλα τάξε το! Γρήγορα θα δεις
η τέχνη μου τι αξίζει. Εκείνο
που άνθρωπος δεν είδε ακόμα εγώ σου δίνω.
Φάουστ:
Ε, το μπορείς να με πλανέψεις
στον εαυτό μου να βρω μια χαρά,
με απόλαψη μπορείς να με μαγέψεις –
τότε ήρθε η στερνή μου ώρα αληθινά!
Βάζω το στοίχημα!
Μεφιστοφελής:
Έλα!
Φάουστ:
Να!
Χέρι με χέρι! Της στιγμής αν πώ:
Σταμάτησε! Τόσο μου αρέσεις! –
Δεσμά μπορείς ευθύς να μου φορέσεις,
πρόθυμα τότε να χαθώ!
[...] να τόλμησα πολύ δεν το φοβούμαι.
Αν ησυχάσω, σκλάβος είμαι που΄μαι,
δικός σου ή τίνος, δε ρωτώ.
Μεφιστοφελής:
Επειδή και θάνατος υπάρχει και ζωή,
δυο γραμμίτσες εδώ θα σου ζητήσω.
[...] Με μια σταξιά αίμα αν υπογράψεις φτάνει.
[...] Το αίμα είν’ ένα υγρό ξεχωριστό.»

 

Στο σπουδαστήριο

«Μεφιστοφελής:
Να λιχουδεύεις γύρω αν θες η αφεντιά σου,
ή κατιτί ν’ αδράξεις στο φτερό,
ό,τι σ΄ευχαριστεί, με την υγειά σου!
Μόνο μη ντρέπεσαι, άρπαζε γερά!
Φάουστ:
Δεν άκουσες; Λόγος δεν είναι για χαρά.
Τη ζάλη θέλω, τη χαρά που μας ξεσκίζει,
το μίσος που αγαπά, τη θλίψη που δροσίζει.
[...] κι ό,τι στην ανθρωπότητα όλη είναι δοσμένο
να το απολάψω θέλω μέσα μου βαθιά,
με το νου μου ό,τι πιο υψηλό, βαθύ ν΄αδράξω,
χαρά και πόνο της στο στήθος να στοιβάξω, [...]
Μεφιστοφελής:
Ω, πίστεψέ με εμέ που ροκανίζω εδώ
χιλιάδες χρόνια το ξερό κομμάτι,
κανένας απ’ την κούνια ως το στερνό κρεββάτι
δεν το χωνεύει το προζύμιο το παλιο. [...]
Φάουστ:
Εγώ όμως θέλω!»

Στο σπουδαστήριο, ο Φάουστ αποχωρεί και ο Μεφιστοφελής ντυμένος με τα ρούχα του πρώτου, μονολογεί.

«Μεφιστοφελής:
Του έχει ένα πνεύμα η φύση αυτού δοσμένο,
που ακράτητο ορμά εμπρός παντοτινά
κι από έναν πόθο αστόχαστο σπρωγμένο
κάθε χαρά της γης ξεχνά.
Στην άσωτη ζωή εγώ θα τον σύρω,
στην τιποτένια και στην πιο ρηχή,
θα τρέμει, θα ξυλιάζει, θα κολλιέται κει,
και στης αχορτασιάς τα χείλη γύρω
τα λαίμαργα φαγί πιοτί θα του σαλεύει
να δροσιστεί του κάκου θα ικετεύει –
Και του διαβόλου να μην ήτανε δοσμένος,
πάντα θα πήγαινε χαμένος.»

Λίγο αργότερα γράφει στο λεύκωμα ενός μαθητή του Φάουστ: “Eritis sicut Deus, scientes bonum et malum.”

 

Φάουστ

Στο υπόγειο του Άουερμπαχ, στη Λειψία, διασκεδάζει μία εύθυμη συντροφιά.

«Γλεντούμε σαν κανίβαλοι
σαν πεντακόσιοι χοίροι!
Μεφιστοφελής:
Η ελευθερία, δες που τους καταντάει!
Φάουστ:
Έχω όρεξη να φύγω εδώθε ευθύς.
Μεφιστοφελής:
Στάσου λιγάκι, ολόλαμπρη ως να δεις
την κτηνωδία εδώ ξεσκεπασμένη.
[...] Ήταν για την ώρα
μόνο απ’ το καθαρτήριο μια σταξιά.»

Μπροστά από το Μεφιστοφελή και το Φάουστ περνά η Μαργαρίτα.
«Φάουστ:
Άκου, θέλω την κόρη να μου φέρεις.
Μεφιστοφελής:
Ποια κόρη;
Φάουστ:
Αυτή που πέρασε εδεπά.
Μεφιστοφελής:
[...] χέρι σ’ αυτή εγώ δεν μπορώ να βάλω!
Φάουστ:
Τα δεκατέσσερα όμως τα ΄χει δίχως άλλο.
Μεφιστοφελής:
Σαν κανείς άσωτος μιλείς, που λαχταρά
όποιο άνθος όμορφο αντικρύσει [...]
Φάουστ:
[...] Κάτι απ’ τον άγγελό μου βρες μου! Στη μεριά
φέρε με μέσα όπου ησυχάζει!
Μια καλτσοδέτα, του στηθιού ένα ατλάζι,
της αγάπης μου βρες παρηγοριά!»

Ο Μεφιστοφελής, προσφέρει την κόρη στο Φάουστ. Αργότερα ο Φάουστ αρχίζει να συνειδητοποιεί τις προθέσεις του Μεφιστοφελή, ενώ ο δεύτερος διασκεδάζει χλευάζοντάς τον.

«Μεφιστοφελής:
Θα ήμουν ίσια στο διάολο πηγαιμένος,
αν δεν ήμουν ο διάολος ατός μου!
[...]
Φάουστ:
Πως ο άνθρωπος το τέλειο δεν το φτάνει,
το νιώθω πια. Μου έδωσες πλάι σε τούτη
την ηδονή, που στους θεούς με φέρνει,
το σύντροφο που δεν μπορώ χωρίς του
πλέον, αν και κρύος κι αυθάδης, στον εαυτό μου
με ταπεινώνει και με μια άχνα μόνο
τα δώρα σου στο τίποτε τ’ αλλάζει.
[...] έτσι απ’ ορμή σε απόλαψη τρεκλίζω
και λιώνω στην απόλαψη για ορμή.
[...] Ντροπή!
Μεφιστοφελής:
[...] σεμνά ντροπή να λέτε, δικαίωμά σας
[...] Κοντολογίς αφήνω του αφεντίς,
σα βρίσκει γούστο να γελιέται μοναχός.
[...] Φάουστ:
Εσύ, κόλαση γύρεψες το θύμα!
Βόηθα, διάολε! Τον πόνο κόντυνέ μου!
Ας γίνει ευθύς ό,τι είναι να γενεί!
Κι ας πέσει η μοίρα της σωρός απάνωθέ μου,
κι αντάμα μου κι αυτή ας αφανιστεί!
Μεφιστοφελής:
Χαρά στον που γενναία κρατεί!
Μα εσέ σε ξέρω για καλά διαολεμένο.
σαχλότερο στον κόσμο δεν βρίσκω άλλο τι
από ένα διάολο απελπισμένο.»

Στον κήπο της Μάρθας (Μαργαρίτα και Φάουστ, μιλούν για τον Μεφιστοφελή)

«Μαργαρίτα:
Πάντα καθώς στην πόρτα μπαίνει,
Του είναι τόσο η ματιά χλευαστική
Και μισοαγριεμένη,
Το βλέπεις πως ψυχή δεν συμπαθεί
Του είναι στο μέτωπο γραμμένο
Πως τίποτε δεν έχει αγαπημένο.»

 

Φάουστ

Θολή μέρα * Κάμπος (Μεφιστοφελής και Φάουστ) Η Μαργαρίτα περιμένει στη φυλακή να πεθάνει, ο Φάουστ έχει συνειδητοποιήσει την παγίδα του Μεφιστοφελή.

«Φάουστ:
Σκύλε! Σιχαμερό τέρας! – Γύρισέ τον, ω πνεύμα απέραντο, γύρισε πάλι το ερπετό στη σκύλινη μορφή του, όπως του άρεσε συχνά τη νύχτα να τριποδίζει εμπρός μου, να κυλιέται μπρος τα πόδια του διαβάτη και να του κρεμιέται στις πλάτες αφού τον γκρέμιζε κάτω. Ξαναγύρισέ τον στην αγαπημένη του μορφή, να συρθεί με την κοιλιά στο χώμα εμπρός μου, και να τον ποδοπατήσω τον αισχρό! Εμένα μου τρυπά και σπλάχνα και ζωή, ο πόνος της μιας αυτής – εσύ σαρκάζεις ατάραχος τηη μοίρα των χιλιάδων!
Μεφιστοφελής:
Να μας πάλι στα σύνορα του λογικού μας, εκεί όπου ο νου εσάς των ανθρώπων συγχύζεται. Τι συντροφεύεις μαζί μας, όταν δε φτάνεις να τα βγάλεις πέρα;
[...]Φάουστ:
Λύτρωσέ την![...] Φέρε με κει! Πρέπει να λυτρωθεί!»

Στη φυλακή (Μαργαρίτα, Φάουστ)
«Μαργαρίτα:
Αν είσαι άνθρωπος νιώσε το κακό μου!
[...] Σπλαχνίσου με, να ζήσω δως μου!»

Ο Φάουστ την παρακαλεί να φύγει μαζί του από τη φυλακή, μα εκείνη αρνείται, όταν ξημερώσει θα πεθάνει.

«Φάουστ:
Η μέρα φέγγει! Αγάπη μου! Αγάπη!
Μαργαρίτα:
Πώς με δένουν και μ’ αρπάζουν!
Στα σκαλιά με ανεβάζουν.
Κάθε λαιμός πώς σπαρτατά,
Στο δικό μου η κόψη πώς γλυστρά.
Φάουστ:
Ω, να μην είχα γεννηθεί!
Μαργαρίτα:
Αφήνομαι σε σένα, Κρίση Θεία!»

Ο Μεφιστοφελής παρεμβαίνει, απειλεί τον Φάουστ πως αν δεν αφήσει τη Μαργαρίτα να πεθάνει, θα τον αφήσει εκεί μαζί της και θα φύγει.

«Μαργαρίτα:
Δική σου είμαι πατέρα! Λύτρωσέ με!
Μεφιστοφελής:
Κρίθηκε! Έλα, πάμε!»

 

Πωλ Ελυάρ - Ποιήματα

Γύμνια της αλήθειας

Γιατί είμαι τόσο όμορφή;
Γιατί με πλένει ο αφέντης μου.

*

Για μια καινούρια νύχτα
Γυναίκα που μαζί της έζησα
Γυναίκα που μαζί της ζω
Γυναίκα που μαζί θα ζήσουμε
Σου πρέπει πανωφόρι κόκκινο
Γάντια κόκκινα μάσκα κόκκινη
Και κάλτσες μαύρες
Δικαιολογίες αποδείξεις
Για να σε δω ολόγυμνη
Γύμνια αγνή περίτεχνο στολίδι.

Στήθη, ώ, καρδιά μου.

 

Κώστας Βάρναλης - Ζούγκλα

Μουσελίνα τέζα
σ' ορθοβύζι ντούρο
προσωπάκι σκούρο-
λάγνα χαβανέζα!

Κορακοφρυδάτη,
μυγδαλοματούσα,
μελισσοχνουδάτη.
ε, και να πατούσα

τ' ατσαλένιο νύχι,
δόντι σιδερό,
στο κουστό σου σνίχι
το μαυριδερό,

Όπως στη λαγκάδα
την ερημική
τίγρη τη ζαρκάδα
την καταξεσκεί

κι άγρι' αντιβογκά
γύρω στα λογκα
η χαρά του ενού
Χάρος τ' αλλουνού.

 

Απάντηση: Syrah's corner

Πριν από ένα μήνα περίπου μου δάνεισε ένα βιβλίο του Paul Eluard η Dora. Πολύ όμορφα τα ποιήματα του. Αφιερωμένα τα περισσότερα στον Έρωτα. Αφιερωμένα στις Γυναίκες.
Το βιβλίο ονομάζεται Ποιήματα, σε μετάφραση του Αλ. Γκίνη έκδοση 2η η οποία είναι παλιά. Η μούσα του η Γκάλα τον ενέπνευσε για να γράψει τα ποιήματα αυτά. Τον άφησε όμως για να γίνει σύντροφος του Νταλί.
Μερικά αποσπάσματα και κάποια ολόκληρα ποιήματα.


«Πρωταρχική.»
Στη Γκάλα αυτό το βιβλίο ατελείωτα.


… Ο ύπνος έχει πάρει τ αποτύπωμά σου
και το χρώμα από τα μάτια σου…

…Όταν η ζωή αφοσιώνεται όλα καταποντίζονται
Ανεβαίνουν τα στεφάνια της λήθης
στους ιλίγγους της καρδιάς των μεταμορφώσεων
από ένα γράψιμο από φύκια ηλιοκαμένα
ο έρωτας και ο έρωτας…

… Ξανάρχεται η παντοδυναμία του πόθου
τα μάτια χαραγμένα καινουργιογεννημένα
για να καταργήσουν το φως
η αψίδα των στηθιών σου τεντωμένη για ένα τυφλό
που θυμάται τα χέρια σου
η αδύνατη όψη σου
είναι μες το άγνωστο ποτάμι το κεφάλι σου
χαϊδεύει την κλωστή του δέρματος

…Είμαι ξεχωριστά από σένα
αλλά ο έρωτας μου εξακολουθεί ακόμα
και όταν απλώνω τα χέρια μου
ο πόνος έρχεται να κάμει πιο πικρή
όλη την ερημιά στο πιοτό

Για να με ξεχωρίσει από τον εαυτό μου…

… Από θάνατο δεν ξέρω τίποτα εκτός ότι είναι εφήμερος
και θέλω κάθε βράδυ να πλαγιάσω με τη ζωή
και θέλω κάθε νεκρό να πλαγιάσει με τη ζωή
το χειμώνα η νάρκη δεν αναγγέλλει παρά το πράσινο μέλλον…

…Δεν πρέπει να υπόσχομαι και να δίνω
τη ζωή παρά για τη διαιώνιση
όπως κάποιος διαιωνίζει ένα τριαντάφυλλο
στις παλάμες των ευτυχισμένων χεριών…


«Επιτάφια»
Το επιτάφιο επίγραμμα είναι ένας αρχαίος τρόπος που μεταδίνει τη σκέψη στους ζωντανούς.
Πάνω από τον παλιό τοίχο μπορεί να μεταδώσει την εμπιστοσύνη και την ελπίδα.

1
Το παιδί ήμουνα το παιδί
έπαιζε χωρίς καμιά περίσκεψη
στα σκοτεινά γυρίσματα του χρόνου

Αιώνια έπαιζε και γελούσε
διατηρούσε την άνοιξη του
το ρυάκι του είναι ένας χείμαρος

Η δική μου ευχαρίστηση παραληρούσε
άλλά είμαι νεκρός στα εννιά μου χρόνια.

2
Ο πόνος σαν ψαλίδι
που κόβει βαθιά τη σάρκα
και αισθάνθηκα τον τρόμο
όπως το βέλος το πουλί
η φωτιά της ερημιάς στο φυτό
όπως ο πάγος πάνω στα νερά…

...Αλλά με στην νύκτα δεν ονειρευόμουν παρά μόνο το γαλάζιο...

…Εδώ έιναι θαμένος εκείνος που έζησε χωρίς να αμφιβάλει
ότι η αυγή είναι καλή σε όλες τις ηλικίες
όταν πέθαινε σκεφτότανε τη γέννηση
γιατί ο ήλιος ξανάβγαινε …

«Εύκολα»

Εσύ σηκώνεσαι το νερό ξεδιπλώνεται
εσύ ξαπλώνεις το νερό αφρίζει.

Εσύ είσαι το νερό ξαναγυρισμένο απ’ τις αβύσσους του
εσύ είσαι το χώμα που παίρνει ρίζα
και πάνω στη ρίζα εγκατασταίνονται όλα.

Εσύ κάνεις τις φυσαλλίδες της σιωπής στην αποχώρησητων θορύβων
εσύ τραγουδάς τους νυχτερινούς ύμνους πάνω στις χορδές του
ουράνιου τόξου
εσύ είσαι παντού εσύ καταργείς όλους τους δρόμους.

Εσύ θυσιάζεις το χρόνο
στην αιώνια νεότητα του σταθερού πάθους
που σκεπάζει τη φύση της αναδημιουργίας.

Γυναίκα εσύ βάζεις στον κόσμο ένα σώμα πάντα ίδιο
το δικό σου.

Εσύ είσαι απαρομοίαστη.


… Ο ύπνος έχει πάρει τ αποτύπωμά σου
και το χρώμα από τα μάτια σου…

…O μοναδικός έρωτας τεντώνει όλες τις παγίδες του πρίσματος…

… Μια γυναίκα είναι πιο όμορφη από τον κόσμο που ζω…

… Όμως έχω δει τα πιο ωραία μάτια του κόσμου
θεούς από ασήμι που κρατούν σαπφείρους στα χέρια τους
τους αληθινούς θεούς, τα πουλιά στο χώμα και μέσα στο νερό τα έχω δει…

...Η σκέψη μου βοηθάει για τη ζωή και για το θάνατο.

...Είμαι σίγουρος κάθε στιγμή
πρόγονος και γιος των έρωτων μου
της ελπίδας μου
η ευτυχία βγαίνει από τη φωνή μου...

«Κάθε γυναίκα»
Αρχή της ζωής, ιδανική συνομιλήτρια

Θέλεις να δεις
το σκοτεινό σχήμα του ήλιου
τους περιβόλους της ζωής
ή αλλιώς αφήνεσαι έκπληκτη
από τη φωτιά που ανακατώνει όλα
τον πυρσό πορθμό των συστολών
το σώμα το χρυσάφι την καλή χειρονομία…

…Θα σου μιλώ μέσα από τα μάτια σου
θα είμαι χωρίς πρόσωπο αν θέλεις
το χρώμα τους ενάντια στην προαίρεση…

Και το στόμα σου που σιωπά
Μπορεί να δοκιμάσει το άγνωστο…

…Ανάμεσα στα μάτια σου και τις εικόνες που κοιτάζω
υπάρχει όλο αυτό που έχω σκεφτεί
εγώ ο ίδιος ξεριζωμένος όπως ένα φυτό που σωριάζεται
που προσποιείται ένα βράχο μεταξύ των άλλων βράχων
αυτό που φέρνω με σιγουριά
εσένα όλη ολόκληρη
όλο αυτό που παρατηρείς
όλα…

… Σου μιλάω να δεις
σε ξέρω ζωντανή
όλα υπάρχουν όλο είναι ορατό
δεν υπάρχει μια σταγόνα της νύχτας στα μάτια σου.

Ζω σε ένα φέγγος αποκλειστικά το δικό σου.



http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=7993&subid=2&pubid=345657

…O έρωτας για την Γκαλά διαπερνάει το σύνολο των ποιημάτων αυτών, ενώ στα χρόνια που θα ακολουθήσουν οι στίχοι του ποιητή αποκτούν μια βαθύτερη ερωτική υπόσταση: «Tα μάτια της ξαναχύνουν το φως / και το φως τη σιωπή.»…


http://nireas.nakas.gr/ecomnakas/nakas2006/Default.asp?Static=75&Product=3245

Καλά να είστε.

 

Re: Απάντηση: Syrah's corner

Έχω ακούσει ότι οι αποδόσεις ποιημάτων του Ελυάρ από το Γκίνη είναι ανώτερες από τις αντίστοιχες του Καραβασίλη (αυτές που παρέθεσα εγώ ήταν του δεύτερου) αλλά δεν έχω αντιπαραβάλει ποτέ ερμηνείες του ίδιου ποιήματος από τους δύο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Syrah's corner

Στο βιβλίο του κ. Γκίνη (Εκδόσεις Καστανιώτη) τα ποιήματα "Γύμνια της αλήθειας" και "Για μια καινούρια νύχτα" δεν υπάρχουν. Μήπως είναι κάποια άλλη ομάδα ποιημάτων ή κάποια συμπληρωμένη έκδοση που έχει μεταφράσει ο κ. Καραβασίλης?


«Πρωταρχική.»
Στη Γκάλα αυτό το βιβλίο ατελείωτα.

Ι

... Απίστευτη αδικία μια μόνη ύπαρξη είναι ο κόσμος
ο έρωτας διαλέγει τον έρωτα χωρίς να αλλάζει πρόσωπο.

ΙΙ

Τα μάτια της είναι οι πύργοι φωτισμένοι
κάτω από το γυμνό της μέτωπο

Στο διάφανο λουλούδι
οι γυρισμοί της σκέψης
ακυρώνουν τις λέξεις που είναι κούφιες.

Αυτή διαλύει όλες τις εικόνες
θαμπώνει τον έρωτα και τους δύστροπους ίσκιους του
αυτή αγαπάει - αγαπάει να ξεχαστεί.

"Ζωή"

...Στη νύχτα που ετοιμάζει την αιώνια ημέρα.  ))

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Syrah's corner

Εικάζω πως ναι. Όσο περισσότερο διαβάζω ποίηση του Ελυάρ, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Συζητούσα επ αυτού με το θείο μου και μου είπε ότι για τη Γκαλά έγραψε πράγματι μερικά από τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματά του αλλά για τη Νις (τη δεύτερη σύζυγό του) έγραψε τα πιο αισθαντικά. Στίχοι από ένα ποίημα που βρήκα το οποίο έγραψε μετά το θάνατό της είναι:

"Και το μέλλον μόνη μου ελπίδα είναι ο τάφος μου
Όμοιος με το δικό σου, τριγυρισμένος από ένα κόσμο αδιάφορο
Τόσο κοντά σου υπήρξα που κρυώνω πλάι στους άλλους."

Και ένα ακόμη ποίημα υπό μετάφραση Γ. Καραβασίλη:

Eίδηση
«H τελευταία του νύχτα
ήταν η πιο μικρή της ζωής του.
H ιδέα πως υπήρχε ακόμη
φλόγιζε το αίμα στους καρπούς του.
Tο βάρος του κορμιού τον αηδίαζε.
H δύναμή του τον έκανε να στενάζει.
Aυτό ήταν όλο κι όλο στο βάθος εκείνης της φρίκης
Σαν πάτησε τα γέλια
Δεν είχε ένα σύντροφο
Mα εκατομμύρια και εκατομμύρια για να τον εκδικηθούν - το ήξερε
Kαι η μέρα ξύπνησε για κείνον.»

Νομίζω ότι είναι από τους πολύ λίγους που ακροβατούν με τόση επιτυχία μεταξύ υπερρεαλισμού και ντανταϊσμού. Παραθέτω και μία φωτογραφία διότι εκτός από ταλαντούχος υπήρξε και πολύ ωραίος άνδρας.

 

Μία εποχή στην Κόλαση - Αρθούρος Ρεμπώ

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές καί όλα τα κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα. Ω μάγισσες, μιζέρια, μίσος, εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη. Μ' ύπουλο σάλτο, χύμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες τις χαρές να τις σπαράξω. Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας, τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο. Η απόγνωση ήταν ο θεός μοu. Κυλίστηκα στη λάσπη. Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος. Ξεγέλασα την τρέλλα. Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλοιο τού ηλίθιου.
Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά, λέω ν' αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου μήπως βρω ξανά την όρεξή μου. Το κλειδί αυτό είν' η συμπόνοια. Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
«Θα μείνεις ύαινα...» ολολύζει ο διάβολος, και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες. «Φτάσε στο θάνατο μ' όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου, τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα!».
Αχ! απηύδησα. Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές. Περιμένω μερικές βδεληρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σας, τους εραστές της απουσίας του περιγραφικού η διδακτικού ύφους σ' έναν συγγραφέα, για σας αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από το σημειωματάριο ενός κολασμένου...

 

Το σάβανο

"[...] Αυτές οι χαμερπείς ανντιδράσεις πάντα με ενοχλούσαν, παρόλο που δεν ήξερα με ποιον ακριβώς τρόπο να διαμαρτυρηθώ, οπότε έπρεπε να αρκεστώ στο να της ρίξω το πιο παγερό μου χαμόγελο, τα χείλη μου μια ωχρή γραμμή, ρουφώντας παράλληλα αέρα μέσα από τα ρουθούνια με έναν φιδίσιο συριγμό που την έκανε να αναπηδά. Μετά από κάθε τέτοια σύντομη κουβέντα, μου έδινε ικανοποίηση το γεγονός ότι εκείνη θα τριγυρνούσε στο σπίτι όλο το βράδυ, αφήνοντας κοφτούς, προβληματισμένους αναστεναγμούς, ή χωρίς να βγάζει άχνα, λες και περίμενε εναγωνίως να ακούσει το θυμό μου να καταλαγιάζει.

Όταν βρισκόμαστε με παρέα, σε κάποια αναπόφευκτη συνεστίαση ή δεξίωση του πανεπιστημίου, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην κάνω κυνικά σχόλια γι αυτήν, προκαλώντας όσους ήταν αρκετά ανόητοι, ώστε να έχουν εμπλακεί σε συζήτηση μαζί μας, να συμμεριστούν το πόσο διασκέδαζα με την παράταιρη, κακοντυμένη και βουβή παρουσία της στο πλευρό μου. Αυτές οι εξυπνάδες μου με στόχο εκείνη είχαν παίξει αναμφισβήτητα ρόλο στο γεγονός ότι είχε γίνει δημόσιος περίγελος [...] Εκείνη δεν έδειχνε να πειράζεται από αυτές τις μικρές δημόσιες κοροϊδίες στις οποίες την υπέβαλλα και μάλιστα χαμογελούσε λίγο, ντροπαλά, λες κι ήταν περήφανη για το πόσο απαίσια ήμουν ικανός να συμπεριφερθώ [...]

Και βεβαίως αυτή η χαρωπή ανοχή με εξόργιζε όλο και περισσότερο κι ήθελα να τη χαστουκίσω, έτσι όπως στεκονταν εκεί μέσα στον κόσμο, με το αδιάβροχό της και τα φαρδιά ίσια παπούτσια, κρατώντας ένα ποτήρι κρασί από το οποίο ξεχνούσε να πιει γουλιά, ευχάριστα απομονωμένη στα απροσμέτρητα βάθη του εαυτού της, η μεγαλόσωμη, αργή, αινιγματική συμβία μου, την οποία για το μεγαλύτερο μέρος της σαραντάχρονης κοινής μας ζωής, θα πρέπει να αγάπησα, διαφορετικά θα την είχα παρατήσει."

John Banville - Shroud (2002), Ελληνικός Τίτλος: "Το σάβανο", Μετάφραση: Tonia Kovalenko