The day (or the moment) after..

(Βραδυνη εμπνευση, ακουγοντας Suzanne Vega - The Queen And The Soldier)

Μπαινει βιαστικα στο ταξι και κλεινει αποτομα την πορτα, σαν να θελει να προλαβει να κλεισει την καινουργια πραγματικοτητα απεξω, πριν την καταπιει. Εχει καπνισει πολυ, εχει πιει πολυ και εχει κανει οτι ερχεται συνηθως μετα απο αυτα. Εχει κοιμηθει μονο δυο ωρες, ισως και λιγοτερο. Ειναι Κυριακη πρωι και οι δρομοι ειναι αδειοι, οποτε γρηγορα φτανει σπιτι και κοιμαται αμεσως μολις ακουμπησει το κεφαλι της στο μαξιλαρι. Ξυπναει μετα απο τεσσερις ωρες, εντελως αποπροσανατολισμενη, ζαλισμενη και με αθλια διαθεση. Δεν επρεπε να εχει βγει μαζι του, δεν επρεπε να εχει πηδηχτει μαζι του και σιγουρα δεν επρεπε να εχει περασει την νυχτα δοκιμαζοντας ολα αυτα τα φετιχιστικα που του αρεσαν και αυτα που αρεσαν σε εκεινη, εναλλαξ. Τοσο καιρο, δεν ηξερε πως ηταν το προσωπο του, πως μυριζε, πως αναστεναζε οταν τελειωνε. Θα μπορουσε να 'χει μεινει εκει, στο μυαλο της, σαν φαντασιωση, για πολυ καιρο ακομα. Δεν την πειραζε να ειναι μονη, της αρκουσε να 'χει κατι να φαντασιωνεται. Τωρα ειναι αργα, η φαντασιωση της καταστραφηκε. Καθως χανεται σε σκεψεις μετανοιας, ο ηχος μηνυματος στο κινητο της, την επαναφερει στην πραγματικοτητα. “Ελπιζω να ξεκουραστηκες. Τι υπεροχο σαββατοβραδο. Νομιζω θα τραγουδησω το 'At Last' της Eta James.” Ενα μηνυμα που υπο κανονικες συνθηκες θα την εκανε να χαμογελασει, τωρα απλα την θυμωνει περισσοτερο.

Γυρναει σπιτι απο την πιατσα των ταξι οπου την αφησε και σιγοτραγουδωντας βαζει χυμο πορτοκαλι σε ενα ποτηρι, σκεπτομενος ποσο γελοιος ειναι που προσπαθει να εξισσοροπισει την χθεσινη κρεπαλη με τον βιομηχανοποιημενο, δηθεν φρεσκο χυμο. Ξαπλωνει στον καναπε και την σκεφτεται. Χαμογελαει. Εχει ξαναζησει αυτη την ιστορια ξανα και ξανα αλλα αυτη τη φορα ειναι διαφορετικο. Ειναι αυτος διαφορετικος. Ειναι αρκετα γυρισμενος και ψημενος, ωστε να εχει παιξει το παιχνιδι αρκετες φορες για να ξερει πως οσο καλος και να εισαι στο να κερδιζεις, οταν ξαπλωνεις το βραδυ στο κρεβατι, μονος και κουρασμενος, δεν εχει καμμια σημασια η νικη σου. Εισαι εξισου αξιολυπητος με τους χαμενους. Ανοιγει την τηλεοραση, την οποια χρησιμοποιει απλα σαν αφορμη για να χαθει στις σκεψεις του και να ξαναζησει με καθε λεπτομερεια την χθεσινη νυχτα. Τον παιρνει ο υπνος. Τον ξυπναει αρκετα αργοτερα η τηλεοραση που δειχνει καποια πολεμικη ταινια με θορυβωδη κανονια. Την χαμηλωνει και κοιταει εξω. Ο ηλιος καιει ακομα και χαριζει στο δρομο αυτο το καλοκαιρινο, χρυσαφι χρωμα. Της στελνει μηνυμα.

Πεταει το κινητο της στο κρεβατι και μπαινει στο ντους. Καθεται στο πατωμα και κραταει το τηλεφωνο του ντους σφιχτα πανω της, αφηνοντας το νερο να τρεχει. Αφου το μπανιο γεμισει ατμους και το στηθος της γινει κατακοκκινο απο το ζεστο νερο, βγαινει απο το μπανιο και παει να ντυθει. Νιωθει καπως καλυτερα, τωρα που το νερο εχει ξεπλυνει την μυρωδια του απο πανω της. Κοιταει το κινητο της πανω στο κρεβατι και αποφασιζει πως πρεπει να δωσει οριστικη λυση στο προβλημα. Οχι, δεν θα του στειλει μηνυμα στο κινητο, θα του στειλει email. Ειναι πιο απροσωπο και της επιτρεπει να κρατησει μεγαλυτερη αποσταση. “Hey. Και εγω περασα ομορφα. Οπως σου ειπα και χθες, μολις βγηκα απο μακροχρονια σχεση και δεν ειμαι για κατι καινουργιο αμεσα. Στο ιδιο διαδικτυο κινουμαστε, δεν θα χαθουμε. Να 'σαι καλα.” Επιλεγει τις λεξεις προσεκτικα, μια μια. Να ειναι ευγενικη, περιεκτικη, αφηρημενα συγκεκριμενη, χωρις να αφησει το παραμικρο περιθωριο σε εκεινον να ελπισει οτι θα υπαρξει μεταξυ τους συνεχεια. Οταν πηγαινει στα “sent” του email της, ξαναδιαβαζει το μηνυμα και επιβεβαιωνεται πως εχει σταλει, ξεφυσαει ανακουφισμενα καθως το συναισθημα κλειστοφοβιας που ενιωθε απο τοτε που ξυπνησε, αρχιζει να εξατμιζεται.

Αφου σιγυριζει το σπιτι, σταματωντας μερικες φορες για να κοιταξει το κινητο του να δει αν εχει απαντησει στο μηνυμα του, βαζει κατι να πιει, στριβει ενα τσιγαρο και καθεται μπροστα στον υπολογιστη. Τσεκαρει τα αγαπημενα του site, το myspace και τελος τα email του. Βλεπει ενα αδιαβαστο εισερχομενο απο εκεινη. Νιωθει την καρδια του να χτυπαει πιο δυνατα. Διαβαζει: “Hey. Και εγω περασα ομορφα. Οπως σου ειπα και χθες, μολις βγηκα απο μακροχρονια σχεση και δεν ειμαι για κατι καινουργιο αμεσα. Στο ιδιο διαδικτυο κινουμαστε, δεν θα χαθουμε. Να 'σαι καλα.” Νιωθει ενα παγωμα στο στηθος του και τα δαχτυλα του να μουδιαζουν. Το ξαναδιαβαζει. Δεν νιωθει θυμο. Σκεφτεται το σχεδον παιδικο της προσωπο, το τρυφερο της αγγιγμα, πως μπορει να βγαλει τοση ψυχροτητα; Καθεται πισω στην καρεκλα του για μερικα λεπτα, υστερα αναστεναζει βαθια και απανταει. “Καταλαβαινω. Εγω απο την αλλη, θελω καποιο καιρο τωρα, να δωσω σε μια γυναικα οτι εχω και να παρω οτι εκεινη θεωρει οτι αξιζω. Ειχε αρχισει να μου αρεσει η ιδεα, αυτη η γυναικα να εισαι εσυ. Αν θελησεις απο εμενα κατι παραπανω απο χρονο, ξερεις που θα με βρεις.” Δεχεται την ηττα του με αξιοπρεπεια, δεν την κατηγορει. Την σκεφτεται μονη, σκληρη και ευθραυστη και θελει να της πει πως δεν χρειαζεται να ειναι ετσι. Αλλα δεν θα το κανει. Ποιος ηταν εκεινος για να της πει τι ηταν καλυτερο για αυτην; Και εξαλλου, ισως απλα να της επεφτε μεγαλος, ισως να ειπε κατι που την πειραξε. Ισως οντως, να σκεφτοταν ακομα τον πρωην της.

Περναει την υπολοιπη μερα δουλευοντας και διαβαζοντας. Κουρασμενη, πεφτει για δευτερη φορα σημερα στο κρεβατι της και κλεινει τα ματια. Οι σκεψεις χαοτικα, αρχιζουν να διαδεχονται η μια την αλλη και ο συνειδητος εαυτος της δινει αργα, πολυ αργα, την θεση του στον αλλο της εαυτο, αυτον που χωρις ολες τις μασκες, τα φορεματα και τα στεματα χορευει ελαφρυς στο σκοταδι οταν η αυλαια πεφτει. Για λιγο συνυπαρχουν. Νιωθει τοσο γελοια, αδυναμη και μικρη. Ελπιζει οταν ειχε το χερι του στο στηθος της, να μην καταλαβε ποσο γρηγορα χτυπουσε η καρδια της. Ποσο τελειο τον ειχε βρει. Ποσο πολυ, μα παρα πολυ, φοβοταν.

Ο αλλος της εαυτος παιρνει τους φοβους και τις λεξεις της, τις κλεινει σε ενα μικρο κουτι, το αφηνει στην ακρη -τουλαχιστον για την ωρα- και παει εξω να ζησει.

 

 

Μετά το σεξ

 

 

Μετά το μπάνιο..

 

Μετά την καταστροφή..










Μετά την απώλεια..

 

 

Μετά το σεξ...

 

 

Μετά τη δουλειά..

 

Mετά από μια νύχτα, πάθους..

 

 

Μετά την επανάσταση...

 

 

Στη διάρκεια.

 

Η τέταρτη εξουσία, Giuseppe Pellizza da Volpedo, 1901

 

​

πριν ήταν λόγια και φιλιά κρυμμένα,σκέψεις πολλές,ονειροπολήσεις,ρεμβασμοί και κάποια ερωτηματικά ενδιάμεσα..
υπήρχε ένταση,ενθουσιασμός και λίγο άγχος,αρκετή συστολή,πολλή θέληση αλλα και παρόρμηση επίσης..
θα έλεγα πως το πριν είναι πιο συναρπαστικό,η αναμονή το κάνει να φαντάζει μαγικό,το ανεκπλήρωτο πάθος το εξιδανικεύει ιδανικά..




το μετά έρχεται σαν το γαλήνιο χαμόγελο της εκπλήρωσης..οπως έρχονται τα φλογισμένα σύννεφα της δύσης του ήλιου..όπως το βλέμμα που μιλά στην ψυχή των δύο..όπως εκείνο το οικείο πλεον άρωμα..όπως εκείνη η στιγμή που αισθάνεται αιώνια..

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δε μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
στης καρδιάς τις διαδρομές
πώς γεμίζει η νύχτα χρώματα
πώς φωτίζονται οι σκιές

Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί..

(Ζούδιαρης Ν.)
αφιερωμένο