The firecracker

Ο, τι καλύτερο έχω διαβάσει έχω και πάρα πολύ καιρό

 

Μέρος 13ᵒ - Sidewalk crouches at her feet

Απορροφήθηκα τόσο πολύ από την ιστορία που είχα ξεκινήσει να διαβάζω που όταν έφτασα στο τέλος και συνειδητοποίησα ότι δεν είχε άλλο, και πως θα έπρεπε να περιμένω για τις επόμενες συνέχειες, ξενέρωσα με τη ζωή μου. Πλάκα στην πλάκα, μπορεί στο εν λόγω topic να γράφουν μόνο ερασιτέχνες αλλά πολλοί έχουν και εξαιρετικές ιδέες αλλά και το ταλέντο να τις μετατρέψουν σε ιστορία που σε απορροφάει. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι από τους κορυφαίους στο topic, έχω γράψει κάμποσες ιστορίες που έχουν πάρει από 500 και πάνω upvotes, δυο-τρεις μάλιστα πάνω από χίλια. Επιπλέον με έχουν προσεγγίσει και κάμποσοι που μου έχουν ζητήσει να τους δώσω την άδειά μου για να κάνουν narate ιστορίες μου που τους άρεσαν στα podcasts τους, και φυσικά τους έδωσα τις ευχές μου!

Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα κόντευε να πάει έξι, και αμφιταλαντεύτηκα για μερικές στιγμές για τον αν θα έπρεπε να διακόψω την Eileen αλλά τελικά αποφάσισα να μην το κάνω καθώς είχαμε μπροστά μας αρκετή ώρα ακόμα. Προβληματίστηκα επίσης για το αν θα πηγαίναμε με την δαιμόνισσα ή με τη βάρκα, από τη μία είχα τάξει βόλτα στην πριγκηπέσσα μου αλλά από την άλλη… δεν ξέρω, δεν ήθελα να προκαλώ. «Κόψε τις μαλακίες, Καρλάτε, τι έχει περισσότερη σημασία για σένα, η πριγκηπέσσα σου ή τι θα πει ο κάθε άσχετος, και στην τελική-τελική, δεν την έκλεψες την Maserati» μάλωσα τον εαυτό μου.

Ἀνεῤῥίφθω κύβος, θα πηγαίναμε με την κόκκινη δαιμόνισσα και όποιος είχε πρόβλημα, ξυδάκι. Έβαλα να χαζέψω λίγο στο youtube και το πρώτο που μου έβγαλε στη λίστα ήταν το ‘Hello I love you’. Στην αρχή απλά το άκουγα αλλά κάποια στιγμή άρχισα να τραγουδάω κι εγώ με πάθος ιεροκήρυκα που είδε το φως το αληθινό.

She holds her head so high, like a statue in the sky
Her arms are wicked, and her legs are long
When she moves my brain screams out this song

Sidewalk crouches at her feet
Like a dog that begs for something sweet
Do you hope to make her see, you fool?
Do you hope to pluck this dusky jewel?​

Πάνω που είχα πορωθεί και φώναζα τα “Hello! Hello”, και χωρίς να την πάρω χαμπάρι, ήρθε στη βεράντα η Eileen.

- “Well, you ‘re passioned, I give you this!”
- «Ουπς! Σου απέσπασα την προσοχή με την αγριοφωνάρα μου;»
- «Χαχαχα, όχι, τελείωσα πριν από λίγο και ήρθα να σε βρω αλλά δε μου έκανε καρδιά να σε σταματήσω!»
- «Κάτσε, είσαι ώρα εδώ;»
- «Ήρθα λίγο πριν αρχίσεις να τραγουδάς!»
- «Α, με πήρε τηλέφωνο το καμάρι μου, και για να μη τα πολυλογώ ο μουσακάς ισχύει για το επόμενο Σάββατο. Επίσης μου ζήτησε να έρθει Τετάρτη, κάτι έχει λέει να μου ανακοινώσει για το μέλλον της και θέλει να είμαι ο πρώτος που θα το μάθει!»
- «Αχά! Σου είπε τι;»
- «Όχι το κωλόπαιδο, με άφησε να βράζω στο ζουμί μου. Μάλλον τελικά κατέληξε τι θέλει να σπουδάσει, ήταν μεταξύ μαθηματικών, φυσικής και επιστήμης υπολογιστών, εγώ πάντως της είπα ότι θα την αγαπάω ακόμα και αν μου γίνει φυσικός!»
- «Καλοσύνη σου!»
- «Μα δεν είμαι πραγματικά υπέροχος;»
- «Είσαι, να τα λέμε αυτά!»
- «Λοιπόν, τι θέτε να κάνουμε; Έχουμε κάμποση ώρα μπροστά μας!»
- «Βασικά θέλω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο!»
- «Βεβαίως madamme, το κατάστημα διαθέτει υδρομασάζ και καθαρές πετσέτες!»
- «Μαζί σου!»
- «Δε με λυπάσαι που θα γίνω σαν βραστό χταπόδι;»
- «Καθόλου!»
- «Σοβαρά Eileen, έχω πρόβλημα με το ζεστό νερό, δεν το αντέχω με την καμία. Λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε, μπες εσύ να το ευχαριστηθείς στη θερμοκρασία που θέλεις και όταν τελειώνεις συμπληρώνεις κρύο νερό και έρχομαι κι εγώ!»
- “I will hold you to this!”
- “You do that!”

Ανεβήκαμε στο μεγάλο μπάνιο του πρώτου ορόφου και έβαλα τη μπανιέρα να γεμίζει, θα έπαιρνε κάμποση ώρα, και κρίνοντας από τη θερμοκρασία που προτιμούσε η Eileen, αν έμπαινα κι εγώ μέσα θα είχε κάτι από Shogun! Όσο γέμιζε η μπανιέρα πήγε και έφερε το βαλιτσάκι της και άρχισε να βγάζει από κει μέσα διάφορα μπουκάλια αλλά προτίμησα να κρατήσω τα σχόλια για το εαυτό μου, σάμπως η κόρη μου ή η προκομένη η μάνα της είναι καλύτερες; Εγώ ένα σαμπουάν έχω και ένα για το σώμα, και καμιά φορά όταν μου τελειώνει ένα από τα δύο βολεύομαι με το άλλο και για τις δυο δουλειές, μέχρι να τελειώσει και το άλλο, οπότε θέλοντας και μη πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ για αναπλήρωση.

- «Κάτσε να μου κάνεις παρέα!» μου είπε μπαίνοντας στο νερό.
- «Αμέ! Και παρέα θα σου κάνω, και θα σε λούσω, και όλα θα τα κάνω!»
- «Μμμ… με κακομαθαίνεις!»
- «Καλά σου κάνω, ή είμαι το πουτανάκι σου ή δεν είμαι, μισές δουλειές θα κάνουμε;» της είπα κάνοντάς την να χαχανίσει.
- “In this particular situation, the ‘little bitch’ part doesn’t quite fit in.”
- “How about ‘your faithful servant’?”
- “Oooh! I like that!”
- “Your faithful naughty servant!”
- “Well, to be naughty it requires joining me into the bath!”
- “No it doesn’t, there exist additional ways to make you forget your name!”
- “Ok, then, I’ll hold you to this, but beware! If you don’t deliver your ass is going to be acquainted with one of my butt plugs!”

Ναι, ε;

- “Challenge accepted, but if I *do* deliver then your ass will be acquainted with my penis, how about that?”
- “My, my, my, now that’s something I wouldn’t expect from you!”
- «Μπορεί να είμαι κοτάρα αλλά ταυτόχρονα ξέρω και τις δυνάμεις μου.»
- “Well, this should be interesting. Ok, you got a deal!”

Αν δεν την έκανα να χύσει θα έτσουζε, Θανάση μου, θα έτσουζε πολύ, πώς στο διάολο κατάφερα και έμπλεξα έτσι; Ναι, δε λέω, ήθελα σαν τρελός το κωλαράκι της, αλλά σίγουρα όχι βάζοντας σε ρίσκο την παρθενιά του δικού μου! Μπα π’ ανάθεμά με! Και το αστείο είναι ότι το από πίσω είναι τέταρτο… -τι τέταρτο, πέμπτο!- στην ιεραρχία μου μετά την αιδοιολειχία, το κανονικό σεξ, την πίπα και την ισπανική. Όχι εντάξει, τέταρτο, η καλή ισπανική είναι ζόρικο πράγμα, αν και η αλήθεια είναι ότι πέρα από την Ελένη στην Κρήτη και την ανεπρόκοπη πρώην σύζυγο, δεν το είχα δοκιμάσει και με καμιά άλλη, τους έλειπαν τα απαραίτητα προσόντα. Εκεί μουτζώθηκα και πάλι, γιατί η Eileen είχε τα εν λόγω προσόντα, και μάλιστα σε πολύ ανώτερη ποιότητα από τις προαναφερθείσες. Γιατί δεν επέλεγα αυτό; Πού στο διάολο μου καρφώθηκε το κωλαράκι της;

Ναι, χαζή ερώτηση, από την πρώτη φορά που την είδα με το μπικίνι της στο Σχοινιά, που έκανε τα μάτια μου να πεταχτούν από τις κόγχες τους και που περίμενα να περάσει κανένα δεκάλεπτο προτού αποτολμήσω καν να σηκωθώ από την ξαπλώστρα! Τέλος πάντων, τώρα ήταν αργά για δάκρυα, για να μην αναφέρω ότι δεκαοκτώ χρόνια διαφορά ή όχι, η μικρή με έπαιξε σα φτηνή κιθάρα, μπορεί να είμαι κοτάρα μεν αλλά είμαι ταυτόχρονα και εξαιρετικά ανταγωνιστική κοτάρα δε. Ρε το κωλόπαιδο! Έβαλα τα γέλια.

- “Why the chuckle?”
- “I just realized that I got played like a two dollar banjo!”
- “Really?” με ρώτησε κοιτώντας με αθώα.
- “Oh yes...”
- “And yet you’re not mad, quite the opposite!”
- “What can I say, fierce intelligence is my Achille’s heel.”
- “Yeah, I played you a little… but I wouldn’t act on this, George, it’s just another chain yanking!”
- «Τόσο πολύ που ρίσκαρες το κωλαράκι σου;»
- “As I said, it’s an acquired taste; and I got acquainted with it! Provided it is done with proper lubrication and slowly, it’s rather good! Ok, I’m not an anal slut like Abi or Irene, but, if done properly, it can be quite arousing!”
- “Who is Irene?”
- “My ex, before you!”
- «Εντάξει, ωστόσο το στοίχημά μας δεν αλλάζει, αν δεν σε καταφέρω να τελειώσεις… ο κώλος μου θα γίνει δικός σου.»
- “What? You sure? George, I meant it when I said I wouldn’t act on it!”
- «Τα παιχνίδια τα παίζουμε για δύο κυρίως λόγους, ο ένας είναι για τη χαρά του ίδιου του παιχνιδιού και ο άλλος είναι για την πρόκληση. Τα καλύτερα παιχνίδια είναι αυτά που συνδυάζουν και τα δύο! Ναι, είμαι σίγουρος!»
- “Ok, then!” μου είπε χαμογελώντας πιο χαλαρωμένη.

Για το λούσιμο δε χρειαζόταν να σηκωθεί από το τζακούζι και, όπως είναι στρογγυλό, δε χρειαζόντουσαν και ακροβατικά. Πήγα μέσα κι έφερα ένα σκαμπό και αφού κάθισα την έβαλα να μου γυρίσει την πλάτη της. Γέμισα τη χούφτα μου από το σαμπουάν της και, αφού έτριψα τα χέρια μου μεταξύ τους, το άπλωσα στο βρεγμένο της μαλλί. Προσέχοντας να μην πέσει στα μάτια της συνέχισα έτσι για λίγη ώρα μέχρι που όλο της το κεφάλι άρχισε να γεμίζει με απαλό αφρό. Άρχισα να την τρίβω απαλά, δεν της έκανα απλό λούσιμο, ταυτόχρονα της έκανα και μασάζ και, κρίνοντας από τους απαλούς της στεναγμούς ικανοποίησης, της άρεσε, της άρεσε πολύ.

Έδωσα το τηλέφωνο στην Eileen για να ρυθμίσει τη θερμοκρασία που ήθελε και όταν μου το έδωσε την ξέπλυνα προσεκτικά. Εκεί ήρθε η ώρα του conditioner, αφού της στέγνωσα απαλά το κεφάλι με την πετσέτα έβαλα την ποσότητα που μου υπέδειξε ότι χρειάζεται και της την άπλωσα στα μαλλιά και εκεί έμαθα και ότι δεν πρέπει να την απλώνεις από τη βάση της τρίχας αλλά από τη μέση και μέχρι τις άκρες. Είδες τι μαθαίνει κανείς; Εγώ αν χρειαζόταν θα μπορούσα να λουστώ και με υγρό για τα πιάτα!

Όπως και να έχει, και μέχρι να δράσει το conditioner, ήρθε η ώρα που περίμενα, να την πλύνω στο σώμα. Γέμισα τη χούφτα μου με αφρόλουτρο και αφού το άπλωσα στα χέρια μου, άρχισα να κάνω το ίδιο σε όλο της το κορμί, ή για να είμαι ακριβής σχεδόν σε όλο της το κορμί, για την ευαίσθητη περιοχή θα χρησιμοποιούσα τα περιεχόμενα ενός τρίτου μπουκαλιού! Και, επειδή είμαι και… μακαρονάς, αφιέρωσα πολύ περισσότερη ώρα στα στήθη της απ’ όσο πραγματικά χρειαζόταν. Αφού τελείωσα με το χέρι, ήρθε η σειρά του σφουγγαριού, την έτριψα απαλά από την κορυφή μέχρι τα νύχια ώσπου που γέμισε παντού αφρούς. Φτάνοντας στο κωλαράκι της, πρώτα την πέρασα απαλά με το σφουγγάρι και στη συνέχεια με το χέρι μου και στο τέλος με ελαφρύ δάχτυλο, και εκεί δεν κατάφερε να κρύψει ένα ελαφρύ ηδονικό βογγητό.

- «Καλά το πας!» της είπα γελώντας.
- “Ιf done properly, yada-yada-yada…”

Ξέπλυνα τα χέρια μου και μετά χρησιμοποιώντας τα περιεχόμενα του τρίτου μπουκαλιού έπλυνα και την ευαίσθητη περιοχή, και εκεί να δείτε βογγητά και στεναγμούς. Την έβαλα να κάτσει μέσα στο νερό και να μου δώσει τα πόδια της και, παίρνοντάς τα με τη σειρά, της έκανα μασάζ στις πατούσες και στα δάχτυλα, και κάπου εκεί τελείωσε το πρώτο μέρος. Άνοιξα το νερό και το άφησα να τρέξει για λίγο και αφού την ξέπλυνα καλά στο κεφάλι και μετά στο υπόλοιπο σώμα, ξεκίνησε το δεύτερο μέρος.

Γυρίζοντάς την να την έχω ξανά πλάτη, άρχισα να τη φιλάω απαλά στο σβέρκο και περνώντας τα χέρια μου μπροστά, άρχισα να της μαλάζω και τα δυο της στήθη, τσιμπώντας πότε-πότε τις ρώγες της, άλλοτε απαλά και άλλοτε πιο δυνατά. Κρατώντας το στήθος της με το αριστερό μου χέρι, κατέβασα το δεξί μου, περνώντας το δίπλα από το μουνάκι της, χωρίς ωστόσο να το ακουμπήσω, και συνέχισα αυτό το βασανιστικά ηδονικό παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού για κάμποση ώρα· μέχρι που ένιωσα ότι την έχω κάνει πραγματικά τούρμπο.

Χωρίς προειδοποίηση έφερα απότομα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια της και βύθισα το μεσαίο μου δάχτυλο στο μουνάκι της κάνοντάς την να μη μπορέσει να συγκρατήσει ένα δυνατό “AAAAAAH FUCK… OOOOOH DON’T STOP!” No such luck, τράβηξα το δάχτυλό μου και άρχισα και πάλι το γύρω-γύρω, για να το βυθίσω και πάλι αιφνιδιαστικά μέσα στο μουνάκι της, τσιμπώντας της ταυτόχρονα με το αριστερό μου χέρι δυνατά τη ρώγα και κάνοντάς την να ξεφωνίσει ακόμα πιο δυνατά. Άφησα το στήθος της και κατέβασα και το άλλο μου χέρι ανάμεσα στα πόδια της, το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού έπαιζε με την κλειτορίδα της ενώ το αντίστοιχο του αριστερού ήταν βυθισμένο στο μουνάκι της.

Και εκεί της έκανα κάτι που δεν περίμενε, εντείνοντας το παιχνίδι της κλειτορίδας με το δεξί, πήρα το αριστερό μου χέρι από το μουνάκι της και αργά, αλλά χωρίς δισταγμό, βύθισα το μεσαίο μου δάχτυλο στο κωλαράκι της, και αν μέχρι τώρα την είχε ακούσει stereo, με αυτό την άκουσε Dolby Surround με THX και τα ρέστα! “AAAAAH FUCK AAAAAH GEORGE AAAAAH AAAAAAH… YES BABE… AAAAAAAH AAAAAAH”, οι ανάσες της έγιναν και πάλι κοφτές και απότομες, και το κορμάκι της άρχισε να τρέμει. Αύξησα την ένταση των κυκλικών κινήσεων που έκανα τρίβοντας την κλειτορίδα της και από τα βογγητά της, και τις αντιδράσεις του σώματός της, κατάλαβα ότι το τέλος δεν ήταν μακριά. Εκεί άρχισα να κάνω ελαφρά κυκλικές κινήσεις και με το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού μου χεριού που μέχρι εκείνη τη στιγμή το κρατούσα βυθισμένο μέσα στο κωλαράκι της, και όταν ένιωσα ότι ερχόταν στην κορύφωσή της το τράβηξα απότομα από το κωλαράκι της κάνοντας την Eileen να πάθει αυτό που έπαθα κι εγώ στην πίπα, κόντεψε να μου μείνει στα χέρια! “AAAAAA I’M CUMMING BABE OOOH OOOOH I’M CUUU… AAAAH AAAAΑΑΑH AAAAAAAAAAH”. Ειλικρινά πρέπει να της πήρε κοντά στο λεπτό να βρει τις ανάσες της!

- “Oh my God… oh babe… oooh… I died and I’m in heaven!”
- “No babe, this is the shape of things to cum, and you just got a glimpse!”
- “HAHAHAHAHAHAHAHA”
- “And in another, but related topic… your ass is mine!” την τίζαρα.
- “Well… you won, fair and square! Go get the lube!”
- «Έχεις και λιπαντικό μαζί σου;» τη ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου.
- “Guilty as charged!”
- «Δεν χρειάζεται να γίνει τώρα… Είχε την πλάκα του ως challenge αλλά… όχι έτσι μωρό μου, όχι έτσι.»

Αντί απάντησης μ’ έσφιξε στην αγκαλιά της και με φίλησε.

- “I really want to do it with you, George, but I get it… I really do!” μου είπε και χαμογελώντας μου τρυφερά με έσφιξε πάνω της και με ξαναφίλησε. “You really are something…” μου είπε και χώθηκε στην αγκαλιά μου. “You really are something” μου επανέλαβε όπως τη χάιδευα τρυφερά. Μ’ έσφιξε πάνω της δυνατά. “I’m happy!” μου είπε και τραβήχτηκε χαρίζοντάς μου ακόμα ένα από αυτά τα απίθανα χαριτωμένα της χαμόγελα. "George?"
- «Τι είναι κοριτσάρα μου;»
- “Make love to me!”

Τη βοήθησα να βγει από το μπάνιο και αφού τη σκούπισα, και στα μαλλιά και στο σώμα, την πήρα απ’ το χέρι και την οδήγησα στο δωμάτιό μου. Σταματήσαμε ίσα-ίσα για να φιληθούμε, και αφού την έβαλα να ξαπλώσει, ξάπλωσα κι εγώ δίπλα της. Την κοίταξα για μερικές στιγμές, είδα στα μάτια τον πόθο και την προσμονή και… και κάτι ακόμα! Ναι, ήμουν σίγουρος, δεν έκανα λάθος, δεν ήμουν ο μόνος που είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Έγειρα πάνω της και χαθήκαμε για λίγες στιγμές σε ένα βαθύ, ατελείωτο φιλί. Δεν χρειαζόμασταν περισσότερη προετοιμασία, ήταν έτοιμη για μένα και ήμουν έτοιμος για εκείνη. Φόρεσα το προφυλακτικό και ανεβαίνοντας προσεκτικά από πάνω της μπήκα μέσα της με μια απαλή κίνηση.

Κάθισα ακίνητος για μερικές στιγμές με τα μάτια μου να βυθίζονται στο απέραντο πράσινο των δικών της. Μου χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο και σκύβοντας φιληθήκαμε και πάλι, και, χωρίς να σταματήσουμε ούτε στιγμή να φιλιόμαστε, άρχισα να κινούμαι μέσα της. Ήταν τελείως διαφορετικό απ' όλες τις υπόλοιπες φορές γιατί δεν ήταν σεξ· για πρώτη φορά στη σχέση μας κάναμε έρωτα. Τύλιξε απαλά τα πόδια της στους γλουτούς μου και με τράβηξε προς το μέρος της, βοηθώντας με να μπω μέσα της όσο πιο βαθιά γινόταν. Ακόμα και οι στεναγμοί της ηδονής της ήταν διαφορετικοί αυτή τη φορά, όλα ήταν διαφορετικά! Άρχισα να επιταχύνω και οι στεναγμοί της έγιναν πιο δυνατοί, πιο ρυθμικοί και μ' έσφιξε ακόμα πιο δυνατά πάνω της. Σταμάτησα να κινούμαι και άνοιξα τα μάτια μου, και σα να κατάλαβε ότι την κοίταζα και άνοιξε και εκείνη τα δικά της.

- «Κοίτα με μωρό μου, θέλω να με κοιτάς!»

Κούνησε το κεφάλι της χαμογελώντας μου, και, ασυναίσθητα, δάγκωσε τα χείλη της με το που ξεκίνησα και πάλι να κινούμαι. Τα μάτια της όμως δεν τα έκλεισε, και βυθίστηκα και πάλι μέσα τους χάνοντας κάθε αίσθηση του χρόνου. Όλο μου το σύμπαν είχε περιοριστεί σε δύο πράσινα μάτια που με κοιτούσαν, στις κοφτές της ανάσες και στα ηδονικά της αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να κινούμαι ολοένα και πιο γρήγορα μέχρι που ένιωσα τη φλόγα να γίνεται φωτιά, τη φωτιά να γίνεται πυρκαγιά, και την πυρκαγιά έκρηξη! Δεν με άφησε να τραβηχτώ, με κράτησε μέσα της.

Δεν είπαμε τίποτα, δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα, μιλούσαμε με τα μάτια μας, έτσι όπως κοιταζόμασταν, με τα πρόσωπα μας να λάμπουν. Δεν υπήρχαν λέξεις, τα βλέμματά μας μετέφεραν τα συναισθήματα που μας πλημμύριζαν με τρόπο που καμία ανθρώπινη γλώσσα δεν θα μπορούσε. Καθίσαμε έτσι για μερικά λεπτά και μετά ξάπλωσα δίπλα της παίρνοντάς την στην αγκαλιά μου. Έτριψε το πρόσωπό της στο στέρνο μου και τη χάιδεψα τρυφερά στα μαλλιά. Σήκωσε το βλέμμα της και μου χαμογέλασε.

- «Πάμε για ντουζάκι;»
- «Ναι, πάμε!»

Όταν βγήκαμε ξανά από το μπάνιο κάθισα να της κάνω παρέα όσο στέγνωνε το μαλλί της και μετά επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να ντυθούμε. Φόρεσε ένα απλά μαύρο εσώρουχο, δεν έβαλε σουτιέν, και για τον καφέ που θα πηγαίναμε επέλεξε να φορέσει ένα όμορφο midi εφαρμοστό φλοράλ φόρεμα που αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα της, αναδεικνύοντας διακριτικά τις υπέροχες καμπύλες της.

- «Μη φορέσεις τακούνι!»
- «Δεν σκόπευα, πέδιλα έχω φέρει μαζί μου, αλλά γιατί;»
- «Γιατί σου είχα τάξη βόλτα με τη δαιμόνισσα!»
- “Some other time, babe!”
- «Εντάξει καρδούλα μου!»

Δεν ένιωθα άνετα να πάμε στο σπίτι του Αρίστου πριν τον Αντώνη, οπότε του έστειλα μήνυμα για να τον ρωτήσω τι ώρα θα πήγαιναν. Πήρα απάντηση λίγη ώρα αργότερα, ήταν ήδη εκεί, και περίμεναν εμάς και τον Ανδρέα με τη Φοίβη. Του έγραψα ότι ξεκινάμε και εμείς σε λίγο και τον ρώτησα αν ξέρει τι γλυκά αρέσουν στον Αρίστο. «Γαλακτομπούρεκο» ήταν η απάντηση που έλαβα. Μια χαρά, καθώς θα πηγαίναμε προς τα κει θα κάναμε μια στάση στη Δροσιά να πάρουμε γαλακτομπούρεκο, αυτό του Λακαφώση συγκρίνεται στα ίσια με εκείνα του Βάρσου!

Έβαλα στον Cato να φάει και ξεκινήσαμε, και μετά από μια σύντομη στάση στη Δροσιά, πήραμε το δρόμο για την Ιπποκράτειο Πολιτεία και τη λίμνη Μπελέσι. Την ήξερα τη λίμνη αλλά δεν είχα πάει ποτέ εκεί, να που για όλα υπάρχει η πρώτη φορά! Που και που έριχνα κρυφές ματιές στην Eileen που κοιτούσε προς τα έξω, και κάποιες στιγμές μου ερχόταν πραγματικά να τσιμπηθώ για να βεβαιωθώ ότι δεν βλέπω κάποιο παλαβό όνειρο. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου ερωτευτεί τόσο γρήγορα, πόσο μάλλον με μια κοπέλα που μέχρι πριν μια εβδομάδα την ήξερα μόνο ως όνομα. Κάποια στιγμή, σα να κατάλαβε ότι την κοιτούσα, γύρισε και με κοίταξε.

- “What, babe?” με ρώτησε χαμογελαστή.
- «Τίποτα… απλά μ’ αρέσει να σε βλέπω! Είναι… είναι τρελό αν το σκεφτείς, μέχρι πριν μια εβδομάδα δεν σε ήξερα καν… εννοώ… απλά ήξερα ότι η Εταιρία συνεργάζεται με την Eileen O’ Reilly που επιτέλους σχεδίασε ένα site που άξιζε να το επισκεφτείς. Και σήμερα… σήμερα… μια εβδομάδα αργότερα… είμαστε μαζί. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι πραγματικά ξύπνιος ή βλέπω κάποιο όμορφο όνειρο…»
- “Awwww!”
- “I’m in love with you” της μπουμπούνισα. Δε μου ξέφυγε, ήταν συνειδητό, ήθελα να της το πω, ήθελα να το ξέρει, ακόμα και αν εκείνη δεν ένιωθε το ίδιο.
- “You’d better, mister, cause Eileen is going to the same place and finding herself alone would make her very sad!”
- “She won’t!” της είπα χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά με την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι δυνατά στα στήθη μου.
- “Good! Because this would make her also very angry, and she has Sam dan!”
- «ΧΑΧΑΧΑ είσαι λατρεία!» της είπα και αρκέστηκε να μου χαμογελάσει σα να ήταν πρωταγωνίστρια σε διαφημιστικό οδοντόκρεμας. Λίγη ώρα αργότερα φτάσαμε στην Ιπποκράτειο Πολιτεία οπότε, και όπως είχαμε συνεννοηθεί, κάλεσα τον Αντώνη. «Καλησπέρα, φτάσαμε, σύμφωνα με το GPS είμαστε απ’ έξω.»
- «Ωραία, θα πω στον Αρίστο να ανοίξει την πόρτα, βάλε το αυτοκίνητο μέσα!»

Πράγματι λίγες στιγμές αργότερα άνοιξε η εξωτερική πόρτα και μπήκαμε μέσα και σταματήσαμε πίσω από την Americana του Αντώνη. Εκτός από τη μηχανή, μέσα ήταν μια υπέροχη μαύρη BMW 5, πρέπει να ήταν το μοντέλο των μέσων του ’80 καθώς και ένα κίτρινο I20. Εκεί μας περίμεναν ο Αρίστος με την Μαριλίζα και δίπλα τους καθόταν, με δυο κουτάβια μπλεγμένα στα πόδια του, ο μεγαλύτερος σκύλαρος που έχω δει στη ζωή μου, στο λόγο της τιμής μου, ήταν μεγάλος σα γάιδαρος!

- «Χριστέ μου, τ’ είναι αυτό;»
- «Ποιο;» με ρώτησε αφηρημένη καθώς χάζευε αφηρημένη την Americana του Αντώνη, η οποία να τα λέμε, είναι θηρίο!
- «Το κτήνος που κάθεται δίπλα στον Αρίστο. Ρε συ αυτό δεν είναι σκύλος, αρκούδα είναι!»
- “OOOH! Puppies!!!!” φώναξε ενθουσιασμένη.
- «Βρε την μάνα τους την είδες;» Χαμήλωσα το παράθυρο. «Αρίστο να βγούμε ή θα μας κλάψει η μανούλα μας;»
- «Χαχαχα, βγείτε, μη φοβάστε, δε θα σας πειράξει!»

Με τα γλυκά ανά χείρας κατεβήκαμε και πλησιάσαμε διστακτικά, εγώ δηλαδή, η Eileen δεν έδωσε δεκάρα. “May I pet her?”

- “Of course! Sadie αυτή είναι η Eileen! Καλή Eileen! Eileen, please give her your hand to sniff you, and don’t be afraid, she is not going to hurt you.”

Η Eileen άπλωσε χωρίς δισταγμό το χέρι της και Sadie αφού τη μύρισε προσεκτικά, άρχισε να κουνάει την ουρά της σπρώχνοντας με την κεφάλα της το χέρι της Eileen για να την χαϊδέψει, και άλλο που δεν ήθελε!

- “Who is a good girl? You are a good girl? Yes! You are! You are!” Τα κουτάβια πήραν θάρρος και ξετρύπωσαν και αυτά κάτω από τη Sadie και σχεδόν όρμισαν στην Eileen για να τους κάνει χαρούλες, και το ότι κατάφερε να μην κατουρηθεί πάνω της το λες και κατόρθωμα!
- «Γεια σας!» τους είπα κι εγώ.
- «Καλωσορίσατε!» μου είπε χαμογελαστός ο Αρίστος. Του έδωσα το κουτί με το γαλακτομπούρεκο.
- «Καλώς σας βρήκαμε. Γαλακτομπούρεκο, έμαθα ότι σ’ αρέσει!» του είπα γελαστός. «Και όχι ό,τι κι ό,τι, μπορεί να μην τον ξέρεις τον Λακαφώση αλλά τα γαλακτομπούρεκά του κοντράρουν στα ίσια του Βάρσου!»
- «Λακαφώσης; Αυτό στη Δροσιά;»
- “The one and only!”
- «Μόλις έγινες ο καλύτερός μου φίλος!» μου είπε και η Μαριλίζα δίπλα του έβαλε τα γέλια.
- «Καλωσορίσατε!» μας είπε με τη σειρά της.

Εκείνη τη στιγμή το ένα από τα δύο κουτάβια, το πιο μεγαλόσωμο και τριχωτό, άφησε Sadie και Eileen και ήρθε θαρρετά προς το μέρος μου κουνώντας την ουρά του τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα ξεκολλήσει!

- «Barkie! Φρόνιμα!» είπε τρυφερά ο Αρίστος!
- «Όχι, δεν πειράζει! Τι είναι κούκλε μου; Δε θα με φάει η μάνα του αν κάνω ότι θα τον χαϊδέψω, έτσι;»
- «Να *την* χαϊδέψεις, κοριτσάκι είναι η Barkie» είπε ο Αρίστος.

Έσκυψα να τη χαϊδέψω και το βλαμμένο σχεδόν πήγε να σκαρφαλώσει πάνω μου.

- «Βρε, θα σου ξεκολλήσει η ουρά!»
- «Κοίτα να δεις έρωτα! Ούτε με μας δεν κάνει έτσι!» είπε η Μαριλίζα.
- «Είναι κουκλί! Αλήθεια, το όνομα πώς προκύπτει, γαυγίζει;»
- «Χαχαχα, όχι… Το Barkie βγήκε από το Ξέμπαρκη… ήταν να την πάρει η μικρή μου αδερφή αλλά πριν τρεις μήνες βρήκε ο ανιψιός μου ένα κουτάβι στο δρόμο και το περιθάλψανε και δεν ήθελαν να έχουν και δεύτερο σκυλί, οπότε μας ξέμεινε. Αν γνωρίζεις κάποιον με πολύ μεγάλο κήπο, που αγαπάει επιβεβαιωμένα τα ζώα και που ενδιαφέρεται για γιγαντόσωμο σκύλο, θα με υποχρεώσεις. Ναι ξέρω… δεν πάω να παίξω καλύτερα κανένα Τζόκερ; Τε’ς πα, πάμε μέσα που είναι και ο Αντώνης με την Αναστασία;»
- «Ναι, πάμε!»

Στο αίθριο που ήταν οι υπόλοιποι, και αφού χαιρετιστήκαμε και είπαμε στη Μαριλίζα που μας ρώτησε τι καφέ θα θέλαμε να πιούμε, καθίσαμε τον κώλο μας κάτω, με τη Barkie να μ’ έχει πάρει στο κατόπι και να μην λέει να ξεκολλήσει από πάνω μου.

- «Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος!» μας είπε τραγουδιστά η Αναστασία.
- «Πάντως, George, εσύ και μεγάλο κήπο έχεις και αγαπάς και τα ζώα!» μου είπε η Eileen ανάβοντάς μου φωτιές, αφενός γιατί το κοπρόσκυλο με είχε κάνει να λερώσω τα βρακιά μου, και αφετέρου γιατί και το καμάρι μου είχε λυσσάξει ότι θέλει σκύλο. Όλα αυτά καλά, ο μαύρος τριχωτός τραμπούκος δεν ήξερα πως θα το πάρει.
- «Μεγάλο κήπο έχω, τα ζώα τα αγαπάω, η κόρη μου θα ξετρελαθεί, στον Cato Fong δεν ξέρω αν θ’ αρέσει η ιδέα, και είναι και τραμπούκος που να του πάρει ο διάολος τον πατέρα!»
- “Cato Fong?” ρώτησε ο Αρίστος. «Καμία σχέση με το Ροζ Πάνθηρα;»
- «Από εκεί πήρε τ’ όνομά του το κοπρόγατο, μου κάνει τα ίδια που έκανε ο συνονόματός του στον Κλουζό, τη βρίσκει να μου στήνει καρτέρι και να μου την πέφτει από το πουθενά! Παιχνίδι είναι βέβαια αλλά από την άλλη είναι εννιά κιλά και βάλε, δεν έχει καθόλου πλάκα να πέφτει πάνω σου σα σωρός από τούβλα!»
- «Εννιά κιλά;» ρώτησε απορημένη η Αναστασία. «Τι είναι, Maine Coon ή Νορβηγικού δάσους;»
- «Όχι, ελληνικού πεζοδρομίου είναι ο κοπριτάκος μου, ιδέα δεν έχω πώς στο διάολο βγήκε τόσο μεγάλος, και δεν είναι χοντρός, ίσα-ίσα, δεν έχει ίχνος λίπους πάνω του!»
- “What George said, Cato is anything but fat!” επιβεβαίωσε η Eileen.

Μπορεί εκείνη τη στιγμή να ήμουν ο κλασσικός τραβάτε-με-να-κλαίω Γιώργος Καρλάτος, αλλά τη μάχη την είχα χάσει ήδη, οπότε, για να μην τα πολυλογώ, κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας η Barkie.

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Τα γραπτά σου είναι αληθινά αριστουργήματα... Διαβάζονται απνευστί! Ευχαριστούμε πολύ!

 

Τα μόνα λόγια και πράξεις που κάθε άντρας λαχτάρα να ακούσει.
Τέλειο κείμενο ξανά. Cudos is too little!!!

 

Μέρος 14ᵒ - Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο του Αρίστου. Ανδρέας και Φοίβη είχαν φτάσει κι έτσι ο Αρίστος με τη Μαριλίζα πήγαν να τους υποδεχτούν, με τη Sadie και το ένα κουτάβι να τους ακολουθούν κατά πόδας. Η Barkie, από την άλλη, δεν έδειχνε καμία διάθεση να φύγει από τα πόδια μου. Μεταξύ μας, το ίδιο είχε κάνει και το κοπρόγατο, και μου είχε κολλήσει, γιατί αρχικά - αφού επιβίωσε - σκόπευα να το δώσω, καθώς ποτέ δεν είχα γάτες και ούτε μ’ ενθουσίαζε η προοπτική ν’ αποκτήσω.

- «Κοίτα να δεις νταλκά που έχει πάθει μαζί μου η Barkie… Και μιας και λέμε για νταλκάδες, ήρθε και ο δικός σου!» πείραξα την Eileen που μου έβγαλε τη γλώσσα της κοροϊδευτικά. «Τη Φοίβη εννοώ!» εξήγησα σε Αναστασία και Αντώνη κάνοντάς τους να χαμογελάσουν.
- «Είναι απίθανη η ρουφιάνα!» επιβεβαίωσε ο Αντώνης.
- «Αλήθεια, από που τους γνωρίζετε;»
- «Έχουμε κοινό γνωστό που ήταν συμφοιτητής τους, είχε κάνει μια μάζωξη στο σπίτι του και τους γνωρίσαμε εκεί. Και κοίτα να δεις μικρός που είναι ο κόσμος, τον σκύλο μου, τον Ράντι, το μπαμπά της Barkie, μου τον είχε δώσει μια παιδική μου φίλη η οποία ήθελε να ζευγαρώσει ξανά τη μαμά του Ράντι αλλά αυτή τη φορά με καυκάσιο. Ε, ο γαμπρός είναι ο αδερφός της Sadie! Ο Αρίστος ήθελε να ζευγαρώσει τη Sadie και δεν τον ένοιαζε που ο Ράντι είναι μισός καυκάσιος μισός και μισός ελληνικός ποιμενικός και κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Αρίστο και τη Μαριλίζα. Σε συζήτηση που είχαμε για τα σκυλιά αναφέραμε το Σίμπα που είχαν η Φοίβη με τον Ανδρέα και εκεί μάθαμε πως με τον Αρίστο είναι εδώ και πολλά χρόνια φίλοι.»
- «Στο μεταπτυχιακό η λεγάμενη μου είχε βγάλει την ψυχή ανάποδα, δεν είχα την παραμικρή ιδέα πως θα μπορούσε να είναι τέτοιο τσίρκο!»
- «Γεια σας, γεια σας!» μας είπε ο Ανδρέας ενώ η Φοίβη δεν έμεινε στις χαιρετούρες, πήρε αγκαλιά την Αναστασία και αφού την κάτσιασε για τα καλά, επανέλαβε το ίδιο με την Eileen.
- «Γκρρρρ» της έκανα όταν πήγε να με πλησιάσει.
- «Ακόμα μανιάτικο μου το κρατάς το αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα;» με ρώτησε γελώντας. «Εικοσιτόσα χρόνια πέρασαν, δεν παραγράφηκε;»
- «Εγώ και η Κύπρος δεν ξεχνάμε!»
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» μου έκανε και, γράφοντάς με στα παπάρια της, με άρπαξε κι εμένα αγκαλιά και με φίλησε σταυρωτά.
- «Σιγά και θα ζηλέψει το κορίτσι!»
- “I will not! Well… maybe a little!” είπε η Eileen.
- “I was talking about Barkie…”
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ» ήταν η απάντησή που έλαβα, το οποίο με τη σειρά της οδήγησε την Φοίβη να χειροκροτήσει κατενθουσιασμένη.
- «Ορίστε οι κακές επιρροές!» είπε ο Ανδρέας δίνοντάς μου το χέρι του. «Αν κάνεις εσύ έτσι που σ’ έδερνε ένα εξάμηνο, τι να πω κι εγώ που τρώω ξύλο σχεδόν τριανταένα χρόνια;»
- «Τι είπες μωρουλίνι μου;» τον ρώτησε η Φοίβη.
- «Τίποτα, ο καιρός λέω… ζέστη!»
- «Έλεγα…»
- «Απαπαπα!»

Μωρέ αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε, καλά έλεγα τσίρκο τη Φοίβη αλλά ο καλός της δεν πήγαινε πίσω. Στο μεταξύ μιλάμε η Barkie με είχε ερωτευτεί κανονικά και με το νόμο, είχε ξαπλώσει στα πόδια μου και δεν κουνιόταν ρούπι. Υποτίθεται ότι σε αντίθεση με τις γάτες τα σκυλιά τα υιοθετείς εσύ… τι να πω, κι εκεί χαλβάς βγήκα! Δεν θα την έπαιρνα μαζί μου σήμερα, θα ζητούσα από τον Αρίστο αν γίνεται να έρθω να την πάρω μετά την Τετάρτη για να είναι μαζί μου και η Βασιλική.

- «Κοίτα να δεις αγάπες!» είπε ο Αρίστος. «Μωρή αλλού τρως, αλλού πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις;» ψευτομάλλωσε τη Barkie. «Στο λόγο μου, είσαι ο πρώτος που του κάνει τέτοιες αγάπες, ούτε σε μας δεν κάνει έτσι!»
- “Well, this was meant to be!” είπε η Eileen. “She adopted you, end of discussion!”
- «Δεν το βλέπω; Αρίστο, όπως κατάλαβες δε μου πέφτει λόγος, η Barkie το αποφάσισε μόνη της!»
- «Ναι καημένε, καταστεναχωρήθηκες!» με πείραξε η Φοίβη.
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!» της έκανα με αποτέλεσμα να βάλουν όλοι τα γέλια. «Γίνεται να έρθω να την πάρω την Τετάρτη; Αφενός θέλω να έρθω με την Βασιλική, την κόρη μου, και αφετέρου πρέπει να πάω και να της ψωνίσω.»
- «Κανένα πρόβλημα, αλλά είσαι σίγουρος; Είναι γιγαντόσωμη ράτσα, ο πατέρας της είναι ακόμα μεγαλύτερος, και θέλουν και πολύ περπάτημα!»
- «Αν σου πω ότι κάθε βράδυ βγάζω βόλτα τον Cato, τι θα πεις;»
- «Με λουρί;;;;» με ρώτησε απορημένος.
- «Όχι!!!! Βγαίνω για περπάτημα, το κάνω κάθε μέρα αυτό, και από τότε που μεγάλωσε έρχεται και αυτός μαζί μου, το παίζει προστάτης. Και δεν κάνω πλάκα, πλέον βγαίνω αργά το βράδυ γιατί το κοπρόγατο έχει την τάση να τραμπουκίζει όποιο σκύλο τον αγριοκοιτάξει, και κάπου βαρέθηκα να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο!»
- «Χαχαχα, σοβαρά μιλάς;»
- «Το καμάρι μου έχει στρώσει στο κυνήγι ροτβάιλερ 70 κιλών και μάλιστα στην έδρα του! Δεν με πιστεύετε, ε; Ελάτε να δείτε!» τους είπα και τους έδειξα το βίντεο με τον Cato να έχει στρώσει στο κυνήγι τον φουκαρά τον Τζέθρο, που όχι τίποτε άλλο, έτσι κλεισμένος στον κήπο του δεν είχε και από που να φύγει! «Με πήραν τηλέφωνο οι γείτονες και μου είπαν να πάω να τον μαζέψω, και προς στιγμή φοβήθηκα ότι θα τον μάζευα σε σακούλες. Εμένα μου λες; Ο Τζέθρο είχε κουβαριαστεί σε μια γωνία και κλαψούριζε και ο κύριος είχε καθίσει μπροστά του και ο άλλος ο φουκαράς δεν τολμούσε ούτε τα βλέφαρα να παίξει!»
- «Χαχαχα, κοίτα να δεις!»
- «Τέλος πάντων, αυτή είναι η μόνη μου ανησυχία, πως θα το πάρει με την Barkie. Και είναι και κουτάβι και θα θέλει παιχνίδια και δεν ξέρω κατά πόσο θα χαρεί ο Cato με τη γνωριμία. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι με το Τζέθρο τα βρήκανε και πλέον είναι besties —είναι και η μόνη γάτα την οποία ανέχεται. Σπάνια μανουριάζουν και είναι πάντα για τα μάτια της Michele, της κόρης του γείτονα, της έχουν και οι δυο τους φοβερή αδυναμία.»
- “George, stop worrying!”
- “Yes ma’am!”
- «Εσύ να τα βλέπεις αυτά που είσαι και ατάσθαλος!» είπε η Φοίβη στον Ανδρέα.
- «Μα δεν έκανα τίποτα!» απάντησε ο φουκαράς.
- «Για να μην κάνεις!»
- “Oh, she’s my kind of gal, already!” είπε η Eileen.
- «Tράβα με σε παρακαλώ μια φωτογραφία να τη στείλω στην Βασιλική!» της είπα και έσκυψα και πήρα την Barkie στην αγκαλιά μου. «Ρε παιδιά, πόσο είναι; Είναι πιο βαριά από τον Cato!»
- «Δεκατρία κιλά είναι η Barkie και έντεκα ο Shadow. Πενήντα ημερών είναι, αλλά είπαμε, γιγαντόσωμη ράτσα, η Sadie είναι 95 κιλά και λογικά και η Barkie κάπου εκεί θα φτάσει!» μου απάντησε ο Αρίστος.
- «Αλήθεια, πόσα γέννησε;»
- «Επτά έκανε τελικά και δόξα τω Θεώ έζησαν όλα. Ο Αντώνης πήρε τέσσερα, ένα έδωσα σε μια φίλη της Μαριλίζας, τον Shadow τον κράτησα εγώ, και αν δεν ήσουν εσύ θα μας έμενε η Barkie αμανάτι!»
- «Πήρες τέσσερα βρε θηρίο; Τι θα τα κάνεις, θα ανοίξεις club;»
- «Χαχαχα, όχι. Ένα το έδωσα στους παππούδες της Αναστασίας, ένα το πήρα για την αδερφή μου ένα κράτησα για μένα, ήθελα να έχω παιδί του Ράντι, και το τέταρτο το έδωσα σε ένα φίλο που έχει και ένα κοκονάκι!»
- «Και σ' έκανε και παππού!»
- «Ναι το αρκούδι μου… αυτός είναι 105 κιλά να φανταστείς! Έχω και μια γάτα, την Ιζόλδη και όπως καταλαβαίνεις το σπίτι μου έχει γίνει menagerie!»
- «Και σε χαλάει…»
- «Εμένα όχι, τον Τριστάνο χαλάει που τον κυνηγάνε συνέχεια για παιχνίδι η Ιζόλδη με τον Ozzy!»
- «Χαχαχα, Ozzy τον έβγαλες;»
- «Ε… είχα τον Randy Rhoads, να μην έχω και ένα Ozzy Osbourne?»
- «Ο Τριστάνο ποιος είναι;»
- «Ο γάτος μου!» είπε η Αναστασία. «Τερατάκι σαν τον δικό σου, μόνο που για τη ράτσα του προβλέπεται, είναι νορβηγικού δάσους!»

Στο μεταξύ η Eileen μου έστειλε την φωτογραφία αλλά όταν πήγα να αφήσω την Barkie κάτω άρχισε τις διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να μείνει στην αγκαλιά μου λες και ήταν μωρό! Κοίτα να δεις μπελά που βρήκαμε, να δω πως στο διάολο θα καταφέρναμε να φύγουμε. Έστειλα τη φωτογραφία στην Βασιλική με τη λεζάντα “Πόσο μ’ αγαπάς;» με αποτέλεσμα σε χρόνο πιο μικρό και από αυτόν που μεσολαβεί μεταξύ ανάμματος του πράσινου και του πρώτου κορναρίσματος να χτυπήσει το τηλέφωνό μου.

- «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΥΚΛΙ;» φώναξε ενθουσιασμένη.
- «Αυτή είναι η Barkie και είναι το νέο μέλος της οικογένειας και αν είσαι καλό κορίτσι την Τετάρτη θα έρθουμε να την πάρουμε σπίτι!»
- «ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Θα είμαι το καλυτεροτεροτεροτεροτεροτεροεροτερότερο κορίτσι του κόσμου! Τράβα την βίντεο! Θέλω βίντεο! Και φωτογραφίες! Κι άλλα βίντεο! Κι άλλες φωτογραφίες! Δεν καθόμαστε! Τρέχουμε!»
- «Καλά το ξεκίνησες…»
- «Έλα μπαμπακουλίνο μου που σ’ αγαπάω πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-πολύ!»
- «Καλά, θα τραβήξω κι άλλες φωτογραφίες… αν δηλαδή την καταφέρω να κατέβει από πάνω μου, μου έχει κολλήσει σα βδέλλα!»
- «Τι να πεις, όλα τα κοριτσάκια παθαίνουν με την πάρτη σου. Τι κάνει η Eileen;» μου πέταξε τη σπόντα, μη χάσει το κωλόπαιδο!
- «Μια χαρά είναι, εδώ γελάει με τα χάλια μου μαζί με όλους τους υπόλοιπους…»
- «Να της δώσεις χαιρετισμούς! Τι με ποιον μιλάω ρε μαμά, με τον γκόμενο! Ώχουυυυυ! Κοίτα να δεις που μου το παίζει γκεστάπο, δε θα τα πάμε καθόλου καλά!»
- «Βασιλική, συμμαζέψου!» τη μάλωσα.
- «Ουφ… Με το μπαμπά μιλάω ρε μαμά! Ναι… οκ, ναι το ξέρω! Το ξέρω λέμε! Μπαμπά, πρέπει να σε κλείσω για να φύγουμε, δεν αντέχω άλλη γκρίνια!»
- «Να με πάρεις το βράδυ με το που θα φτάσετε!»
- «Θα σε πάρω μπαμπακούλη μου, φιλάκια!»
- «Φιλάκια του!»

Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, και μιας και είχαμε πιάσει για τα κατοικίδια, μας είπαν και η Φοίβη με τον Ανδρέα για τον Σίμπα τους, και τον original και το κουτάβι που είχαν από τα τέλη του Φλεβάρη καθώς και για τα δυο τους κατσίκια! Ναι, είχαν και από αυτά, και μας έδειξαν μερικά βίντεο, και σας τ’ ορκίζομαι, παραλίγο να φτύσω τα σωθικά μου από τα γέλια. Το τι μαλακίες έκαναν, κυρίως στον Ανδρέα που κατά τα φαινόμενα του είχαν τρομερή αδυναμία, δεν λέγεται! Εντωμεταξύ τα έλεγαν Μάκη και Σάκη παρόλο που και τα δύο ήταν κοριτσάκια, το είχαν ξανακάνει αυτό με μια γάτα!

Μετά η Eileen έπιασε πάρλα με την Αναστασία και τη Φοίβη, και κάπως έτσι, βρήκα την ευκαιρία και έπιασα κουβέντα κι εγώ με τη Μαριλίζα η οποία, όπως είχα μάθει το Σάββατο, δούλευε και αυτή στην εταιρία, για την ακρίβεια στο τηλεφωνικό μας κέντρο. Μια χαρά, για το module των βλαβών, των εγκαταστάσεων και των συντηρήσεων θα χρειαζόμασταν και testers από το Call Center, οπότε φρόντισα εγκαίρως να κάνω τις δημόσιες σχέσεις μου, καθώς η Μαριλίζα ήταν team leader. Γρήγορα κατάλαβα ότι μπροστά μου είχα ένα μελλοντικό στέλεχος, και ας μην το είχε καν συνειδητοποιήσει η ίδια.

- «Ρε συ αυτή είναι πολύ καλή!» είπα κάποια στιγμή εμπιστευτικά στον Αντώνη.
- «Για προφανείς λόγους προσπαθώ να μην ανακατεύομαι, έχει γίνει σχεδόν η μεγάλη αδερφή της Αναστασίας, αλλά αυτό που λες ισχύει, έχω ακούσει κι εγώ τα καλύτερα και όχι από τον καθένα, από την ίδια της την executive. Αλήθεια, γιατί θα σκάσω… πώς εσύ με την Eileen;»
- «Σάμπως και το κατάλαβα; Αύριο κλείνει μια εβδομάδα από τότε που την είδα για πρώτη φορά, μέχρι τότε για μένα ήταν απλά η designer που μας έφτιαξε το site.»
- “I can relate…” μου απάντησε, δεν χρειάστηκε να πούμε περισσότερα.
- «For what it matters, χαίρομαι που αποφάσισες να βγεις ξανά στον κόσμο των ζωντανών… Και ξέρεις κάτι, Αντώνη; Κατά κάποιο τρόπο το ίδιο έκανα κι εγώ.»
- «Ναι, το ξέρω ότι είχες άσχημο διαζύγιο.»
- «Άσχημο δε θα πει τίποτα… Τε’ς πα, το παρελθόν είναι παρελθόν.»
- “Hear-hear!”

Κάθισα πίσω στην καρέκλα μου χαϊδεύοντας αφηρημένα την Barkie, που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου, παρακολουθώντας όλους τους υπόλοιπους να συζητάνε. Στην παρέα της Eileen, της Αναστασίας και της Φοίβης, προστέθηκαν και ο Αντώνης με την Μαριλίζα, ενώ Ανδρέας και Αρίστος είχαν πιάσει συζήτηση για τα drones. Δεν ξέρω αν το ένστικτο της Eileen ήταν σωστό σε σχέση με τη Φοίβη, ωστόσο οι δυο τους ήταν σα να κύλισε ο τέντζερης και να βρήκε το καπάκι, είχαν γίνει με περιφρονητική ευκολία το επίκεντρο της συζήτησης, μέχρι και τον Αντώνη τσάκωσα κάποια στιγμή να τις κοιτάζει σαν κουτάβι.

Δεν ξέρω, ήταν σα να ήμουν ένας νέος, τελείως διαφορετικός Γιώργος. Ο παλιός θα προσπαθούσε να κεντρίσει την προσοχή της Eileen, να την κάνει να ασχοληθεί μαζί του σε βαθμό που μπορούσε να γίνει ενοχλητικός. Ο νέος Γιώργος, αντιθέτως, απλά καθόταν και παρακολουθούσε την κουβέντα δίχως να νιώθει διόλου παραμελημένος. Δεν ξέρω, μπορεί απλά να ήταν τα χαμόγελα που μου έριχνε σε ανυποψίαστες στιγμές, ωστόσο, πραγματικά πιστεύω, πως περισσότερο ήταν το ότι με τον τρόπο της με είχε κάνει να νιώθω ασφαλής, πράγμα αξιοσημείωτο για άνθρωπο που η ίδια του η ζωή τον είχε κάνει να νιώθει ανασφαλής σε ό,τι είχε να κάνει με τις ερωτικές σχέσεις. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι ο ίδιος αλλά χαμογελούσα, πράγμα που πρόσεξε η Φοίβη, και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία!

- «Προς τι το χαμόγελο, μεσιέ;» με ρώτησε· είχαν πιάσει συζήτηση για την ανισότητα στα μισθολογικά μεταξύ ανδρών και γυναικών.
- «Γιατί το να τα φορτώνουμε όλα αποκλειστικά στην πατριαρχία είναι στα δικά μου μάτια υπεραπλούστευση. Χωρίς να διαφωνώ πώς έχει παίξει το ρόλο της, είμαι της άποψης πως πέρα από το κοινωνικό φύλο παίζει το ρόλο του και το βιολογικό. Θα το θέσω απλά, οι άνδρες τείνουν να είναι πιο επιθετικοί σε θέματα διαπραγμάτευσης και περισσότερο διατεθειμένοι να πάρουν τ’ ανάλογα ρίσκα. Επαναλαμβάνω ότι αυτό είναι προσωπική άποψη και όχι κάποιο θέσφατο, πιστεύω ότι έχει να κάνει με αυτό ακριβώς, πέρα από το όποιο κοινωνικό condition υπάρχουν πολλά πράγματα που τα αγοράκια και τα κοριτσάκια προσεγγίζουν κατά μέσο όρο διαφορετικά.»
- «Εγώ πάλι, ως κοινωνιολόγος, συντάσσομαι με την θέση του Kimmel, ότι τελικά η ταυτότητα του φύλου είναι κοινωνικό κατασκεύασμα» είπε η Μαριλίζα.
- «Μπορεί να είναι και έτσι, Μαριλίζα, απλά στα δικά μου μάτια δεν μπορεί να μην επηρεαζόμαστε, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, από τη βιολογία μας. Οργανωμένες κοινωνίες έχουμε τα τελευταία πόσες χιλιάδες χρόνια; Να πούμε δέκα χιλιάδες; Προλάβαμε να αλλάξουμε μέσα σε αυτά τα δέκα χιλιάδες χρόνια; Επιπλέον, πες τον αφήσουμε τον homo sapiens στην άκρη, με τα υπόλοιπα είδη, ξεκινώντας από τα συγγενικά μας, τι γίνεται; Πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν οι διαφορές στη συμπεριφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών τη στιγμή που εκεί δεν έχει νόημα η ίδια η έννοια του κοινωνικού φύλου; Και άλλωστε και οι κοινωνίες δεν προέκυψαν από το μηδέν, κάποιος λόγος υπήρχε που διαμορφώθηκαν έτσι, ακόμα και αν αυτοί οι λόγοι πλέον έχουν εκλείψει.»
- «Ωραία, ας το θέσω αλλιώς, ποιες είναι για σένα οι κοινωνικές επιρροές και ποιες οι βιολογικές;» ρώτησε ξανά η Μαριλίζα.
- «Δε μπορώ να απαντήσω στη γενικότητα, μπορώ ωστόσο να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα στα οποία, στα δικά μου μάτια, υπάρχει η επιρροή αυτού που αποκαλώ βιολογικό παράγοντα. Παράδειγμα, γυναίκες και STEΜ. Η άποψη μου είναι πως όταν οι γυναίκες, από κορίτσια ακόμα, δεν αποθαρρύνονται να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά με τους άνδρες. Η εξήγηση γιατί στην κορυφή βρίσκονται περισσότεροι άνδρες από γυναίκες έχει να κάνει με αυτό που σας είπα και πριν, οι άνδρες είναι πιο επιθετικοί στην επιδίωξη των στόχων που βάζουν. Αλλά ας αφήσουμε το STEM και ας πιάσουμε ένα άλλο αγαπημένο μου παράδειγμα, το σκάκι. Γιατί υπάρχουν περισσότεροι άνδρες στην κορυφή από γυναίκες; Το κοινωνικό conditioning είναι ο πρώτος παράγοντας, το πλήθος των γυναικών που ενθαρρύνονται ν’ ασχοληθούν από μικρές με το σκάκι είναι αρκετά μικρότερο. Ο δεύτερος παράγοντας ισχυρίζομαι πως έχει να κάνει με τη βιολογία μας, ακόμα και οι καλύτερες σκακίστριες, πάντα κατά μέσο όρο, είναι λιγότερο επιθετικές στο pursuit αυτής της κορυφής απ’ ότι οι άνδρες, οπότε λογικό και επόμενο είναι στην κορυφή να βλέπεις πολλούς άνδρες και ελάχιστες γυναίκες.»
- «Ωχ, φουκαρά μου!» είπε ο Αρίστος αφήνοντας στην άκρη τη συζήτηση για τα drones. «Έπιασες λάθος παράδειγμα, ειδικά με το σκάκι!»
- «Γιατί το λες αυτό;»
- «Γιατί η μαντάμ εδώ» είπε δείχνοντάς μου τη Φοίβη, «για να μην αναφέρω την κόρη της, μπορούν να κάνουν grandmasters να βάλουν τα κλάματα, δηλαδή τι μπορούν, το έχουν κάνει πολλάκις!»
- «Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Εγώ για παράδειγμα είμαι αρκετά αξιοπρεπής, B-level, το ELO μου είναι γύρω στα 1700 στο chess.com. Η Βασιλική, η κόρη μου, με κάνει του αλατιού από τα δώδεκα της, είναι πολύ-πολύ καλύτερη σκακίστρια από εμένα, ωστόσο παρόλο που της αρέσει το σκάκι, δε την ενδιαφέρει ν’ ανεβάσει ακόμα περισσότερο το ΕΛΟ της. Εγώ, από την άλλη, παρόλο που μου λείπουν τόσο το ταλέντο της όσο και η ωμή της ευφυία, προσπαθώ λυσσασμένα εδώ και χρόνια να ανέβω επίπεδο, και πού θα μου πάει, ακόμα κι έτσι, είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα το καταφέρω.»
- “And if that proves to be beyond your abilities?” ρώτησε η Eileen.
- «Then I’ll die trying…»
- «Και πιστεύεις ότι αυτό δεν το έχουν οι γυναίκες;» ρώτησε η Αναστασία.
- «Όχι, πιστεύω ότι κατά μέσο όρο το έχουν σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι οι άντρες, και ο λόγος για μένα έχει να κάνει αποκλειστικά με τη χημεία του εγκεφάλου μας, όχι με τις νοητικές του ικανότητες.»
- «Μα αν είναι βιολογικός παράγοντας τότε πώς εξηγείται ότι υπάρχουν αυτές οι γυναίκες;» επέμεινε η Αναστασία.
- «Όπως εξηγείται η ύπαρξη γυναικών που είναι ψηλότερες από τον μέσο όρο των ανδρών, παρόλο που οι άνδρες είναι κατά μέσο όρο ψηλότεροι από τις γυναίκες. Εκτός και αν όλα είναι flat, δεν υπάρχει μέσος όρος χωρίς να υπάρχουν αποκλείσεις από δαύτον.»
- «Για να επανέλθουμε στην αρχική κουβέντα, πιστεύεις πως ο μόνος λόγος για αυτές τις μισθολογικές διαφορές είναι πως οι γυναίκες είναι λιγότερο επιθετικές στην απαίτηση τους;» ρώτησε η Μαριλίζα.
- «Όχι, η εντός εισαγωγικών επιθετικότητα κατά τη γνώμη μου δεν είναι αποκλειστικά βιολογικής προέλευσης, είναι και κοινωνικής. Όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, είναι που είναι οι γυναίκες από τη φύση τους λιγότερο επιθετικές, βάλε και το εξ απαλών ονύχων πιπίλισμα που πέφτει να μην είναι επιθετικές, να είναι περισσότερο διαλλακτικές και υποχωρητικές, έρχεται και δένει το γλυκό. Ακόμα χειρότερα, η μπάλα παίρνει και γυναίκες που από φύση, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν πιο επιθετικές από τον μέσο όρο των ανδρών. Αυτό, πάντως, που ήθελα να πω εξ’ αρχής, είναι ότι η πατριαρχία έχει βάλει μεν το χεράκι της αλλά δεν είναι δε η αποκλειστική αιτία για όλα τα βάσανα του κόσμου, αν και παραδέχομαι ότι είναι για ικανό τους ποσοστό!»
- «Έτσι, από περιέργεια, τι γνώμη έχεις για τις φεμινίστριες;»
- «Αν με τον όρο αναφέρεσαι σε εκείνες που μάχονται για την ισότητα στην αντιμετώπιση και κατά συνέπεια και στις ευκαιρίες, την καλύτερη. Τούτου λεχθέντος, ωστόσο, ακόμα και αυτές κατά τη γνώμη μου πολλές φορές γαυγίζουν κάτω από λάθος δέντρο.»
- «Τι εννοείς;» ρώτησε η Αναστασία.
- «Φωνάζουν μόνο για τα καλά. Έχεις ακούσει καμιά φεμινίστρια να διαμαρτύρεται για την ποσόστωση σε επαγγέλματα υψηλού κινδύνου και χαμηλού ενδιαφέροντος; Έχεις ακούσει καμιά να διαμαρτύρεται για το μικρό ποσοστό γυναικών ανθρακωρύχων; Εργατριών στην οικοδομή; Για εναερίτισσες στους πυλώνες υπερυψηλής τάσης;»
- «Κάτσε, γιατί τώρα μου θυμίζεις το διάλογο από το Life of Brian και το δικαίωμα των ανδρών στην κυοφορία» είπε η Φοίβη.
- «Με τη διαφορά ότι το εν λόγω δικαίωμα δεν έχει νόημα γιατί οι άνδρες δεν μπορούν να κυοφορήσουν και όχι λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος!»
- «Γιατί, ενδιαφέρονται;» επέμεινε η Φοίβη.
- «Δεν έχει σημασία, η λέξη ενδιαφέρον εδώ στερείται νοήματος!»
- «Γιατί;»
- «Αν σε ρωτήσω τι θα προτιμάς να φας, χώμα, μια μοσχαρίσια στο αίμα της ή μπάμιες, τι θα απαντήσεις;»
- «Θα σε εκπλήξει το αποτέλεσμα, μου αρέσουν οι μπάμιες!» απάντησε η Φοίβη.
- «Έστω. Χώμα όμως δε θα απαντήσεις, και λογικό είναι, δεν έχει νόημα να σε ρωτήσω αν ενδιαφέρεσαι να φας χώμα από τη στιγμή που δεν μπορείς να το μεταβολίσεις, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που κατάφερνες να το φας χωρίς να πάθεις δηλητηρίαση. Στο παράδειγμα μου, το ισοδύναμο των εναεριτισσών είναι η προτίμηση στις μπάμιες, με τις φεμινίστριες να παλεύουν για τα δικαιώματα των γυναικών στις μοσχαρίσιες μπριζόλες, αλλά κουβέντα για τις μπάμιες που τρώνε αποκλειστικά άνδρες.»
- «Κι εγώ θα επιμείνω, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ενδιαφέρον, ποιος ο λόγος να φωνάζουν γι’ αυτό;»
- «Γιατί η ισότητα δεν μπορεί να είναι μόνο στα καλά και συμφέροντα, Φοίβη. Αν ζητάς ποσοστώσεις στα white collar jobs θα πρέπει να ζητήσεις τις ίδιες ποσοστώσεις και στα blue collar, πολλά εκ των οποίων θα απαιτούσαν drafting για να συμπληρωθεί το απαιτούμενο ποσοστό σε γυναίκες.»
- «Δεν είναι το ίδιο πράγμα η ποσόστωση με τις ίσες ευκαιρίες.»
- «Πλέον δίνονται, Φοίβη. Το πλήθος των υψηλόβαθμων στελεχών που είναι γυναίκες έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ακριβώς γιατί οι καιροί έχουν αρχίσει και αλλάζουν. Η θέση μου ωστόσο ήταν εξ αρχής πως το ποσοστό των γυναικών που έχουν *και* την επιθυμία *και* τη διάθεση να κάνουν όλα όσα απαιτούνται ώστε να αναρριχηθούν στην κορυφή της όποιας ιεραρχίας, είναι σημαντικά μικρότερο απ’ τ’ αντίστοιχο των ανδρών, και η πατριαρχία δεν είναι πλέον, ούτε η μόνη, ούτε η κύρια αιτία.»
- «Χμμμ…»
- «Και πλέον έχουμε και το ανάποδο πρόβλημα, να πιέζονται γυναίκες για να κάνουν καριέρα ενώ δεν το γουστάρουν. Αν η οποιαδήποτε θέλει για δικούς της λόγους απλά να κάνει το οκτάωρό της και τον υπόλοιπο χρόνο να τον αφιερώνει στη ζωή της, όποια και αν είναι αυτή, από το να κάνει διάφορες ασχολίες στον ελεύθερο χρόνο της μέχρι και ν’ αφοσιωθεί στην οικογένειά της, ποιοι είμαστε εμείς να της πούμε ότι δεν κάνει καλά;»
- «Ναι, εντάξει, δεν το πάμε σε αυτό το άκρο!»
- “Eileen, since you were born in a different country and lived and worked in more than one, what’s your take on this?” ρώτησε η Μαριλίζα.
- “My observations align with George's remarks; I've noticed fewer women showing interest in high-octane jobs compared to men, and I mention this merely as an observed fact without attempting to explain the reasons, which could indeed be what George suggested, among others. That being said, there are many highly motivated women who, based on my firsthand experiences, tend to direct their energy towards entirely different, more personal, pursuits. For instance, I have channeled my drive into multiple areas; I achieved my Sam dan before I even turned eighteen. I mastered dancing to the extent that it funded my education, and I exercise daily, among other things.”
- “Alright, two questions. First, what exactly is this Sam dan, and secondly and more importantly, were you a professional dancer?” ρώτησε η Φοίβη.
- “Sam dan is the third-degree black belt, mine in kung fu...”
- «Ορίστε, και μετά μου παραπονιέσαι ότι σε δέρνω!» πείραξε τον Ανδρέα η Φοίβη διακόπτοντας την Eileen. «Που δηλαδή να σε πιάσει στα χέρια της η Eileen, σε τεύχη θα σε μαζεύουμε φουκαρά μου!»
- «Μα δεν είπα τίποτα!» διαμαρτυρήθηκε ο Ανδρέας.
- “Regarding the second question, well… let’s just say that the first two years in America I worked as a pole dancer in a strip joint. I started temporarily to cover my expenses, and in the end, it nearly covered my whole college tuition; and if I had wanted to, I could have earned quite a lot more, you know what I mean?” συνέχισε κανένα δισταγμό και αφήνοντάς τους όλους για μερικές στιγμές τελείως μαλάκες.
- “OK, I’m in love” είπε μετά από μερικές στιγμές η Φοίβη.
- “Me too!” συμπλήρωσε η Μαριλίζα.
- “Me three!” υπερθεμάτισε με τη σειρά του ο Αρίστος.
- «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!» είπα με τη σειρά μου κάνοντας την παρέα να βάλει τα γέλια.
- «Κατάλαβες η Μεσσαλίνα; Τριάντα ολόκληρα χρόνια μαζί και ιδού η ανταμοιβή μου!» είπε δήθεν αγανακτισμένος ο Ανδρέας.
- «Εγώ τουλάχιστον τα λέω… όχι σα μερικούς-μερικούς που μου έκρυβαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια ότι πριν από εμένα ήταν ερωτευμένοι με τη Μπίλι!»
- «Τι πας και θυμάσαι κι εσύ…» της είπε ο Ανδρέας με την ουρά στα σκέλια.
- “To be fair she is really gorgeous… Not that’s going to spare you, though!” τον πείραξε η Eileen για να της κάνει high five η Φοίβη.
- «Αμάν λύσσα κακιά όλοι σας!» είπε η Μαριλίζα. «Μέχρι και ο Μιχάλης, ο κολλητός μου, που το παίζει Ντι Κάπριο και δεν ασχολείται με γυναίκες που έχουν κλείσει τα 25, είχε πάθει ντουβρουτζά μαζί της, και την είχε γνωρίσει στα 35 της… Για να μην αναφέρω τον κύριο που κοιτάζει τα περιστέρια…» είπε, δείχνοντας τον Αρίστο που προσπαθούσε εις μάτην να γίνει αόρατος, «…που όταν τον ρώτησα αν είναι πράγματι τόσο όμορφη όσο μου την περιέγραψε ο Μιχάλης αναστέναξε λες και βάρεσε κανόνι η Google!»
- «Εγώ δεν είπα τίποτα! Κιχ δεν έβγαλα!» είπε ο Αντώνης προκαλώντας ένα νέο γύρο γέλιου.

Μεταξύ μας δεν αδικώ κανένα, ούτε τον Ανδρέα, ούτε τον Αρίστο, ούτε το Μιχάλη, όποιος και αν είναι δαύτος. Παρόλο, που με πρώτη και καλύτερη την φλογερή μου Ιρλανδέζα, όλες οι γυναίκες της παρέας ήταν από όμορφες ως πολύ όμορφες, η Μπίλι, ακόμα στα πενήντα της, ήταν εξωπραγματική! Προσπαθήστε λοιπόν να φανταστείτε πως ήταν στα είκοσι και στα τριάντα της, δεν είναι τυχαίο που είχα μείνει άφωνος με τις παλιές της φωτογραφίες κι ας μην είχα μάτια για άλλη γυναίκα από την Eileen.

- «Και είναι και Παναθηναϊκός, όλα τα καλά του κόσμου έχει!»
- «Ωχ, μην αρχίσεις κι εσύ τα ποδοσφαιρικά!» είπε η Φοίβη.
- «Πού τέτοια τύχη, πάει το ποδόσφαιρο, κοντεύουμε να το ξεγράψουμε. Στο μπάσκετ όμως…»
- «Ούτε για μπάσκετ!»
- «Χα, δεν ξέρετε τι χάνετε! Eileen πες τους εσύ!»

Καλά το λέω ότι από προχθές ο επτάστερος κέρδισε μία ακόμα φανατική οπαδό, το πάθος με το οποίο διηγήθηκε την εμπειρία της από τον πέμπτο τελικό τους έκανε όλους να χαμογελάσουν.

- “…and after the game ended, he nearly collapsed saying I’m too old for this shit!”
- “…And then she kissed me!”

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Καλημέρα.
Γράφεις αρκετά καλά,διάβασα ένα από τα κεφάλαια σου,είχε συνοχή,έβγαζε νόημα και δεν ενοιωσα να βαριέμαι,οι διάλογοι σου είναι περιεκτικοι και οι καταστάσεις ευφάνταστες,ούτε πολύ soft ούτε πολύ extreme.

 

Μέρος 15ᵒ - A bet is a bet!

Στην αρχή γελάσανε, μέχρι δηλαδή που συνειδητοποίησαν πως τους μιλούσα σοβαρά, και, αντί άλλης απάντησης, απλά τους έκανα το γνωστό νεύμα που γυρνάς τις παλάμες και των δυο χεριών ελαφρά προς τα πάνω, σα να τους έλεγα «τι να σας πω, έτσι έγινε!» Μας κοίταξαν για μερικές στιγμές με απορία ενώ η Eileen έβαλε τα γέλια με το σάστισμά τους. Μεταξύ μας, όσο και αν μου φάνηκε αστείο, δεν κατάλαβα προς τι το σάστισμα. Δηλαδή πού ήταν το περίεργο στο να κάνει μια κοπέλα την πρώτη κίνηση; Δεν ζούσαμε δα και στην εποχή των παππούδων μας!

- «Κάτσε, κάτσε… Η Eileen σε φίλησε πρώτη;» ρώτησε ο Ανδρέας.
- «Μπροστά σε όλο το πανελλήνιο!» του απάντησα χασκογελώντας. «Δεν υπερβάλω, μας πιάσανε στα πράσα την ώρα που η camera τραβούσε πλάνα από της εξέδρα, και ο παπάρας ο cameraman ζούμαρε πάνω μας μέχρι που με άφησε η Eileen! Εννοείται ότι δεν είχαμε ιδέα, το έμαθα το επόμενο πρωί από το καμάρι μου, που με πήρε στο ψιλό, κάνοντάς με να τα ομολογήσω όλα! Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι το παιχνίδι το έβλεπε και η πρώην γυναίκα μου η οποία, σύμφωνα με τη Βασιλική, ένα κόλπο τον έπαθε. Κακία ξε-κακία, θα σκότωνα για να δω τη μούρη της!»
- “As would Ι, when Vasiliki told you about our kiss!” είπε η Eileen κάνοντάς μου μια από τις μουτσουνίτσες της.
- «Χαχαχα κοίτα τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα!» είπε η Φοίβη.
- «Καλά, το να σε φιλήσει η Eileen δεν το λες και πάθημα!»
- «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!»
- “If I waited for George to make the first, move we wouldn’t be here; he’s a kind of slacker on these things!”
- «Όποιος καεί με το χυλό…» πρόσθεσα προς υπεράσπισή μου.
- “Nonsense. If you really want something then you try to get it, not trying for whatever reason is just an excuse!”
- «To be fair… Κάτσε, γιατί σου μιλάμε στ’ αγγλικά αφού μας ζήτησες να σου μιλάμε στα ελληνικά;» αναρωτήθηκε η Φοίβη. «Anyway, που λέμε και στο χωριό, για να είμαστε δίκαιοι, έλα στη θέση του! Φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν πήγαινε να σε φιλήσει χωρίς τη θέλησή σου;»
- “Yeah, you’re right… actually, you know, the owner of the strip joint tried something along the lines and it didn't work well, neither for him, nor for his cronies.”
- «Κάτσε, πήγε να σε βιάσει;» ρώτησε εξοργισμένη η Φοίβη.
- “Not exactly” είπε η Eileen κουνώντας το κεφάλι της.
- «Τότε τι;»
- “He didn’t try to force me per se, his trying to make out with me came with a hefty money offer. Truth is, a lot of the other girls I worked with were… let’s just say more morally relaxed, so he thought that by offering a hefty sum of money, and being persistent, would get him what he wanted cause, you know, it usually did. Well, the first time I just pushed him gently. This didn’t work, so the second time I made my displeasure more emphatic; you know? His two cronies didn’t like that, and they found the hard way that the displeasure was mutual.”
- «Καλά τα έκανες τα καθίκια!» είπε, ακόμα εξοργισμένη, η Φοίβη.
- “Thank you! Anyway, you’re right, I acted without thinking about it much. I liked George and I was quite sure that the feelings were mutual, so…”
- «Καλά, εσύ δε μ’ άρεσες απλά, είχες κάνει τα δόντια μου να κροταλίσουν από τη δύναμη με την οποία δάγκωσα τη λαμαρίνα!»
- «As my great grandma says, τέλος καλό όλα καλά!»
- «Εντωμεταξύ πρώτα τα ομολόγησα όλα στη μικρή και μετά πήγα να βρω το παιχνίδι, και όταν το έκανα δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν όντως μας πήρε η τηλεόραση ή αν το κωλόπαιδο με ψάρεψε και κατάπια το δόλωμα αμάσητο σαν το χάνο!»
- «Χαχαχα, την αγάπησα τώρα! Σου κάνει και τέτοια;» ρώτησε η Φοίβη.
- «Αυτή τη φορά όχι, άλλες φορές μ’ έχει κάνει να στενάξω…»
- «Φουκαρά μου που έπλεξες!» είπε η Eileen στα ελληνικά κάνοντας όλους να βάλουν τα γέλια.
- «Δε βαριέσαι, μέχρι τώρα έτρωγα ξύλο μονοφωνικά, στο εξής θα το τρώω και σε Dolby surround!»
- «Εσύ να τ’ ακούς αυτά που όλο γκρινιάζεις!» είπε η Φοίβη στον Ανδρέα.
- «Πότε γκρίνιαξα βρε ψεύτρα;»
- «Προηγουμένως δεν είπες στο Γιώργο ότι σε δέρνω 31 χρόνια;»
- «Α, το άκουσες;»
- «Εσύ τουλάχιστον τρως το ξύλο μονοφωνικά!»
- «Το ξύλο, ξύλο όμως!» είπε ο Ανδρέας κοιτάζοντας εμένα.
- «Για να μαλακώνει το δέρμα και να μου είσαι φράπα!» του είπε η Φοίβη παίρνοντάς τον αγκαλιά και δίνοντάς του ένα τρυφερό φιλί, κάνοντάς μας, θέλοντας και μη, να χαμογελάσουμε όλοι. Τι υπέροχο ζευγάρι ήταν οι δυο τους…
- «Εμένα με ρέγουλα το ξύλο, έτσι Πριγκηπέσσα μου; Όχι τίποτε άλλο αλλά μελανιάζω κι εύκολα!»
- «Θα σας ειδοποιήσουμε!» απάντησε η Eileen, και πάλι στα Ελληνικά, κάνοντάς μας όλους να χαχανίσουμε.
- «Πριγκηπέσσα! Τι γλυκό!» είπε η Μαριλίζα.
- “My fiery Irish princess” είπα χαμογελώντας σα χαζός.
- «Είναι π’ ανάθεμά τη!» είπε η Φοίβη.
- “Awwww” είπε η Eileen και της έκανε καρδούλα με το χέρι.
- «Ψιτ, φρόνιμα, θα πάρω πέτρα!» είπε ο Ανδρέας.
- «Τι να κάνω η γυναίκα; Ηράσθειν σφόδρα!» είπε και η Eileen που δεν κατάλαβε την κοίταξε ερωτηματικά. “What I said earlier, I’m in love!”
- “Awwww” έκανε και πάλι η Eileen, και η αλήθεια είναι ότι παρά την διαβεβαίωσή της ότι είναι αυστηρά μονογαμική, δεν μπόρεσα να μη νιώσω ένα τσίμπημα ζήλιας. “Well…for what it matters, I prefer my men and women like my scotch!” της είπε κλείνοντάς της πονηρά το μάτι.
- “Men *and* women *and* mature? I’m in love even more!” της έκανε η Φοίβη.
- «Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει!» της απάντησε η Eileen στα ελληνικά και πάλι, δίνοντας έτσι αφορμή να πάει το δούλεμα σύννεφο για λίγη ώρα.

Είχε πάψει πλέον να μου κάνει εντύπωση πόσο ακομπλεξάριστη είναι η Eileen και κατά τα φαινόμενα το ίδιο άρχισαν να κάνουν και οι υπόλοιποι. Όταν τους ανέφερε ότι έκανε στριπτήζ όσο ήταν φοιτήτρια, στην αρχή ένα ξάφνιασμα είχε πέσει· τώρα αντιθέτως το ότι τους είπε φάτσα φόρα ότι είναι bi το δέχτηκαν όλοι σα να ήταν το πιο φυσιολογικό – λάθος λέξη – το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Τι να πω, μπορεί και να είναι και να είμαι εγώ που είχα χάσει επαφή με την νέα πραγματικότητα.

- «Αλλαγή θέματος. Τι έχετε κανονίσει για διακοπές; Εσύ ξέρω, Κέρκυρα…» είπα προς τον Αντώνη.
- «Φέτος θα σπάσουμε τις παραδόσεις!» είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά.
- «Μπα; Πώς αυτό;»
- «Είναι… είναι προσκύνημα. Είχα… είχα δώσει ένα όρκο στην Αγγελική… και… και θα τον τηρήσω. Θα πάμε North Capp με τη μηχανή» είπε με φωνή που σχεδόν έτρεμε και η Αναστασία του χάιδεψε τρυφερά το χέρι. Δε μίλησε κανείς, κατά πάσα πιθανότητα όσοι τον γνώριζαν σκεφτόντουσαν ό,τι κι εγώ.

Ήξερα σε τι αναφέρεται, μπορεί να μην είμαστε κολλητοί αλλά τους γνώριζα αρκετά χρόνια, και τον ίδιο, και την Αγγελική· ήταν τόσο όμορο ζευγάρι… Μου είχαν πει παλιότερα πως σκόπευαν να κάνουν αυτό το ταξίδι και, παρά τα ζόρια που περνούσα τότε με το διαζύγιο, ο μεταδοτικός της ενθουσιασμός είχε καταφέρει να μου φτιάξει τη διάθεση. Ήταν υπέροχο πλάσμα η Αγγελική, πραγματικά υπέροχο, ήταν αδύνατο να είσαι δίπλα της και να μη σε παρασύρει η χαρά της για τη ζωή. Δεν ξέραμε ότι αυτές οι ανέμελες στιγμές τους ήταν μετρημένες, ο καρκίνος τη χτύπησε ξαφνικά και τη θέρισε μέσα σε δυο-τρεις μήνες. Έφυγε ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη του ’21, αφήνοντας πίσω της έναν Αντώνη πραγματικό ερείπιο. Τα μαλλιά του άσπρισαν μέσα σε λίγες μέρες· μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια πίστευα πως αυτό δεν ήταν παρά σχήμα λόγου.

Μέχρι προχθές δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη της Αναστασίας, αλλά ήταν φανερό πως μάλλον ήταν η αιτία που ο Αντώνης είχε αρχίσει να συνέρχεται, αποφασίζοντας επιτέλους να γυρίσει στον κόσμο των ζωντανών. Θα έβαζα στοίχημα πως ό,τι έγινε μεταξύ τους ξεκίνησε πέρσι το Σεπτέμβρη, από τότε είναι που άρχισα να παρατηρώ αλλαγές στη συμπεριφορά του. Η σταδιακή επιστροφή του χιούμορ του – και είναι άνθρωπος με φοβερό χιούμορ – ήταν το πρώτο σημάδι πως κάτι είχε αρχίσει ν’ αλλάζει. Λίγο αργότερα άρχισε να γίνεται πιο χαλαρός, πιο ευδιάθετος, επιστρέφοντας, αργά αλλά σταθερά, στον Αντώνη που είχα γνωρίσει πριν δώδεκα χρόνια.

- «Συνεπιβάτες δέχεστε;» ρώτησε χασκογελώντας η Eileen σπάζοντας τη σιωπή.
- «Αν… αν το θες κι εσύ, μόλις μου ήρθε μια ωραία ιδέα, ταξίδι στο ακριβώς αντίθετο άκρο της Ευρώπης. Τι λες, ψήνεσαι να πάμε Γαύδο;»
- «Ναιιιιιιιιιιι!» είπε η Φοίβη χειροκροτώντας ενθουσιασμένη. «Να πάτε! Να πάτε! Και μιας και θα είστε και στη Λεβεντογέννα θα έρθετε και από εμάς, και δεν ακούω κουβέντα!»
- «Σιγά βρε άσπρε σίφωνα…» πήγε να τη συμμαζέψει ο Ανδρέας.
- «Αμέ! Θέλω!» είπε η Eileen και χωρίς να το σκεφτεί σηκώθηκε από τη θέση της και ήρθε και μου έσκασε ένα φιλάκι, τρομάζοντας λίγο τη Barkie που έριχνε τις υπνάρες της στην αγκαλιά μου. “Oooh, sorry sweety!” της είπε και την χάιδεψε προσπαθώντας να την ηρεμίσει.
- «Αν δεν σκοπεύετε να πάτε από τη δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου και μετά – έχω τάξει στη Μαριλίζα tour της Λεβεντογέννας – δε χρειάζεται καν να ψάξετε που να μείνετε, στο Ηράκλειο τουλάχιστον. Έχω δικό μου Airbnb στο κέντρο, για την ακρίβεια για τις μετακινήσεις σας εκεί δεν χρειάζεται καν αυτοκίνητο!»
- «Αρχές Αυγούστου έχω κανονίσει ένα δεκαήμερο με την κόρη μου έτσι κι αλλιώς. Αλήθεια, που είναι;»
- «Στη μικρή Έβανς, φαντάζομαι ξέρεις πού είναι!»
- «Εννοείται, τέσσερα χρόνια έζησα στο Ηράκλειο!»
- «Μην το σκέφτεσαι!» μου είπε ο Αντώνης. «Όταν είχαμε κατέβει κι εμείς Κρήτη στα τέλη Φλεβάρη, για να πάμε στα παιδιά τον Σίμπα, μείναμε εκεί και το αμάξι το χρησιμοποιούσαμε μόνο όταν πηγαίναμε να τους δούμε ή όταν βγαίναμε καμιά βόλτα έξω απ’ την πόλη.»
- «Και εννοείται ότι θα σας το δώσω σε πολύ καλύτερη τιμή από αυτή που το δίνω στους άλλους!» μου είπε ο Αρίστος, και αν και το οικονομικό δεν ήταν θέμα, μου άρεσε πολύ η χειρονομία.
- «Σ’ ευχαριστώ πολύ! Θα το οριστικοποιήσουμε με την Eileen, αν είναι, και θα σε ειδοποιήσουμε εγκαίρως, για αρχές Σεπτέμβρη έλεγα, αν συμφωνεί και η Πριγκηπέσσα!»
- “Me like-y!” είπε χαμογελώντας σαν να διαφήμιζε οδοντόκρεμα.
- «Νιιιιιιιιιιιι!!!» έκανε χειροκροτώντας και πάλι η Φοίβη, είναι απίθανη η ρουφιάνα!
- «Πωπω, έχω σχεδόν είκοσι χρόνια να κατέβω στη Λεβεντογέννα!»
- «Και αυτή τη φορά δε θα έχεις και αλγόριθμους και πολυπλοκότητα, αυτό που το πας;» με πείραξε ο Ανδρέας.
- «Ώπα! Κάτσε! Εγώ δε συμφώνησα σε κάτι τέτοιο!» είπε η Φοίβη κάνοντάς μας όλους να βάλουμε τα γέλια.
- «Χίλιες φορές σκάκι κι ας μην έχω καμιά ελπίδα!»
- «Γιατί, εκεί θα φας λιγότερο ξύλο;» ρώτησε η Αρίστος. «Και αυτό Dolby surround θα είναι, θα το φας και από μάνα και από κόρη!»
- «Πονάν μωρέ τα παλικάρια; Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε, πότε με το καλό θα πάτε στο Nord Capp;»
- «Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του Ιούλη, θα ξεκινήσουμε στις 12 και θα επιστρέψουμε Αθήνα στις 2 του Αυγούστου.»
- «Φαντάζομαι θα πάτε και θά 'ρθετε μέσω Ιταλίας, έτσι;»
- «Ναι, αλλά από διαφορετική διαδρομή. Στο πήγαινε θα περάσουμε από Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία και από εκεί Νορβηγία, αλλά θα επιστρέψουμε από Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία και μετά και πάλι Ιταλία και επιστροφή μέσω Πάτρας.»
- «Αλήθεια, πόσο είναι;»
- «Με περίπου οκτώ ώρες οδήγηση ανά ημέρα είναι δώδεκα το πήγαινε και οκτώ το έλα, road trip είναι, το αξιοθέατο είναι ο ίδιος ο δρόμος! Άλλωστε η Αμερικάνα γι’ αυτές τις δουλειές είναι φτιαγμένη!»
- «Κάθεσαι λες και είσαι σε αυτοκίνητο, μέχρι και κλιματισμό έχει! Το Δεκέμβρη είχαμε πάει Μονεμβάσια και φτάσαμε εκεί χωρίς σχεδόν να το καταλάβουμε!» συμπλήρωσε η Αναστασία.
- «Ε, έκανα και τα πειράγματά μου, κέρδισε 55 άλογα, τώρα είναι στα 227, πειράξαμε και τον κόφτη και κερδίσαμε άλλα 30 ανά ώρα… με ανάλογη αύξηση στην κατανάλωση, να τα λέμε αυτά. Αν την πηγαίνω συντηρητικά, πάντως, καίει ελάχιστα παραπάνω απ’ ότι απ’ τη μαμά της.»
- «Σάμπως και μας κυνηγάει κανείς;» είπε η Αναστασία.
- «Αυτό ξαναπές το!» της είπα κι εγώ, που εντάξει, έχω τη δαιμόνισσα για να ξεσκάω, αλλά γενικά δεν τρέχω. «Ωστόσο το έχω απορία, έχεις μια μηχανή που από τη μαμά της βγάζει… 172 άλογα» είπα κάνοντας στο μυαλό μου την πράξη. «Γιατί; Εννοώ… τι θα τα κάνεις 227 άλογα σε μια μηχανή;»
- «Γιατί μπορώ!»
- «Δεν το καταλαβαίνω…»
- «…είπε αυτός που αγόρασε grandtourismo” με πείραξε ο Αντώνης.
- “You got a point…” παραδέχτηκα.
- «Ώπα!» πετάχτηκε ο Αρίστος.
- «Μην αρχίσετε πάλι να μιλάτε για αυτοκίνητα θα σας πάρει και θα σας σηκώσει!» μας απείλησε η Φοίβη και αρχηγού παρούσης πάσα αρχή παυσάτω!
- “Party pooper!” την κατηγόρησε η Eileen που της αρέσουν εξίσου τα γρήγορα αυτοκίνητα. “Well, while I’m in love with my GR Yaris, the demoness is… is ecstatic.”
- «Δαιμόνισσα την έχω ονομάσει» εξήγησα στους υπόλοιπους.
- «Αχ κι εμένα μου άρεσε το GR Yaris αλλά είναι τρελοί αυτοί οι γιαπωνέζοι. Το σχέδιό του μου άρεσε, μη φανταστείτε· εγώ και αν δεν τρέχω καθόλου!» μας είπε η Μαριλίζα.
- «Και το συνεχίζουν οι θρασύτατες!!! Αυτό ήταν, θα σας αρχίσουμε στη θεωρία αλγορίθμων!»
- «Όχιιιιιιιιιιι» φώναξα απελπισμένος προκαλώντας εκ νέου τα γέλια.

Αλλάξαμε θέμα, μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς; Παραγγείλαμε και τις πίτσες μας, ήπιαμε και τις μπύρες μας, και γύρω στις 23:30 μου ήρθε και το μήνυμα της κόρης μου ότι είχαν φτάσει Αθήνα, οπότε χαλάρωσα ακόμα περισσότερο, δηλαδή τι χαλάρωσα, ούτε που κατάλαβα για πότε πήγε μία η ώρα! Κανόνισα με τον Αρίστο να περάσουμε με την κόρη μου το απόγευμα της Τετάρτης να πάρουμε τη Barkie, η οποία όπως είχα μαντέψει μας έβγαλε την ψυχή για να την αφήσουμε, τι έρωτας κι αυτός με την πάρτη μου… Γυρίσαμε σπίτι και εκεί είχαμε και την ανάκριση πρώτου βαθμού από τον Cato που μύρισε πάνω μου σκύλο.

- «Σιγά βρε σνιφάκια!» του είπα που σκαρφάλωσε πάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει μυρίζοντάς με από την κορφή μέχρι τα νύχια. «Από μεθαύριο θα το μυρίζεις και live» …και να δούμε πως θα πάει κι αυτό. «Eileen, πάμε τη βόλτα μας;»
- «Αμέ! Πάμε ν’ αλλάξουμε και φύγαμε!»
- «Ναι αλλά σε παρακαλώ όχι jogging σήμερα!»
- «Καλά, άντε για σήμερα στη χαρίζω!»

Αφού αλλάξαμε και οι δύο, κατηφορίσαμε με τη συνοδεία του Cato σιγά-σιγά προς την Αγία Τριάδα. Αν και η θερμοκρασία αυτές τις μέρες ήταν ψηλή, τη βραδιά την έλεγες και δροσερή.

- «Αλήθεια, ελπίζω να μη σ’ έφερα σε δύσκολη θέση που σου πέταξα να πάμε Κρήτη από το πουθενά!» της είπα κάποια στιγμή που περιμέναμε τον Cato να βγει από κάτι θάμνους στους οποίους είχε χωθεί.
- «Καθόλου, χαζούλη! Σταμάτα να ανησυχείς!»
- «Μια κουβέντα είναι αυτή… Αλήθεια, εσύ έχεις κανονίσει τίποτα για διακοπές;»
- «Πέρσι το καλοκαίρι το είχα περάσει στην Ιρλανδία, έλειπα άλλωστε τόσα χρόνια. Φέτος δε σκοπεύω να το επαναλάβω. Πότε είπες ότι θα φύγεις με τη Βασιλική;»
- «Θα έρθει 26 Ιούλη αλλά θα φύγουμε στις 28 και θα επιστρέψουμε στις 5 Αυγούστου όπου την επόμενη θα πάει για διακοπές με τη μάνα της και τον πατριό της στη Θάσο, έχει καταγωγή από εκεί η Χριστίνα.»
- «Ωραία, θα κανονίσω τότε αυτό το διάστημα να πω στους δικούς μου να κατέβουν να τους δω κιόλας.»
- «Αθήνα θα κάτσετε μωρέ;»
- «Όχι βέβαια, φέτος έλεγα να πάμε Κεφαλονιά!»
- «Πολύ καλή επιλογή! Αλήθεια, με τους δικούς σου πού είχατε πάει όσο ήσουν παιδί;»
- «Σε διάφορα μέρη, κυρίως Σποράδες, μας αρέσει πολύ εκεί, και εδώ που τα λέμε από εκεί κατάγεται και η προ-γιαγιά μου, απ’ την Αλόννησο. Έχουμε πάει ωστόσο και Μήλο και Σαντορίνη και Ρόδο. Κρήτη δεν είχαμε πάει ποτέ και ήθελα να πάω οπότε… ναι, θα πάω φέτος!» μου είπε χαμογελαστή.
- «Είναι υπέροχη η Κρήτη αλλά είναι μεγάλη… Δε μου λες, έλεγα για δέκα μέρες, τι λες κι εσύ;»
- «Ακόμα καλύτερα! Έτσι κι αλλιώς την πρώτη εβδομάδα που θα είναι εδώ οι δικοί μου δε θα φύγω από Αθήνα, οπότε δεν θα κρεμάσω και κανέναν αν λείψω μερικές μέρες παραπάνω. Αλήθεια, εσείς που θα πάτε;»
- «Φέτος θα μείνουμε Ελλάδα, θα πάμε Χαλκιδική, να είναι με την κολλητή της, έχουν εξοχικό εκεί, οπότε γιατί όχι;»

Με το που επέστρεψε ο Cato συνεχίσαμε τη βόλτα μας και παίρνοντας τον πάνω δρόμο γυρίσαμε από εκεί. Ήταν τόσο όμορφα που περπατούσαμε χεράκι-χεράκι, είχα να κάνω κάτι τέτοιο πολλά-πολλά χρόνια, και δεν ήμουν καν εγώ που το ξεκίνησε, η Eileen με πήρε από το χέρι σχεδόν με το που βγήκαμε από το σπίτι. Ήταν αυτά τα μικρά πράγματα που μου είχαν λείψει, όχι το σεξ, να περπατάς χεράκι-χεράκι, να πίνεις μαζί της το καφεδάκι σου, να βγαίνεις μαζί της για περπάτημα, να είσαι ρε παιδί μου μαζί με άλλους και να νιώσεις ότι είσαστε ζευγάρι, και ας ήμασταν μαζί μόλις δυο μέρες. Γιατί ένιωθα τόσο ασφαλής μαζί της; Έψαχνα μέσα μου να καταλάβω μα η ίδια η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου. Η Eileen δεν έπαιζε παιχνίδια, αν επιθυμούσε κάτι, προσπαθούσε να το αποκτήσει στα ίσια, μου το είχε δείξει με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Μεταξύ μας, για μένα εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός πως οικονομικά η Eileen στέκεται πολύ καλά· το οικονομικό ήταν ανέκαθεν μεγάλο αγκάθι για μένα, καθώς πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου το φόβο μη με βλέπουν σαν πορτοφόλι και, όσο πεζό και αν ακούγεται, για μένα ήταν ένα άγχος λιγότερο. Μπορεί η οικογενειακή της περιουσία να ήταν κατά πάσα πιθανότητα αρκετά μικρότερη από την αντίστοιχη προσωπική μου, αλλά, επαγγελματικά τουλάχιστον, ήξερα ότι βγάζει πολλά περισσότερα απ’ όσα εγώ, και είμαι από τους πολύ καλοπληρωμένους. Δεν είναι εικασία, είναι από γκρίνιες που είχαν ακουστεί, και που είχαν φτάσει μέχρι και στα δικά μου αφτιά· καθαρίζει περισσότερα από κάμποσους executives.

- «Να σου πω, πρέπει να κατέβεις γραφείο οπωσδήποτε; Έλεγα… αν δεν χρειάζεται ντε και σώνει να πας γραφείο, να κάναμε αύριο home office.»
- «Μπορώ να κατέβω και την Τρίτη, δε χάλασε ο κόσμος!»
- «Σίγουρα;»
- «Αμέ! Απλά να ξέρεις πως έχω να κάνω κάμποση δουλειά οπότε θα σου φάω την οθόνη!»
- «Κανένα πρόβλημα, εγώ τη δουλειά μου μια χαρά μπορώ να την κάνω και από το laptop. Αμάν, τ’ ακουστικά σου τα έχεις μαζί;»
- «Ναι, τα έχω στην τσάντα του laptop.»

Λίγη ώρα αργότερα επιστρέψαμε στο σπίτι και πήγα να καθαρίσω την άμμο του Cato, ο οποίος φρόντισε να την εγκαινιάσει πριν προλάβω καλά-καλά να τελειώσω.

- «Λοιπόν, πάω για ντουζάκι, θα μου κάνεις παρέα;»
- «Θα με βράσεις;»
- “Actually no, I want a cold shower!”
- «Ή καυτό ή κρύο; Χλιαρό, μπα;»
- “Don’t be a pussy!”
- «Εντάξει, αλλά μην παραπονιέσαι που μετά θα τον ψάχνουμε με το φακό, να εξηγούμαστε!» της είπα και έβαλε τα γέλια.
- «Μην ανησυχείς, θα στον κάνω εγώ να εμφανιστεί ξανά στο πι και φι!» μου υποσχέθηκε.

Τελικά παρά την …απειλή της ότι ήθελε να κάνει κρύο ντουζ, το νερό ήταν χλιαρό, βασικά στη θερμοκρασία που το προτιμώ, οπότε της είπα αν ήθελε μπορούσε να ανοίξει το κρύο ακόμα περισσότερο, και καλά να πάθω, γιατί κατά βάση για μένα είχε επιλέξει αυτή τη θερμοκρασία το κορίτσι μου. Σε κάθε περίπτωση έκανα την πάπια και δεν έβγαλα άχνα. Πάντως, να τα λέμε αυτά, με την Eileen δίπλα μου, δεν υπήρξε καμία εξαφάνιση, ακριβώς το αντίθετο.

- “Hey, somebody’s happy to see me!”
- «Αυτό θα του έλειπε να μην ήταν και χαρούμενος, θα τον έκοβα σύριζα!»
- “Well, I can bite him off!” μου είπε γονατίζοντας.
- «Καλά, μη το παίρνεις κι εσύ της… ααααααχ» κι εκεί μου κόπηκε η μιλιά οπότε το «μετρητοίς» δεν είδε ποτέ το φως του ήλιου… ή έστω του ντουζ.

Δε θα κουραστώ να το λέω, πίπα σαν της Eileen δε μου είχε κάνει ποτέ καμιά στη ζωή μου, αλλά σάμπως αυτό που ακολούθησε το είχε ξανακάνει καμιά; Χωρίς να διστάσει, αρχικά ξεκίνησε να με χαϊδεύει στην κωλοτρυπίδα και εκεί με έκπληξη διαπίστωσα ότι η αίσθηση δεν ήταν καθόλου άσχημη, μα δεν έμεινε εκεί. Όπως είχε γονατίσει άνοιξε ελαφρά τα πόδια της και άρχισε να χαϊδεύεται χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή να με παίρνει σχεδόν μέχρι το λαιμό, κάνοντάς με να τα δω όλα κωλυόμενα.

Πού να καταλάβω ο φουκαράς εκείνη τη στιγμή τι είχε στο ραδιούργο, σατανικό της μυαλουδάκι; Σταμάτησε να χαϊδεύεται και παίρνοντας το χέρι της από το μουνάκι της μου το έβαλε στον κώλο χωρίς περιστροφές και παρόλο το αρχικό μου ξάφνιασμα ήταν τέτοια η αίσθηση που ούτε λεπτό δεν άντεξα, και σας το ορκίζομαι, η αίσθηση που ένιωσα την ώρα που τελείωνα στο στόμα της σε συνδυασμό με το δάχτυλό της που έπαιζε τον κώλο μου ήταν κάτι που δε θα μπορούσα να το φανταστώ ούτε σε χίλια χρόνια!

- «ΑΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΑΑΑΧ» φώναξα με το όργανό μου να κάνει σπασμούς μέσα στο στόμα της και πραγματικά απορώ που ζω ακόμα. Μαλάκα μου, τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια; Ούτε μπορούσα να διανοηθώ πως υπήρχε κάτι τόσο ηδονικό!
- “Well, you’re acquainted now!” μου είπε με το που κατάπιε, κλείνοντάς μου ταυτόχρονα πονηρά το μάτι και προσπαθώντας να βρω τις ανάσες μου και να θυμηθώ ποιος είμαι και τι κάνω, ούτε να γελάσω δεν κατάφερα. «Hmmm… I want you to do something!”

- “Anything!” της είπα χωρίς καν να το σκεφτώ.

Αντί απάντησης βγήκε από τη ντουζιέρα και πήγε στο υδρομασάζ και το έβαλε να γεμίσει. Όταν γέμισε πήρε κάτι από το τσαντάκι της και το έριξε στο νερό με αποτέλεσμα μερικές στιγμές αργότερα η επιφάνειά του να γεμίσει αφρό.

- «Θες να σε τρίψω όπως το απόγευμα;» τη ρώτησα χαμογελαστός.
- «Και αυτό, αλλά πρώτα θέλω κάτι άλλο. Θέλω να με τραβήξεις μια φωτογραφία. Θέλω να την ανεβάσουμε στο 4chan και να κάνουμε χαβαλέ.»

Μεταξύ μας η ιδέα δε μου άρεσε ιδιαίτερα αλλά από την άλλη δεν ήθελα να της χαλάσω και το χατίρι οπότε θέλοντας και μη πήγα να φέρω το κινητό μου. Τράβηξα τη φωτογραφία και της την έδειξα.

- «Σ’ αρέσει;» τη ρώτησα δείχνοντάς της την.
- «Όχι, τράβα ξανά» είπε παίρνοντας πόζα.

Τελικά καταλήξαμε να τραβήξω πάνω από πέντε φωτογραφίες μέχρι να βρούμε μια να της αρέσει.

- «Ωραία, άστο στην άκρη και έλα κι εσύ στο νερό!»
- «Εχμ… θα γίνω βραστός!» της παραπονέθηκα.
- «Όρθιος θα είσαι έτσι κι αλλιώς!» μου είπε και ένα δίκιο το είχε.

Μπήκα μέσα και βούτηξα το σφουγγάρι μέσα στο νερό. Τη βοήθησα να σηκωθεί και άρχισα να την τρίβω απαλά με το σφουγγάρι από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Για να της κάνω και τις πατούσες κάθισα στην άκρη, έξω από το νερό εννοείται, και την έβαλα να ξαπλώσει και να μου δώσει ένα-ένα τα πόδια της, και αν δεν ήταν με αφρούς όπως βγήκαν από το νερό θα τα είχα πάρει στο στόμα μου, τι ποδολαγνεία με είχε πιάσει στα καλά καθούμενα μαζί της ούτε που το είχα καταλάβει. Όπως και να έχει τις έτριψα στην αρχή τις πατούσες με το σφουγγάρι και στη συνέχεια της έκανα απαλό μασάζ, κάνοντάς τη σχεδόν να μου λειώσει. Χμμμ! Καλή ιδέα!

Την έβαλα να έρθει προς τα μένα και αυτή τη φορά άρχισα να της κάνω μασάζ στους ώμους, στην πλάτη και στα μπράτσα, και αν ήταν γάτα θα είχε αρχίσει να χουρχουρίζει. Και επειδή είμαι και αγοράκι που τρελαίνεται για βυζάκια -που στην περίπτωσή της δεν είναι απλά βυζάκια, είναι βυζάρες που σκοτώνουν- ασχολήθηκα αρκετή ώρα μαζί τους, κάνοντάς τη να στενάζει ακόμα πιο δυνατά, και φυσικά να μου γίνει κι εμένα κάγκελο.

Όταν τέλειωσα με το μασάζ την βοήθησα να σηκωθεί και την ξέπλυνα προσέχοντας να μην πέσει νερό πάνω μου γιατί στη θερμοκρασία που της άρεσε εγώ θα πάθαινα έγκαυμα, να πούμε. Όταν τελειώσαμε συμπλήρωσα κρύο νερό γιατί για τα επόμενα που ήθελα να της κάνω θα χρειαζόταν να μπω κι εγώ στο νερό, και δε θα περνούσα καθόλου καλά στη θερμοκρασία που ήταν αυτή τη στιγμή.

Την έβαλα να κάτσει με την πλάτη προς τα μένα και, ξεκινώντας από το σβέρκο, πότε φιλώντας, πότε πιπιλώντας, πότε δαγκώνοντας ελαφρά και γλείφοντας, έφτασα μέχρι το κωλαράκι της και εκεί έκανα κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ με καμία, χουφτώνοντας και με τα δυο μου χέρια τους γλουτούς της βύθισα τη γλώσσα μου μέσα του κάνοντάς τη να της φύγει η ούγια, προφανώς της άρεσε πολύ αυτό. Κανένα πρόβλημα, με την Eileen άρεσε και σε μένα, οπότε καλά να ήμασταν και θα της έκανα… λείανση!

-“George” μου είπε με φωνή που σχεδόν δεν έβγαινε από την καύλα. “Go get the lube, babe!”
-“Ehm… you want…?” πήγα να πω αλλά μ’ έκοψε.
-“Yes… after all, a bet is a bet!”
-“You sure?”
-“Yes babe, I really want it… just take it slow!”
- “I will!” της υποσχέθηκα και πήγα να φέρω το λιπαντικό.

Αν αυτό που ζούσα μαζί της ήταν όνειρο, πολύ θα μου κακοφαινόταν το ξύπνημα… πολύ όμως!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 16ᵒ - España cañí

Πήρα το μπουκαλάκι με το λιπαντικό και έβαλα μπόλικο στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού. Επέστρεψα στη μπανιέρα και χαϊδεύοντάς την το άπλωσα πίσω της, πριν βυθίσω μέσα της το δάχτυλό μου, κάνοντας την Eileen να βογκήξει απαλά, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι της πίσω. Με το δάχτυλό μου βυθισμένο τέρμα μέσα της ξεκίνησα να την παίζω, όπως θα την έπαιζα αν το είχα βάλει μπροστά της, κάνοντάς την να βογκήξει ακόμα πιο δυνατά, ενώ ταυτόχρονα το άλλο μου χέρι ήταν μπροστά παίζοντας το μουνάκι της.

- «Σ’ αρέσει μωρό μου;» τη ρώτησα ψιθυριστά.
- «Πολύ!» μου απάντησε τέρμα καυλωμένη. «Σε θέλω!»
- «Ό,τι θέλει η πριγκηπέσσα μου!» της είπα και τραβώντας το δάχτυλό μου από μέσα της πήγα να φορέσω το προφυλακτικό, πασαλείβοντάς τ’ όργανό μου με μια εξίσου γενναία δόση λιπαντικού.

Τέρμα καυλωμένος, την έβαλα να σκύψει και οδήγησα το όργανό μου στο κωλαράκι της. Το έτριψα για λίγο στην τρυπούλα της και, πολύ προσεκτικά, ξεκίνησα να σπρώχνω για να μπω μέσα της. Η Eileen βόγκηξε λίγο, και αυτή τη φορά ήταν πόνος, οπότε σταμάτησα. Έβαλα πάλι λιπαντικό στα δυο μου δάχτυλα και βύθισα μέσα της ξανά πρώτα το ένα και έπειτα και το άλλο μου δάχτυλο ενώ με το άλλο χέρι άρχισα και πάλι να παίζω με το μουνάκι της. Συνέχισα για λίγη ώρα έτσι και μετά έκανα νέα απόπειρα. Αυτή τη φορά το κεφαλάκι μπήκε μέσα της χωρίς να της προκαλέσει μεγάλη δυσφορία. Τραβήχτηκα έξω και επανέλαβα την ίδια κίνηση, αυτή τη φορά βυθίζοντάς το όργανό μου μέσα της λίγο περισσότερο.

- “AAAAH yes… like that… just like that…” μου είπε καυλωμένη δίνοντάς μου να καταλάβω ότι το πήγαινα καλά.

Μπορεί να ήταν ήδη …acquainted με το από πίσω ωστόσο δεν έπαυε να είναι πολύ σφιχτή και, θέλοντας να μειώσω τη δυσφορία της στο ελάχιστο, μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι ο σφικτήρας της να μου παραδοθεί. Νιώθοντας ότι είναι έτοιμη, άρχισα να τον βυθίζω σιγά-σιγά μέσα της και η όλη αυτή η προετοιμασία που έκανα με δικαίωσε, κατάφερα να καρφωθώ μέσα της και αντί για βογκητό πόνου να ακούσω βογκητό ηδονής. Φέρνοντας τα χέρια μου μπροστά της και γραπώνοντάς την από τα στήθη, ξεκίνησα να κινούμαι με σταδιακά επιταχυνόμενο ρυθμό βιώνοντας την νιρβάνα.

Αν και είχα κάνει και με άλλες κοπέλες σεξ με αυτό τον τρόπο, δεν το είχα κάνει ποτέ με χρήση λιπαντικού, και, πιστέψτε με, διαφορά δεν έκανε μόνο στην κοπέλα, έκανε και στην αίσθηση του οργάνου μου μέσα της· η αίσθηση ήταν σχεδόν ίδια με το να το είχα βάλει στο μουνάκι της, και, παρά την πίπα που είχε προηγηθεί, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι θα αντέξω πάνω από μερικά λεπτά. Ναι, δεν έφτανε αυτό, το κορίτσι ήθελε κι άλλα!

- “Slap me!” με διέταξε. “Slap me hard!”

Το είχα ξανακάνει μαζί της και, όσο και αν δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου, δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να πάω κόντρα στις ορέξεις της πριγκηπέσσας μου, οπότε άρχισα να της ρίχνω κλιμακούμενα δυνατές σφαλιάρες, εναλλάξ στο κάθε της κωλομέρι και, όπως ήταν και βρεγμένη, η αίσθηση ήταν ακόμα πιο έντονη, τόσο για την Eileen που το κωλαράκι της είχε αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται κόκκινο, όσο και για μένα που κάποια στιγμή άρχισαν να πονάνε οι παλάμες μου, ναι, τόσο δυνατές τις έριχνα!

- “Yes… yes… fuck me… rip my asshole… AAAAH YESSSS YESSS!!!!”

Εντάξει, είχε γίνει κουδούνι από την καύλα, αλλά σάμπως εγώ πήγαινα πίσω; Δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά σταμάτησα να της ρίχνω σφαλιάρες και τη γράπωσα από τα μαλλιά, τραβώντας την προς τα πίσω, και κρίνοντας από τους ηδονικούς της στεναγμούς και τα βογκητά της, εκεί και αν έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια! Καλά, όχι ότι εγώ πήγαινα πίσω, απ’ όλες τις κοπέλες που είχα πάει, μόνο η αχαΐρευτη η πρώην σύζυγός μου ήξερε να κάθεται καλά στα τέσσερα αλλά, ακόμα και έτσι, μπροστά στο πως είχε στηθεί η Eileen η Χριστίνα έμοιαζε με αδαής πρωτάρα. Επιτάχυνα το ρυθμό που κινούμουν μέσα της ενώ η Eileen στηριζόμενη μόνο στο ένα χέρι, έφερε το άλλο στο μουνάκι της και άρχισε να το παίζει.

- “Harder… harder motherfucker!!!!”

Πόσο πιο δυνατά ρε κοπελιά; Καρφωνόμουν μέσα της με τόση δύναμη που έκανε τα κωλομέρια της να πλαταγίζουν και, όπως έχω ξαναπεί, μπορεί να μην είμαι ο John Holms αλλά τ’ όργανό μου δεν το λες και μικρό! Συνέχισα έτσι, μα δε μπορούσα να κινηθώ και πιο γρήγορα ή πιο βαθιά, και παρόλο που ένιωθα ότι είμαι στο τσακ να τελειώσω, μου πήρε τελικά πάνω από δέκα λεπτά, και μ’ αυτό το ρυθμό κόντεψα να φτύσω τα πνευμόνια μου! Τραβώντας την από τα μαλλιά δυνατά και φέρνοντάς την όσο πιο πίσω γινόταν, καρφώθηκα για τελευταία φορά μέσα της και δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας φώναξε πιο δυνατά, αυτό που ξέρω είναι ότι μου πήρε κάμποση ώρα, αφενός να βεβαιωθώ ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω πεθάνει και βρίσκομαι στον παράδεισο, και αφετέρου για να βρω τις ανάσες μου, είμαι και γέρος άνθρωπος, να πούμε!

- “I take you enjoyed it!”
- “I did, but between me and you I don’t know who of us enjoyed it more!” την πείραξα.
- “I surely did! Now, off you go!” μου είπε.
- “OK!” της είπα χαμογελώντας και πέταξα το προφυλακτικό στο δοχείο με τ’ απορρίμματα και την άφησα μόνη της, κατεβαίνοντας στο μικρό WC κάτω για να ξεπλυθώ κι εγώ, και φυσικά με το που με πήρε πρέφα ο κόπρος ότι είχα βγει από το μπάνιο, ήρθε να μου τριφτεί στα πόδια και να με δαγκώσει, τα γνωστά του δηλαδή.

Κοίταξα το ρολόι μου, κόντευε να πάει δύο και μπορεί αύριο να κάναμε home office αλλά είχαμε και το daily scrum. Πω-πω, είχαν γίνει τόσα πολλά το τελευταίο σαρανταοκτάωρο που η Παρασκευή το πρωί θαρρείς ότι ήταν πριν κανένα μήνα να πούμε. Επέστρεψα στο δωμάτιο συνοδεία του Cato και φορώντας ένα απλό μποξεράκι ξάπλωσα στο κρεββάτι να την περιμένω. Για ακόμα μία φορά αναρωτήθηκα αν αυτά που ζούσα ήταν όντως αληθινά και όχι κανένα πυρετικό παραλήρημα. Δευτέρα την είδα πρώτη φορά μέσω Teams, την Τρίτη πρώτη φορά από κοντά και από την Παρασκευή το βράδυ ήμασταν μαζί, με μένα ερωτευμένο μέχρι τα μπούνια!

- «Μ’ αγαπάς πολύ-πολύ αγόρι μου;» είπα τρυφερά στον Cato που κάθισε πάνω στο στέρνο μου και άρχισε να μου κάνει πατουσάκια.

Του χάιδεψα τρυφερά το κεφάλι ανάμεσα στ’ αφτιά και μόλις αποφάσισε ότι αρκετά με τα πατουσάκια, ξάπλωσε πάνω μου σαν χαλίφης, και μου γύρισε την κοιλιά του για να τον χαϊδέψω χουρχουρίζοντας σαν τρακτέρ στην ανηφόρα.

- «Να σε δω αν θα μ’ αγαπάς και μεθαύριο που θα σου φέρω την αρκούδα.»
- «Με ποιον μιλάς;» με ρώτησε η Eileen που ήρθε στο δωμάτιο τυλιγμένη σε μια πετσέτα.
- «Με τον κύριο που έχει ξαπλώσει πάνω μου και μου κάνει αγαπουλινιές, να δούμε αν θα μου τις κάνει και μεθαύριο ή θα με φυτέψει στο παρτέρι κάτω από τις τριανταφυλλιές!»

Φόρεσε ένα απλό καθημερινό εσώρουχο από κάτω και τίποτε από πάνω και με το που ήρθε στο κρεββάτι άνοιξα την αγκαλιά μου και χώθηκε μέσα της.

- «Άνοιξε το 4-chan και πήγαινε στο /b/catalog» με διέταξε, και, τι να την κάνω, πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και ανοίγοντας τον browser πήγα εκεί που μου ζήτησε. «Ωραία, για κάνε scroll να δούμε τα topics.»
- «Τι ψάχνουμε;»
- «Αν τα δεις θα τα καταλάβεις…»
- «Αυτό;» τη ρώτησα δείχνοντάς της ένα topic με τίτλο “rate tits thread.”
- «Ναι, μια χαρά! Λοιπόν, κόψε τη φωτογραφία από το ύψος της μύτης και πάνω και πόσταρέ την!»
- «Οκ…» της είπα και άνοιξα το gallery για να βρω τη φωτογραφία και όταν τη βρήκα την έκανα crop όπως μου ζήτησε. «Πώς ποστάρω;»
- «Άνοιξε το thread και πάτα το ‘[Post a Reply]’ που έχει στην κορυφή της σελίδας» μου είπε και όπως μου είπε έκανα. «Και τώρα περιμένουμε τα σχόλια» συνέχισε, χασκογελώντας σκανδαλιάρικα.
- «Είσαι λίγο επιδειξίας, ε;»
- «Πρώτη εγώ το είπα αυτό!»

Εντάξει, έγινε της πουτανάρας από σχόλια, είχαν ποστάρει και άλλες φωτογραφίες στο εν λόγω thread και παρόλο που κάμποσες κοπέλες είχαν όμορφα στήθη κανένα ζευγάρι δεν έφτανε αυτό της Eileen. Όσον αφορά τα σχόλια… ήταν από πιπεράτα μέχρι εμετικά, εμένα η αλήθεια είναι ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με κάμποσα από δαύτα, ωστόσο η ίδια φάνηκε να το διασκεδάζει.

- “Hey! That’s me!!!” είπε δείχνοντάς μου μια φωτογραφία η οποία είχε μαζέψει και αυτή ένα σωρό σχόλια.
- «Από πότε είναι αυτή;»
- «Πρέπει να είναι από τις πρώτες που είχαμε τραβήξει με την Abi… Ναι, από τότε είναι, μόλις είχα κόψει τα μαλλιά μου, παλιότερα ήταν μέχρι τη μέση της πλάτης. Απάντησέ τους ότι είναι η ίδια κοπέλα με αυτή που πόσταρες πριν λίγο και πως είναι ξαπλωμένη πλάι σου!»
- «Τι;»
- “OOOh that’s very exciting!” μου είπε κάνοντας σαν παιδάκι.
- «Δε θα μας πιστέψουν!»
- “Post it! And then get me a paper and a marker!”

Τι να την κάνω, πόσταρα αυτό που μου ζήτησε και σηκώθηκα να πάω κάτω να της φέρω μια λευκή κόλλα A4 και ένα μαύρο μαρκαδόρο. Τον πήρε και έγραψε “/b/ 17/06/2024” και μετά μου πόζαρε.

- “Take a pic and post it!”

Την τράβηξα φωτογραφία και, αφού την έκανα crop ώστε να μη φαίνεται από τα χείλη και πάνω, την πόσταρα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει νέος γύρος σχολίων, και αν και πολλά από αυτά ήταν εμετικά, θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν ότι πήρα πάνω μου. Το γεγονός αυτό από τη μία με έκανε να φουσκώνω σα διάνος και από την άλλη να ντρέπομαι. «Πώς κάνεις έτσι, λες και είσαι κανένα παιδάκι να σε φτιάχνουν τα bragging rights» μάλωσα τον εαυτό μου. Όπως και να έχει, αυτή τη φορά τουλάχιστον, κατάφερα να αποφύγω τον ειρμό των σκέψεων που ξεκινάει από το «τι μου βρίσκει» και καταλήγει στο άγχος και την αβεβαιότητα. Μου βρίσκει, κι εδώ τελειώνει η συζήτηση.

- “A penny for your though!” μου είπε συλλαμβάνοντάς με στα πράσα.
- “It’s kinda complicated!”
- “I’m all ears” μου είπε και της είπα χωρίς κανένα απολύτως φίλτρο όσα μου περνούσαν από το μυαλό. “Awwwww!” μου έκανε όταν τελείωσα και ανασηκώθηκε και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί. “See how easier it is when you stop overthinking it?”
- «Είναι… οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι. Τέλος πάντων, πάμε να δούμε τι έγραψαν;»
- «Χαχαχα, σε κόλλησα;»
- «Λίγο!»

Επιστρέψαμε στα σχόλια αλλά το thread είχε γεμίσει, στο 4-chan υπάρχει το όριο των 150 posts/thread οπότε όσες απαντήσεις λάβαμε, λάβαμε. Στο μεταξύ με τούτα και με κείνα κόντευε να πάει δυόμιση και δεδομένου του πρωινού ξυπνήματος αποφασίσαμε να την πέσουμε για ύπνο. Αφού μου έδωσε ένα φιλάκι γύρισε στο πλάι και την πήρα αγκαλιά κουτάλα, με τον Cato να ξαπλώνει ανάμεσα στα διπλωμένα πόδια της Eileen και τα δικά μου. Εκείνη την πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως, εμένα μου πήρε λίγο περισσότερο αλλά τελικά η κούραση με νίκησε και με πήρε κι εμένα ο ύπνος.

Με το daily να ξεκινάει στις 09:15 και δεδομένου ότι δε χρειαζόταν σήμερα να κατέβουμε στα κεντρικά, έβαλα το ξυπνητήρι στις 08:30 ώστε να έχουμε το χρόνο μας να σηκωθούμε και να πιούμε με την ησυχία μας τους καφέδες μας πριν ξεκινήσει η μέρα. Άφησα την Eileen να κοιμάται και αφού έκανα την πρωινή μου ρουτίνα, κατέβηκα κάτω να μας φτιάξω πρωινό και φυσικά καφέ. Αυτή τη φορά άφησα τις ομελέτες στην άκρη και έκοψα μια απλή φρουτοσαλάτα την οποία θα συνοδεύαμε με ένα ποτήρι φρέσκο χυμό μήλο-πορτοκάλι-καρότο, τους καφέδες μας, και αν ήθελε φρυγανιές με μέλι, μου είχε πει ότι δεν της άρεσαν ιδιαίτερα οι μαρμελάδες αλλά το μέλι το λάτρευε. Εγώ, απ’ την άλλη, προτιμούσα να τρώω φρυγανιά με μερέντα αλλά η Eileen είχε σκοπό να με βάλει σε πρόγραμμα οπότε… και τα σκυλιά δεμένα!

Όταν τελείωσα με την ετοιμασία του πρωινού, το έβαλα σ’ ένα δίσκο και, αφού τον άφησα στη βεράντα του δεύτερου ορόφου, πήγα να ξυπνήσω την Eileen η οποία, όπως και τις προηγούμενες, φορές ξύπνησε σχεδόν με το πρώτο ελαφρό άγγιγμα.

- «Καλημέρα κοριτσάρα μου.»
- “Good morning, babe. What time is it?”
- «Είναι 08:45, σήκω να ετοιμαστείς και πάμε στη βεράντα να φάμε το πρωινό μας και να πιούμε τα καφεδάκια μας!»
- “Awww… I love to be spoiled” μου είπε και με αγκάλιασε δίνοντάς μου ένα πεταχτό φιλάκι.
- «Λοιπόν, πήγαινε να ετοιμαστείς με την ησυχία σου και σε περιμένω!»

Φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε το καφεδάκι μας και μετά κατεβήκαμε κάτω για να μπούμε στο daily scrum. Η Eileen κάθισε στο γραφείο μου ενώ εγώ πήρα το laptop και πήγα και κάθισα παρέα με τον Cato στη βεράντα του κήπου. Μετά το daily ξεκινήσαμε να κάνουμε ο καθένας τις δουλειές του και η μέρα μου πέρασε μεταξύ διαβάσματος e-mail, δημιουργίας παρουσιάσεων και φυσικά calls με διάφορους. Στο επόμενο sprint θα είχαμε και features που αφορούν καθαρά την υποστήριξη πελατών από το κινητό, στο πρώτο ασχολούμαστε αποκλειστικά με παραγγελίες.

Έστειλα mail στην προϊστάμενη του Call Center στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, ζητώντας της πόρους για να βοηθήσουν την ομάδα στο testing και όπως ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνει έβαλε στο loop τη Μαριλίζα, με την οποία προγραμμάτισα ένα σύντομο call προκειμένου να της εξηγήσω τι είδους βοήθεια θα χρειαζόμασταν. Το call το κάναμε στις 15:30 και ήρθε και η Eileen να πει κι εκείνη ένα ‘γεια’. Δεν μας πήρε πολύ ώρα, η Μαριλίζα είναι σαΐτα, και μας υποσχέθηκε ότι θα μας έδινε το κατάλληλο άτομο και ότι στη χειρότερη περίπτωση θα έμπαινε να τεστάρει η ίδια.

- «Τι θες να φάμε;» ρώτησα την Eileen με το που τελείωσα το call.
- «Χμμμ… Ιδέα. Αν αντέχεις να περιμένεις, πάμε το απόγευμα στο σπίτι μου να μας φτιάξω μακαρονάδα από μια συνταγή που μου είχε δώσει η Abi! Και ξέρεις κάτι; Μιας και αύριο θα πάμε γραφείο, πάρε εσύ τα πράγματά σου μαζί να κάτσουμε σπίτι, αν δεν πειράζει τον Cato να κάτσει ένα βράδυ μόνος του.»
- «Αμέ!» της απάντησα ενθουσιασμένος. «Δε θα πάθει τίποτα να μείνει μόνος του, όταν πήγαμε διακοπές πέρσι με την Βασιλική μόνος του είχε κάτσει δεκαπέντε μέρες, θα ζήσει, άλλωστε όπως είδες με τα σχολεία να έχουν κλείσει και την Michelle όλη την ώρα στον κήπο μας έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι!»
- «Α, στους γείτονες έχει πάει και τον έχω χάσει;»
- «Εμ τι σου λέω; Φαγητό θα έχει, καθαρισμένη θα είναι η άμμος του, δε θα πάθει τίποτα να κάτσει μια μέρα μόνος του. Τι μακαρονάδα θα φτιάξεις;»
- «Θα δεις!» μου είπε αινιγματικά. «Πάντως, να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να κάνουμε και μια βουτιά στην πισίνα όταν τελειώσουμε με τη δουλειά, αντέχεις;»
- «Ναι κοριτσάρα μου αντέχω. Να σου πω; Θέλεις να μας φτιάξω ένα τοστάκι για να μας κρατήσει;»
- «Αμέ!»
- «Απλό θα είναι, τυρί, γαλοπούλα και ντομάτα, και αν θες μπορώ να βάλω και τη sauce που αρέσει στη Βασιλική, μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα.»
- «Δε θα έλεγα όχι… αλλά μη φτιάξεις πολλή και σου μείνει!»
- «Σιγά που θα μου μείνει, μεθαύριο έρχεται το θηρίο μου και τρώει κάθε πρωί δύο τέτοια τοστ, και καμιά φορά τρώει και ένα το βράδυ!»
- “Sold!” μου είπε χαμογελαστή και έσκυψε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι. «Λοιπόν, πάω μέσα να συνεχίσω τις δουλειές μου και στις 18:00 θα έρθω να σε πάρω από το τσουλούφι αν χρειαστεί!»
- «Όχι βία στα γήπεδα!»
- «Κάνε ότι δεν σηκώνεσαι και θα σου πω εγώ, φουκαρά μου!»
- “No ma’am!”
- «Έτσι μπράβο! Λοιπόν, πάω!»
- «Κι εγώ πάω να μας φτιάξω τα τοστάκια!»

Αφού έφτιαξα τα τοστ πήγα στο γραφείο της… ‘της’, τέλος πάντων, και κάτσαμε να τα φάμε και μετά την άφησα στην ησυχία της και επέστρεψα και εγώ στην κατάρα της ύπαρξής μου, τα meetings, και έχω να το λέω ότι παρά τις απειλές της, εγώ ήμουν που τελείωσα πρώτος στις 17:30. Πήγα μέσα και τη βρήκα να είναι εκείνη σε call και με έπιασε το διαβολάκι, έπεσα στα τέσσερα και χώθηκα κάτω από το γραφείο της.

- “Hey, what are you doing?” με ρώτησε βάζοντας σε mute το call της.
- “What am I looking like doing?” της απάντησα, και μιας και από κάτω ήταν μόνο με το κιλοτάκι της έχωσα τη μούρη μου ανάμεσα στα πόδια της.
- “Ooooh… a naughty challenge! Me like-y!” μου είπε παιχνιδιάρικα.

Ομολογώ ότι δεν είχα ευχαριστηθεί στη ζωή μου αιδοιολειχία τόσο πολύ όσο σήμερα, από τη μία η Eileen να προσπαθεί να συγκρατηθεί στο call της και από την άλλη εγώ να προσπαθώ να της κάνω τη ζωή κόλαση. Ευτυχώς να λέει που το call ήταν χωρίς ανοιχτές κάμερες γιατί όσο και κατάφερνε με τα χίλια ζόρια να κρατήσει τη φωνή της σταθερή, οι μορφασμοί που έκανε το πρόσωπό της θα την πρόδιδαν με την μία.

Προσπαθήστε να το κάνετε εικόνα, η Eileen να έχει χυθεί στην κυριολεξία στην καρέκλα με τα πόδια ανοιχτά πάνω στους ώμους μου, εγώ να τρώω του μουνάκι της και να της βάζω δάχτυλο, και ταυτόχρονα να προσπαθεί να κρατήσει και σταθερή τη φωνή της για να μην την πάρουν χαμπάρι. Ε, κέρδισα και αυτό το challenge, όταν της έβαλα δάχτυλο και στο κωλαράκι της δεν κατάφερε να πνίξει ένα “OH FUCK” με αποτέλεσμα να τη ρωτήσουν τι έγινε.

- “Nothing, I spilled my coffee, give me 5 mins” τους είπε και μπήκε σε σίγαση, και αρπάζοντάς με από τα μαλλιά με κόλλησε πάνω της, αφήνοντας επιτέλους τον εαυτό ελεύθερο. “AΑAAAH! AAAAH!!! YES BABE!!! ΑΑAAAAH!!! AAAAAH!!! ΑΑAAAAAAAAAAAAH!!!” σχεδόν ούρλιαξε πάνω στην κορύφωσή της, και ευτυχώς που η καρέκλα είναι δερμάτινη γιατί άντε να δούμε πως θα την καθαρίζαμε.
- “Well, your ass is already mine and truth be told we didn’t make a bet…”
- “But…?” με ρώτησε όταν βρήκε επιτέλους τις ανάσες της.
- “I… I would love to …titty fuck you!”
- “AHAHAHAHAHA” έκανε βάζοντας τα γέλια. “We don’t need to make it a challenge, dummy, all you have to do is ask, who told you that I don’t like to please you?”
- “I know babe… but it’s… it’s spicier this way!” της απάντησα.
- “Be that as it may, I mean it George, if you want something from me, just ask me to, what I’ve said is true, I *do* like pleasuring you!”
- «Το έχω καταλάβει κοριτσάρα μου, απλά, είναι αυτό που σου είπα· όταν είναι ‘πιπεράτο’ είναι ακόμα πιο νόστιμο! Λοιπόν, σ’ αφήνω να κάνεις τη δουλειά σου, θα σε περιμένω στην πισίνα!»

Σηκώθηκα και τη φίλησα και την άφησα να συνεχίσει το call της. Έβαλα στον Cato Fong να φάει και του καθάρισα και την άμμο και μετά από ένα γρήγορο ντουζ, έβαλα το μαγιό μου και πήγα και βούτηξα στην πισίνα. Ο σκοπός μου ήταν να χαζολογήσω περιμένοντάς την αλλά εκεί με έπιασε το φιλότιμο και άρχισα να κολυμπάω πάνω-κάτω. Μέχρι τις 18:00, που έκλεισε τον υπολογιστή της και ήρθε να με βρει, είχα κάνει κάμποση άσκηση.

- “Oh! You ‘re swimming already!” μου είχε ενθουσιασμένη.
- «Θα μ’ έβαζες που θα μ’ έβαζες να κολυμπήσω, είπα να το ξεκινήσω από μόνος μου.»

Βούτηξε και εκείνη και ξεκινώντας αργά, άρχισε σταδιακά να αυξάνει την ταχύτητα που κολυμπούσε, και κολυμπούσε σα δελφίνι η ρουφιάνα, δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να την κερδίσω σε αγώνα κολύμβησης. Επιπλέον, και σε αντίθεση με την αφεντιά μου, η Elieen δεν κολυμπούσε μόνο σ’ ελεύθερο στυλ, έκανε και ύπτιο και πρόσθιο. Όπως και να έχει, όπως και χθες, στην μια ώρα είχα αρχίσει να φτύνω τα πνευμόνια μου, οπότε σταμάτησα αποφασίζοντας ότι ως εδώ για σήμερα.

- «Τελείωσες;» με ρώτησε σταματώντας δίπλα μου για μερικές στιγμές.
- «Ναι κοριτσάρα μου, κολυμπάω κοντά στην μία ώρα!»
- «Εντάξει τότε, αλλά να ξέρεις, σήμερα θα έχει και jogging, οπότε να έχεις μαζί σου και τα κατάλληλα παπούτσια!»
- «Θα τα έχω! Δε μου λες, θέλεις να σου φέρω τίποτα να πιείς;»
- «Όχι μωρό μου, απλά μάζεψε τα πράγματά σου ώστε όταν τελειώσω να φύγουμε κατευθείαν γιατί έχω αρχίσει και πεινάω!»
- «Εντάξει κοριτσάρα μου!» της είπα και αφήνοντάς τη να συνεχίσει πήγα κι εγώ να μαζέψω αυτά που θα έπαιρνα μαζί μου.

Πέραν αυτών που θα φορούσα αύριο στο γραφείο, πήρα μαζί μου και μια αθλητική βερμούδα, τ’ αθλητικά μου παπούτσια για περπάτημα και τρέξιμο και φυσικά μια αλλαξιά εσώρουχα. Πιτζάμες δε φοράω ποτέ, ούτε χειμώνα, ούτε καλοκαίρι, και για την απίθανη περίπτωση που κρύωνα πήρα μαζί μου και ένα ελαφρύ t-shirt. Το laptop και τ’ ακουστικά τα είχα ήδη μέσα στην τσάντα, οπότε, μην έχοντας τι άλλο να κάνω, βγήκα στον κήπο με το tablet μου για να χαζολογήσω όσο περίμενα την Eileen αλλά δεν πρόλαβα καθώς με πήρε το καμάρι μου τηλέφωνο.

- «Βρε βρε βρε… Καλώς τη μου!»
- «Μπαμπουίνε μου!!!!!»
- «Τι έχεις πάθει εσύ μαντάμ και εδώ και λίγες μέρες με παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο; Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα, που να πάρει οργή!»
- «Παίρνω να σε ελέγξω γιατί είσαι ατάσθαλος και γκομενίζεις αριστερά και δεξιά!»
- «Μπα; Άλλαξες γνώμη και θέλεις να με δεις κοσμοκαλόγερο;»
- «Όχι, αλλά δεν είναι να τ’ αφήνεις αυτά έτσι με όσα έχουν τραβήξει από τις μητριές τους οι πριγκίπισσες των παραμυθιών!»
- «Α, εσύ το πήγες πολύ μακριά!»
- «Προσέχουμε για να έχουμε, εξ ου και οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι!» μου είπε κάνοντάς με να βάλω τα γέλια, είναι απίθανο το κωλοπαίδι!
- «Η κακιά μητριά αυτή τη στιγμή κολυμπάει πάνω-κάτω την πισίνα σαν Φελπς σε μικρογραφία!»
- «Καλά κάνει, κι εσύ πρέπει να αρχίσεις να ξεκουνιέσαι, στα έχει πει ο γιατρός σου!»
- «Μην ανησυχείς, φρόντισε γι’ αυτό η …μητριά σου, μια ώρα πάνω-κάτω έκανα, μου έφυγε η ούγια!»
- «Εντάξει, τώρα την αγάπησα λίγο περισσότερο!»
- «Για πες, πώς περάσατε το τριήμερο;»
- «Θα στα πω αναλυτικά την Τετάρτη, ισχύει έτσι;»
- «Φυσικά και ισχύει, τι ερώτηση είναι αυτή;»
- «Βασικά γι’ αυτό σε πήρα… να δεις πως το λέει ο μπαμπάς μου… α, ναι, trust but verify!»
- «Σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Λοιπόν, σ’ αφήνω, έχω να βγω με το Χαρουλίνι μου, τρεις μέρες έχουμε να τα πούμε!»
- «Τον Χρήστο… μπα;»
- «Γιατί, το έχεις άγχος;»
- «Όχι, να σου πω την αλήθεια!»
- «Έλεγα… λοιπόν, φιλάκια! Σμουτς σμουτς σμουτς σμουτς!»
- «Φιλάκια!» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Εκείνη τη στιγμή βγήκε η Eileen από την πισίνα και μου είπε ότι ήθελε να κάνει ένα γρήγορο ντουζ, οπότε ανέβηκα κι εγώ και πήγα στο δωμάτιο να την περιμένω να τελειώσει για να της κάνω παρέα που θα ετοιμαζόταν. Ναι, δεν είχε ακριβώς αυτό στο νου της, γιατί με το που ήρθε στο δωμάτιο, πέταξε το μπουρνούζι με το οποίο είχε τυλιχτεί και γονάτισε μπροστά μου και χωρίς πολλά-πολλά με έβαλε να κατεβάσω το σορτς μου και με πήρε στο στόμα της. Μα όπως είπα, δεν είχε αυτό στο νου της και έτσι, όταν καύλωσα για τα καλά, ανασηκώθηκε πιο ψηλά παγιδεύοντας τ’ όργανό μου ανάμεσα στα στήθη της.

- “I haven’t done this before!”
- “Well… I have, but… not with boobs like yours!”

Μας πήρε λίγη ώρα να βρούμε την καλύτερη στάση, με μένα καθισμένο ή ξαπλωμένο δε μας βόλευε ιδιαίτερα, οπότε στο τέλος σηκώθηκα όρθιος, και κάπως προς τα πίσω, με την Eileen γονατισμένη αλλά με τα πόδια της σε Γ, και εκεί, όχι απλά καταφέραμε να βρούμε το ρυθμό μας, του δώσαμε να καταλάβει! Εντάξει, η αίσθηση αυτή δεν είχε καμία σχέση με τις απόπειρες για ισπανική που είχα κάνει στο παρελθόν. Παρόλο που και η Ελένη και η Χριστίνα είχαν μεγάλα στήθη, μεγαλύτερα απ’ αυτά της Eileen, καμιάς δεν ήταν τόσο σφιχτά, οπότε η αίσθηση του οργάνου μου στα στήθη της ήταν κλάσεις ανώτερη.

Φροντίζοντας να πιέζει με τα χέρια της τα στήθη της να κλείσουν γύρω απ’ τ’ όργανό μου, δεν έμεινε εκεί, είχε σκύψει το κεφάλι της και όταν το όργανό μου ήταν στο πιο ψηλό του σημείο μου έγλειφε το κεφαλάκι. Άλλες φορές το σταματούσε και μ’ έπαιρνε στο στόμα της όλο για λίγη ώρα και μετά συνεχίζαμε και πάλι από εκεί που είχαμε σταματήσει. Έτσι όπως ήμουν γερμένος πίσω ωστόσο άρχισα να κουράζομαι, οπότε αλλάξαμε και πάλι τακτική, ξάπλωσα με ανοιχτά πόδια στην άκρη του κρεββατιού και παγιδεύοντας ξανά το όργανό μου μέσα στα στήθη της άρχισε να κινείται πάνω κάτω, καταφέρνοντας με να δω και πάλι αστεράκια.

- «ΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΧ» άρχισα να φωνάζω προς το τέλος και εκείνη, καταλαβαίνοντας ότι έρχεται, με πήρε στο στόμα της· και ευτυχώς να λέω, τόσο έντονα που έχυσα θα είχε χρειαστεί και νέο ντουζ!

Τύφλα να’χουν οι Σπανιόλες!

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 17ᵒ - Το κούνημα της αχλαδιάς

Όπως κάθε φορά που μου έκανε πίπα, δεν αρκέστηκε να καταπιεί, μου τον γυάλισε σε βαθμό που …έτριζε από καθαριότητα, όπως έλεγε και η παλιά διαφήμιση. Ξαπλωμένος ανάσκελα και κοιτάζοντας το ταβάνι, ακόμα προσπαθούσα να βρω τις ανάσες μου, οπότε η κοριτσάρα μου γελώντας σκανταλιάρικα ανέβηκε στο κρεββάτι και κάθισε πάνω μου.

- “Ooooh! You liked it!!! Eileen is very happy!”
- «Αν μου άρεσε λέει; Έχεις καταφέρει και μου έχεις τινάξει την ιεραρχία των ηδονών μου στον αέρα, μαντάμ! Εντάξει, στην κορυφή είναι το να σε τρώω, αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει στον αιώνα των αιώνων, αλλά για τη δεύτερη θέση έχει αρχίσει και γίνεται κανονική σφαγή!»
- “HAHAHAHAHAHA” μου έκανε γελώντας.
- «Αμέ, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω!»
- “Well, there is one thing left…”
- «Χμμμ… πονήρω!!!» της είπα καταλαβαίνοντας τι είχε στο μυαλό της.
- “Hehehe… guilty as charged! Embrace the dark side!”
- «Αλήθεια, αυτό το έχω απορία. Εννοώ ότι οκ, αυτοί που τους το κάνεις την τρίζουν την όπισθεν, οπότε καταλαβαίνω γιατί το γουστάρουν, εσένα γιατί σ’ αρέσει; Από που αντλείς απόλαυση όταν πηδάς με strap-on;»
- “They do what?”
- “Yeah, you’re right… it’s slang, they enjoy getting their ass fucked.”
- “For the same reason you enjoy muff diving though you don’t climax; the concept of the activity is more significant than the physical feeling.”
- «Το έχεις κάνει και σε άντρες αυτό ή μόνο σε γυναίκες;»
- «Και σε γυναίκες και σε άντρες, αν και οι δεύτεροι ήταν λιγότεροι από τις πρώτες.»
- «Εσύ, πέρα φυσικά από το Nigel, το είχες ξανακάνει παθητικά;»
- «Ναι, το κάναμε μερικές φορά με την Abi και το είχα κάνει μια φορά και με την Ειρήνη. Με άλλους άντρες, πέραν από το Nigel κι εσένα, δεν το έχω κάνει.»
- “I hope not because you lost the bet!”
- “Of course not, silly, the bet was just the spice; I did it because I wanted to; and, as you witnessed firsthand, I thoroughly enjoyed the experience!”
- «Ξέρεις τι; Δεν ξέρω αν θα μ’ αρέσει και αν θα θελήσω να το κάνω ποτέ ξανά, αλλά μια φορά θα το δοκιμάσω!»
- “You sure? You know, you don’t have to!”
- “But I do! It’s something you enjoy, so, at least, I have to try!”
- “You really don’t!”
- “I really do, and this is the end of discussion!”
- “Or else?”
- “Or I’m gonna tell my girlfriend to beat the shit out of you; and she has Sam dan in kung fu!”
- “HAHAHAΗΑΗΑΗΑΗΑ” έκανε βάζοντας τα γέλια, και γέρνοντας πάνω μου έδωσε ένα ενθουσιώδες, βαθύ φιλί.

Φιληθήκαμε για λίγη ώρα και μετά σηκώθηκε να ντυθεί, έβαλα κι εγώ σορτσάκι και μποξεράκι που τα είχα πετάξει όπως-όπως στο πάτωμα, και, αφού πήραμε τα πράγματά μας, κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο να πάμε στο σπίτι της. Φτάσαμε λίγα λεπτά αργότερα και όταν ανεβήκαμε πάνω έκανε λίγο ζέστη, και με τον κλιματισμό κλειστό τρεις μέρες, λογικό ήταν. Όπως και στο δικό μου, έτσι και στο δικό της, ο κλιματισμός ήταν κεντρικός και σε όλους τους χώρους, οπότε λίγη ώρα αργότερα άρχισε σιγά-σιγά να δροσίζει. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο πήγαμε να μαγειρέψουμε· μια πείνα την έκανε, μπορεί και δύο!

- «Για πες, τι θα φτιάξεις;»
- «Έλεγα να φτιάξω σπαγγέτι alla puttanesca. Θέλεις;»
- «Αν θέλω λέει;» Εντάξει, είχε βρει το αδύναμο σημείο μου, η puttanesca είναι *Η* αγαπημένη μου σάλτσα για μακαρόνια.

Το μόνο πρόβλημα ήταν πως δεν είχε ψωμί, αλλά αυτό λύθηκε σε χρόνο dt, κατέβηκα στο Βενέτη της Τατοΐου και δέκα λεπτά αργότερα ήμουν πίσω. Όσο η Eileen ετοίμαζε τα μακαρόνια εγώ έκοψα στα γρήγορα μια Caprese, που, για όποιον δεν γνωρίζει απ’ αυτά, είναι μια υπέροχη δροσερή σαλάτα με ντοματίνια, mozzarella, βασιλικό, παρθένο ελαιόλαδο, αλάτι και ρίγανη. Τα μακαρόνια γενικά δεν παίρνουν πολλή ώρα και έτσι, περίπου είκοσι λεπτά αργότερα, σέρβιρε τη μακαρονάδα σε δυο βαθιά πιάτα, και πέσαμε πάνω στο φαγητό σα λύκοι συνοδεία μπύρας, τι άλλο, Guiness.

Αφού φάγαμε, τη βοήθησα να μαζέψει το τραπέζι κι έπλυνα τα πιάτα ενώ εκείνη τα σκούπισε. Αμέσως μετά πήγαμε στο δωμάτιό της και ξαπλώσαμε βάζοντας να δούμε μια σαχλαμάρα στο Netflix, και η αλήθεια είναι ότι εμένα κάπου εκεί με πήρε και ο ύπνος. Η κοριτσάρα μου με άφησε να κοιμηθώ και με ξύπνησε γύρω στις 21:30 για να πάμε για jogging. Κατεβήκαμε προς τη Βενιζέλου και φτάσαμε μέχρι και το Σκλαβενίτη και από εκεί, παίρνοντας τους πίσω δρόμους, επιστρέψαμε μπροστά απ’ το σπίτι της κάνοντας τον κύκλο, διαδρομή λίγο πάνω από τα 1300 μέτρα σύμφωνα με τον tracker του ρολογιού.

Παρόλο που η Eileen μπορούσε να πάει πιο γρήγορα, ακολούθησε το δικό μου ρυθμό, που πάντως δεν ήταν αργός. Όταν φτάσαμε μπροστά από το σπίτι, σταματήσαμε για λίγα λεπτά ώστε να βρω της ανάσες μου, και μετά ξεκινήσαμε και πάλι. Συνολικά κάναμε αυτό το γύρο τέσσερις φορές, αλλά κάπου εκεί έφτασα στα όριά μου, όσον αφορά το τρέξιμο δηλαδή. Έχοντας ακόμα δυνάμεις, κάναμε ακόμα ένα γύρο με περπάτημα, στην αρχή πιο χαλαρό και στη συνέχεια πιο γρήγορο, και στο τελευταίο μισό το γυρίσαμε και πάλι στο ελαφρύ jogging. Εξίμισι χιλιόμετρα, για πρώτη φορά δεν το λες καθόλου άσχημο!

- «Πάμε να κάνουμε ντουζάκι; Εντάξει, η δική μου μπανιέρα δεν είναι σαν τη δική σου αλλά είναι αξιοπρεπώς μεγάλη!»
- «Δε θα με βράσεις, έτσι;»
- «Όχι μωρό μου, δε θέλω καυτό μπάνιο τώρα!»
- «Ούτε θα με παγώσεις, έτσι;»
- «Ισχυρό φύλο σου λέει!» μου είπε πειρακτικά.
- «Τι να κάνω, με έκανε χαλβά η μάνα μου!»
- «Αχ! Μ’ αρέσει ο χαλβάς! Θέλω χαλβά!»
- «Χαχαχα, αύριο το πρωί στο σουπερμάρκετ!»
- «Όχι ο μακεδονικός, αυτός δε μ’ αρέσει!»
- «Τον σιμιγδαλένιο λες;»
- «Ναι, αυτόν!»
- «Να πω στην κυρά-Βασιλική να μου φτιάξει τότε!»
- «Φτιάχνει η μητέρα σου χαλβά;»
- «Αμέ! Γενικά είναι πολύ καλή ζαχαροπλάστισσα, και χαλβά φτιάχνει, και τιραμισού που σκοτώνει φτιάχνει, και black forest, για να μη σου πω για τα μελομακάρονά της, και αργούν και τα Χριστούγεννα, τρομάρα τους!»
- “Yummy!!!” μου είπε γλείφοντας τα χείλη της.
- «Ωραία, έκλεισε! Θα ζητήσω από την κυρά-Βασιλική να μου φτιάξει χαλβά να τον έχουμε το Σάββατο, που θα σου κάνουμε και το τραπέζι, μαζί με το μουσακά που σου έταξα.»
- «Αμέ!!!! Σ’ ευχαριστώ πολύ μωρό μου!!!!» μου είπε και παίρνοντάς με αγκαλιά μου έδωσε ένα ενθουσιώδες φιλί.

Πήγαμε στο μπάνιο και κάναμε το ντουζάκι μας με χλιαρό προς δροσερό νερό και η αλήθεια είναι ότι στη θερμοκρασία αυτή ήταν υπέροχο. Με πήρε αγκαλιά κάτω από το ντουζ και αρχίσαμε να φιλιόμαστε και γρήγορα πήγαμε στο μπαλαμούτιασμα, και κάπως έτσι, με το νερό να τρέχει πάνω μου, βρέθηκα γονατισμένος να τρώω το μουνάκι της, και ομολογώ ότι είχε την πλάκα του! Από τη μια να προσπαθήσω να την ικανοποιήσω όσο καλύτερα μπορούσα με τα χείλη και τη γλώσσα μου, και από την άλλη με το νερό να μου πέφτει στα μούτρα και να μου δυσκολεύει την ανάσα, θα έλεγα ότι ήταν άκρως ενδιαφέρουσα πρόκληση!

Σήκωσα για λίγο το βλέμμα μου να τη δω, είχε ακουμπήσει την πλάτη της στον τοίχο με το κεφάλι ψηλά, τα μάτια κλειστά, και δαγκώνοντας τα χείλη της, έχοντας πιάσει και πάλι γραμμή με Βαλχάλα. Κατέβασα το βλέμμα μου και πάλι και επικεντρώθηκα με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό στο muff diving, που λέει και η Πριγκηπέσσα, και αν και το νερό που μου έπεφτε στη μούρη μου το έκανε πιο δύσκολο, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κορμιού της, αλλά και από τα βογγητά της, το πήγαινα πολύ καλά!

Ακόμα καλύτερα πήγε όταν, αφού βούτηξα το μεσαίο μου δάχτυλο στο μουνάκι της, το πήρα και το έβαλα στο κωλαράκι της, εκεί να δείτε βογγητά και τινάγματα, και όταν το κορμί της άρχισε να τρεμουλιάζει κατάλαβα ότι το τέλος ήταν κοντά, οπότε ενέτεινα και το παιχνίδι της γλώσσας μου στην κλειτορίδα της, και του δάχτυλου μου – που μέχρι τότε το κρατούσα ακίνητο – μέσα στο κωλαράκι της. Όπως κάθε φορά, με άρπαξε από το μαλλί και με κόλλησε πάνω της.

- “AAAAΑΑΑΑΑAAH OH GODS!!!! AAAAAH AΑΑΑΑΑΑAΑΑΑΑΑΑΑΑAH BABE I’ M CUMING! AAAAAH!!! AAΑΑAAAAAAAH!!!! AAAAAAAAΑΑΑΑAAAAAAAAAAAH!!!!” σχεδόν ούρλιαξε πάνω στην κορύφωσή της, και στο νερό που έτρεχε στο πρόσωπό μου προστέθηκαν και τα υγρά της, τα οποία ίσα που πρόλαβα να γευτώ. “Oh babe… oh my god… Stand up! Now!”
- “Yes ma’am” της είπα και σηκώθηκα εγώ και γονάτισε εκείνη, παίρνοντάς με το στόμα της. Όπως και χθες, ενώ με τσιμπούκωνε, και αφού έπαιξε για λίγο το μουνάκι της, βούτηξε το δάχτυλό της μέσα του, και από εκεί στον κώλο μου, κάνοντάς με και πάλι να δω αστεράκια. Ρε μου άρεσε!!!! «Eileen, θες… θες να δοκιμάσουμε το άλλο;»
- “You want my ass again, babe?” με ρώτησε χαμογελαστή, χωρίς να έχει καταλάβει ότι εννοούσα ακριβώς το αντίθετο.
- “I meant the other way around!” της είπα και γούρλωσε τα μάτια της.
- “You sure?”
- «Τι να σου πω… θα δείξει! Πάντως, όταν μου βάζεις δάχτυλο την ώρα που με κάνεις πίπα, την ακούω στέρεο!»
- “Ok… baby steps!” μου είπε και βγήκε από το μπάνιο και τυλίχτηκε σε μια πετσέτα.
- «Πού πας;»
- «Να φέρω το μικρό butt plug!» μου είπε ενθουσιασμένη και βγήκε από το μπάνιο.

Αναστέναξα, αυτή τη φορά παρασύρθηκα απ’ τον ενθουσιασμό μου και της ζήτησα να κάνουμε κάτι το οποίο δεν ήμουν καθόλου σίγουρος πως ήθελα να κάνω. Δεν της είχα πει ψέματα, ήθελα να το δοκιμάσω γιατί μου είχε πει ότι της άρεσε να το κάνει, αλλά δεν είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου. Τέλος πάντων, τώρα ήταν πολύ αργά για δάκρυα, το κορίτσι μου είχε ενθουσιαστεί και δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να της τη χαλάσω. Επέστρεψε, δυο λεπτά αργότερα, με ένα μικρό butt plug και το λιπαντικό.

Πέταξε την πετσέτα και μπήκε μέσα στο μπάνιο, και όπως και πριν, γονάτισε και με πήρε στο στόμα της, αλλά αυτή τη φορά δεν έπαιξε με το μουνάκι της. Σταμάτησε ίσα για να βάλει λιπαντικό στο δάχτυλό της, και μετά επέστρεψε επί το έργο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι το λιπαντικό ήταν ανώτερο από τα κολπικά υγρά που είχε χρησιμοποιήσει πριν, κάνοντας την αίσθηση ακόμα καλύτερη. Χωρίς να σταματήσει στιγμή την πίπα, άρχισε να με γαμάει με το δάχτυλό της, και αν την είχα ακούσει μια φορά πριν, τώρα την άκουσα δέκα.

Σταμάτησε και μου ζήτησε να σκύψω προς τον τοίχο. Ξεροκατάπια και έκανα αυτό που μου ζήτησε, έσκυψα και της τούρλωσα τον κώλο μου. Άπλωσε μια γενναία ποσότητα λιπαντικού στο butt plug και μου το έτριψε στην πίσω μου τρυπούλα και παρόλο που μου άρεσε η αίσθηση, έκλεισα τα μάτια και έσφιξα τα δόντια στην αναμονή αυτού που ήξερα ότι ακολουθεί. Η Eileen, όπως κι εγώ χθες, ήταν πολύ προσεκτική, στην αρχή μου το έβαλε λίγο μέσα, το τράβηξε και πάλι πίσω, και ξανά πάλι μέσα, κάθε φορά λίγο και πιο βαθιά, και η αρχική μου ενόχληση – και προς μεγάλη μου έκπληξη – άρχισε να μεταμορφώνεται σε καύλα, και όταν τελικά μου το έχωσε όλο μέσα μου, το βογγητό μου ήταν ηδονής και μόνο.

- “Do you like it babe?”
- “I love it!” της είπα έκπληκτος. Πίστευα ότι θα έπρεπε να το αντέξω μόνο και μόνο για εκείνη αλλά η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε, μου άρεσε πολύ!

Με αγκάλιασε από πίσω και άρχισε να μου τον παίζει με το δεξί της χέρι, και παρόλο που το handjob δεν υπήρχε καν στη λίστα μου – καμιά γυναίκα δεν μπορεί να στον παίξει καλύτερα από τον ίδιο, λόγο! – αυτή τη φορά ήταν το κάτι άλλο. Που και που με το άλλο της χέρι μου πίεζε το butt plug και έχω να το λέω, τέτοια αίσθηση ούτε στην καλύτερη μαλακία που είχα τραβήξει! Την άκουσα και πάλι στέρεο, Dolby Surround, THX, και ό,τι άλλη μαλακία υπάρχει, δε μου πήρε ούτε τρία λεπτά να χύσω, και όταν έχυσα… ω θεοί… νομίζω ότι πρέπει να το κατάλαβε όλη η γύρω περιοχή, που να ήμουν δηλαδή και κανένας φωνακλάς.

- «Σ’ άρεσε μωρό μου;» με ρώτησε βγάζοντάς μου αργά και προσεκτικά το butt plug, και δεν ξέρω, σα να ένιωσα μέσα μου ένα κενό! Δεν είμαστε με τα καλά μας!
- «Νομίζω ότι το κατάλαβαν από το Άγιο Στέφανο μέχρι και την Κηφισιά!» της είπα και έβαλε τα γέλια. «Γελάς ε; Να δω με τι μούτρα θα αντικρύσεις τους γείτονές σου!»
- «Με τα ίδια που τους αντικρύζω κάθε φορά!»
- «Κοίτα ρε τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια!» είπα ακόμα μη μπορώντας να χωνέψω το πόσο απίστευτα το είχα ευχαριστηθεί.
- «Στο είπα, δε στο είπα; Αν γίνει προσεκτικά είναι οργασμικό!»
- «Απλά οργασμικό; Τ’ αυγά και τα πασχάλια έχασα!»

Βγήκαμε από το μπάνιο και αφού σκουπιστήκαμε πήγαμε στο δωμάτιό της και ξαπλώσαμε και πάλι αγκαλιά.

- «Τι θες να κάνουμε;» με ρώτησε.
- «Δε μου λες, μιας και σου αρέσει η επιστημονική φαντασία, το Battlestar Galactica, τη σειρά του 2002 εννοώ, την έχεις δει;»
- «Το έχω δει και μου άρεσε πολύ, αν και στο τέλος μου τα χάλασε.»
- «Το Mandalorian?»
- “I’ve seen it, but truth be told, I don’t particularly like Star Wars’ universe, too much mysticism for my taste.”
- “BSG was very heavy on mysticism!”
- “True, but, on the other hand, it was hard sci-fi, though the end left things to be desired, as I said, I don’t particularly enjoy mysticism.”
- «Έχω ακούσει τα καλύτερα για το Andor, και παρόλο που είναι star wars μου έχουν πει ότι δεν έχει force και τέτοια. Έχεις Disney+;»
- «Έχω… δε βαριέσαι, πάμε να το δούμε, αν δεν μας αρέσει το κόβουμε.»

Εμένα μου λες; Είδαμε τρία σερί επεισόδια και αν δεν είχαμε το πρωί να ξυπνήσουμε για να πάμε γραφείο, θα ξενυχτούσαμε όλο το βράδυ κάνοντας binge watching όλη την πρώτη σαιζόν, δεν ήταν απλά καλό, ήταν… ήταν αριστουργηματικό. Για μένα κλάσεις ανώτερο από το Mandalorian, ακόμα και αν ήξερες την κατάληξη του Andor από το Rogue One που, πάλι για μένα, είναι η κορυφαία ταινία του franchise, καλύτερη και από τις πρώτες τρεις. Σε βύθιζε στο ζοφερό σύμπαν της αυτοκρατορίας και σου έδειχνε για ποιο πραγματικά λόγο ήταν evil, όχι γιατί ο αυτοκράτορας ήταν dark Sith, αλλά γιατί ήταν φασιστικό καθεστώς, και απορώ πώς έδωσε η Disney το πράσινο φως για μια σειρά με τόσο ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα!

- “Woah! Just woah!” είπε η Eileen με το τέλος και του τρίτου επεισοδίου. “Totally not expected!”
- «Δε λες τίποτα!» της είπα συμφωνώντας μαζί της. «Λοιπόν, η συνέχεια αύριο, έχουμε και πρωινό ξύπνημα. Να σου πω, θες να πάμε με το δικό μου ή με το δικό σου;»
- «Δεν έχω θέμα! Μόνο που μετά θέλω να πάω super market, οπότε αν πάμε με το δικό μου θα πρέπει πρώτα να σ’ αφήσω σπίτι σου!»
- «Κι εγώ θέλω να πάω για ψώνια, έρχεται και το καμάρι μου μεθαύριο. Ωραία, με το δικό μου που έχει και χώρο, και γυρνώντας από το γραφείο πάμε στο Βασιλόπουλο ή στο Μεγάλο Σκλαβενίτη για ψώνια.»
- «Αμέ!» μου είχε χαμογελαστή. «Κάτσε, δεν έχεις να πας και στο pet shop?»
- «Θα πάω την Τετάρτη με τη Βασιλική αφού παραλάβουμε τη Barkie.»

Αφού φιληθήκαμε, κούρνιασε στην αγκαλιά μου, και πέσαμε για ύπνο. Δηλαδή εκείνη έπεσε, εγώ και πάλι βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Από την Παρασκευή και μετά ήμασταν όλη τη μέρα μαζί, θα μου έλειπε πολύ από την Τετάρτη που θα ερχόταν η κόρη μου, κι ήλπιζα με όλη την καρδιά μου να πάει καλά το Σάββατο και να συμπαθήσουν η μία την άλλη, γιατί από τη στιγμή που η Eileen μπήκε στη ζωή μου δεν ήθελα να βγει. «Όλα καλά θα πάνε» προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, και γιατί άλλωστε να μην πηγαίνανε;

Αν το καλοσκεφτείς οι δυο τους έμοιαζαν πολύ στο χαρακτήρα. Φοβερά εξωστρεφείς, πεισματάρες, γεμάτες χιούμορ, και πάνω απ’ όλα πανέξυπνες, δεν τους ξέφευγε το παραμικρό, αντιμετώπιζαν τη ζωή με αισιοδοξία, χωρίς φόβο, και σίγουρες πως θα καταφέρουν όποιο στόχο βάλουν. Για να μου λέει ότι πήρε μια απόφαση για το μέλλον της για την οποία ήθελε να μου μιλήσει από κοντά, μάλλον είχε αποφασίσει ότι την κέρδισε η φυσική. Παρά το πείραγμα που της έκανα, ό,τι και να επέλεγε, το ίδιο περήφανος πατέρας θα ήμουν.

Ο ύπνος με πήρε χωρίς να το καταλάβω και η αλήθεια είναι πως όταν χτύπησε το ξυπνητήρι δυσκολεύτηκα αρκετά να σηκωθώ. Όπως και να έχει, κάναμε παρέα το πρωινό μας ντουζάκι, και, αφού ετοιμαστήκαμε, πήραμε το δρόμο για τα κεντρικά. Πριν ανέβουμε στην αίθουσά μας, πήγαμε να πάρουμε τα καφεδάκια μας και εκεί πετύχαμε την Ευαγγελία και τον Φάνη, και αφού η πρώτη έκανε το τσιγάρο της, ανεβήκαμε όλοι μαζί για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με το Daily. Στο μεταξύ, μιας αύριο το απόγευμα θα πήγαινα να πάρω την Βασιλική, κάποια στιγμή έστειλα μήνυμα στην Eileen και τη ρώτησα αν ήθελε να κάνουμε home office, ώστε τουλάχιστον το πρωί να είμαστε μόνοι μας μαζί στο σπίτι μου, και μου απάντησε με ένα ενθουσιώδες “YES!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Το απόγευμα, όταν σχολάσαμε, πήγαμε από το mega Βασιλόπουλο και γεμίσαμε τα καρότσια μας και την πήγα σπίτι της, και αφού ανεβάσαμε τα πράγματα πάνω και τα τακτοποιήσαμε, έβαλε στην τσάντα της μια αλλαξιά ρούχα για αύριο, και γυρίσαμε σπίτι μου όπου μας υποδέχτηκε με χαρές και πανηγύρια ο Cato Fong. Μαγειρέψαμε παρέα, σήμερα είχε φασολάκια λαδερά, και όσο να ετοιμαστεί το φαγητό, πήγαμε στην πισίνα και κάναμε και το κολύμπι μας, και σήμερα έκανα πάνω από μια ώρα, με διακοπή ίσα για να κατεβάσω το φαγητό απ’ τη φωτιά.

Όταν τελειώσαμε, κάναμε το ντουζάκι μας, και, αφού φάγαμε και κάτσαμε να δούμε ένα επεισόδιο του Andor, βγήκαμε να περπατήσουμε με τον Cato παρέα. Γυρίσαμε, και αφού κάναμε ένα ντουζάκι ξανά, καθάρισα την άμμο στο μαύρο τριχωτό κάθαρμα και του έβαλα να φάει, και στη συνέχεια ανέβηκα στο δωμάτιο όπου με περίμενε η Eileen. Γυμνή! Oh boy, oh boy, oh boy!!!!!

- “Lie down!” με διέταξε και μόλις το έκανα, μου κατέβασε σορτσάκι και μποξεράκι και με πήρε στο στόμα της.

Αφού μου τον έκανε κατάρτι για τα καλά, άνοιξε ακόμα ένα πακέτο από τα προφυλακτικά – τα οποία επιτέλους προμηθεύτηκα με τον …τόνο – και αφού μου το φόρεσε, κάθισε πάνω μου και ξεκίνησε το ροντέο, αν και ο εν λόγω ταύρος, μόνο να την πετάξει από πάνω του δεν ήθελε! Με την Eileen να κάνει χορευτικές επιδείξεις με το όργανό μου καρφωμένο βαθιά μέσα της, εγώ ασχολήθηκα με το αγαπημένο μου σπορ, τα στήθη της.

- “Harder!” με διέταξε όταν άρχισα να της τσιμπάω τις ρώγες, και σιγά που θα της χαλούσα το χατίρι και τα “AAAAAAH!!! YES!!!!” και “OOOOH GAWD!!!” πήγαν σύννεφο στο δρόμο προς τη νιρβάνα της. Εγώ πάλι είχα βρει τη δική μου με το να χουφτώνω και να μαλάζω και να τσιμπάω τα απίστευτα στήθη της, και σε συνδυασμό με τα χορευτικά της πάνω μου, απορώ πώς άντεξα να κρατηθώ για τόση ώρα, και, όχι τίποτε άλλο, αλλά και το lady on top είναι και η αγαπημένη μου στάση.

Διόρθωση, ήταν! Κάποια στιγμή …ξεπέζεψε και στήθηκε στα τέσσερα. Εκεί άρχισε νέος γύρος των επικλήσεων προς τους Θεούς, συνοδευόμενες από δυνατά χαστούκια στον κώλο, και γαλλικά τύπου “Harder bitch!”, όταν η σφαλιάρα δεν ήταν της αρεσκείας της. Με τον κώλο της κόκκινο και τις παλάμες μου να πονάνε από τη δύναμη με την οποία της έριχνα τις ξυλιές, την άρπαξα από το μαλλί και την τράβηξα προς τα πίσω, μπαινοβγαίνοντας μέσα της με τόση δύναμη που έκανε τα σώματά μας να πλαταγίζουν. Δεν είχε τελειώσει ακόμα και όπως και άλλες φορές άρχισα να σκέφτομαι ότι πιο άκυρο μου ερχόταν στο μυαλό προκειμένου να κρατηθώ περισσότερο, αλλά ευτυχώς το τέλος της δεν άργησε να έρθει γιατί η σκέψη της τριχωτής πλάτης του Γκάλη κάπου είχε αρχίσει να κουράζει!

- “AAAAAH!!!! I’M CUMMING!!! OH GAWD!!! AAAAAH! AAAAAAH!” έκανε πάνω στην κορύφωσή της, απελευθερώνοντας κι εμένα, και καρφώθηκα μέσα της για τελευταία φορά, με το όργανό μου να κάνει σπασμούς και τα μάτια μου να γυρίζουν λες και μετρούσαν λίτρα, να πούμε!

Ξαπλώσαμε τάβλα και οι δύο κοιτάζοντας το ταβάνι και προσπαθώντας να βρούμε τις ανάσες μας. Άνοιξα τα χέρια μου και κουλουριάστηκε και πάλι στην αγκαλιά μου χαϊδεύοντάς μου αφηρημένα το στέρνο. Ανασηκώθηκε ελαφρά και με κοίταξε στα μάτια.

- “A penny for your thought” της είπα χαϊδεύοντάς την τρυφερά.
- “Eileen is happy. No! Actually, Eileen is more than happy, she’s in love!”
- «George, who’s madly in love with his fiery princess, welcomes her to the club!” της είπα και έγειρα και τη φίλησα τρυφερά.
- “Make love to me, babe!”

Μιας και μόλις είχαμε κάνει σεξ, και δεν είμαι πλέον εικοσάρης, ξεκίνησα να τη φιλάω και να τη χαϊδεύω αλλά όταν το χέρι μου έφτασε ανάμεσα στα πόδια της κατάλαβα ότι δε χρειαζόταν άλλη προετοιμασία, ήταν έτοιμη για μένα. Εγώ βέβαια ήθελα λίγο χρόνο ακόμα, οπότε συνέχισα να τη φιλάω και να τη γλείφω, και όταν μου σηκώθηκε, έβαλα το προφυλακτικό μου και ανέβηκα πάνω της. Έγειρα και τη φίλησα και, χωρίς να σταματήσω στιγμή το φιλί, έπιασα το όργανό μου και το οδήγησα μέσα της, και ήταν σα να βύθιζα μαχαίρι σε λιωμένο βούτυρο. Έκλεισε τα πόδια της γύρω απ’ τη λεκάνη μου αγκαλιάζοντάς με, και άρχισα να κινούμαι απαλά μέσα της.

Σταμάτησα για λίγο και μένοντας ακίνητος αγκάλιασα τα μάγουλά της στις παλάμες μου. Κοιταχτήκαμε στα μάτια μα όταν άρχισα να κινούμαι και πάλι, έκλεισε ασυναίσθητα τα δικά της, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της. Δεν πήρα ούτε στιγμή τα μάτια μου από πάνω της, άρχισα να και πάλι να κινούμαι απολαμβάνοντας τις εκφράσεις του προσώπου της, και όσο ο ρυθμός μου αύξανε, οι ανάσες της γινόντουσαν όλο και πιο κοφτές και οι μορφασμοί απόλαυσης στο πρόσωπό της όλο και πιο έντονες.

- «Κοίτα με μωρό μου, θέλω να με κοιτάς!»

Άνοιξε τα μάτια της αλλά βυθισμένη στην απόλαυση στον ερωτικό μας χορό, δεν ήμουν σίγουρος ότι μ’ έβλεπε. Έγειρα ξανά και τη φίλησα και αυτή τη φορά δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή το φιλί μας, συνέχισα στον ίδιο, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό για αρκετή ώρα, μέχρι που τ’ αντανακλαστικά μου ξύπνησαν και πήραν αυτά τον έλεγχο. Άρχισα να κινούμαι ολοένα και πιο γρήγορα, με την Eileen να με σπρώχνει με πόδια της προς τα κείνη, έτσι όπως με είχαν αγκαλιασμένα απ’ τη λεκάνη, και με τα νύχια των χεριών της να μου χαράζει απαλά την πλάτη, και το τέλος ήρθε σχεδόν απ’ το πουθενά. Καρφώθηκα για τελευταία φορά μέσα της με τις εκρήξεις να διαδέχονται η μία την άλλη, και έμεινα ακίνητος μέχρι να καταλαγιάσουν.

Δεν τραβήχτηκα αμέσως, κάθισα για ακόμα λίγη ώρα μέσα της, μόνο που σταματήσαμε να φιλιόμαστε και απλά κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να μιλάμε, και άλλωστε τι θα μπορούσαμε να πούμε που δεν το έλεγαν οι ματιές μας; Τα μάτια της έλαμπαν, ποια ανθρώπινη γλώσσα θα μπορούσε να αποδώσει τα αισθήματα που αντάλλασσαν οι ματιές μας;

- «Τι θες να κάνουμε τώρα;» τη ρώτησα μετά από λίγη ώρα και αφού κοίταξα το ρολόι, ήταν ακόμα 22:30.
- «Θέλω να μου διαβάσεις ιστορίες που έχεις ανεβάσει στο Reddit. Έχεις γράψει κι άλλες, έτσι;»
- «Ναι, έχω γράψει αρκετές! Ωραία, θα σου διαβάσω ιστοριούλες!»
- «Θέλω κρύα σοκολάτα! Πάμε να φτιάξουμε;»
- «Αμέ!»

Αμ έπος, αμ έργο, πήγαμε στην κουζίνα. Έβγαλα μια σακούλα με παγάκια από την κατάψυξη, ένα γάλα από το ψυγείο και ένα κουτί κρέμα γάλακτος. Πέταξα καμιά δεκαριά παγάκια στο γυάλινο δοχείο του μίξερ, άδειασα δυο ποτήρια γάλα, και δυο κουταλιές της σούπας σοκολάτας γάλακτος και μια κουταλιά σκέτο κακάο. «Η σοκολάτα γάλακτος είναι γλυκιά και το βάζω για να σπάσει η γεύση» της εξήγησα, καθώς αμφότεροι δεν ήμασταν ιδιαίτερα φαν του γλυκού. Πήγα και πάλι στο ψυγείο και πήρα ένα αβγό και το έσπασα προσεκτικά στο δοχείο, προσέχοντας να πέσει μόνο το ασπράδι.

- “Ooooh, eggnog!” είπε καταλαβαίνοντας.
- «Περίπου» της είπα χαμογελώντας.
- «Ουίσκι δε θα βάλεις;» με ρώτησε αθώα.
- «Όχι, χωρίς αλκοόλ, γι’ αυτό σου είπα ‘περίπου’»
- “Party pooper!” με κατηγόρησε βγάζοντάς μου τη γλώσσα της.
- «Κι αυτό περίπου…» της απάντησα πειρακτικά.

Άδειασα την κρέμα γάλακτος και αυτή στο μίξερ, και το έβαλα στην αρχή στη χαμηλή ταχύτητα, μέχρι να θρυμματιστεί για τα καλά ο πάγος, και μετά ανέβασα στροφές και το άφησα για κανένα πεντάλεπτο. Η Eileen έφερε τα δυο θεόρατα ποτήρια θερμός που έχω, και, αφού μου τα έδωσε, μοίρασα το περιεχόμενο του μίξερ μέσα του, γεμίζοντας το καθένα πάνω από τα ¾. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο, και βάζοντας το μαξιλάρι πλάτη έγειρα πάνω του. Εκείνη προτίμησε να κάτσει οκλαδόν απέναντί μου, αποσυντονίζοντάς με τελείως έτσι όπως ήταν γυμνή.

- “What!” με ρώτησε όπως την έτρωγα με τα μάτια!
- “You’re not making easy!” της είπα και κοιτάζοντας πρώτα προς τα κάτω της, έβαλε τα γέλια. “I don’t want any excuses, start reading!”
- “Or else?”
- “I’m gonna introduce you to a bigger butt plug!”
- “Considering how the introduction with the first one went, it’s not exactly a threat…” της απάντησα, κάνοντάς τη να γελάσει ακόμα πιο δυνατά.
- “Oh my God, I’ve created a monster!”
- «Και είναι ακόμα Τρίτη!» της είπα κλείνοντάς της το μάτι.
- “Well, the night is still ours!”
- «Εχμ, δουλεύουμε αύριο!»
- «Θα γαμηθούμε στη δουλειά!» μου είπε στα ελληνικά και αυτή τη φορά ήμουν εγώ που έβαλα τα γέλια. “Come on, start reading!”
- «Εντάξει, ξεκινάω!» της είπα και με το κινητό στα χέρια άνοιξα το Reddit. Ποια να της διάβαζα; Α, ναι! «Λοιπόν, η ιστορία που θα σου διαβάσω λέγεται ‘Show me your friends’» της είπα και ξεκίνησα να διαβάζω. “Arguably; the war with the Zars didn't go well for both. The lizards have been proved to be a very tough nut to crack. We had grossly underestimated their technological advantage, and they had grossly underestimated our numbers, so the war was driven to an extremely expensive stalemate… Then humans happened…”
- “They are like angry mini t-rexes that after having a bad day at work catch their spouses cheating on them with their best friend and yet when they don't want to rip you apart, they are gentle and generous and most importantly trustworthy’ was the answer given” μου είπε γελώντας, επαναλαμβάνοντας λέξη προς λέξη – ούτε κόμμα δεν έχασε η ρουφιάνα – αυτό που μόλις της είχα διαβάσει. “OOOOH, I LOVE THE ZARS!!!!!”

Κι εγώ εσένα πριγκηπέσσα μου… κι εγώ εσένα…

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 18ᵒ - Μια Χαρά!

Την Τετάρτη το πρωί, όπως είχαμε πει, καθίσαμε σπίτι, και επειδή το πρόγραμμα και των δυο μας ήταν αρκετά χαλαρό, βρήκαμε αρκετά κενά να χαζολογήσουμε παρέα, και κάνοντας πράξη το ‘γαμηθήκαμε στη δουλειά’ – αμφότεροι είχαμε τρελές ορεξούλες, οπότε… ναι, τα βγάλαμε τα ματάκια μας δυο φορές. Έχοντας από την Παρασκευή το απόγευμα περάσει όλο τον χρόνο μας μαζί, όχι απλά δεν υπήρχε ούτε δείγμα κόπωσης ή βαρεμάρας, δεν μου είχε έρθει ούτε στο παραμικρό η ανάγκη για το ‘alone time’, κάτι το οποίο μέχρι τότε για μένα ήταν περίπου ιερό. Με την Eileen δεν ένιωθα ότι το χρειάζομαι ούτε στο μικρότερο βαθμό.

Δεν μιλούσε ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών, υπήρξαν και άλλες πρώτες ημέρες αλλά καμία σχέση με το παρόν. Από τη μια φοβόμουν πως είχα ξεμυαλιστεί τελείως μαζί της, και από την άλλη, why the hell not, εννοώ πώς μπορούσες να είσαι μαζί της και να μη σου κάνει τα μυαλά πουρέ, με την καλή έννοια; Αεικίνητη, μαζί της δεν υπήρχε νεκρός χρόνος, πάντα είχε κάτι να προτείνει, για παράδειγμα χθες το βράδυ, αφού τελειώσαμε την ανάγνωση της ιστορίας που της έκανα, πέταξε την ιδέα να τραγουδήσουμε καραόκε και καταλήξαμε να μας πονέσει η κοιλιά μας από τα γέλια, το τραγούδι σίγουρα δεν ανήκε στα ταλέντα κανενός εκ των δυο μας.

Και μετά με κατέβασε κάτω το κωλόπαιδο και μιας και χθες δεν είχε jogging, μέχρι τις 01:00 κάναμε δεύτερο γύρο κολύμβησης, και όταν πήγαμε στο ντουζ, βγάλαμε ξανά τα μάτια μας, παίρνοντάς την πισωκολλητά. Καλά, το τελευταίο δε μπορώ να πω ότι με χάλασε, φωτιά θα πέσει να με κάψει. Το θέμα ήταν ότι με τούτα και με κείνα πέσαμε και πάλι στις 02:00 για ύπνο με αποτέλεσμα το πρωί να ήμαστε αμφότεροι σα βραστά χταπόδια και να χρειαστούμε και δεύτερο καφέ για να ξυπνήσουμε.

Πριν λίγη ώρα την άφησα στο σπίτι της και στο αποχαιρετιστήριο φιλί δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας απ’ τον άλλον. Δεν ήμουν μόνο εγώ ερωτευμένος μέχρι τα μπούνια, μέσα σε αυτές τις μέρες είχε προλάβει να κάνει το ίδιο και εκείνη, και ακόμα και αν το πίσω μέρος του μυαλού μου το τριβέλιζαν οι ανασφάλειές μου, και οι ερωτήσεις τύπου ‘μα τι μου βρήκε’, το ίδιο το γεγονός έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, σπρώχνοντας στο βάθος τις ανασφάλειες και γεμίζοντάς με αισιοδοξία.

Αφού άφησα την Eileen σπίτι της, και όπως είχα συμφωνήσει με την προκομμένη μου, πήγα να την πάρω από το σταθμό της Κηφισιάς. Πρώτα θα πηγαίναμε να πάρουμε τη Barkie από τον Αρίστο, και μετά θα πηγαίναμε στο pet shop που ήταν δίπλα απ’ το μεγάλο Σκλαβενίτη στον Άγιο Στέφανο για να ψωνίσουμε τα απαραίτητα. Αν και στην Τατοΐου είχε αρκετή κίνηση, κατόρθωσα να είμαι στην ώρα μου, και η Βασιλική, όπως πάντα, με περίμενε στην πίσω μεριά του σταθμού.

«Μπαμπακουλίνι μουυυυυυ!!!!!!!» φώναξε ενθουσιασμένο το καμάρι μου, ανοίγοντας την πίσω πόρτα και πετώντας τα πράγματά της. Όλα καλά αυτό το κορίτσι, αλλά με την τάξη ήταν τσακωμένη, το δωμάτιό της ήταν μόνιμα σα βομβαρδισμένο και αυτό ήταν και ο μόνιμος τσακωμός της με τη μάνα της. Εγώ, από την άλλη, είχα παρατήσει την προσπάθεια.
- «Καλώς το μου!» κατάφερα να της πω όπως με είχε αγκαλιάσει σφιχτά, κατσιάζοντάς με στα φιλιά. «Λοιπόν, πάμε να πάρουμε την …τριχωτή σου αδερφή από τον Αρίστο, και άντε να δούμε πως θα πάει με τον τραμπούκο τριχωτό αδερφό σου!»
- «Να λες καλά που δεν είμαι κι εγώ τριχωτή, ούτε τα λεφτά του παππού και της γιαγιάς δε θα σ’ έφταναν, φουκαρά μου!»
- «Ναι, για μαϊμού σε λες και άτριχη!» την πείραξα.
- «Μπαμπουίνος εσύ, μαϊμού εγώ, καρακάξα η μαμά – και μη μου κάνεις τον αθώο, σε έχω ακούσει πως την αποκαλείς – θηριοτροφείο είμαστε έτσι κι αλλιώς!»
- «Βρε κωλόπαιδο, τι είναι αυτά που λες; Πότε είπα τίποτα για τη μάνα σου, μπροστά σου!»
- «Σε άκουσα τις προάλλες που μιλούσες με τη γιαγιά και της είπες ότι ήμουν στην καρακάξα τη μανούλα μου, κακούργε!»

Μωρέ αν ήξερες τι χουνέρι μου είχε κάνει, πρώτη εσύ θα την έφτυνες στα μούτρα, αλλά έχε χάρη…

- «Το είπα με πολλή αγάπη!»
- «Μα τι, παιδιά είμαστε, όλος ο κόσμος ξέρει ότι το αγαπημένο πτηνό του κυρίου Καρλάτου είναι οι καρακάξες!»
- «Και όμως, οι καρακάξες είναι από τα ευφυέστερα πτηνά!»
- «Κάτι μου λέει ότι δεν είχες αυτό στο μυαλό όταν είπες στη γιαγιά ‘που θα ήταν, ρε μάνα, στην καρακάξα τη μάνα της ήταν’.»
- “I’m pleading the fifth!”
- «Αυτά στους φίλους σου τους Αμερικάνους… και μιας μιλάμε και για δαύτους, τι κάνει η μητριά μου;»
- «Μπα που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα! Αφενός το κορίτσι είναι Ιρλανδέζα, όχι Αμερικάνα…»
- «…και αφετέρου;»
- «Τι, θες και συνέχεια;»
- «Χαχαχα, έχεις κοκκινήσει! Μπαμπακουλίνι μου, σιγά με τη λαμαρίνα, έτσι όπως την έχεις δαγκώσει θα πάθουν τα δοντάκια σου!» συνέχισε το ψιλό γαζί το κωλόπαιδο. «Για μολόγατα όλα τώρα, πώς, που, πότε, με ποιον, και γιατί; Καλά, άσε το με ποιον και το γιατί!»
- «Σάμπως και το κατάλαβα;» της εξομολογήθηκα.
- «ΙΙΙΙΙ! Σε τύλιξε χωρίς να το καταλάβεις; Θα την κρεμάσω!»
- «Σιγά ρε Νίντζα!»
- «Θα την κρεμάσω είπα, όχι να της πετάξω αστεράκια!»
- «Εγώ θα έλεγα μην το προσπαθήσεις, έχει μαύρη ζώνη στο kung-fu και τρία νταν!»
- «Εχμ… όχι, αν είναι να φάω κανένα νταν στο κεφάλι θα είμαι φρόνιμη!» μου είπε και βάλαμε τα γέλια και οι δύο. «Μπαμπά; Σοβαρά τώρα… είσαι… λάμπεις! Δε σ’ έχω δει ποτέ έτσι, λάμπεις!»
- «Δεν θα την κρεμάσεις;»
- «Θα σας κρεμάσω με άλλο τρόπο!» μου είπε κλείνοντάς μου το μάτι.
- «Βασιλική… σοβαρά κι εγώ τώρα, να ξέρεις ότι δεν βάζω τίποτα στη ζωή μου πάνω από εσένα.»
- «Το ξέρω μπαμπακουλίνο μου, λες να μην το ξέρω; Κι εγώ τι νομίζεις, δε θέλω να σε βλέπω χαρούμενο; Και μόνο που σε βλέπω να λάμπεις έτσι, την έχω αγαπήσει και ας την έχω δει μόνο μια φορά!»
- «Αμοιβαία τα αισθήματα… δήλωσε τον έρωτά της για την πάρτη σου όταν της είπα πώς πήγαινε το δούλεμα σύννεφο, προχθές που μας είδες στην τηλεόραση!»
- «ΧΑΧΑΧΑΧΑ, θα πέσει φωτιά να με κάψει που στο λέω, αλλά μπαμπά, έπρεπε να είσαι από κάποια μεριά να δεις το βλέμμα της μαμάς, της ήρθε κόλπος όταν σας είδαμε στην τηλεόραση και στο τέλος την πλήρωσε ο φουκαράς ο Γιάννης, που ανάθεμα και αν κατάλαβε τι τον βρήκε!»
- «Εσύ τι έκανες;»
- «Προσπαθούσα να πνίξω τα γέλια μου! Αν τα μάτια πετούσαν κεραυνούς θα είχα γίνει κάρβουνο όπως με κοίταζε η μαμά!»
- «Βρε κωλόπαιδο!» της είπα μη μπορώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου.
- «Καλά, θα τα πούμε μετά αυτά. Για πες μου τώρα για τη Barkie! Πώς, πού;»
- «Την Κυριακή. Μας είχαν καλέσει για καφέ και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει μια θηλυκιά που την είχε ζευγαρώσει με τον σκύλο του Αντώνη… τον κύριο Στεργίου λέω, τον ξέρεις!»
- «Ναι, κατάλαβα ποιον λες… με την μακαρίτισσα την κυρία Αγγελική… Είχαν σκύλο; Δεν το θυμάμαι.»
- «Όχι μωρό μου δεν είχαν σκύλο, τον πήρε ο Αντώνης μετά…»
- «Κατάλαβα… για συνέχισε!»
- «Τι έλεγα…; Α, ναι. Ναι, λοιπόν… όπως σου είπα ο Αρίστος, ο ιδιοκτήτης της Sadie τη ζευγάρωσε με τον Ράντι και του έκανε εφτά κουτάβια. Τέσσερα πήρε ο Αντώνης…»
- «Να τα κάνει τι; Σκοπεύει να ανοίξει κυνηγετικό όμιλο;»
- «Όχι βρε όργιο» της είπα γελώντας. «Κράτησε ένα για εκείνον καθώς ήθελε να έχει παιδί του Ράντι και τα άλλα τρία τα έδωσε. Λοιπόν, για να συνεχίσω, από τα υπόλοιπα τρία, ο Αρίστος κράτησε το ένα, έδωσε το ένα σε μια φίλη του, και το τρίτο ήταν να το δώσει στην αδερφή του αλλά τον πρόλαβε ο ανιψιός του!»
- «Τι εννοείς;»
- «Βρήκε ένα κουτάβι στο δρόμο και το περιέθαλψαν και η αδερφή του Αρίστου δεν μπορούσε να πάρει και δεύτερο, και έτσι τους ξέμεινε. Το Barkie δεν βγήκε επειδή γαυγίζει, από το ξέμπαρκη βγήκε!» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια. «Για να μην στα πολυλογώ την Κυριακή που είχαμε πάει εκεί, η Barkie έπαθε έρωτα με την πάρτη μου, και… αυτό-υιοθετήθηκε!»
- «Τι ράτσα είναι;»
- «Η μαμά της είναι Καυκάσια και ο μπαμπάς της διασταύρωση αρσενικού ελληνικού τσομπάνη και καυκάσιας. Βασιλική μου, δεν είχα δει μεγαλύτερο σκύλαρο στη ζωή μου, στο μέγεθος είναι σα γάιδαρος, και είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο Ράντι είναι ακόμα μεγαλύτερος. Φαντάσου η Barkie, πενήντα ημερών σκατό και ζυγίζει 13 κιλά, ο Αρίστος μου είπε ότι το πιθανότερο είναι η Barkie να φτάσει τη μάνα της ή ακόμα και να την ξεπεράσει, και η μάνα της είναι 95 κιλά!»
- «Ο Χριστός και η Παναγία!»
- «Όπως καταλαβαίνεις σκυλιά τέτοιου μεγέθους, όχι απλά σε διαμέρισμα, ούτε καν σε μεσαίο κήπο δεν μπορούν να ζήσουν, για τον Αρίστο ήμουν περίπου θεόσταλτος. Να ξέρεις όμως μαντάμ ότι τα σκυλιά αυτά θέλουν πολύ περπάτημα και ΔΕ θα είμαι ο μόνος που θα φροντίζει τη Barkie!»
- «Σου δίνω το λόγο της τιμής μου μπαμπά, με ξέρεις άλλωστε» μου είπε η κόρη μου, η οποία παρά το χαβαλεδιάρικο στυλ της είναι πολύ υπεύθυνο παιδί, ο λόγος της είναι συμβόλαιο.
- «Εσύ τι ήθελες να μου ανακοινώσεις, νεαρή;»
- «Θα τα πούμε στο σπίτι αυτά, μπαμπά»
- «Δε θα μου δώσεις καν μια ιδέα;»
- «Σε παρακαλώ μπαμπακούλη μου, στο σπίτι» μου είπε τερματίζοντας εκεί τη συζήτηση και ανάβοντάς μου φωτιές σχετικά με το τι μπορούσε να είναι αυτό για το οποίο ήθελε να μιλήσουμε.

Στην υπόλοιπη διαδρομή μου είπε πως πέρασαν το Σαββατοκύριακο και πως της φάνηκε το rafting, και ο θεός να με βοηθήσει γιατί στη μικρή άρεσε πολύ και είμαι 1000% σίγουρος πως αν το έλεγα στην Eileen, κάπως την επόμενη μέρα θα ήμασταν και οι τρεις στο Βοϊδομάτη. Φτάσαμε στο σπίτι του Αρίστου λίγο μετά τις 18:30, και όπως είχαμε συμφωνήσει, τον πήρα τηλέφωνο, ενώ το καμάρι μου σχεδόν πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο για να πάει να χαζέψει τη λίμνη που ήταν ακριβώς απέναντι και από την οποία τη μάζεψα με τα χίλια ζόρια.

- “What the fuck!!!!” της ξέφυγε μόλις είδε τη Sadie. «Καλέ τι είναι αυτό το πράγμα;»
- «Καλώς τους!» μας είπε χαμογελαστός ο Αρίστος. Δεν τον ρώτησα που είναι η Μαριλίζα, ήξερα πως αυτή την εβδομάδα είχε απογευματινή βάρδια στο Call Center.
- «Ήρθαμε να παραλάβουμε την τριχωτή μας κόρη. Να σου γνωρίσω και την άτριχη μαϊμού, την κόρη μου. Βασιλική, από εδώ ο κύριος Σαμιωτάκης, και να ξέρεις κυρία μου ότι δεν είναι ο πρώτος τυχόντας, ο κύριος που βλέπεις εδώ είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Google… ναι, της γνωστής Google, κλείσε το στόμα σου, κυκλοφορούν μυγάκια!»
- «Αρίστος» της είπε χαμογελώντας και δίνοντάς της το χέρι. «Μην τον ακούς, δεν ήμουν στους ιδρυτές της Google, απλά ήμουν μία από τις πρώτες τους προσλήψεις!»
- «Χαίρω πολύ κύριε Αρίστο!» του είπε σφίγγοντάς του θερμά το χέρι. «Αν επιτρέπεται, ήσασταν προγραμματιστής;»
- «Όχι Βασιλική μου, ως επιστημονικούς σύμβουλος πήγα εκεί, γνώριζα τους ιδρυτές καθώς ήμουν, όπως και εκείνοι τότε, διδακτορικός φοιτητής στο Berkeley.»
- “Woah!” έκανε η Βασιλική εντυπωσιασμένη. «Ποιος είναι ο τομέας σας;»
- «Θεωρία αυτομάτων» της απάντησε κάνοντας τη σχεδόν να χοροπηδήσει ενθουσιασμένη.
- «Αυτόματα!!!! Μπαμπά!!!! Δεν αναφέρεται σε ρομπότ! Τα αυτόματα, ή αλλιώς αφηρημένες μηχανές, είναι μαθηματικά αντικείμενα και η θεωρία αυτομάτων εξετάζει τα υπολογιστικά προβλήματα που μπορούν να λυθούν με τη χρήση τους!»
- «Ακριβώς!» της απάντησε εντυπωσιασμένος ο Αρίστος. «Ενδιαφέρεσαι για επιστήμη υπολογιστών;»
- «Είμαι μεταξύ επιστήμης υπολογιστών, μαθηματικών και φυσικής, δεν έχω αποφασίσει ακόμα… Εσείς… είστε καθηγητής;»
- «Ναι, εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκω στο Μετσόβιο, ηλεκτρολόγους-μηχανικούς.»
- «Τι διδάσκετε;»
- «Αλγόριθμους, υπολογισιμότητα και πολυπλοκότητα, και μην σε γελάει ο τίτλος, δεν είναι ένα μάθημα, δύο είναι!»
- «Το πρώτο λογικά είναι ‘Αλγόριθμοι και πολυπλοκότητα’ και το δεύτερο ‘Υπολογισιμότητα και Πολυπλοκότητα’, σωστά;»
- «Σωστά!» της απάντησε χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά. «Αν επιλέξεις επιστήμη υπολογιστών για που σκέφτεσαι; Ηλεκτρολόγων στο Μετσόβιο; Πληροφορικής Αθήνα; Επιστήμης Υπολογιστών Κρήτη;»
- «Το τρίτο!» του δήλωσε.
- «Τότε πρέπει να σου γνωρίσει ο πατέρας σου την κυρία Φοίβη!»
- «Ποια είναι αυτή;»
- «Η Φοίβη, η Δρ. Μαρτίνου, είναι καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Κρήτης.»
- «Ώπα μάγο στάσου! Μαρτίνου είπατε; Έχει καμία σχέση με τη Μαρτίνου του λαρεντέινο;» μας ρώτησε και την κοίταξα σαν χαζός, δεν είχα ιδέα τι είναι αυτό το πράγμα.
- “The one and only!” της απάντησε ο Αρίστος χαμογελώντας ακόμα πιο πλατιά.
- «Τι είναι αυτό το Λαρεντέινο;» ρε παιδιά;
- «LRDEINO λέγεται…» είπε η Βασιλική λέγοντας ένα-ένα τα γράμματα του αρκτικόλεξου· αρκτικόλεξο είναι. «… και είναι μια ελαφριά βιβλιοθήκη SQL σχεσιακής βάσης δεδομένων που χρησιμοποιείται παντού! Παντού όμως, μέχρι και στο smartwatch σου, μπαμπά!» συνέχισε σχεδόν τρέμοντας από τον ενθουσιασμό της.
- «Καλά, πού το ξέρεις μωρέ αυτό;» τη ρώτησα εντυπωσιασμένος.
- «Το έχω διαβάσει στο Wikipedia!!!!»
- «Ε, αν πας στο πανεπιστήμιο Κρήτης θα την έχεις καθηγήτρια!»
- «Και είναι και φανατική σκακίστρια έχω μάθει» της είπα «αν και μάλλον δεν είναι για τα δόντια σου!»
- «Ερωτεύτηκα! Αυτό ήταν!» δήλωσε σοβαρή-σοβαρή, κάνοντάς μας να γελάσουμε. Που να ήξερα ο φουκαράς ότι σε αυτή ακριβώς τη συζήτηση της φυτεύτηκε ο σπόρος της επιλογής της επιστήμης υπολογιστών ως τελικής για τις σπουδές της.

Στο μεταξύ η Barkie και ο Shadow που μέχρι στιγμής δεν τους είχαμε δει, έκαναν την εμφάνισή τους και η Barkie σχεδόν όρμισε πάνω μου κουνώντας με τόση δύναμη την ουρά της που μ’ έκανε να απορήσω πως κατάφερε να μείνει στη θέση της. Ο Shadow από την άλλη, αν και κούναγε και εκείνος την ουρά του, δεν ξεκόλλησε από το πλάι της μαμάς του.

- «ΤΙ ΚΟΥΚΛΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!!!!!!!» σχεδόν τσίριξε η Βασιλική, σκύβοντας προς τη Barkie, που άφησε εμένα και πήγε στην κόρη μου κάνοντας τις ίδιες χαρές.
- «Μωρή άπιστη, με ξέχασες κιόλας;» την ψευτομάλωσα ενώ η Barkie είχε κυλιστεί στο γκαζόν με την Βασιλική να της χαϊδεύει την κοιλιά λέγοντάς της ένα σωρό γλυκόλογα. «Αρίστο, τι φαγητό πρέπει να της δίνουμε; Πίνει ακόμα γάλα;»
- «Ναι, θα πρέπει να της πάρεις γάλα, θα σου στείλω σε δυο λεπτά τη μάρκα που έχω επιλέξει, και θα πρέπει σιγά-σιγά να την αρχίσεις και στην ξηρά τροφή. Θα σου δώσω και το βιβλιάριό της, έχουμε κάνει το πρώτο μας εμβόλιο αλλά δεν τους είχα βάλει ακόμα τσιπάκι, καθώς ήλπιζα να μου κάτσει το τζόκερ… οπότε θα πρέπει να το κάνετε εσείς. Από ξηρά τροφή θα σου πρότεινα Magnuson JR για μεγαλόσωμες ράτσες, αλλά μεταξύ μας, εγώ στη Sadie, και θα το κάνω και στο Shadow, έδινα από τότε και BARF.»
- «Τι είναι το BARF?» ρώτησα, μην έχοντας ιδέα από σκυλιά.
- «Αρκτικόλεξο είναι και αυτό, Biologically Appropriate Raw Food, και είναι διατροφή που βασίζεται στη φυσική ωμοφαγική δίαιτα των σκύλων, στην πραγματικότητα είναι η διατροφή που θα έκαναν αν ήταν ελεύθερα στη φύση.»
- «Ωμό κρέας; Δεν θα το κάνει επιθετικό;»
- «Δεν είναι σκέτο ωμό κρέας, τα σκυλιά δεν είναι hyper carnivores όπως οι γάτες, το BARF έχει και φρούτα, και λαχανικά και δημητριακά, αλλά για ν’ απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν είναι η τροφή που κάνει τα σκυλιά επιθετικά, η ανατροφή είναι.»
- «Μωρέ δίκιο έχεις… Τι λέω, το βλέπω και από τον Τζέθρο, το σκυλί των γειτόνων. Είναι ένα τεράστιο μαύρο ροτβάιλερ που αν το δεις από κοντά θα σου κοπούν τα ήπατα και το οποίο αγαπάει όλο τον κόσμο! Όλον όμως, μεγαλύτερα ζόρια τραβάω εγώ όταν βγαίνω για βόλτα και έρχεται μαζί μου ο Cato Fong παρά όταν οι γείτονες τον βγάζουν βόλτα.»
- «Αχ, το Τζεθρουλίνι!!!!» είπε η κόρη μου, η οποία τον λάτρευε. «Είναι όπως σας τα λέει κύριε Αρίστο, πιο χαζοχαρούμενο σκυλί δεν έχετε δει!»
- «Αν ήταν επιθετικός δεν έχω ψευδαισθήσεις πως θα έπαιρνα τον Cato Fong σε τεύχη όταν μανουριάζουν για τα μάτια της Michelle» συμπλήρωσα με τη σειρά μου. «Ουσιαστικά ο Τζέθρο ζει μαζί τους στο σπίτι και όχι μόνος του στον κήπο, μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει. Τον έχουν μεγαλωμένο σαν άνθρωπο και είναι πολύ κοινωνικός και φιλικός. Βέβαια τις υπόλοιπες γάτες τις κυνηγάει ή τουλάχιστον προσπαθεί να τις κυνηγήσει, μόνο με τον Cato τα πηγαίνει καλά.»
- «Ρε παιδιά, γαϊδουριά μου τόση ώρα, θέλετε κανένα χυμό; Αναψυκτικό;»
- «Όχι, Αρίστο μου, ευχαριστούμε, απλά ήρθαμε να πάρουμε την τσούπρα, πρέπει να πάμε και από το Pet Shop, γιατί δεν έχω τίποτα για σκύλο.»
- «Που θα κοιμάται;»
- «Προς το παρόν όπου γουστάρει και αγαπά, έχω ειδικό άνοιγμα για τον Cato για να μπαινοβγαίνει ελεύθερα από τον κήπο, αν και για τη Barkie με βλέπω να γκρεμίζω κανένα τοίχο. Θα της φτιάξω και ένα σπιτάκι, δόξα το θεώ από χώρο να φάνε και οι κότες, αλλά αν το κορίτσι προτιμάει σπίτι, σπίτι!»
- «Το καλοκαίρι θα σου γίνει θαμώνας, το χειμώνα δε θα μπαίνει μέσα μήτε σουβλάκι να της τάξεις, είναι σκυλιά που λατρεύουν το κρύο. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδε χιόνι η Sadie, είχε χεστεί από τη χαρά της, έκανε σαν τρελή!»
- «Μέχρι και πισίνα διαθέτουμε αν το κορίτσι γουστάρει κολύμπι.»
- «Αν πέσει μέσα μπορεί να βγει;»
- «Ναι, από τη μία άκρη μπορεί να βγει πολύ εύκολα, είναι χαμηλά σκαλοπάτια.»
- «Τότε όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα δε θα έχεις κανένα πρόβλημα. Για τον πρώτο καιρό ωστόσο καλό θα ήταν να έχει ένα μικρό φράχτη.»
- «Έχει φράχτη η πισίνα, κάποτε είχα και ένα ζουζούνι να τριγυρνάει στον κήπο, μην την κοιτάς που έχει γίνει ολόκληρη γαϊδάρα!»
- «Ακούτε τι λέει κύριε Αρίστο για το ίδιο του το σπλάχνο; Κανένα σεβασμό ο… teddyfather!» του είπε κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια.
- «Βλέπω και φρίττω!»
- “Et tu, Brute?”
- «Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ!» μας είπε κάνοντάς να βάλουμε με τη σειρά μας τα γέλια.
- «Πάμε και θα σε δείρω σπίτι, καθότι ευγενής!» μου είπε το νιάνιαρο, κατάλαβες φίλε μου;
- «Εγώ θα έλεγα πάντως να κάτσετε να πιούμε ένα χυμό. Θα της δώσω ένα χαπάκι για τη ναυτία, για να μη σας κάνει εμετό στο αυτοκίνητο, και θέλει λίγη ωρίτσα.»
- «Εντάξει τότε!»
- «Ωραία, πηγαίντε στο αίθριο και έρχομαι. Τι χυμό θέλετε;»
- «Δεν έχω προτίμηση, ότι σας είναι πιο εύκολο, κύριε Αρίστο» είπε η Βασιλική και το ίδιο είπα κι εγώ.

Τελικά καθίσαμε μέχρι της 19:30, και με τη Barkie ζαβλακωμένη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με τη Βασιλική να κάθεται μετά από αρκετό καιρό στο πίσω κάθισμα για να κρατάει τη Barkie. Πήγαμε από το pet shop και …το σηκώσαμε, με τη Barkie ακόμα ζαβλακωμένη ώστε να χαρεί που έγινε το επίκεντρο της προσοχής, γιατί με το που μπήκαμε μέσα, πελάτες και ιδιοκτήτες έπαθαν λαλά με την πάρτη της. Τώρα μας έμελλε και το τελευταίο δύσκολο βήμα, το introduction του Cato με τη Barkie, το οποίο ομολογώ ότι το είχα μεγάλο άγχος.

Τελικά πήγε πολύ καλύτερα απ’ όσο ήλπιζα, θες το γεγονός ότι ήταν κουτάβι; Θες το ότι η Barkie ήταν ακόμα ζαβλακωμένη; Θες το ότι ο Cato ήταν πολύ χαρούμενος που ξαναέβλεπε τη Βασιλική για να την ασχοληθεί με το κουτάβι, που πενήντα ημερών ή όχι, του έριχνε σε μέγεθος, και ας είναι και ο Cato τέρας για γάτα; Παραγγείλαμε πίτσα και στο μεταξύ η Βασιλική, αφού άφησε τα πράγματά στο δωμάτιό της, άλλαξε στα γρήγορα και πήγε και βούτηξε στην πισίνα.

- «ΑΑΑΑΑΧ… μου είχε λείψει!» είπε βγαίνοντας από ένα μακροβούτι. «Εσύ δε θα μπεις;»
- «Όχι μωρό μου, εγώ αρκετά κολύμπι για σήμερα, με ξεθέωσε το μεσημέρι ο drill sergeant!»
- «ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, καημενούλη μου, σε καταπιέζει το κορίτσι; Καλά σου κάνει!»
- «Λοιπόν, για έλα τώρα να μου πεις τι είναι αυτό που ήθελες να μου πεις.»
- «Να φάμε πρώτα!»
- «Γιατί, θα μου κοπεί η όρεξη;» τη ρώτησα πειρακτικά.
- «Μπορεί!» μου απάντησε σοβαρή και εδώ ομολογώ πως τα χρειάστηκα.
- «Βασιλική, τι συμβαίνει;»
- «Πάντως, σε διαβεβαιώ πως δεν είμαι έγκυος!»
- «Ωραία…έλα έξω σε παρακαλώ.»
- «Ναι, μπαμπά, βγαίνω» μου είπε και αφού έριξε ένα γρήγορο σκούπισμα κάθισε δίπλα μου.
- «Τι είναι ματάκια μου;»
- «Θέλω να σου πω κάτι ρε μπαμπά… αλλά… δεν ξέρω πως να στο πω.»
- «Στη μητέρα σου το έχεις πει;»
- «Όχι και δεν πρόκειται!» μου δήλωσε ορθά-κοφτά.
- «Γιατί;» τη ρώτησα απορημένος, μπορεί οι σχέσεις μου με τη Χριστίνα να ήταν τυπικές αλλά ήξερα ότι η μεταξύ τους σχέση ήταν εξαιρετική.
- «Γιατί… γιατί φοβάμαι πως η μαμά δε θα καταλάβει.»
- «Εδώ και κάμποση ώρα, ούτε εγώ σε καταλαβαίνω, θα μου πεις τι θέλεις να μου πεις ή θα με αφήσεις να καρκινιάσω;»
- «Έλα δε θέλω αηδίες! Ουφ… μπαμπά, το ξέρεις πως εδώ και τρεις μήνες τα έχω με το Χρήστο.»
- «Εγώ φταίω που δε σ’ έκλεισα στο κάστρο να σε φυλάει ο δράκος!» πήγα ν’ αστειευτώ. «Ωραία, τι συμβαίνει με το Χρήστο;»
- «Μπαμπά… δεν… δεν τα έχω με το Χρήστο, ο Χρήστος είναι gay…»
- «Ok…» είπα αβέβαιος, μην ξέροντας που το πηγαίνει. «Θες… θες να μου πεις ότι τα έχετε για το θεαθήναι; Για να τον καλύπτεις; Αν ναι γιατί δε μπορείς να το πεις στη μητέρα σου βρε κορίτσι μου, δε νομίζω ότι θα σου έκανε σκηνικό…» είπα και πάγωσα καθώς ξαφνικά το μυαλό μου έκανε το 1+1. «Γιατί δεν είναι παραπέτασμα μόνο για το Χρήστο και το Μανώλη, είναι και για σένα και τη Χαρά…» συνέχισα, και δεν ήταν ερώτηση. Η Βασιλική κατέβασε τα μάτια της στο γκαζόν μη τολμώντας να με κοιτάξει. «Βασιλική; Κοίτα με μωρό μου» της είπα τρυφερά και με τα χίλια ζόρια σήκωσε τα μάτια της πάνω μου. «Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει για σένα είναι να είσαι χαρούμενη και πλήρης, κάνοντας αυτά που θέλεις, αυτά που σε γεμίζουν. Λογαριασμό δεν έχεις να δώσεις παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό και σε κανέναν άλλο, μ’ ακούς; Σε κανέναν άλλο!»
- «Μπαμπακούλη μου» μου είπε και ήρθε τρέχοντας στην αγκαλιά μου βάζοντας τα κλάματα με λυγμούς.

Την πήρα στην αγκαλιά μου και την κράτησα όπως την κρατούσα όταν ήταν ακόμα μικρούλα. Την έσφιξα πάνω μου χωρίς να της μιλάω, την άφηνα να ξεσπάσει τη συσσωρευμένη ένταση και αγωνία, δείχνοντάς της, με τον πιο εμφατικό τρόπο, ότι εγώ θα ήμουν πάντα εδώ για εκείνη.

- «Και θα γλιτώσω και το ενοίκιο του δράκου, αυτό που το πας;» της είπα μετατρέποντας μέσα σε μια στιγμή το κλάμα σε κλαυσίγελο και στη συνέχεια σε δυνατό γέλιο, τόσο δυνατό που στο τέλος την έπιασε βήχας. «Εντάξει, μη μου μείνεις κιόλας!»
- «Σ’ αγαπάω!!!!»
- «Κι εγώ μωρό μου σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω όσο δε φαντάζεσαι και άλλο τόσο και ακόμα άλλο τόσο. Και άκου… έχω μια ιδέα! Αύριο το απόγευμα να κάνουμε ένα ιδιωτικό pool party με καλεσμένους εσένα, τη Χαρά, το Χρήστο και το Μανώλη. Σε μένα, τουλάχιστον, δεν χρειάζεται να κρατάτε τίποτα κρυφό.»
- «Μιλάς σοβαρά;» με ρώτησε με γουρλωμένα μάτια χωρίς να πιστεύει στ’ αφτιά της.
- «Εσύ τι λες, θα αστειευόμουν σε κάτι τέτοιο; Ιδέα έριξα, έτσι; Δε σημαίνει ότι επειδή το είπα ντε και σώνει να το κάνετε!»
- «ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ; Θα τους το πω αμέσως!!!! Θεούλη μου… Αχ μπαμπάκα μου, σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω!!!!» είπε και παίρνοντας το κινητό στο χέρι άρχισε να γράφει με ρυθμό οπλοπολυβόλου.
- «Να τους το πεις» της είπα χαμογελώντας με το χαμόγελό της. «Όμως κάποια στιγμή, όταν θα νιώσεις κι εσύ πιο άνετα, θέλω να το πεις και στη μητέρα σου, γιατί εδώ την αδικείς πραγματικά, και δεν το αξίζει.»
- «Φοβάμαι πως η μαμά δε θα καταλάβει!»
- «Και στο λέω μετά λόγου γνώσης πως την αδικείς και πως αν της μιλήσεις θα σου πει λέξη προς λέξη τα ίδια. Εντάξει, μπορεί να μη νοίκιαζε δράκο, αλλά δε θέλει λιγότερο το καλό σου απ’ ότι εγώ.»
- «Θα το κάνω.»
- «Βρες το χρόνο σου, δε χρειάζεται να το πιέσεις, αλλά βρες τον όμως. Και… Βασιλική; Μην της πεις ότι το είπες πρώτα σε μένα.»
- «Ξέρεις κάτι; Η μαμά έκανε μαλακία που σ’ άφησε να φύγεις απ’ τη ζωή της, και η Eileen είναι απίστευτα τυχερή που μπήκες στη δική της. Μακάρι να αξιωθώ κι εγώ στο μέλλον να γνωρίσω κάποια που να σε φτάνει έστω και στο ένα σου νυχάκι» μου είπε, κάνοντάς με να δακρύσω.
- «Με τη μαμά δεν ταιριάζαμε, Βασιλική μου, δεν είχε νόημα να κάθονται δυο άνθρωποι που δε θέλουν να είναι μαζί, μόνο και μόνο γιατί έκαναν λάθος. Τα λάθη δε διορθώνονται με άλλα λάθη, και άλλωστε, όσα και αν κάναμε, έχουμε εσένα, κάτι κάναμε κι εμείς σωστά. Κι εγώ, και η μάνα σου.»
- «Μου απάντησαν!» είπε παίρνοντας το κινητό στα χέρια της. «Λένε ναι και οι τέσσερεις!»
- «Υπέροχα! Σκεφτείτε τι θέλετε να φάτε να το παραγγείλουμε!»
- «Αμέ… Και… μπαμπά;»
- «Τι μωρό μου;»
- «Κάλεσε και την Eileen…»

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 19ᵒ - The party gets groovy

Το βραδάκι, παρέα με την Barkie που έχοντας ξεπεράσει αρχικό σοκ του νέου μέρους με ακολουθούσε κατά πόδας, πήγα στο γραφείο μου να κάνω video κλήση στην Eileen. Η Βασιλική, τρισευτυχισμένη που είχα πάρει τόσο καλά το outing of the closet, και αφού κανόνισε για το αυριανό pool party, πήρε την κοπέλα της τηλέφωνο και σχεδόν τσίριζε από τη χαρά της καθώς πλέον μπορούσαν να μιλήσουν ανοιχτά, μπροστά μου τουλάχιστον. O Cato Fong δεν ξέρω τι ένστικτο είχε, αλλά μάλλον κατάλαβε πως η Barkie δεν είναι κάτι προσωρινό, οπότε έκανε πέτρα την καρδιά του, όχι βέβαια στο σημείο να παίξει και μαζί της όταν η μικρή πήρε θάρρος, αλλά τουλάχιστον δεν έγινε της Κορέας.

- “Hiya!” μου είπε γελαστή με το που απάντησε την κλήση.
- «Καλησπέρα κοριτσάρα μου, τι κάνεις;»
- «Εδώ, χαζολογώ στο insta… εσύ τι κάνεις; Την πήρατε την Barkie?»
- «Ναι, την πήραμε… κάτσε!» της είπα και σήκωσα τη Barkie πάνω μου. «Πες γεια στην Eileen!!!» της είπα, για να κερδίσω γλείψιμο στη μούρη, το οποίο, θέλω να δηλώσω, ήταν πολύ προτιμότερο από το δάγκωμα στα πόδια· και και τα δόντια της ήταν σαν καρφίτσες π’ ανάθεμά τη.
- “Barkie! Who’s a good girl? You’re a good girl?” είπε χαζογελώντας κάνοντας τη Barkie να στρίψει το κεφάλι της με περιέργεια. “Yes! You’re a good girl!”
- «Εμένα μου λες; Ούτε μια ώρα αφού ξεζαβλακώθηκε έκανε την πρώτη της αταξία, το παλιoκόριτσο!» είπα, μαλώνοντάς την τρυφερά, για να λάβω ως απάντηση ακόμα ένα γλείψιμο στη μύτη.
- «Χαχαχα, τι έκανε;»
- «Μου έφαγε τη μια παντόφλα και τώρα κάνω τον μονοσάνδαλο!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. «Λοιπόν, μαντάμ, εσύ κάτω και να αφήσεις τα ποδάρια του μπαμπά ήσυχα!» είπα στη Barkie και την ακούμπησα κάτω. Εμένα μου λες; Πάρε άλλη μια δαγκωνιά να’χεις!
- «Για πες, τι κάνει η Βασιλική; Τα είπατε; Τι ήθελε να σου πει;»
- «Κρατιέσαι; Ξέρεις τι με ήθελε, μπορείς να φανταστείς;»
- «Αποφάσισε να γίνει φυσικός;»
- «Όχι, δόξα τω Θεώ, τέτοιο κακό δε με βρήκε… ακόμα δηλαδή!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια. “She came out of the closet!”
- “She did what?” με ρώτησε ξαφνιασμένη.
- «Αυτό που σου λέω… Θυμάσαι που ανησυχούσα για το Χρήστο; Ε, για τη Χαρά έπρεπε να ανησυχώ, ο Χρήστος είναι παραπέτασμα, η Βασιλική τα έχει με τη Χαρά και ο Χρήστος με το Μανώλη! Και… και δεν είναι σαν εσένα, μου το ξεκαθάρισε ότι τ' αγοράκια δεν είναι καθόλου του γούστου της.»
- “Woah! Πώς το πήρες;”
- «Πώς να το πάρω; Της είπα ότι το μόνο που με ενδιαφέρει σε σχέση με εκείνη είναι να είναι πάντοτε χαρούμενη κάνοντας πράγματα που γεμίζουν πρώτα απ’ όλα την ίδια, και πως εκτός από τον εαυτό της δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν άλλο.»
- “YOU! REALLY! ARE! SOMETHING!” μου είπε δακρυσμένη, τονίζοντας την κάθε λέξη χωριστά. “I wish my folks were like you, my outing didn’t go well, at least not at the beginning. Vasiliki is very lucky to have you as a father, she really is. George… I’m so fucking proud of you…”
- «Σ’ ευχαριστώ καρδούλα μου… Τι… Τι έγινε με τους γονείς σου;»
- «Τι να γίνει, στην αρχή έπαθαν σοκ… Το συνήθισαν βέβαια αλλά η αρχική τους αντίδραση ήταν κάτι που δεν μπορώ να ξεχάσω… ή να συγχωρήσω. Ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία; Ότι αυτή που τους έκραξε πρώτη είναι η προ-γιαγιά μου, που, αν μη τι άλλο λόγω ηλικίας, θα περίμενες να είναι η πιο συντηρητική.»
- «Εντάξει, την αγάπησα τώρα!»
- «Εγώ να δεις! Αν… Αν κάνω ποτέ κόρη, το δικό της όνομα θα δώσω!»
- «Και πολύ καλά θα κάνεις!!! Κάτσε τώρα να σου πω και τα καλύτερα!»
- «Για πες!» μου είπε με προσμονή.
- «Είπα στην Βασιλική αύριο να κάνουμε ένα pool party και να καλέσει και την παρέα της, να μπορούν να είναι για πρώτη φορά δημοσίως όπως οι ίδιοι επιθυμούν!»
- “AWWWWW!” μου έκανε συγκινημένη. “YOU DA BEST, END OF DISCUSSION!”
- «Ναι αλλά δεν σου είπα ακόμα το καλύτερο!!!»
- «Έχει και ακόμα καλύτερο;»
- «Αμέ! Ξέρεις τι μου είπε η Βασιλική όταν η παρέα της τής απάντησε ότι τους άρεσε η ιδέα;»
- «Τι;;;»
- «Κάλεσε και την Eileen!»
- “What???”
- «Αυτό που άκουσες!!!! Λοιπόν… θέλεις;»
- “ARE YOU FUCKING KIDDING ME? OF COURSE I WOULD LOVE TO!!!!” μου είπε σχεδόν χοροπηδώντας από τον ενθουσιασμό της, και κάπου εκεί ήρθε στο γραφείο μου και το καμάρι μου.
- «Με ποιον μιλάς εσύ μεσιέ;»
- «Με τη θεια σου την Αμβερσούδα!» της είπα για να πάρω ως απάντηση ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ». Τι διάολο, μόδα είχε γίνει αυτό;
- “ΟΟΟΗ!!! HELLO EILEEN!!!!” είπε ερχόμενη από τη μεριά μου.
- “Hello Vasiliki!” της απάντησε η Eileen χαμογελώντας και ανταποδίδοντας τον ενθουσιασμό της.
- “Have daddy told you what happened?”
- “Yes! Yes, he did! You are really blessed to have him as father!”
- “Yes, I am! Oh, Eileen… I'm so excited! I was so afraid… And he understood that Hara is my girlfriend without me having to say it outright. And the time just stopped… as if the whole universe was holding its breath. I didn't even dare to look at him. Then he said, ‘Vasiliki, look at me, sweetie’ I was terrified… but when I looked up, he was smiling! Just smiling! No disbelief, no anger, no disappointment, just his warm, sweet goofy smile! He said that all that matters to him is my happiness, by making my own choices, and to hell with anyone else's opinion! I just broke down… I cried like a child, but they were tears of pure joy, pure happiness. I know I'm blessed! I truly am!”
- “He is the best, period!”
- “Just what I told him, five minutes earlier!”
- “Did he mention his plan to throw a pool party for me and my friends?”
- “He did! And he said I'm invited as well!”
- “Absolutely, you are! So, are we going to see you there tomorrow?”
- “Of course, sweetie!!! I’m very excited to meet you all! You, your girlfriend, and your cover-boyfriends!”
- “Ok, I’m leaving you because George is getting antsy!” είπε στην Eileen, κάνοντάς τη να γελάσει και πάλι. “See you tomorrow!”
- “See you tomorrow, sweetie!”
- «Ορίστε, σταμάτα να με αγριοκοιτάς!»
- «Πότε σε αγριοκοίταξα βρε ψευταρού;»
- «Για σένα δουλεύω!!!» μου είπε και μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια… Η σουσουράδα! «Barkie, άσε το μπαμπά και πάμε να σπάσουμε τα νεύρα του Cato!!!» είπε και πήρε τη Barkie να πάνε να παρενοχλήσουν τον μαύρο τριχωτό τραμπούκο, και καλά να πάθει!
- «Οπότε όπως καταλαβαίνεις από την ώρα εκείνη και μετά είναι μέσα στην τρελή Χαρά… pun intended!»
- «Λογικό δεν είναι; Στη μητέρα της το έχει πει;»
- «Όχι γιατί φοβόταν πως δε θα τό ‘παιρνε καλά η Χριστίνα, και δεν έχω ιδέα γιατί. Αφενός γιατί οι δυο τους έχουν πολύ καλή σχέση, και αφετέρου η Χριστίνα…» είπα και χαμήλωσα τη φωνή μου «…ό,τι μαλακίες και αν έχει κάνει στη ζωή της, bigot *ΔΕΝ* είναι. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως όταν της το πει, θα λάβει λέξη προς λέξη την ίδια απάντηση που της έδωσα κι εγώ. Και… και της είπα όταν το πει στη μητέρα της, να μην της πει ότι το είπε πρώτα σε μένα.»
- «Γιατί; Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί της;»
- «Δεν το κάνω για την Χριστίνα, για τη Βασιλική το κάνω.»
- «Δεκτό. Για να αλλάξουμε κουβέντα, θα έρθεις στο γραφείο αύριο, έτσι;»
- «Ναι φυσικά, με τη Βασιλική ή χωρίς, το carpooling ισχύει!»
- «Ωραία! Να περάσω να σε πάρω εγώ αύριο το πρωί τότε;»
- «Αμέ! Να πούμε γύρω στις 08:15?»
- «Ναι! Α, και έχουμε και τρέξιμο το βράδυ, μη νομίζεις ότι το ξέχασα!»
- «Αυτό θα έλειπε!» της είπα γελώντας. «Τι ώρα;»
- «Να πούμε γύρω στις 23:00? Σε βολεύει;»
- «Εντάξει, θα πάω μέχρι το Βασιλόπουλο και θα γυρίσω πίσω, είναι 3,5 χιλιόμετρα. Θα προσπαθήσω δύο φορές, με διαλείμματα για περπάτημα, γιατί το γύρνα είναι ανηφόρα, ή μία φορά συνεχές ελαφρύ τρέξιμο.»
- «Θα κάνουμε το εξής, θα κάνεις μια φορά τη γύρα με τρέξιμο, και όταν φτάσεις σπίτι σου, τρέξιμο μέχρι την Εκκλησία, που έχεις κατηφόρα, και στο γύρισμα γρήγορο περπάτημα στην ανηφόρα προς το σπίτι σου!»
- «Αφού κλείσουμε θα πάρω και τους δικούς μου να τα πούμε και μετά θα συνεχίζω να χαζεύω insta και tik-tok. Εσύ;»
- «Θα κάτσω με τη Βασιλική. Εσύ έχεις φάει; Εννοώ εκτός από το μεσημέρι που έφαγες στο γραφείο.»
- «Ναι, έφαγα μια σαλάτα. Λοιπόν, babe, σε κλείνω για να πάρω τηλέφωνο και τους δικούς μου και τα λέμε στις 23:00.»
- «Φιλάκια κοριτσάρα μου!»

Πήγα στη βεράντα και τη βρήκα, και κάτσαμε παρέα με τον Cato Fong και την Barkie στη βεράντα του κήπου, πίνοντας εκείνη το αναψυκτικό της κι εγώ τη μπύρα μου. H Βασιλική ήταν σε ευχάριστη υπερένταση και η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι, οπότε περιορίστηκα στο ρόλο του ακροατή. Γύρω στις 22:30 πήρε τηλέφωνο και τη μητέρα της, και μετά επέστρεψε στη βεράντα και αμφότεροι χαζολογήσαμε στα tablet μας.

Στις 23:00, και όπως είχαμε συμφωνήσει, πήρα τηλέφωνο την Eileen και ξεκινήσαμε μαζί το τρέξιμο, και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι μπόρεσα να βγάλω και την επιστροφή από το Βασιλόπουλο χωρίς να μου βγει η ανάσα. Κοίτα να δεις! Τελικά οι έστω και λίγες μέρες που με τρέχει το κορίτσι μου άρχισαν να αποδίδουν καρπούς. Αποφάσισα να δω αν μπορώ να κάνω και δεύτερο γύρο και κατάφερα να φτάσω μέχρι την αρχή της Πάρνηθος πριν αναγκαστώ να σταματήσω το τρέξιμο και να συνεχίσω με περπάτημα. All-in-all επτά ολόκληρα χιλιόμετρα, πεντέμισι εκ των οποίων τρέχοντας. Not bad, not bad at all!

Στο σπίτι επέστρεψα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, και αφού έκανα ένα ντους, κάθισα λίγο ακόμα με την Βασιλική, και λίγο μετά τις 00:30, και αφού έκανα μια τελευταία κλήση με την Eileen, έπεσα για ύπνο, και μάλιστα χωρίς τον Cato να κάθεται στη μέση του κρεβατιού. Βέβαια μου έλειπε το κορίτσι μου, πρώτη φορά κοιμόμουν μόνος από την Παρασκευή και μετά, αλλά με τη Βασιλική εδώ ήταν ακόμα νωρίς για να κοιμάται μαζί μας η Eileen. Πάντως στο δωμάτιο δεν ήμουν μόνος μου, η Barkie είχε πάθει μπαμπακίαση και με ακολουθούσε κατά πόδας, και επειδή ήταν ακόμα μικρούλα για ν’ ανέβει τα σκαλιά από μόνη της, αναγκαστικά την πήρα αγκαλιά.

Και φυσικά πήρα την ανταμοιβή μου με τη μορφή μιας τούρτας που μου άφησε δώρο, και σηκώθηκα από το κρεβάτι, πάνω που κόντευε να με πάρει ο ύπνος, κι έτρεχα νυχτιάτικα με τις σφουγγαρίστρες. Όπως μου είχε πει ο Αρίστος, έστρωσα μια πάνα εκεί που τα είχε αμολήσει, και άντε να δούμε πως θα πήγαινε κι αυτό, όντας καλομαθημένος από τον Cato που από την πρώτη μέρα που του έβαλα την άμμο του δεν ασχολήθηκα ξανά με το που θα τα κάνει.

Το πρωί που σηκώθηκα η Barkie είχε κατουρήσει, τα μισά στην πάνα και τα μισά έξω. Καλά ξεκινήσαμε… Η Βασιλική κοιμόταν του καλού καιρού και τέτοια ώρα, ειδικά στις διακοπές της, δε θα ξυπνούσε ακόμα και αν έριχνα κανονιές πάνω από το κρεββάτι της. Της άφησα ένα σημείωμα ότι θα έβγαζα την Barkie στον κήπο, και παίρνοντας αγκαλιά την τριχωτή τσούπρα την κατέβασα κάτω, και αφού βεβαιώθηκα πως ο φράχτης της πισίνας ήταν κλειστός, την άφησα κάτω υπό τις έντονες αποδοκιμασίες της, οι οποίες κόπηκαν μαχαίρι όταν της έβαλα το γάλα της και λίγη ξηρά τροφή. Στις 08:15 ακριβώς – όπως είχαμε συμφωνήσει – η Eileen ήρθε με το αυτοκίνητο και με περίμενε κάτω από το σπίτι.

- “Hiya!” μου είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αυτιά.
- «Κοριτσάρα μου!» της είπα και πήγα από τη μεριά της και σκύβοντας της έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι. «Πώς κοιμήθηκες;» τη ρώτησα αφού πέρασα μέσα.
- «Μοναχούλα!» μου είπε παραπονιάρικα, κάνοντας με να χαμογελάσω σα χαζός. «Εσύ;»
- «Αν εξαιρέσεις ότι σηκώθηκα πάνω που με είχε πάρει ο ύπνος να μαζέψω μια τούρτα που μου αμόλυσε το κοπρόσκυλο, μια χάρα!»
- «Από νωρίς στα βάσανα, ε;» μου είπε χαχανίζοντας.
- «Ναι, το βλαμμένο. Όπως μου είπε ο Αρίστος της έβαλα εκεί που μου τα έκανε πάνα, και το πρωί είχε κατουρήσει τα μισά πάνω στην πάνα και τα μισά κάτω. Να γιατί κατέληξα να προτιμώ τις γάτες, στον Cato απλά του έβαλα άμμο και ήξερε με τη μία τι έπρεπε να κάνει, δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με αυτό, πέραν φυσικά με το να του καθαρίζω την άμμο!»
- «Θα μάθει και το κορίτσι!»
- «Μωρέ θα μάθει, αλλά μέχρι να μάθει θα ρίξω πιο πολύ σφουγγάρισμα απ’ ότι είχα ρίξει στο στρατό – και είχα ρίξει μπόλικο!»
- «Δες το θετικά, θα σου ρίξει λιγότερη γκρίνια η miss Altin!»
- «Ναι καλά… κάτσε να δει πως θα έχει γίνει η …αποθήκη μετά από μία εβδομάδα με τη Βασιλική εδώ και θα σου πω!»
- «Δε βαριέσαι, έτρωγες το ξύλο stereo, θα το τρως πλέον και σε 5-1!»
- «5-1?»
- «Αμέ! Η Βασιλική, εγώ, η miss Altin, ο Cato και η Barkie!»
- «Η Barkie δεν μ’ έχει δείρει… ακόμα!»
- “Yet… is the keyword!” μου είπε κάνοντάς μου μουσουνίτσα.
- «Με βρήκατε καλό και μου έχετε πάρει τον αέρα, αυτό έχω να πω!»
- «Ή είσαι χαλβάς ή δεν είσαι!» μου είπε στα ελληνικά κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- «Γι’ αυτό λένε καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά τ’ όνομα!»

Η Eileen κατέβαινε στη δουλειά από την Κηφισίας αλλά η διαδρομή που ακολούθησα χθες, από τους πίσω δρόμους, της άρεσε πολύ περισσότερο καθώς έτσι απέφευγε όλη την κίνηση. Πήρε τον ίδιο ακριβώς δρόμο χωρίς να χάσει ούτε μια στροφή, χωρίς να χρειαστεί να κάνει ούτε μια ερώτηση. Διάολε, τι μνήμη έχει αυτή η κοπέλα; Της το είπα κιόλας!

- «Λες και κάνεις χρόνια τη διαδρομή!»
- «Με βοηθάει που έχω καλή μνήμη αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανα και την προετοιμασία μου, δηλαδή μελέτησα και τη διαδρομή που ακολουθήσαμε χθες από τους χάρτες στο κινητό μου, και στο πήγαινε και στο έλα.»
- «Εγώ πάντως, που δε με λες και περιπετειώδη, έμαθα το δρόμο the hard way, πήγα ψάχνοντας!»
- «Ναι, αλλά εσύ δεν είχες κάποιον που ήξερε το δρόμο, εγώ είχα!»
- «Άσχετο… την Κυριακή το καμάρι μου έχει τα γενέθλιά του, κλείνει τα δεκάξι και μπαίνει στα δεκαεπτά!»
- «Awww!!! Να τη χαίρεσαι!!!»
- «Πώς πέρασαν έτσι δεκάξι χρόνια, ούτε που το κατάλαβα. Ήταν Δευτέρα πρωί, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Το καμάρι μου, όπως σε όλα της, ήταν ανάποδα μέσα στη Χριστίνα οπότε γεννήθηκε με καισαρική. Εκείνο το πρωί, όσο περίμενα, πρέπει να κάπνισα ίσα με δυο-τρία στρέμματα καπνό, κάπνιζα τότε. Όταν… όταν την είδα για πρώτη φορά… Eileen μου… δεν υπάρχουν λόγια… απλά δεν υπάρχουν.»
- «Φαντάζομαι… ή μάλλον… προσπαθώ να φανταστώ!»
- «Εσύ… εσύ θέλεις να κάνεις παιδιά;»
- «Ναι!» μου είπε χαμογελαστή. «Όχι τώρα βέβαια αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θέλω, και είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ισορροπήσω και την καριέρα μου και το ρόλο μου ως μητέρα.»
- «Αν υπάρχει κάποια στον κόσμο για την οποία θα τον έκοβα ότι μπορεί να το κάνει χωρίς καν να ιδρώσει, αυτή είσαι εσύ!»
- «Anyway… της έχεις πάρει δώρο;»
- «Φυσικά… σήμερα θα πάμε να το παραλάβουμε από κάτω!»
- «Τι της πήρες;»
- «Laptop. Της το είχα τάξει ότι αν βγάλει και φέτος πάνω από 18,5 μισό.»
- «Σκληρός!»
- «Ο χαμηλότερος βαθμός που έχει πάρει όλα αυτά τα χρόνια είναι 19,5, οπότε… ναι, για την τιμή των όπλων ήταν περισσότερο!»
- «Α, είναι καλή!!!»
- «Κατά βάση καλύτερη από μένα, κι εγώ ήμουν αριστούχος! Μπήκα τρίτος στη σχολή μου και αποφοίτησα στα 3 χρόνια πρώτος. Έχω ακούσει – δεν ξέρω αν ισχύει – ότι τα παιδιά κληρονομούν τη νοημοσύνη τους από τη μητέρα τους. Αν είναι έτσι, χρωστώ ευγνωμοσύνη στη Χριστίνα! Και, μεταξύ μας, όχι μόνο γι’ αυτό, μπορεί γενικά να είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν αλλά σα μητέρα είναι πολύ καλή· μπορεί γενικά να μην τα βρίσκαμε στο παραμικρό, αλλά σε ό,τι αφορά τη Βασιλική ήμασταν πάντα η καλύτερη ομάδα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που μου έκανε φοβερή εντύπωση που η μικρή φοβήθηκε να της ανοιχτεί, και αυτός είναι και ο λόγος που της είπα να μην πει στη Χριστίνα ότι το είπε πρώτα σε μένα.»
- «Καλά το λέω, είναι τυχερή η Βασιλική που έχει εσένα πατέρα!»
- «Κι εγώ τυχερός που έχω ένα τέτοιο παιδί σαν κόρη!»
- «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει, που λέει και η προγιαγιά μου!» μου είπε στα ελληνικά. «Τι laptop της πήρες;»
- «Lenovo Legion Pro 7, με i9-14900HX και GeForce RTX 4090. Ναι, ξέρω, θα μου πεις με τα χρήματα που κάνει, γιατί να μην της έπαιρνα ένα mac… εδώ διαφέρετε με τη Βασιλική, εσύ ορκίζεσαι στην Apple αλλά εκείνη ούτε ν’ ακούσει δε θέλει, πρέπει να είναι από τα ελάχιστα παιδιά που μπορούσε να είχε όποιο κινητό θέλει, και αντί γι’ αυτό μου ζήτησε να της δώσω το δικό μου, τότε είχα ένα Galaxy Note 9, και είναι κινητό του 2018! Και όχι μόνο αυτό, δεν το αλλάζει και με τίποτα, της είπα φέτος να της πάρω το S24 Ultra και μου έριξε χυλόπιτα. Και μεταξύ μας, του κάνει και πολύ καλύτερη χρήση απ’ ότι έκανα εγώ, που το πενάκι ανάθεμα και αν το είχα βγάλει μια φορά για να το χρησιμοποιήσω…»
- «Ό,τι αρέσει στο κορίτσι!»
- «Βέβαια το laptop της το είχα τάξει, οπότε θα ήθελα να της πάρω και κάτι πιο προσωπικό… Δε μου λες, θέλεις να την κοπανίσουμε νωρίτερα σήμερα να πάμε στο The Mall να με βοηθήσεις να της πάρω δώρο; Και αν έχεις και καμιά καλή ιδέα μου τη λες!»
- «Αμέ!!!! Πολύ!!!!» μου είχε χαρούμενη. “Hey, watch where you are going, dumbass!!!” φώναξε σε κάποιον που ναι μεν σταμάτησε στο stop, αλλά σταμάτησε ο μισός μέσα στο δρόμο, αναγκάζοντας την Eileen να κάνει μανούβρα για να τον αποφύγει.

Φτάσαμε στο γραφείο χωρίς άλλα απρόοπτα και η μέρα κύλισε και αυτή γρήγορα. Γύρω στο μεσημέρι κατέβηκα κάτω στο κατάστημα για να πάρω το laptop της Βασιλικής και, όπως είπαμε και το πρωί, κατά τις 16:00 την κοπανίσαμε για να πάμε στο the mall για να της πάρω και πιο προσωπικό δώρο. Της είχα πει ότι η μικρή είναι μεγάλη fan του Star Wars και εκεί η Eileen είχε μια ιδέα που τη βρήκα καταπληκτική, και ειλικρινά θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν τη σκέφτηκα πρώτα ο ίδιος.

- «Της αρέσουν οι κατασκευές;»
- «Lego!» είπα κάνοντας palm face που θα ζήλευε και ο Pickard! «Φύγαμε!»
- «Πού πάμε;»
- «Στο Μουστάκα, δίπλα από το mega Βασιλόπουλο!»

Από εκεί φύγαμε με μια τεράστια κούτα που αναγκαστήκαμε τελικά να τη βάλουμε στο πίσω κάθισμα, καθώς με το που είδα το μοντέλο του Venator έπαθα έρωτα και η Βασιλική θα το *λάτρευε*. Δωράκι της πήρε και η Eileen, πιο μικρό και συμβολικό, αλλά δωράκι nonetheless. Φτάσαμε σπίτι μου, οπότε κατέβασα τις δύο κούτες στο πεζοδρόμιο και να δω πως στο διάολο θα τις πήγαινα πάνω. Μαζί μου βγήκε από το αυτοκίνητο για να με βοηθήσει και η Eileen.

- «Τι ώρα να έρθω;» με ρώτησε αφού ακουμπήσαμε τα πράγματα κάτω.
- «Γύρω στις 19:00… και θα έρθεις με το μαγιό σου, είναι pool party!»
- «Θέλεις να φέρω τίποτα;»
- «Όχι, έχουμε κανονίσει τα του catering… με μένα μιλάς!»
- «Χαχαχα, ήμουν σίγουρη… Εντάξει, τα λέμε στις 19:00» μου είπε και αφού φιληθήκαμε φόρα παρτίδα, και όποιος είχε πρόβλημα, ξυδάκι!

Άνοιξα την πόρτα και πήρα τις κούτες μία-μία και τις έβαλα μέσα. Ούτε ο Cato ήρθε, ούτε η Barkie, ούτε η Βασιλική, υπέθεσα πως θα ήταν έξω στον κήπο, πράγμα που με βόλευε για να κρύψω τα δώρα της, τα οποία τα πήγα πάνω, στο δωμάτιο αποθήκη. Πριν πάω να κάνω ένα γρήγορο ντουζάκι, βγήκα στη βεράντα του δεύτερου για να δω αν είναι κάτω η Βασιλική. Τι το ήθελα; Ήταν με την Χαρά, ξαπλωμένες ανάσκελα και τελείως τσίτσιδες, και κάνανε τις λιαστές ντομάτες, με τη Barkie να έχει πέσει τάβλα ανάμεσά τους και τον Cato να έχει σκαρφαλώσει πάνω στη σκεπή του αίθριου, βασικά γιατί μπορούσε!

«Που να σου πάρει ο διάολος τον πατέρα!» βλαστήμησα μέσα απ’ τα δόντια μου, αδιαφορώντας για το γεγονός πως όντως της είχε πάρει ο διάολος τον πατέρα, τον βιολογικό, τουλάχιστον. Πώς είχε μεγαλώσει έτσι το νιάνιαρο; Ούτε καν προχθές δεν ήταν παρά ένα τόσο δα σκατό! Αμ η Χαρά; Αυτή και αν είχε μεγαλώσει… Ένιωσα προς στιγμή ντροπή με τη σωματική μου αντίδραση στη θέα της Χαράς, και αυτή από κοριτσάκι την ξέρω, και πήγα και χώθηκα στο ντουζ ανοίγοντας τέρμα το κρύο νερό για να έρθω στα ίσια μου. Και το νερό δεν είναι της ΕΥΔΑΠ, έρχεται από γεώτρηση και είναι παγωμένο, όχι μαλακίες. Κάθισα αυτοτιμωρία για κανένα δεκάλεπτο κάτω από το παγωμένο νερό, και άνοιξα ξανά το ζεστό μόνο ο προδόταρος εξαφανίστηκε σε σημείο που θα χρειαζόμουν μετά τη …Νικολούλη για να το βρω. Ναι, λάθος, η σκέψη της Νικολούλη θα το έκανε να κρυφτεί ακόμα πιο βαθιά!

- «Έλα καμάρι μου, πού βόσκεις;» της είπα παίρνοντάς την τηλέφωνο, τι να’ κανα;
- «Ήρθες κιόλας;» με ρώτησε ταραγμένη.
- «Ναι, είπα να κάνω ένα ντουζάκι πρώτα. Δε σε είδα μέσα και υπέθεσα ότι είσαι στον κήπο! Κατεβαίνω!»
- «Είμαι… είμαι με τη Χαρά!» μου είπε.
- «Γιατί μου το λες έτσι;» τη ρώτησα με προσποιητή καχυποψία.
- «Κάναμε… κάναμε ηλιοθεραπεία…»
- «Ε, ωραία, δε θα σας κρύψω τον ήλιο!»
- «Μπαμπα!!! Μην… μην κατέβεις ακόμα…»
- «Πρόσεξε τι θα μου πεις, είμαι σε επικίνδυνη ηλικία και έχω ήδη ένα έμφραγμα στο ιστορικό μου!»
- «Απλά… κάναμε ηλιοθεραπεία χωρίς τα μαγιό μας, τίποτα περισσότερο, στ’ ορκίζομαι! Δώσε μας… δώσε μας δυο λεπτά!»

Αναστέναξα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποφύγω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είναι το «περισσότερο», γιατί σιγά που την πίστεψα, έχω κάνει κι εγώ έφηβος και ας ήμουν χαλβάς. Τους έδωσα παραπάνω από τα δύο λεπτά που ζήτησαν και παίρνοντας μερικές βαθιές ανάσες κατέβηκα στον κήπο και τις βρήκα ντυμένες, όχι απλά με το μαγιό τους. Η Barkie ήρθε καταπάνω μου προσπαθώντας κατά τα φαινόμενα να ξεριζώσει την ουρά της και από πίσω της ακολούθησε ο άσπρος σίφωνας που έχω για κόρη.

- «Μπαμπακουλίνι μουυυυυυ!!!» τσίριξε τρέχοντας κατά πάνω μου όπως έκανε όταν ήταν μωράκι.
- «Σιγά βρε, θα με διαλύσεις!»
- «Καλά θα σου κάνω, που έρχεσαι απρόσκλητος στο σπίτι σου και ούτε ν’ αμαρτάνουμε με την ησυχία μας δε μπορούμε!»
- «Μη ζορίζεις την τύχη σου!» της είπα κάνοντάς τη να βάλει τα γέλια.
- «Κ…Κύριε Γιώργο…» μου είπε διστακτικά η Χαρά.
- «Κεριά και λιβάνια! Πότε με είπες ποτέ σου κύριο Γιώργο μωρή σουραύλω για να με λες τώρα στα γεροντάματα; Το “Γιόγιο” είναι από τις πρώτες λέξεις που έμαθες. Κανονικά πρέπει να σου ζητήσω τα ρέστα, μικρή μου είχες τάξει και γάμο!» της είπα κάνοντάς τη να γελάσει ντροπαλά. Ομολογώ ότι βρήκα την αντίδραση πολύ χαριτωμένη, αν λάβεις υπόψη σου ότι γενικά η Χαρά κάθε άλλο παρά ντροπαλή είναι, ο τσαμπουκάς της είναι stuff of legends!
- «Τουλάχιστον έμεινε στην οικογένεια!» είπε η Βασιλική, κάνοντάς με να γελάσω κι εγώ με τη σειρά μου, ενώ η Χαρά έγινε ακόμα πιο κόκκινη!»
- «Κοίτα να δεις, έζησα να το δω και αυτό, τη Χαρά να κοιτάει αμίλητη το πάτωμα! Σε τι κόσμο ζούμε, ω Θεοί;» είπα με ψεύτικη απόγνωση και αυτή τη φορά κατάφερα να την κάνω να γελάσει δυνατά. «Έτσι μπράβο Χαρούλα μου!» της είπα χαμογελώντας της γλυκά. «Δε μου λες, εσύ το έχεις πει στους δικούς σου ή μόνο η Βασιλική έχει αποντουλαποποιηθεί;»
- «Όχι… δεν το έχω πει… ήξερα ότι θα το κάνει η Βασιλική, δεν την πήρε μόνη της την απόφαση… αλλά… βασικά σε αυτό το θέμα έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε σένα και τη Χριστίνα παρά στους δικούς μου.»
- «Όπως η Βασίλω αδίκησε τη μητέρα της, νομίζω ότι κι εσύ αδικείς τους δικούς σου, βάζω στοίχημα ότι αν το πεις στον Μανώλη και τη Μαρίζα θα σου πουν λέξη προς λέξη αυτά που είπα και στο καμάρι μου.»
- «Μη με λες Βασίλω!»
- «Όπως θέλω θα σε λέω!»
- «Ορίστε, κάνε γονείς να δεις καλό!»
- «Αφήστε τα αυτά τώρα, οι έτεροι καππαδόκηδες τι ώρα θα έρθουν;»
- «Στις επτά, όπως είχαμε πει. Η Eileen, θα έρθει, έτσι;»
- «Φυσικά και θα έρθει, θα σου φέρει και το δωράκι σου!»
- «Μου πήρε και δωράκι; Αχ αχ!!!»
- «Αμέ, αλλά τα δικά μου θα τα δεις την Κυριακή, μέχρι τότε να σκάσεις!»
- «ΓΚΡΡΡΡΡΡΡ!»
- «Γκρούξις και ξερός!»

Στις 19:00 όπως είχαμε πει, ήρθανε σχεδόν μαζί, και ο Χρήστος με τον Μανώλη και η Eileen και αφού κάναμε τις συστάσεις περάσαμε όλοι στον κήπο.

- «Λοιπόν, αγαπητοί, μαζευτήκαμε όλοι την σήμερον, αφενός για να πούμε τα χρόνια πολλά στο καμάρι μου, που εδώ και 16 χρόνια παρά τρεις μέρες μου τρώει τα συκώτια, και αφετέρου να γιορτάσουμε και επισήμως την αποντουλαποποίησή σας! Και μπράβο σας!» είπα και πάτησα το play, και ο κήπος πλημμύρισε με τις πρώτες νότες του Party, του Henri Manchini, από την ομώνυμη ταινία, κάνοντας την Eileen και τη Βασιλική, που έχουν δει την ταινία, να βάλουν τα γέλια και να χειροκροτήσουν μ’ ενθουσιασμό.

The party gets groovy, and everyone here loses control, yeah!
Our minds fly away, as the band starts to play, we rock and roll!
Come on, baby, listen to me here now, no time for meditations,
just feel the wild vibrations, we' ll learn some new sensations
Tonight!
All night long!
All night long!​

Στο “Yeah” βουτήξαμε και οι έξι με τα ρούχα στην πισίνα…

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 20ᵒ - Μιας και μιλάμε για χαλβάδες

Ήταν αυθόρμητο! Εκεί που χορεύαμε γελώντας κι έχοντας γυρίσει στα ‘60s, με το που τέλειωσε η πρώτη στροφή, λες και ήμασταν συνεννοημένοι, βουτήξαμε στην πισίνα όπως ήμασταν με τα ρούχα μας. Εντάξει, δεν είχαμε βάλει και σακάκια, ωστόσο εγώ και τα δύο αγόρια ήμασταν με βερμούδες, ενώ τα τρία κορίτσια με τα καλοκαιρινά τους φορέματα. Της Barkie καθόλου δεν της άρεσε που βουτήξαμε στο νερό, και ήρθε στην άκρη της πισίνας και άρχισε να μας γαυγίζει, να κάνει κίνηση να μας ακολουθήσει στο νερό, ούτε λόγος!

- “YOU THE BEST!” φώναξε ενθουσιασμένη η Eileen και με άρπαξε αγκαλιά και με φίλησε χωρίς να το σκεφτεί, κερδίζοντας τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα των υπόλοιπων.
- «Και η ιστορία επαναλαμβάνεται!» είπε η κόρη μου, αναφερόμενη στην παράσταση που είχαμε δώσει μπροστά σε όλο το πανελλήνιο. «Μπαμπά, κλείσε τα μάτια σου!» συνέχισε, και πήρε με τη σειρά της αγκαλιά τη Χαρά και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί, ενώ το ίδιο έκανε και ο Χρήστος με τον Μανώλη.

Η αλήθεια είναι ότι μου ήρθε κάπως βλέποντας την κόρη μου να φιλιέται με τη Χαρά, αλλά ήταν η πρώτη κρυάδα. Δε βαριέσαι, παρηγορήθηκα στη σκέψη ότι αν είχε φιλήσει το Χρήστο θα μου είχε έρθει ακόμα πιο βαρύ, αλλά τι να κάνεις, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων, τα παιδιά μας μεγαλώνουν κι εκεί που είναι ήμασταν κι εδώ που είμαστε θα έρθουν και αυτά με τη σειρά τους. Η Eileen, με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί μέχρι το άλλο, με χάιδεψε τρυφερά στο πρόσωπο.

- «Τι σκέφτεσαι;»
- «Πώς πέρασαν τα χρόνια… μέχρι χθες ήταν κοριτσάκια που τα πήγαινα στην παιδική χαρά να παίξουν… Είναι πολλά χρόνια φίλες…»
- «Πλέον είναι και κάτι παραπάνω…»
- «Ο μόνος μου φόβος» είπα χαμηλόφωνα «είναι να μη χαλάσει η φιλία τους… γιατί όμορφοι και καλοί οι πρώτοι έρωτες, αλλά εξαιρετικά σπάνια είναι και οι τελευταίοι.»
- «Αυτό, George μου, είναι κάτι που θα πρέπει να το βρουν μόνες τους...»
- «Το ξέρω κοριτσάρα μου, το ξέρω… τέλος πάντων, δεν είναι ώρα να τα σκεφτόμαστε αυτά, σήμερα θα γιορτάσουμε!»
- “That’s the spirit!” μου είχε χαμογελώντας.

Στις 20:00 ήρθαν και οι πίτσες μας, και για μια φορά έκανα τα στραβά μάτια και τους άφησα να πιούν μια μπύρα, ορκίζοντάς τους να μην πουν τίποτα στους δικούς τους, ή η Βασιλική στη Χριστίνα, γιατί θα μ’ έπαιρνε και θα με σήκωνε. Η Eileen, όπως και στο σπίτι του Αρίστου, έγινε χωρίς πολλά-πολλά το κέντρο της προσοχής. Τους είπε και τη δική της ιστορία, πώς είχε πει στους γονείς της ότι είναι bi και πώς σε αντίθεση με μένα δεν το είχαν πάρει καθόλου καλά στην αρχή. Τους είπε για τη ζωή της στην Αμερική, για τις σπουδές της, για το San Fransisco και για την απόφαση να γυρίσει στην Ευρώπη και την Ελλάδα.

Εγώ τα περισσότερα τα ήξερα οπότε, με τη Barkie στα πόδια μου, ήπια το ποτό μου παρατηρώντας τα δύο ζευγάρια. Ένιωθαν άνετα πλέον και δεν το έκρυβαν, στις ξαπλώστρες που καθόμασταν η Βασιλική είχε πάρει αγκαλιά τη Χαρά, που είχε γείρει πάνω της, ενώ το ίδιο έκανε και ο Χρήστος, έχοντας γείρει στην αγκαλιά του Μανώλη. Στην ίδια ξαπλώστρα ήμασταν και με την Eileen, μόνο που εγώ είχα κάτσει γερμένος στην πλάτη ενώ η Eileen είχε καθίσει οκλαδόν. Τις βρεγμένες μπλούζες και βερμούδες των αγοριών, καθώς και τα φορέματα των κοριτσιών, τα είχα βάλει στο στεγνωτήριο, και έξω καθόμασταν με τα μαγιό μας, η βραδιά άλλωστε ήταν πολύ ζεστή.

Τους είπα να το διαλύσουμε γύρω στις 23:00 καθώς Χαρά, Χρήστος και Μανώλης θα έπρεπε να πάρουν τραίνο για να κατέβουν στο Μαρούσι που μένουν, ωστόσο η Eileen είπε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους πάει και τους τρεις σπίτια τους, οπότε καθίσαμε σχεδόν μέχρι τις 01:00. Εντάξει, τι δεν κάναμε, από πόλεμο μέσα στην πισίνα, ποιος θα πετάξει ποιον μέσα στο νερό, με τ’ αγόρια να κάνουμε τ’ άλογα και τα κορίτσια τους ιππότες, μέχρι και καραόκε με αποτέλεσμα να κινδυνέψουμε να φάμε σάπια λάχανα από κανένα γείτονα, και οι έξι ήμασταν για τα πανηγύρια. All-in-all ήταν μια υπέροχη βραδιά, και τα χαμόγελα της κόρης μου και της Eileen ήταν για μένα η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

- «Είσαι ο καλυτεροτεροτερότερος μπαμπακουλίνος όλου του κόσμου!»
- «Ε, ναι λοιπόν, είμαι!» τη διαβεβαίωσα. «Λοιπόν, καλά μου παιδιά, έχω ακόμα μια ιδέα! Όπως γνωρίζετε, και όποιος δεν γνωρίζει μαύρο φίδι που τον έφαγε, το καμάρι μου την Κυριακή κλείνει τα δεκάξι. Τι θα λέγατε να επαναλάβουμε το σημερινό; Θα ψήσουμε, θα κόψουμε τούρτα, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε!»
- «Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!» φώναξε ενθουσιασμένη η Βασιλική.
- «Λοιπόν, κυρίες και κύριοι;»
- «Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε κύριε Γιώργο» μου απάντησε ο Χρήστος. «Είχαμε κανονίσει με το Μανώλη εδώ και καιρό το Σ/Κ να πάμε Μύκονο.»
- «Εντάξει, δεν πειράζει! Χαρά; Eileen;»
- «Αυτό θα έλειπε να έλειπα στα γενέθλιά της!» μας είπε χαμογελώντας ντροπαλά η Χαρά.

Η Eileen δεν πρόλαβε να απαντήσει, την πρόλαβε το καμάρι μου.

- «Και οι δύο θα έρθουν, τι το κάναμε εδώ, δημοκρατία;» είπε κάνοντάς μας όλους να γελάσουμε. “So let it be written, so let it be done!” συνέχισε.
- «Μη μου κάνεις εμένα το Yul Brynner!»
- “She has spoken!” απάντησε χαμογελαστή η Eileen.
- «Πού να σου άρεσε και το Mandalorian” την πείραξα με αποτέλεσμα να κερδίσω ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!» που έκανε εμένα σύχριστο και όλους τους υπόλοιπους να βάλουν τα γέλια.

Γύρω στις 01:00 το διαλύσαμε και αφού υπενθύμισα στην Eileen ότι το πρωί θα περνούσα να την πάρω στις 08:15 για να κατέβουμε με το δικό μου αυτοκίνητο, μπήκαν και οι τέσσερεις μέσα και έφυγαν, αφήνοντάς μας μόνους.

- «Λοιπόν, πάω να κάνω με τον Cato τη βόλτα μας και ερχόμαστε σε κανένα μισάωρο!» είπα στη Βασιλική.
- «Κάτσε, θα έρθω να σου κάνω κι εγώ παρέα. Δε μου λες, να πάρουμε και τη Barkie;»
- «Εξαιρετική ιδέα!» της είπα και πήγαμε μέσα.

Ναι, στη θεωρία η ιδέα ήταν εξαιρετική αλλά στην πράξη το κοπρόσκυλο μας έβγαλε την Παναγία, στη αρχή τουλάχιστον. Μουλάρωσε και στύλωσε τα ποδάρια της κάτω χωρίς διάθεση να το κουνήσει ρούπι. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τον ανένδοτο το κωλόσκυλο. Πάνω που είχα απογοητευτεί και πάρει απόφαση ότι δε θα την κάναμε αυτή τη ρημάδα τη βόλτα, έδωσα στην Βασιλική τη Barkie και άρχισα να περπατάω προς τα κάτω. Αυτό ήταν, μπροστά στον κίνδυνο να της φύγει ο μπαμπάς, που του έχει αδυναμία, η Barkie κούνησε επιτέλους τον κώλο της και ήρθε μαζί μας. Κατηφορίσαμε με την ησυχία μας, κι εκεί που το κοπρόσκυλο μας έκανε τη ζόρικη, στο τέλος δε μαζευόταν να μπει σπίτι, κατάλαβες φίλε μου;

Εννοείται πως όλο αυτό το μίνι δράμα το περνούσα μονάχος καθώς το έτερο κωλόπαιδο διασκέδαζε με την ψυχή του τα μαρτύρια που περνούσε ο μπαμπάς με τα τριχωτά του τέρατα, καθώς στο δρόμο έτυχε να δούμε και ένα φουκαριάρικο κοπρόσκυλο που έκανε τον Cato να μανουριάσει και να τον στρώσει στο κυνήγι, π’ ανάθεμά τον και δαύτον που μου κάνει την ψυχή να φτάνει στα πόδια, γιατί καμιά μέρα φοβάμαι ότι θα πετύχει κανένα σκύλο που δε θα του κάνει τη χάρη να το βάλει στα πόδια και θα έχουμε άλλα, και δεν είμαι για τέτοια!

Όταν μεγαλώσει η Barkie θα νιώθω καλύτερα βγαίνοντας βόλτα με τον μαύρο τραμπούκο καθώς δεν φαντάζομαι να υπάρχει σκυλί με σώας τας φρένας που θα την έπεφτε στην αρκούδα μας. Και μιας και μιλάμε για το αρκουδοκοπρόσκυλο, ο ταραξίας βρήκε και συμπαραστάτη στη μανούρα, ο έτερος θηλυκός Καππαδόκης άρχισε και αυτός τα γαυγίσματα, πενήντα ημερών σκατό. O Cato γύρισε γεμάτος αυταρέσκεια δυο λεπτά αργότερα και πήρε το δρόμο προς το σπίτι σηματοδοτώντας το τέλος της βόλτας, γιατί σιγά μην αποφασίζαμε εγώ ή η Βασιλική.

- «Θα το στραγγαλίσω το κοπρόγατο!»
- «Ναι, σε πιστέψαμε τώρα…»

Είναι να μη σου ‘χει βγει τ’ όνομα…

- «Άσχετο, μιας και μιλάμε για χαλβάδες…» της είπα κάνοντάς την να βάλει τα γέλια «…πρέπει να θυμηθώ να πάρω αύριο τηλέφωνο τη γιαγιά σου γιατί έταξα χαλβά στο κορίτσι, οπότε ευκαιρία είναι να τους δούμε κιόλας!»
- «Αμέ!»
- «Για το Σάββατο έχω τάξει και μουσακά…»
- «Ωωωω!!! Εντάξει, στα καλύτερα έχουμε πέσει!»
- «Και πού να δεις τι σου έχω για την Κυριακή!»
- «Αααχ… θα με σκάσεις τώρα!»
- «Καλά θα σου κάνω! Λοιπόν, πάω για νάνι γιατί έχω και πρωινό ξύπνημα, και μην ξεχάσεις όταν ξυπνήσεις να βάλεις τη Barkie μέσα, θα έχει πολλή ζέστη!»
- «Θα το κάνω!» μου υποσχέθηκε και δίνοντάς μου ένα φιλί χωριστήκαμε και πήγαμε ο καθένας στο δωμάτιό του.

Λίγη ώρα αργότερα, και όπως είχαμε συμφωνήσει, με πήρε τηλέφωνο και η Eileen που λίγο πριν είχε γυρίσει σπίτι της, έχοντας αφήσει την υπόλοιπη τριάδα στα δικά τους. Με τη Barkie στα πόδια του κρεββατιού, γιατί πού αλλού θα πήγαινε, έπεσα να ξεραθώ και τουλάχιστον δε χρειάστηκε να σηκωθώ μέσα στη μαύρη νύχτα να μαζέψω τούρτα. Δε βαριέσαι, το έκανα το πρωί, πάλι μου είχε κάνει τα μισά πάνω στην πάνα και τα μισά από κάτω, μα τι διάολο, η πάνα ήταν μεγαλύτερη απ’ αυτήν, πόσο δύσκολο ήταν να ευστοχήσει π’ ανάθεμά την;

Το πρωί πέρασα και πήρα την Eileen και πήγαμε στο γραφείο και είπαμε όλοι μαζί την ερχόμενη Παρασκευή να κάναμε αυτή τη ρημάδα την έξοδο που τους είχα πει από τις πρώτες μέρες. Στο μεταξύ βρήκα ευκαιρία και πήρα τηλέφωνο και τη μητέρα μου και της είπα ότι θα περάσουμε το βράδυ με τη μικρή και να μου φτιάξει αν γίνεται και χαλβά. Αφού παραπονέθηκε ότι της τα λέω όπως κάθε φορά τελευταία στιγμή, μου υποσχέθηκε ότι θα έχει το χαλβά έτοιμο.

Στο μεταξύ γύρω στο μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο η Χαρά, η γραμματέας του Αντώνη, και μου είπε ότι με ήθελε ο Γιαννακουδάκης. Παραξενεύτηκα, είναι η αλήθεια, πέρα από το Γιάννη που είναι ο CIO δεν είχα πάρε-δώσε με άλλους executives, αλλά ο νους μου δεν πήγε στο κακό.

- «Έχω ένα call τώρα αλλά μπορώ να το αλλάξω.»
- «Δώσε μου μισό να τον ρωτήσω, λείπει σήμερα και η Βάσω και με έχουν κάνει ping-pong!»

Χασκογέλασα στη σκέψη, η Χαρά – τό’χει το όνομα μάλλον – είναι μεγάλη μορφή· κοντούλα, nerdy, δεν την πιάνει το μάτι σου, αλλά ουαί και αλίμονο αν σε πάρει από στραβό μάτι, μέχρι και ο Γιαννακουδάκης με το σεις και με το σας την είχε, λόγο!

- «Σε δέκα λεπτά μου είπε.»
- «Εντάξει, σε δέκα λεπτά θα είμαι πάνω, ευχαριστώ!»
- «Κι εγώ!» μου είπε και έκλεισε.

Πράγματι, δέκα λεπτά αργότερα ήμουν στο γραφείο του Γιαννακουδάκη. Μέσα ήταν δυο executives, ο Γιάννης από την πληροφορική, και ο Γρηγόρης από το εμπορικό.

- «Καλώς τον, περιμένουμε και τον Αντωνίου και ξεκινάμε. Καφεδάκι δεν έχει, την έχω κάνει λάστιχο σήμερα τη Χαρά και δεν είναι για να ζορίζω την τύχη μου με δαύτη!» μας είπε και βάλαμε και οι τρεις τα γέλια.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα και ο Αντωνίου, είχα ακούσει το όνομά του αλλά δεν τον γνώριζα προσωπικά.

- «Λοιπόν, Γιώργο και Μίλτο…» ξεκίνησε ο Βασίλης «…όπως γνωρίζετε πριν ένα μήνα δόθηκε η έγκριση εξαγοράς μας από την Best Buy που θέλει να επιστρέψει στην Ευρώπη. Πέραν της κερδοφορίας μας το άλλο δυνατό μας σημείο είναι τα logistics μας και η μητρική θέλει να μας κάνει κεντρικό hub στην Ευρώπη. Είμαστε ήδη Κύπρο, Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία, και τέλος του χρόνου θα είναι έτοιμη και η νέα μεγάλη μας αποθήκη στο Θριάσιο, η οποία θα έχει απευθείας ζεύξη με το λιμάνι μέσω τραίνου.»

Ναι, τα ήξερα όλα αυτά, εγώ τι σχέση είχα;

- «Γιατί είστε εδώ…Όπως πιθανώς να γνωρίζετε εδώ και καιρό θέλουμε να αλλάξουμε πλατφόρμα Last Mile γιατί η εταιρία που την έφτιαξε το έχει πλέον εστιάσει στη διακίνηση τροφίμων και η νέα cloud έκδοση δεν υποστηρίζει τίποτε σχεδόν από αυτά που χρειαζόμαστε. Θα τρέξει λοιπόν project ώστε να χρησιμοποιήσουμε την Last Mile πλατφόρμα τους, η οποία στηρίζεται στη Google. To project θα έχει sponsor τον Αντώνη, και θα το τρέξετε οι δυο σας, εσύ Γιώργο ως technical project manager και εσύ Μίλτο ως business. Γιατί εσείς; Γιατί οι ομάδες του Supply Chain και του Distribution, τόσο από το business, όσο και από το IT, είναι σχεδόν κάτω από το νερό με το έργο της νέας αποθήκης, μπορούν να διαθέσουν πόρους αλλά όχι να τρέξουν έργο τέτοιου μεγέθους. Αναγκαστικά θα χρειαστούμε ανθρώπους με το seniority σας, δεν έχουμε άλλους και δεν προλαβαίνουμε να φέρουμε άλλους.»
- «Ναι, το καταλαβαίνω» απάντησα εγώ πρώτος. «Θα με αντικαταστήσει κάποιος στο app?»
- «Όχι, ούτε το agile μας παίρνει να πάει πίσω, οπότε μέχρι να πάρουν μπρος φουλ οι μηχανές, θα συνεχίσεις εσύ και αν χρειαστεί θα σε βοηθήσει η O’Reilly.»
- «Εντάξει, κανένα πρόβλημα. Πότε ξεκινάμε;»
- «Αφού γυρίσει ο Αντώνης από την Αμερική, έφυγαν χθες με την Βάσια για να πάνε στα κεντρικά, στη Μινεσότα» είπε αναφέροντας και την COO.

Όταν είχα πάει πάνω η Eileen είχε πεταχτεί σε κάποια συνάντηση, με το που γύρισα στο γραφείο τη βρήκα εκεί.

- «Eileen, πάμε να πάρουμε καφεδάκι, και θέλω και κάτι να σου πω.»
- «Ναι, πάμε… Τι αφορά;»
- «Τη δουλειά αφορά, θα σου πω…»
- «Εντάξει, πάμε!» μου απάντησε και κατεβήκαμε να πάμε στην καφετέρια που προτιμάμε. «Για πες…»
- «Φορτώθηκα τεράστιο project ως technical project manager και ενδέχεται σοβαρά να χρειαστώ τη βοήθειά σου. Η χωστική ήρθε κατευθείαν από τον Γιαννακουδάκη οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω περιθώρια. Ρώτησα κιόλας αν θα με αντικαταστήσουν και μου είπε in no uncertain terms ότι δεν παίζει σε αυτή τη χρονική συγκυρία και ότι αν χρειαστεί βοήθεια θα την πάρω από εσένα. Δεν ξέρω αν σε έχουν ενημερώσει, οπότε ήθελα να στο πω εγώ πρώτος.»
- «Όχι… όχι, δε μου έχουν πει τίποτα.»
- «Όπως και να έχει όταν ξεκινήσει το νέο project θα πρέπει να μοιράζω το χρόνο μου, και φυσικά θα κάνω ό,τι μπορώ για να μη σε χώσω, αλλά αν χρειαστεί, θα πρέπει να βοηθήσεις. Απ’ ότι κατάλαβα θα παίζουν και πήγαινε-έλα στην Αμερική οπότε όταν είμαι εκεί θα πρέπει κάποιος να κάνει το Scrum Master.»
- “Sure babe, I will help you any way I can!”
- «Σ’ ευχαριστώ κοριτσάρα μου!»

Πράγματι, λίγη ώρα αφού επιστρέψαμε στο γραφείο, της έκανε κλήση η γραμματέας του Γιάννη, να πάει στο γραφεί του, και όταν γύρισε μου έγραψε στο chat ότι της είπε αυτά που της είχα πει κι εγώ, και φυσικά του είχε απαντήσει ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να βοηθήσει και εμένα και την ομάδα. Άλλες συγκινήσεις δεν είχε η μέρα, οπότε γύρω στις πέντε αποφασίσαμε να το διαλύσουμε και να πάμε ο καθένας σπίτια μας.

- «Τι θα κάνεις απόψε;» τη ρώτησα με το που μπήκαμε στ’ αυτοκίνητο.
- «Δεν έχω κανονίσει κάτι.»
- «Γιατί δε βγαίνεις με κανένα φίλο ή φίλη;»
- «Γιατί δεν έχω προλάβει να κάνω, με έφαγε η δουλειά τον πρώτο χρόνο εδώ. Έκανα κάποιες γνωριμίες αλλά meh.»
- «Την Ειρήνη πώς τη γνώρισες;»
- «Από το ***.»
- «Τι είναι πάλι αυτό;»
- “Social network for the fetish community.”
- «Υπάρχει και τέτοιο;» ρώτησα νιώθοντας σα να έχω πέσει από τον Άρη με αλεξίπτωτο.
- «Πολλά χρόνια. Εκεί γνώρισα και την Abi αλλά και σχεδόν όλους μου τους play partners όσο ήμουν Αμερική. Γνώρισα και κάμποσους και κάμποσες στην Ελλάδα αλλά όχι σε σημείο να τους θεωρώ φίλους. Αλλά ξέρεις τι; Δεν είναι κακή ιδέα… θα στείλω μήνυμα στη Μαριλίζα, μου έδωσε το messenger της, αν ενδιαφέρεται να πάμε για ποτάκι, αν δεν έχει κανονίσει δηλαδή!»
- «Εξαιρετική ιδέα, να το κάνεις!»

Πράγματι, της έστειλε μήνυμα στο messenger και λίγη ώρα αργότερα έλαβε κλήση από την Μαριλίζα.

- “Hiya! How are you? Fine! Yeah, I’, with George, we are returning home…No we don’t, actually George is gonna take his daughter to her grandparents. That’s why I called you, I wondered if you are free to go for a drink… You are? With Anastasia? No, of course I don’t mind… yes, call her. Hi Anastasia, how are you? Yeah, I know Tony is abroad. Of course I can… Yes, just send me the address… Ten o’ clock? Yeah, that’s great! Ok, see you then! No, why would I mind? Hahaha, the more the merrier! Ok, see you tonight! Kisses!”
- «Κανόνισες;»
- «Ναι! Θα είναι και η Αναστασία, θα περάσω να την πάρω από το σπίτι της και θα κατέβουμε Χαλάνδρι και εκεί θα βρούμε την Μαριλίζα, θα είναι με το φίλο της το Μιχάλη!»
- «Μπράβο κοριτσάρα μου!» είπα νιώθοντας καλύτερα που η Eileen δε θα περνούσε το βράδυ μόνη της, και δεν ήμουν ο μόνος, και η δική της διάθεση βελτιώθηκε, και η υπόλοιπη διαδρομή κύλισε με χαρούμενη φλυαρία.
- «Θα κατέβεις για λίγο;» με ρώτησε όταν φτάσαμε σπίτι της.
- «Ό,τι θέλει το κορίτσι!» της είπα και αμ έπος αμ έργο ανεβήκαμε πάνω.
- «Θέλεις μια μπύρα;» με ρώτησε όταν ανεβήκαμε πάνω.
- «Θα αναπληρώσω τα υγρά μου με άλλο τρόπο!» της είπα χαμογελώντας της πονηρά.
- “Now you’re talking!” μου είχε χαμογελαστή, πιάνοντας το υπονοούμενο.

Πήγαμε στην κρεβατοκάμαρά της σχεδόν κουτρουβαλώντας, γεμίζοντας το διάδρομο με πεταμένα ρούχα, εσώρουχα και παπούτσια! Την έβαλα να κάτσει στο κρεββάτι και βάζοντας τα πόδια της πάνω στους ώμους μου ρίχτηκα με τα μούτρα στο αγαπημένο μου άθλημα των καταδύσεων. Για να την παιδέψω λίγο, δεν ξεκίνησα αμέσως με την κλειτορίδα της, αντιθέτως ξεκίνησα να τη γλείφω και να την πιπιλάω περιμετρικά γύρω-γύρω και κάθε φορά που πλησίαζα και την ένιωθα να κρατάει την ανάσα της από την προσμονή, απομακρυνόμουν και πάλι. Αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι γάτας και ποντικιού κράτησε μέχρι που την έκανα τελείως κουδούνι, και αφήνοντας τις περιττές ευγένειες με άρπαξε από το κεφάλι και μου το κόλλησε πάνω στο μουνάκι της.

Χαζογελώντας άρχισα να της πιπιλάω απαλά την κλειτορίδα βάζοντάς της ταυτόχρονα και δάχτυλο, αλλά εκεί είχα ιδέα και της ζήτησα να μου δώσει το μικρό της δονητή, ήξερα ότι έχει. Σταματήσαμε για λίγο, ίσα για να μου τον φέρει, και αυτή τη φορά την έβαλα αυτή να ξαπλώσει κανονικά στο κρεββάτι. Ξάπλωσα κι εγώ μπρούμητα ανάμεσα στα πόδια της και έπαιξα λίγο με το διακόπτη του δονητή μέχρι να βρω τη ρύθμιση που ήθελα. Ανέβηκα προς τα πάνω και άρχισα να της πιπιλάω και να της δαγκώνω τις ρώγες, ενώ ταυτόχρονα έπαιζα την κλειτορίδα της με το δονητή.

Κάπου εκεί άλλαξα τροπάριο, άρχισα να τη γαμάω με το δονητή ενώ ταυτόχρονα άρχισα να κατεβαίνω σιγά-σιγά προς τα κάτω, δαγκώνοντάς τη δυνατά, και κάνοντας τη να ξεφωνίσει από τον πόνο και την καύλα. Όταν έφτασα ξανά ανάμεσα στα πόδια της, παγίδεψα την κλειτορίδα της μεταξύ του δονητή και της γλώσσας μου κάνοντας την Eileen να χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια, ούτε δυο λεπτά δεν μου πήρε να την κάνω να χύσει ποτάμια, ποτάμια όμως! Ρούφηξα αχόρταγα τα υγρά της ενώ το κορίτσι μου πάσχιζε να βρει τις ανάσες της.

- “You gonna be the death of me!” μου είπε ξεψυχισμένη.
- «Να σταματήσω να στο κάνω τότε!» την πείραξα.
- “I’m gonna be the death of you!” μου δήλωσε, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια. “Now lie down!”
- «Δε χρειάζεται καρδούλα μου…»
- “Shut up and lie down, I want to take you into my mouth!”
- “Yes ma’am!”

Με πήρε στο στόμα της σα να μην υπάρχει αύριο και με την τέχνη που το έκανε – και με τις καύλες που είχα – απορώ πως κατάφερα να κρατηθώ αυτά τα πέντε λεπτά που κρατήθηκα, και είμαι κι απ’ αυτούς που δεν το έχουν εύκολο να τελειώσουν στην πίπα. Ή τουλάχιστον δεν το είχα εύκολο μέχρι που γνώρισα την Eileen, και μπορεί η σκέψη του Nigel – και όσων της είχε κάνει – να με έκανε να θέλω να τον πνίξω, στην απίθανη περίπτωση που τον πετύχαινα πουθενά μπροστά μου, αλλά μάγκα μου, την έμαθε να κάνει πίπες, όχι αστεία. Βάλε και το ότι η ίδια απολάμβανε να τσιμπουκώνει, ήρθε κι έδεσε.

Και να ήταν μόνο ότι μπορούσε να τον πάρει όλο μέσα στο στόμα της; Ακόμα και όταν με ρούφαγε παίζοντας το όργανό μου, *ήξερε* να το παίζει σχεδόν τόσο καλά όσο ο ίδιος, κάνοντας την όλη διαδικασία ακόμα πιο απολαυστική. Όταν μάλιστα προστέθηκε και το κωλοδάχτυλο που στα γεράματα ανακάλυψα ότι μ’ αρέσει, ήρθε κι έδεσε! «ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ» μου ξέφυγε νιώθοντας το τέλος να έρχεται, και η Eileen καταλαβαίνοντάς το, ενέτεινε το ρυθμό της, και ακριβώς τη στιγμή που άρχισα να τη χύνω, τράβηξε το δάχτυλό της απότομα από τον κώλο μου, κάνοντάς με να δω για ακόμα μία φορά αστεράκια.

- «Πολύ πράγμα!» μου είπε στα ελληνικά όταν τελείωσε το …γυάλισμα.
- «Μαζεύτηκε, το παραδέχομαι!»
- «Θα πρέπει να σε αρμέγω πιο συχνά, να με πνίξεις κόντεψες!»
- «Μετά χαράς αλλά αυτή την εβδομάδα έχουμε τεχνικές δυσκολίες!»
- «Καλά, αυτή τη φορά στη χαρίζω!»

Την πήρα στην αγκαλιά μου και καθίσαμε κανένα δεκάλεπτο και μετά σηκωθήκαμε να μαζέψουμε τα ρούχα που είχαμε σκορπίσει σε όλη τη διαδρομή από το σαλόνι μέχρι το δωμάτιο, εκείνη για να βάλει τα δικά της στ’ άπλυτα και να αλλάξει για να πάει στο κολυμβητήριο, εγώ για να ντυθώ και να επιστρέψω σπίτι μου. Φάγαμε και άλλα πέντε λεπτά να φιλιόμαστε, μη μπορώντας να ξεκολλήσουμε ο ένας από τον άλλον, και με τούτα και με κείνα, έφτασα στο σπίτι γύρω στις 18:30 και αυτή τη φορά δεν είχε εκπλήξεις όπως η χθεσινή.

- «Καλώς τον, τώρα τελείωσες;» με ρώτησε η κόρη μου που καθόταν στο σαλόνι και χάζευε στην τηλεόραση.
- «Ναι!» της απάντησα χαμογελώντας από μέσα μου. Και τι τελείωμα!
- «Σήμερα θα φας και φαγητό παραγγελμένο από τα χεράκια μου, όχι για να δεις τι κόρη έχεις!»
- «Η αλήθεια είναι ότι κάνεις τις καλύτερες παραγγελίες!»
- «Με δουλεύεις μεσιέ;»
- «Αν είναι δυνατόν!» της είπα ειρωνικά. «Τι καλό μου πήρες;»
- «Σαλάτα, για να μη λυσσάξεις μέχρι το βράδυ που θα φάμε στον παππού και την γιαγιά, είπε θα φτιάξει σνίτσελ Hoffman.»
- «Η γιαγιά είπε ή εσύ της είπες, πονήρω;»
- «Βασικά ήταν ιδέα του παππού όταν μιλούσαμε με ανοιχτή ακρόαση και σιγά που θα έλεγα όχι!»
- «Χαχαχα, ήμουν σίγουρος!»

Πήγα πάνω στα γρήγορα να αλλάξω και να κάνω ένα ντουζάκι και μετά κατέβηκα, εννοείται με τη Barkie να μπλέκεται στα πόδια μου, στην κουζίνα για να φάω τη σαλάτα, γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα λυσσάξει της πείνας και ήταν ακόμα 18:30 και μέχρι τις 21:00 που συνήθως τρώμε όταν πηγαίνουμε επίσκεψη στους δικούς μου, ποιος ζει ποιος πεθαίνει! Στην παρέα μας ήρθε και ο Cato Fong, και σιγά που δε θ’ ανέβαινε στο τραπέζι για να δει τι θα φάμε, λες και του τρώμε τις μπουκιές του, να πούμε. Σαλάτα φυσικά δεν τρώει, αλλά πήρε το πλαστικό καπάκι και άρχισε να το μασουλάει.

- «Βρε παπάρα άσε κάτω το καπάκι!» τον μάλωσα και φυσικά μ’ έγραψε εκεί που δεν παίρνει μελάνι, αλίμονο.
- «Έτσι σε θέλω, σκληρό, μη σου παίρνουν τον αέρα!» άρχισε το δούλεμα το καμάρι μου.
- «Θα σού ’λεγα τώρα τίποτα για τον πατέρα σου αλλά έχε χάρη που ήρθε από τη δουλειά κουρασμένος! Για πες, τι έκανες σήμερα όσο εγώ μοχθούσα στη δουλειά;»
- «Σιγά ρε Νταλάρα που έφαγες τα νιάτα σου στη βιοπάλη!»
- «Γιατί ρε κωλόπαιδο, νομίζεις ότι δε δουλεύω;»
- «Ίσα-ίσα, το παρακάνεις χωρίς να το έχεις πραγματικά ανάγκη.»
- «Και τι ήθελες να κάνω, καμάρι μου; Να κάθομαι σπίτι και να κωλοβαράω ολημερίς;»
- «Μπαμπά, αυτό που θα σου πω θα σου γκρεμίσει τον κόσμο που ήξερες, οπότε θέλω να δείξεις ψυχραιμία. Όσο και αν σου φανεί απίστευτο, μεταξύ άσπρου και μαύρου – κρατήσου – υπάρχουν και άλλα χρώματα!»
- «Ρε δεν αφήνεις το δούλεμα;»
- «Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη!»
- «Χίλιες φορές να με φάει η δουλειά παρά να κάθομαι αργόσχολος σαν πανελίστας σε πρωινάδικο.»
- «Ενδιάμεσα χρώματα… μπα;»
- «Αγοράκι είμαι, έχω περιορισμένο χρωματολόγιο!»

Έφαγα την υπόλοιπη σαλάτα, συνεχίζοντας το ping-pong – που είναι η αγαπημένη μας ενασχόληση – μέχρι και τις 19:30, οπότε αφού ταΐσαμε τους δύο κόπρους, κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στους γονείς μου. Οι δικοί μου μένουν Πολιτεία και η απόσταση δεν είναι μεγάλη, οπότε λίγη ώρα αργότερα ήμασταν εκεί. Μιας και το σπίτι είναι αρκετά ψηλά στην Πεντέλη η ζέστη παλευόταν περισσότερο απ’ ότι στην Εκάλη, οπότε αποφασίσαμε να κάτσουμε στον κήπο.

Άνθρωποι της ρουτίνας – από που την κονόμησα εγώ, άλλωστε – στις 21:00 ακριβώς καθίσαμε να φάμε, το ομολογουμένως εξαιρετικό σνίτσελ Hoffman που είχε φτιάξει η μητέρα μου, και φλυαρώντας περί ανέμων και υδάτων κάτσαμε μέχρι περίπου τις 23:00 καθώς στις 23:30 είχε απαρέγκλιτα σιωπητήριο. Ανέκαθεν ήταν λίγο σφιχτόκωλοι αλλά – και όπως ήταν φυσικό – ο χαμός του Κώστα, ό,τι και αν μου είχε κάνει, τους στοίχησε πολύ και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Λογικό είναι, όσο μαλάκας και ρέμπελος και αν ήταν δεν έπαυε να είναι γιος τους. Τέλος πάντων, δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά, ό,τι και αν έγινε έχω τη Βασιλική μου, οπότε στο τέλος της ημέρας, κάτι καλό έφερε και ο μαλάκας ο αδερφός μου σ’ αυτό τον κόσμο.

- «Τον πήραμε το χαλβά, έτσι;» με ρώτησε με το που μπήκαμε στο αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι.
- «Φυσικά! Άσχετο, αύριο το πρωί θα κατέβω στο μανάβη δίπλα από τον Βενέτη. Θες να σου πάρω κανένα φρούτο;»
- «Θα έρθω κι εγώ μαζί, τι ώρα θα πας;»
- «Γύρω στις 10:00.»
- «Ο Χριστός και η Παναγία, με τα κοκόρια θα πάμε;»
- «Θέλω να ψωνίσω και μετά να μαγειρέψω με την ησυχία μου. Λοιπόν, άμα είσαι καλό παιδί και έρθεις, μέχρι και για Μικέλο θα σε πάω.»
- «Προσπαθείς να δωροδοκήσεις με σοκολάτα-μπανάνα;»
- «Ταιριάζει, τέτοια μαϊμού που είσαι!»
- «Μαϊμού αγόρασε!»
- «Μαϊμού θα κάνει παρέα στον πατέρα της που θα βγει για jogging για να μην τρέχει μοναχούλης;»
- «Μαϊμού θα δώσεις τις καλύτερες ευχές στο μπαμπάκα της και θα πάει να μιλήσει με το Χαρουλίνι της!»

Τι να την κάνω, όταν φτάσαμε σπίτι πήγα και άλλαξα και ετοιμάστηκα για τρέξιμο και δεν είχα δράματα με το κοπρόγατο καθώς η Βασιλική πήρε και αυτόν και τη Barkie και πήγαν στη βεράντα του κήπου. Ακολούθησα το ίδιο πρόγραμμα που είχα κάνει προχθές με την Eileen, αν και ομολογώ το ότι να τρέχεις μόνος σου είναι βαρετό και η μουσική, εμένα τουλάχιστον, δε με βοηθάει ιδιαίτερα. Όπως και να έχει κατάφερα να κάνω τον ένα γύρο χαλαρά, ενώ στον δεύτερο μου βγήκε λίγο η γλώσσα, ούτε στην αρχή της Πάρνηθος δεν κατάφερα να φτάσω τρέχοντας από το Βασιλόπουλο, οπότε αναγκαστικά το πήγα περπατώντας.

Μιας και η Eileen ήταν έξω δεν είχε νόημα να την περιμένω, οπότε απλά της έστειλα ένα μήνυμα αν ήθελε να την πάρω για να πούμε καληνύχτα και ένα λεπτό αργότερα χτύπησε το τηλέφωνό μου.

- “Hiya babe!” μου είπε πριν προλάβω να της απαντήσω.
- «Καλώς τη μου! Τι κάνεις κοριτσάρα μου, πώς τα περνάτε;»
- «Περνάμε πολύ όμορφα! Έχεις χαιρετισμούς από τα κορίτσια! Χαχαχα και από το Μιχάλη, λέει γιατί όχι χαιρετίσματα από εμένα… στο… πώς το είπες; Στο πηγάδι λέει κατούρησε; Χαχαχα είναι όργιο! Την επόμενη φορά θα έρθεις κι εσύ, λέει δε μας αντέχει τρεις… πως; Καρακάξες! Τι είναι αυτό;»
- «Magpies! Πες του αυτό που θα σου πω! “Δικέ μου την πάτησες ε; Έκλεισες τάφο ρε; Εμένα έναν που με είπε καρακάξα τον έκανα αφίσα, ακόμα τον ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο!”, στα ελληνικά, όπως στο είπα!»
- «Σκάσανε και οι τρεις στα γέλια! Τι τους είπα;»
- «Θα σου εξηγήσω αύριο, θυμάσαι που σου είχα αναφέρει το The Kopanoi; Ε, από αυτή την ταινία είναι! Λοιπόν, κοριτσάρα μου, σε αφήνω με τους φίλους σου και σε παρακαλώ στείλε μου ένα μήνυμα όταν επιστρέψεις! Φιλάκια του!»

Αφού έκλεισα με το κορίτσι μου, και μετά από ένα γρήγορο ντουζάκι, κατέβηκα στον κήπο όπου βρήκα τη Βασιλική ξαπλωμένη στο γκαζόν με τον Cato στο στέρνο της και τη Barkie ανάμεσα στο χέρι της και τον κορμό της και με τη μουσούδα στην μασχάλη της. Με το που με πήρε χαμπάρι, σηκώθηκε και ήρθε τρέχοντας σαν ξεκούρδιστη κατά πάνω μου!

- «Σου έλειψε ο μπαμπάς, κοριτσάρα μου;» της είπα σκύβοντας να τη χαϊδέψω και πήγα και ξάπλωσα κι εγώ στο γκαζόν δίπλα από την κόρη μου. «Τι κοιτάμε; Περιμένουμε τους δικούς σου να κατέβουν με τον ιπτάμενο δίσκο να σε πάρουν στον πλανήτη σου;»
- «Με λες UFO, μπαμπά;»
- «Αν είναι δυνατόν…»

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---