The firecracker

Μέρος 21ᵒ - Famous Greek “Moussaka”

Καθίσαμε με τη Βασιλική περίπου μέχρι τις 02:00 και μετά ανεβήκαμε όλη η τετράς στα δωμάτιά μας για να κοιμηθούμε, και φυσικά ο Cato πήγε στην κόρη μου και η Barkie ήρθε μαζί μου να μου κάνει το θαλαμοφύλακα. Κάποια στιγμή που σηκώθηκα για να πάω στο μπάνιο είδα το κινητό μου, όπως μου είχε υποσχεθεί μου έστειλε μήνυμα ότι έφτασε σπίτι της, το είχε στείλει πριν καμιά ώρα οπότε απλά της απάντησα με ένα χαμογελάκι και με το που γύρισα στο κρεββάτι ξεράθηκα και πάλι.

Ξύπνησα γύρω στις 09:00, και αυτή τη φορά με χαρά διαπίστωσα ότι η Barkie ήταν πιο εύστοχη, τουλάχιστον η τούρτα ήταν πάνω στην πάνα, αν και στην άκρη της. Βέβαια πάλι είχε κατουρήσει τα μισά έξω, οπότε είχε για μια φορά ακόμα σκούπα-μάπα εμπλοκή. Και όχι τίποτε άλλο αλλά είχα να ξυπνήσω και την κόρη μου, και τι καλά που πήγαινε αυτό κάθε φορά, μου έβγαζε την ψυχή ανάποδα!

Πήρα και πάλι αγκαλιά τη Barkie, που ακόμα φοβόταν να κατέβει τα σκαλιά, και πήγαμε στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ για μένα και πρωινό για τη Βασιλική, κι εκεί εμφανίστηκε και ο Cato Fong, που πρώτα ήρθε και τρίφτηκε σε μένα και μετά – θαύμα θαυμάτων – πήγε στη Barkie και αποφάσισε ότι ήθελε καθάρισμα και άρχισε να τη γλείφει. Βέβαια, όταν το κουτάβι του ανταπέδωσε το γλείψιμο δεν του άρεσε καθόλου, οπότε την έκανε με ελαφρά χοροπηδηματάκια, αφήνοντας τον καθαρισμό της Barkie στη μέση.

Για πρωινό στο καμάρι μου έφτιαξα δύο περιποιημένα τοστ και επειδή κοντά στη Βασιλική ποτίζεται και ο …γλάστρος, έφτιαξα κι ένα για μένα. Έστυψα και χυμό μήλο, πορτοκάλι, καρότο και με το δίσκο ανά χείρας ανέβηκα να τ’ αφήσω στην πάνω βεράντα. Καλά το λένε πως η ανάγκη είναι η μητέρα της εφευρετικότητας, το καμάρι μου μού βγάζει την ψυχή κάθε φορά που πρέπει να την ξυπνήσω, οπότε σήμερα επιστράτευσα τα μεγάλα μέσα! Κατέβηκα κάτω, και με τη Barkie στη μια μασχάλη και με τον Cato – που καθόλου δεν του άρεσε – στο άλλο, πήγα στο δωμάτιό της και τους αμόλησα αμφότερους στο κρεββάτι της.

Υπό Κ/Σ ο Cato θα έριχνε ένα πήδο και εξαφανιζόλ, με τη Barkie ωστόσο να έχει σκαρφαλώσει πάνω στη Βασιλική και να της γλείφει τη μούρη, ζήλεψε και ανέβηκε και αυτός πάνω της, και με 22 κιλά να χοροπηδάνε πάνω σου και να σε γλείφουν στη μούρη, αν μπορείς μείνε ξύπνιος.

- «Καλημέρα!» της είπα όταν άνοιξε τα μάτια της.
- «Παίζεις βρώμικα!» μου είπε προσπαθώντας να κάνει τα διαβολάκια να σταματήσουν – ναι, καλή τύχη!
- «Σου έχω φτιάξει πρωινό και μετά μαϊμού πάει με το μπαμπά για ψώνια, που της έχει τάξει και παγωμένη σοκολάτα-μπανάνα!»
- «Σιγά βρε διαόλια!» τα μάλωσε τρυφερά και με λίγο κόπο κατάφερε να σηκωθεί. «Πήγαινε έξω κι έρχομαι!» είπε και σηκώθηκε κατεβάζοντας την Barkie από το κρεββάτι και με τον κούταβο να με ακολουθεί κατά πόδας πήγα στη βεράντα, ενώ ο Cato αποφάσισε να πάει για φρέσκα.
- «Για πες, τι ώρα έχεις πει στην Eileen;» με ρώτησε μασουλώντας το ένα από τα δύο τοστ της.
- «Το απόγευμα έλεγα.»
- «Καλά χριστιανέ μου, τι με ξύπνησες από τα άγρια χαράματα τότε;»
- «Γιατί αν σε άφηνα θα κοιμόσουν μέχρι το μεσημέρι και ο μπαμπάς θέλει παρέα!»
- «Ακούς Barkie;» ρώτησε τον κούταβο που μας κοιτούσε σαν το φτωχό συγγενή. «Μη με κοιτάς εμένα έτσι, έφαγες το φαγητό σου!»

Ναι, καλά, τελικά το μισό τοστ της Βασιλικής το έφαγε το κοπρόσκυλο και μετά κοίταξε κι εμένα, και πάρε και άλλο μισό τοστ. Τι να πεις, μας ήταν αδύνατο οικογενειακώς να αντισταθούμε στο κουταβίσιο βλέμμα του τριχωτού ζήτουλα. Αφού φάγαμε και οι τρεις, κατεβάσαμε τη Barkie στον κήπο, και αφού ετοιμαστήκαμε στα γρήγορα κινήσαμε να πάμε για τα ψώνια μας. Πρώτα πήγαμε στο μανάβικο δίπλα από το Βενέτη της Άνοιξης και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε πήγαμε μέχρι το Μικέλ στον Άγιο Στέφανο να πάρω στη μαϊμού τη σοκολάτα-μπανάνα που της έταξα. Κι εκεί, μου ήρθε άλλη μια σατανική ιδέα στο μυαλό.

- «Έχω μια ιδέα! Πάρε τηλέφωνο τη Χαρά και ρώτα την αν έχει κανονίσει κάτι για το μεσημέρι!»
- «Απόγευμα δεν είπες;»
- «Άλλαξα γνώμη! Πάρε τηλέφωνο!»
- «Θα κοιμάται τέτοια ώρα!»
- «Να ξυπνήσει! Πάρε βρε κέρατο!»
- «Ουφ καλά!» είπε και πήρε τηλέφωνο τη Χαρά. Την πρώτη φορά δεν της απάντησε, της απάντησε ωστόσο τη δεύτερη. «Καλημερούδια του!» της είπε μέσα στα μέλια. «Ναι, το κατάλαβα, αλλά ο μπάρμπα-Γιώργος λύσσαξε να σε πάρω τηλέφωνο να σε ξυπνήσω, λέει ότι έχει μια ιδέα!»
- «Μπαρμπαριά και τούνεσι!»
- «Μου γκρινιάζει που τον λέω μπάρμπα! Ρωτάει αν έχεις κανονίσει τίποτα για το μεσημέρι.»
- «Και το απόγευμα!»
- «Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να βγούμε!» μου απάντησε χωρίς να ρωτήσει τη Χαρά.
- «Να ξεκανονίσετε! Να της πεις να έρθει το μεσημέρι να φάμε μαζί και το απόγευμα… σας έχω έκπληξη! Πες της να πάρει το μαγιό της και αυτά που θα φορέσει το βράδυ… απλά να ντυθεί!»
- «Τι θα κάνουμε;»
- «Θα δείτε!»
- «Ο μπαμπάς λέει να έρθεις το μεσημέρι να φάμε μαζί και να πάρεις μαζί σου μαγιό και ό,τι σκόπευες να φορέσεις το βράδυ, λέει να ντυθείς απλά. Δεν έχω ιδέα τι σκαρώνει ο Μακιαβέλλι! Έκπληξη μου λέει. Εντάξει…» είπε και μετά γύρισε σε μένα. «Τι ώρα να της πω;»
- «Ε, στις δύο το πολύ να είναι εδώ… αν θέλει να έρθει και νωρίτερα να κάνετε καμιά βουτιά στην πισίνα, ακόμα καλύτερα!»
- «Χαρουλίνι μου, σηκώνεσαι και έρχεσαι όπως είσαι, χωρίς μα-μου!» της είπε τελείως δημοκρατικά η Βασιλική. «Όχι, καφέ θα πιούμε εδώ! Μισό, έχω μια ιδέα!» της είπε. «Μπαμπά… μπορεί… μπορεί η Χαρά να κοιμηθεί εδώ απόψε, μην ανεβοκατεβαίνει, αφού έτσι κι αλλιώς πάλι από το πρωί εδώ θα είμαστε.»

Την κοίταξα για λίγο με το μυαλό μου να δουλεύει στις δέκα χιλιάδες στροφές, για προφανείς λόγους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα κοιμόταν μαζί μας η Χαρά, και το ίδιο έχει κάνει και η κόρη μου στο σπίτι της, αλλά τότε ήταν απλά φίλες. Από την άλλη… αν θέλανε να βγάλουνε τα μάτια τους, σιγά που δε θα βρίσκανε μέρος και χρόνο. Τι να της πω; Από τη μια αισθανόμουν άβολα και από την άλλη… δεν ήθελα να δημιουργηθεί ούτε η παραμικρή υπόνοια ότι αυτό το outing of the closet που μου έκανε προχθές θα άλλαζε κάτι.

- «Εντάξει, αν την αφήνουν οι δική της, πες της ότι μπορεί.»
- «Χαρά, ο μπαμπάς λέει ότι μπορείς να κοιμηθείς εδώ απόψε. Ναι, ρώτα στους δικούς σου, περιμένω… Εντάξει;;;» είπε και τσίριξε ενθουσιασμένη. «Ωραία, άντε, σήκω να ετοιμαστείς και σε περιμένουμε. Μουσακά! Από τα χεράκια του! Οκ, μωρό μου! Ναι, τα λέμε σε καμιά ώρα! Φιλάκια του!» είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»
- «Θα σας πω μετά το φαγητό!»
- «Τέτοιος είσαι!»
- «Και χειρότερος!»

Με το που φτάσαμε σπίτι έβαλα τις μελιτζάνες στο νερό να ξεπικρίσουν ενώ η Βασιλική πήγε να φορέσει το μαγιό της για να βουτήξει στην πισίνα. Έλεγξα τον κιμά που είχα βγάλει από εχθές το απόγευμα από την κατάψυξη, είχε ξεπαγώσει. Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν λίγο μετά τις δέκα, η Eileen μου είχε στείλει μήνυμα γύρω στις 03:00 ότι είχε γυρίσει, οπότε, σε αντίθεση με τη Χαρά, αποφάσισα να την αφήσω να κοιμηθεί λίγο παραπάνω. Ανέβηκα κι εγώ στα γρήγορα πάνω και φορώντας το μαγιό μου κατέβηκα στην πισίνα, η Βασιλική είχε βουτήξει ήδη με την Barkie να της γκρινιάζει από την άκρη του νερού, να μπει μέσα ούτε λόγος!

- «Μπρρρ» είπα βγαίνοντας στην επιφάνεια του νερού.
- «Έτσι σε θέλω, σκληρό!» μου είπε πειράζοντάς με. «Ε, ρε φουκαρά μου να σε είχα στο rafting!»
- «Αν το ποτάμι δεν είναι θερμαινόμενο εγώ δεν κάνω τέτοια!»
- «Ναι, σε είδαμε και στην Ισλανδία!»
- «Θερμαινόμενο είπα, όχι βραστό!»
- «Μόνο εσύ γκρίνιαζες!»
- «Ναι, αλλά είδες; Έδειξα χαρακτήρα!»
- «Ναι, αυτό να λέγεται, τη δεύτερη φορά δεν έκλαιγες σαν κοριτσάκι!»
- «Θα σού λεγα τώρα τίποτα για τον πατέρα σου αλλά έχε χάρη!»
- «Ο μπαμπακουλίνος μου είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου και πρόσεχε τα λόγια σου γιατί η κοπέλα του είναι Νίντζα, θα σε κάνει τ’ αλατιού φουκαρά μου!»
- «Θα; Ακόμα πονάνε τα πόδια μου και τα χέρια μου από το κολύμπι και το τρέξιμο!»
- «Καλά σου κάνει! Τώρα θα μου πεις τι σχέδια έχεις κάνει στο σατανικό σου μυαλό για απόψε;»
- «Όχι! Θέλω να δω τα μούτρα και των τριών σας!»
- «Σηκώνεις πολύ ψηλά τον πήχη!»
- «Εδώ θά’σαι κι εδώ θά’μαι!»

Γύρω στις 11:00 ήρθε και η Χαρά και αφού παραγγείλαμε καφέδες – και πήρα και για την Eileen – τις άφησα στον κήπο να πιούνε τους καφέδες τους και να τα πούνε και πήγα να ξυπνήσω την κοριτσάρα μου για να της πω να έρθει τώρα και όχι το απόγευμα που είχαμε πει αρχικά, και ελπίζω να μην της έκανα καμιά χαλάστρα στο πρόγραμμα.

- “Good morning, babe!” μου είπε νυσταγμένα. “What time is it?”
- «Καλημέρα κοριτσάρα μου! Είναι λίγο μετά τις 11:00. Άκου, είπα στη μικρή να φωνάξει και τη Χαρά να φάμε όλοι μαζί μεσημέρι γιατί το απόγευμα θέλω να σας πάω κάπου και τις τρεις!»
- «Αμέ!» μου είπε με ενθουσιασμό. «Τι ώρα να έρθω;»
- «Τώρα, με το μαγιό σου και αυτά που θα φορέσεις το βράδυ, θα σου πρότεινα παντελόνι αντί για φόρεμα!»
- «Χμμμ… τι έχεις στο μυαλό σου;»
- «Θα δεις!» της είπα. «Πριν λίγο ήρθε η Χαρά, οπότε παραγγείλαμε καφέ και πήρα και για σένα ελπίζοντας ότι θα έρθεις όσο νωρίτερα γίνεται!»
- “I will!!! I’ll make a quick shower and I’ll be there in a jiffy!”
- «Ωραία, σε περιμένουμε! Φιλάκια!» της είπα και αφού κλείσαμε πήγα έξω να βρω τις τσούπρες, είχαν βουτήξει και οι δύο στο νερό και είχαν τους καφέδες στην άκρη. «Τι κάνετε τσούπρες;»
- «Προσπαθούμε να μαντέψουμε τι σκαρώνεις!»
- «Χιχιχι, να σκάσετε!» τους είπα και εκεί η Βασιλική με πιτσίλησε και για κανένα πεντάλεπτο έγινε της κακομοίρας, πετούσαμε νερά ο ένας στον άλλο γελώντας σαν τα βλαμμένα. «Μη τους καφέδες!» πήγα να στρίψω διά του αρραβώνος όταν με στρίμωξαν… ναι καλά, από αυτές που χαρίζουν κάστανα είναι η κόρη μου και η Χαρά.

Μισή ώρα αργότερα ήρθε και η Eileen και κοίτα να δεις που βγήκαν και οι δυο τους από την πισίνα να την αγκαλιάσουν τσιρίζοντας από τη χαρά, και άλλο που δεν ήθελε, εδώ που τα λέμε. Τους υποσχέθηκε ότι αφού πιει λίγο καφέ θα έρθει να βουτήξει κι εκείνη στο νερό, και μετά γύρισε προς εμένα, δίνοντάς μου ένα τρυφερό φιλί.

- “Good morning, babe!” μου είπε χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά.
- «Φιλιούνται! Αγκαλιάζονται!» μας πείραξε η Χαρά.
- «Εμείς πάμε να βουτήξουμε …babe!” συνέχισε το δούλεμα η κόρη μου.
- «Ορίστε, κάνε παιδιά να δεις καλό!» είπα στην Eileen και πήγαμε και καθίσαμε στις ξαπλώστρες για να πιούμε τα καφεδάκια μας, ενώ οι δύο τσούπρες προσπαθούσαν να πείσουν την τρίτη – τριχωτή – τσούπρα να μπει και αυτή στο νερό. «Που πήγατε και πώς περάσατε χθες το βράδυ, μωρό μου;»
- «Σε μια pub στο Χαλάνδρι! Αχ George, θέλω να πάμε εκεί και μαζί! Είναι σε κήπο και έχει απίθανη rustic αισθητική και παίζει σχεδόν μόνο Rock!»
- «Τον Θίασο λες;»
- «Ναι!!! Το ξέρεις;»
- «Ναι, έχω πάει κι εγώ δυο-τρεις φορές, είναι όντως πολύ όμορφο! Για πες τώρα, πως τα περάσατε;»
- «Πολύ όμορφα! Εκτός από την Μαριλίζα και την Αναστασία είχε έρθει και ο κολλητός της ο Μιχάλης και είναι απίθανος, μέχρι και την Αναστασία, που συνήθως είναι σοβαρή-σοβαρή, την έπιασε η κοιλιά της από τα γέλια. Να βγούμε μια φορά και μαζί, θα τον συμπαθήσεις!»
- «Ορίστε, θα ζηλέψω στο τέλος!» της είπα πειρακτικά.
- «Μπα, είμαι μεγάλη για τα γούστα του, αυτός μέχρι 25άρες… και τις έχει και τρεις-τρεις!»
- «Σοβαρά μιλάς;»
- «Ναι! Και δεν το κάνει κρυφά! Και δεν σου είπα και το καλύτερο, τόσο η Μαριλίζα όσο και ο Μιχάλης έχουν ***, εκεί γνωρίστηκαν!»
- «Ώπα;!;!»
- «Και δεν είναι απλά φίλοι, είναι και fuck buddies!!!»
- «Ώπα, κάτσε! Δεν τα έχει με τον Αρίστο;»
- «Έχουν πολυερωτική σχέση! Εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι αλλά αφού αυτοί μπορούν, με γεια τους με χαρά τους!»
- «Δεν είμαστε με τα καλά μας! Καλά, και στα είπαν αυτά φάτσα-φόρα;»
- «Γιατί, είναι τίποτα κακό για να ντρέπονται;»
- «Όχι ρε παιδί μου… αλλά ξέρω γω; Τα λες έτσι αυτά;»
- «Γιατί να μην τα πεις; Και στην τελική εγώ το ξεκίνησα, τους είπα για την Abi και ότι την είχα γνωρίσει στο ***.»
- «Τι να πω, είμαι μεγαλωμένος άλλες εποχές… εγώ για να καταλάβεις το πρώτο μου χαμούρεμα το έκανα στο λύκειο… σεξ έκανα για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο! Τέλος πάντων…»
- «Α, και μου είπαν ότι υπάρχει και bdsm forum, η Μαριλίζα και ο Αρίστος είναι και μέλη και η πλάκα είναι ότι το forum το γνωρίζει και η Αναστασία!»
- “What???”
- “It seems that Tony has a side that you didn’t know!”
- “So, it seems!”
- “Did you know his late wife?”
- “Yes, I knew her. She was a gorgeous woman, full of life, I was kinda jealous of these two, in a good way I mean. Even when I didn’t know about my ex-wife’s extramarital affairs, I knew deep in my heart that our relationship was nothing compared to Tony’s and Angeliki’s.”
- “Well, according to Anastasia, it was Angeliki that introduced Tony to this way of life. Βefore meeting her he was more or less like you!”
- “Ouch!”
- “I don’t mean it in a bad way, babe. I meant that he didn’t know about S/m and such.”
- «Μάλιστα, κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο κι εγώ χαμπάρι!»
- «Ο Μιχάλης μας έδειξε και φωτογραφίες, έχει ειδικό playroom!»
- «Της Μαριλίζας;;;;»
- «Όχι, άλλες κοπέλες. Η Μαριλίζα δεν μίλησε για το δικό της λογαριασμό οπότε φαντάζομαι ότι πρέπει να έχει ανεβάσει και εκείνη φωτογραφίες και να μην νιώθει ακόμα άνετα να τις μοιραστεί, μαζί μου τουλάχιστον. Εγώ πάντως τις δικές μου τους τις έδειξα!»
- «Κάτσε, έχεις κι εσύ φωτογραφίες;»
- «Αμέ! Αλλά δεν είναι της παρούσης, αν μ’ εννοείς!»
- «Αχ θα με πεθάνεις εσύ!»
- “You ‘ll always be one blowjob away from resurrection” μου είπε κάνοντάς μου μουσουνίτσα.
- «Η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάνεις ανασταίνει και νεκρούς!»

Καθίσαμε λίγη ακόμα ώρα χαζολογώντας και αφού ήπιαμε τους καφέδες μας πήγαμε και βουτήξαμε κι εμείς στην πισίνα με τα κορίτσια, που δεν είχαν καταφέρει να πείσουν τη Barkie να τους ακολουθήσει στο νερό, μέχρι το πρώτο σκαλοπάτι και μετά δεν κουνιόταν μήτε σουβλάκι να της έταζες. Πλατσουρίσαμε για λίγη ώρα και μετά ο λοχίας μας έβαλε και τους τρεις να κολυμπήσουμε, και κοίτα να δεις που τελικά δεν ήμουν ο μόνος που κάθεται σούζα στην Eileen, εδώ στο τέλος μέχρι και τη Barkie έπεισε να κάνει το δεύτερο βήμα, φυσικά κρατώντας την από την κοιλιά.

Γύρω στις 12:30, και κάτω από τις έντονες διαμαρτυρίες και των τριών, τις άφησα για να πάω να μαγειρέψω το μουσακά, ξεκαθαρίζοντάς και στις τρεις ότι δε θέλω βοήθεια. Πραγματικά δε χρειαζόμουν βοήθεια και έπειτα ήθελα να κάτσουν λίγη ώρα μαζί χωρίς ανδρική παρουσία ώστε αν ήθελαν να μιλήσουν ελεύθερα να το έκαναν, και έχοντας περάσει και έμφραγμα, είναι μερικά πράγματα που απλά δεν ήθελα, όχι απλά να ξέρω, ούτε καν να τα φαντάζομαι.

Ο famous Greek Moussaka παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα είναι αρκετά εύκολο φαγητό, το πιο δύσκολο σημείο για μένα είχε αποδειχτεί πως είναι η μπεσαμέλ. Τις δύο πρώτες φορές δεν είχε πάει καλά, ωστόσο με τα πολλά έμαθα, και όχι να το παινευτώ αλλά ο μουσακάς μου είναι καλύτερος και από της μητέρας μου και από της Χριστίνας, και δεν το λέω μόνο εγώ, μου το έχει πει και η Βασιλική και ο πατέρας μου, στη ζούλα βέβαια, μπροστά στη γυναίκα του ο ένας και στη μάνα της η άλλη, κοτάρες! Δε βαριέσαι, το ήξερα τουλάχιστον εγώ!

Αφού έβαλα το φαγητό στο φούρνο επέστρεψα στον κήπο, και οι τρεις ήταν ακόμα στην πισίνα, χωρίς τη Barkie, και το είχαν ρίξει στις καταδύσεις. Είχε την πλάκα του, οι δύο τσούπρες βουτάνε σε αυτή την πισίνα από πιτσιρίκια, οπότε μέχρι και κωλοτούμπες μπορούσαν να κάνουν, και όχι μόνο από το βατήρα των τριών μέτρων, μπορούσαν και από αυτόν του ενός. Η Eileen από την άλλη, ενώ ήξερε να βουτάει σωστά, δεν έκανε φιγούρες, οπότε Βασιλική και Χαρά αποφάσισαν να τη μάθουν και η Eileen είναι από αυτές που δεν λένε ποτέ όχι στις προκλήσεις.

Μια-δυο φορές έσκασε με την πλάτη, καθώς από το χαμηλό βατήρα δεν πρόλαβε να γυρίσει ολόκληρη, αλλά οι αντοχές της στον πόνο είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις δικές μου· δεν παράτησε την προσπάθεια, και τελικά κατάφερε να κάνει πλήρη περιστροφή. Τις άφησα να βουτάνε, οι μικρές από τον βατήρα των τριών μέτρων και την Eileen από αυτό του ενός, και πήρα το kindle μου για να χαζολογήσω λίγο στο internet, ωστόσο δεν έμεινα πολλή ώρα μόνος καθώς λίγο μετά ήρθε και με βρήκε η Eileen.

- «Ωραία ήταν!» μου είπε χαμογελώντας μέχρι τ’ αφτιά.- «Η πλάτη σου πως είναι;»- «Well… έχω δοκιμάσει και χειρότερα πράγματα στην πλάτη!»- «Μη μου το θυμίζεις!» της είπα και μου έκανε «ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!»
- «Χαχαχα, είσαι λατρεία!»

Λίγη ώρα αργότερα ήρθαν να κάτσουν μαζί μας και οι τσούπρες που κατά τα φαινόμενα βαρέθηκαν να κάνουν άλλο καταδύσεις.

- «Λοιπόν, θα μας πεις τι σχεδιάζεις για το βράδυ;» με ρώτησε ξανά η κόρη μου.
- «Έλεγα να πάμε στο ‘Αλλού’!»
- «ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;;» ούρλιαξε η Χαρά από …τη χαρά της. «ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!»
- «Μπαμπακουλίνο μουυυυυυυυυυυ!!!!!» φώναξε η κόρη μου και ήρθε κατά πάνω μου και παραλίγο να με διαλύσει.
- «Σιγά βρε διάολε!» της είπα γελώντας.
- “I don’t know what this ‘Allou’ is but I’m in!” είπε και η Eileen ξεσηκωμένη από τον ενθουσιασμό που έδειξαν η κόρη μου και η Χαρά.
- “It’s the biggest amusement park in Greece!” της εξήγησε η Βασιλική τελείως ξαναμμένη. “Ok, it’s not as big as those in America, but is so much fun, dad used to take us when we were younger, but we haven’t tried the good stuff! Today is the day!”
- «Αυτή είναι η ιδέα, να πάμε να ξελυσσάξετε!»
- «Εσύ;;;» με ρώτησε η κόρη μου.
- «Εγώ για προφανείς λόγους θα απέχω από τις μεγάλες συγκινήσεις αλλά όλο και κάτι θα βρούμε που θα μπορώ να λάβω κι εγώ μέρος!»
- “Oooh!!! It has go-kart!!!” είπε η Eileen ενθουσιασμένη. “That’s something that we can do all together!”
- «Δε χρειάζεται να διαλέξετε δραστηριότητες μόνο και μόνο για να λάβω μέρος κι εγώ!» τους είπα. «Η ιδέα είναι να το κάψουμε απόψε, όπου μπορώ θα συμμετέχω κι εγώ, όπου δε μπορώ θα πάτε οι τρεις σας κι εγώ θα σας περιμένω κάτω! Άλλωστε ακόμα και αν δεν είχα το ιστορικό με την καρδιά μου δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να συμμετέχω σε όλα τα παιχνίδια, οπότε μη το έχετε άγχος!»
- “You da best, period!”
- “He is! He really is!” είπε η κόρη μου

Τις άφησα και τις τρεις να σχεδιάσουν τι ήθελαν να κάνουν στο ‘Αλλού’ και πήγα μέσα να δω το φαγητό. Άνοιξα το φούρνο, ο μουσακάς ήταν έτοιμος, οπότε τον έβγαλα από το φούρνο και τον άφησα σκεπασμένο με μια πετσέτα πάνω στον πάγκο για να κρυώσει, θα το έπαιρνε το μισάωρο. Αποφάσισα να κόψω και μια περιποιημένη χωριάτικη που την έβαλα στο ψυγείο όσο να κρυώσει το φαγητό. Βγήκα έξω όπου και οι τρεις ήταν πάνω από το κινητό της Eileen και έκαναν πρόγραμμα ποια παιχνίδια θα παίξουν τσιρίζοντας σαν παιδάκια.

Κάθε ανησυχία που είχα για το πως θα πάρει η κόρη μου τη σχέση μου με την Eileen είχε διαλυθεί, ήταν φανερό ότι η Eileen είχε καταγοητεύσει τη Βασιλική και ότι η ίδια, με τη σειρά της, συμπαθούσε πολύ την κόρη μου. Το πως της όρμισαν και οι δύο για να τη χαιρετήσουν με το που ήρθε στο σπίτι αλλά και η γνήσια χαρά με την οποία αντιμετώπιζε τον ενθουσιασμό τους μου έλεγε ό,τι χρειαζόταν να μου πει.

- “George” μου είπε κάποια στιγμή που οι μικρές πήγαν πάνω ν’ αλλάξουν, “Do you mind if we also invite Anastasia to come with us? She is alone, Tony is abroad and her bestie, Stefanos, has to take his brother and sister to a concert and… you know…”
- «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, ωστόσο σε παρακαλώ προσέξτε να μην αναφερθεί η σχέση της με τον Αντώνη. Η Βασιλική τον γνωρίζει από τριών χρονών και την Αγγελική τη λάτρευε, δεν ξέρω πως θα το πάρει αν το μάθει στο ξαφνικό. Και πες με συντηρητικό αλλά… η Αναστασία είναι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερή της.»
- «Αν δε θέλεις δεν υπάρχει πρόβλημα!»
- «Όχι, δεν είπα ότι δεν θέλω… απλά μόνο μη γίνει αναφορά στον Αντώνη, αυτό μόνο.»
- “Ok, I ‘ll call her to ask her if she’s interested!”
- «Να το κάνεις μωρό μου… λοιπόν, όταν μιλήσεις με την Αναστασία, πήγαινε κι εσύ ν’ αλλάξεις για να κάτσουμε να φάμε!»

Τελικά η Αναστασία δεν θα ερχόταν μαζί μας, μας πρόλαβε η Μαριλίζα με τον Αρίστο και τον φίλο της το Μιχάλη, μιας και ο πρώτος είχε πισίνα, τους είχε καλέσει το απόγευμα για pool party και μαζί θα ερχόταν και η κοπέλα του Μιχάλη που είχε έρθει από Πάτρα. Κανόνισαν ωστόσο μέσα στην εβδομάδα για πάνε για καφέ οι δυο τους και θα το έλεγαν και στη Μαριλίζα. Αφού έκλεισε το τηλέφωνο πήγε πάνω στο δωμάτιό μου για ν’ αλλάξει, ενώ εγώ όσο τις περίμενα πήγα και έστρωσα το τραπέζι με το θηλυκό ζήτουλα να μπλέκεται στα πόδια μου, και που και που να μου τραβάει και καμιά δαγκωνιά, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και όχι τίποτε άλλο αλλά είχα ξεχάσει να πάω να πάρω σαγιονάρες, που μου έφαγε τη μία το κοπρόσκυλο, και ήμουν ακόμα ξυπόλυτος.

Καθίσαμε και οι τέσσερεις και φάγαμε στην κουζίνα, και για μπορέσουμε να φάμε με την ησυχία μας πήρα το μικρό τριχωτό ζήτουλα και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της την έβγαλα έξω, αφού της έβαλα κι εκείνης λίγο γάλα και ξηρά τροφή. Εντάξει, έσκισα πάλι και μπράβο μου, αφού δεν φάγαμε και τα πιάτα καλά να λέω. Βασιλική και Χαρά κάθισαν να μαζέψουν το τραπέζι και να βάλουν τα πιάτα στο πλυντήριο, ενώ εγώ με την Eileen πήγαμε να καθίσουμε στις ξαπλώστρες, και ήλπιζα να μη μου κάνει κανένα χουνέρι το κοπρόγατο να πηδήσει πάνω στην κοιλιά μου γιατί θα γινόταν του meaning of life, να πούμε.

- “George, αν δεν σε πειράζει θα κάνω ηλιοθεραπεία» μου δήλωσε.
- «Να κάνεις μωρό μου!»

Με το που ήρθαν οι τσούπρες η Eileen τις ρώτησε αν τις πείραζε να κάνει ηλιοθεραπεία χωρίς το από πάνω της και την διαβεβαίωσαν αμφότερες ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα και ευτυχώς ο Θεός ήταν στις καλές του σήμερα και με λυπήθηκε, καθώς ούτε η μία ούτε η άλλη ακολούθησαν την Eileen. Πώς το λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι; Thank God for small favors! Καλά, όχι ότι αν τα είχαν πετάξει θα προλάβαινα να πάθω και πάλι κόλπο, ούτε που κατάλαβα για πότε με πήρε ο ύπνος. Ευτυχώς, φρόντισε το κορίτσι μου να μου φτιάξει την ομπρέλα ώστε να είμαι στη σκιά όταν γύρισε ο ήλιος, γιατί θα είχα γίνει παρανάλωμα, και αρπάζω κι εύκολα τρομάρα μου. Όταν ξύπνησα και οι τρεις έκαναν τις λιαστές ντομάτες, ξαπλωμένες μπρούμητα, κι ευτυχώς να λέω, γιατί καμιά δε φορούσε το πάνω μέρος του μαγιό. Κοίταξα το ρολόι μου, κόντευε να πάει πέντε, μιλάμε κοιμόμουν πάνω από δύο ώρες!

- “You woke up, babe?” με ρώτησε η Eileen παίρνοντάς με χαμπάρι.
- «Δεν είμαι σίγουρος αν έχω ξυπνήσει, ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είμαι, πού είμαι, και γιατί βρίσκομαι εδώ!» της απάντησα, κάνοντάς την να χαχανίσει. «Πάω να βουτήξω λίγο στο νερό να ξυπνήσω!»
- “Let’s go together!” μου είπε και σηκώθηκε και βουτήξαμε και οι δυο στην πισίνα. “Did you wake?”
- «Όχι, βλέπω ακόμα όνειρο ότι είμαι στην πισίνα παρέα με μια πανέμορφη κοκκινομάλλα!»
- “Awww!!!!” μου είπε και με πήρε αγκαλιά σταυρώνοντας τα χέρια της πίσω απ’ το σβέρκο μου. Έσκυψα και της έδωσα ένα τρυφερό φιλί. “And it gets better, it’s not a dream!”
- “No, it’s not!” της απάντησα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
- «Τι ώρα θα πάμε στο Αλλού;»
- «Λέω να ξεκινήσουμε κατά τις έξι, να πιούμε και τα καφεδάκια μας εκεί και μετά να ξελυσσάξουμε!»
- «Χειρομβίδααααααα» ακούσαμε να φωνάζουν και οι δυο τους βουτώντας στο νερό με βόμβα. «Σας τσακώσαμε!» είπε η Βασιλική.
- «Μας πιάσατε στα πράσα να συζητάμε για το τι ώρα θα ξεκινήσουμε για να πάμε στο Αλλού, έλεγα κατά τις έξι.»
- «Και μετά pajama party!» είπε η κόρη μου. “Eileen, η Χαρά θα κοιμηθεί εδώ απόψε, θα κάτσεις κι εσύ μαζί μας, έτσι;» τη ρώτησε με τόση λαχτάρα που πραγματικά διέλυσε τις ελάχιστες ανησυχίες που μου είχαν σχετικά με το πως θα έπαιρνε την παρουσία της Eileen στη ζωή μου.
- «Θέλεις;» τη ρώτησα χαμογελώντας, ελπίζοντας να μη τη φέραμε άθελά μας σε δύσκολη θέση. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τρομάξει και να έχουμε άλλα.
- «Πολύ!» μου απάντησε και το χαμόγελό της σκόρπισε όλους μου τους φόβους στον αέρα. «Να περάσουμε μόνο μετά από το σπίτι μου να πάρω τις πιτζάμες μου και ρούχα για αύριο!»
- «Και το ρωτάς;» της είπα με την καρδιά μου να βαράει σαν ξεκούρδιστη.
- «Λοιπόν, κανονίστηκε! Πίτσα και ταινία αφού γυρίσουμε;»
- «Ναιιι!» απάντησαν με μια φωνή και οι τρεις.

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 22ᵒ - I got chills that multiplying

Λίγο μετά τις έξι, και όπως είχαμε πει, μπήκαμε στη μαούνα και κινήσαμε να κατέβουμε στο Αλλού. Είχα κλείσει από το internet super pass και για τους τέσσερίς μας, αν και απ’ ότι κατάλαβα για extra συμμετοχές στα karts ή στα συγκρουόμενα θα έπρεπε να πάρουμε και άλλα εισιτήρια. Όπως και να έχει περίπου μισή ώρα αργότερα ήμασταν στου Ρέντη. Με την Eileen πήγαμε στα Everest να πάρουμε να πιούμε τα καφεδάκια μας, ενώ οι δύο τσούπρες αμολήθηκαν να πάνε να χαζέψουν και να επιλέξουν τα παιχνίδια που θέλανε να πάνε.

- «Κοριτσάρα μου, ελπίζω να μη σε έφερε σε δύσκολη θέση η Βασιλική που σου ζήτησε να κάτσεις το βράδυ.»
- “George, will you stop worrying, please? Do you really think that I would do something if I didn’t want to? I know how to say no without hurting feelings, not that I have such intentions with Vasiliki or, for what it matters, Hara. I really like them; they remind me at their age… And let’s not forget that I like Vasiliki’s father even more!”
- “Lucky bastard!” είπα αναπνέοντας πιο ήσυχος.
- “You are, so stop worrying, will you please?”
- «Δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ για διάφορα πράγματα μωρό μου… δεν… δεν μου έχει τύχει γυναίκα σαν και σένα… δεν μου έχει τύχει να ερωτευτώ τόσο γρήγορα, δε μου έχει τύχει να γνωρίσω κάποια σχέση μου στη Βασιλική… πώς να μην ανησυχώ; Είσαι… είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια!»
- “I’m also in love with you, dumdum, and I really like your daughter, so, for the love of God, stop worrying!”
- “You are?”
- “That doesn’t mean that I won’t kick your ass!!!”

Αντί απάντησης έγειρα και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα τρυφερά στα χείλη. Τραβήχτηκα και την κοίταξα για μερικές στιγμές, μου χαμογελούσε και το πρόσωπό της έλαμπε. «Τι άλλο θες μωρέ μαλάκα για να δεις ότι το κορίτσι σου σε θέλει πραγματικά;» μάλωσα τον εαυτό μου.

- «Τι ταινία θέλεις να δούμε το βράδυ;»
- “Hmm…” είπε σκεπτική… “Oh! George! Billie is here!”
- “What?” έκανα έκπληκτος αλλά η Eileen σηκώθηκε από το τραπέζι και την ακολούθησα με τα μάτια μου, και πράγματι, ήταν η Μπίλι μαζί με δύο παιδιά, δηλαδή έφηβοι ήταν αλλά τέλος πάντων.

Μας είχαν πει ότι είχαν δύο δίδυμα κοντά στα δεκατέσσερα, και, κρίνοντας από την ομοιότητα του κοριτσιού με τη μητέρα της, δεν μπορεί να παρά να ήταν αυτά. Εντάξει, δεν υπήρχαν οι δυο τους, ήταν σα να βλέπεις μπροστά σου τη βασίλισσα των ξωτικών με την κόρη της. Εννοείται φυσικά ότι η Eileen τους κάλεσε να έρθουν να κάτσουν μαζί μας. Δεν είδα το Μάριο, είτε η Μπίλι είχε έρθει μόνη της με τα παιδιά, είτε ο Μάριος τους είχε αφήσει για να πάει να παρκάρει και θα τους έβρισκε αργότερα.

- «Καλώς τους! Ο Μάριος;» είπα και σηκώθηκα και έδωσα το χέρι μου στη Μπίλι.
- «Καλώς σας βρήκαμε!» απάντησε χαμογελαστή. «Είναι έξω και ψάχνει να παρκάρει, γινόταν λίγο της τρελής. Να σας συστήσω και τα καμάρια μας, ο …μεγάλος είναι ο Ηλίας και η …μικρή είναι η Ανδριανή, γεννήθηκαν με διαφορά πέντε λεπτών!»
- «Χαίρω πολύ, Γιώργος! Την Eileen φαντάζομαι τη γνωρίσατε, και κάπου εδώ τριγυρνάει και η κόρη μου με τη φίλη της.»
- «Χαίρω πολύ» μας είπαν ντροπαλά και οι δυο τους.

Μπορεί να ήταν δίδυμα αλλά δεν έμοιαζαν καθόλου, ο Ηλίας έμοιαζε του πατέρα του, απ’ όσο δηλαδή θυμόμουν το Μάριο, ενώ η Ανδριανή έμοιαζε με …βελτιωμένη φωτοτυπία της Μπίλι – και ναι, μιλάμε για τη Μπίλι που έκανε τη Theron να φαίνεται μπροστά της ως η μικρή ασχημούλα αδερφή. Στα μόνα που έμοιαζαν τα δίδυμα ήταν στα μάτια και στα μαλλιά, και οι δυο τους είχαν πράσινα μάτια και σκούρο ξανθό μαλλί. Τα μαλλιά της Ανδριανής έφταναν περίπου μέχρι τη μέση της πλάτης της, σε αντίθεση με αυτά της μητέρας της που ήταν σχετικά κοντά. Ο Ηλίας ήταν πιο ψηλός από τη Μπίλι και κατά τα φαινόμενα και η Ανδριανή θα ξεπερνούσε κάμποσο τη μητέρα της, ήταν ήδη λίγο πιο ψηλή – κάπου στο 1,70 – και δεν είχε κλείσει ακόμα καλά-καλά τα δεκατέσσερα. Η κόρη μου, η οποία είναι 1,64, μόλις φέτος στα δεκάξι της, είχε σταματήσει να ψηλώνει.

- «Καθίστε, ή τουλάχιστον καθίστε μέχρι να έρθει και ο Μάριος!» τους είπα μη θέλοντας να χαλάσω το πρόγραμμά τους.
- «Εντάξει!» είπε χαμογελαστά η Μπίλι και καθίσαμε όλοι στο τραπέζι να περιμένουμε να έρθει να μας βρει και ο Μάριος. «Λοιπόν, πηγαίνετε να δείτε τι παιχνίδια θέλετε να παίξετε και θα μας βρείτε εδώ!» τους είπε.
- «Εντάξει μαμά!» είπε χαμογελώντας η Ανδριανή, και παίρνοντας από το χέρι τον αδερφό της έγιναν μπουχοί.
- “So, Billie, how it’s going?” ρώτησε η Eileen
- “Very well more or less, but between work, school and Andriani’s training regimen and competitions all over Greece, there’s no rest for the wicked!”
- «Σε ποιο άθλημα;» τη ρώτησα στα Ελληνικά, υπενθυμίζοντάς της ότι η Eileen καταλάβαινε ελληνικά.
- «Στο άλμα εις μήκος και σε ένα μήνα έχουμε και τους πανελλήνιους στην Καβάλα, δεν σας το είχαμε πει στην Κρύπτη;»
- «Όχι, μόνο με μπάσκετ είχαμε ασχοληθεί! Στον Ερασιτέχνη αγωνίζεται, έτσι;»
- «Πού αλλού; Παναθηναϊκός και τα μυαλά στο μίξερ!»
- «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει. Μακάρι και πρωταθλήτρια, και θα το έλεγα ακόμα και αν αγωνιζόταν στον γαύρο!»
- «Μη τα λες αυτά και συγχίζομαι!» μου είπε και έβαλα τα γέλια. «Όσο για το άλλο, well, είναι πλέον πρωταθλήτρια στο διασυλλογικό, συντρίβοντας μάλιστα και το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία των παγκορασίδων!» είπε με περηφάνια.
- «What???» τη ρώτησα μην πιστεύοντας στ’ αφτιά μου
- «Ναι η ελαφίνα μας! Να φανταστείς πως η επίδοση αυτή, εκτός από παγκόσμιο ρεκόρ στις παγκορασίδες, είναι ταυτόχρονα και πανελλήνιο σε άλλες δυο κατηγορίες, κορασίδων και νεανίδων. Ο προπονητής της πιστεύει ότι αν συνεχίσει έτσι, και δεν έχει τραυματισμούς, μέχρι τα 17 της θα σπάσει το παγκόσμιο των νεανίδων που είναι 6,88 και κρατάει από το 1976!»
- “Woah!” κάναμε και οι δύο. «Μακάρι Μπίλι μου, μακάρι, να της πάνε όλα κατ’ ευχή και να τη δούμε μέχρι και στους Ολυμπιακούς!»

Τη στιγμή που το είπα δεν ήταν παρά μια φιλοφρόνηση, γιατί πού να το ξέραμε; Έχοντας ξεκινήσει μόλις πριν ένα χρόνο το στίβο και το άλμα εις μήκος, κανείς απολύτως δεν είχε προλάβει να το συνειδητοποιήσει, ούτε καν ίδιος της ο προπονητής· η Ανδριανή δεν ήταν απλά μια καλή αθλήτρια, ήταν αδιανόητη, once-in-a-century, και δεν υπερβάλλω στο παραμικρό, και που έμελλε να γίνει η απόλυτη κυρίαρχος στο αγώνισμα, διαλύοντας τον ανταγωνισμό για δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Δεν ήταν μόνο τα τέσσερα σερί χρυσά στους Ολυμπιακούς αγώνες, τα δεκατρία σερί πρωταθλήματα Diamond League και τα αναρίθμητα, χρυσά, σε όλα τα υπόλοιπα εθνικά και διεθνή meetings, ανοιχτού και κλειστού στίβου. Τον Αύγουστο του 2028, στους Ολυμπιακούς του Brisbane, κάνοντας ένα απίστευτο, ένα αδιανόητο, ένα εξωφρενικό, ένα ανεπανάληπτο άλμα στα 7,74, το “Ιπτάμενο Ξωτικό”, όπως την είχαν ονομάσει και την αποκαλούσαν τα ΜΜΕ και τα Social, πήδησε εικοσιδύο ολόκληρα εκατοστά μακρύτερα από το προηγούμενο ρεκόρ, ένα ρεκόρ που κρατούσε 44 χρόνια, περνώντας έτσι στην ιστορία ως μύθος· η GOAT, η κορυφαία άλτρια όλων των εποχών, με όλα τα παγκόσμια ρεκόρ, από U-16 και πάνω, δικά της. Μέχρι και σήμερα που μιλάμε, παραμένει και η μοναδική γυναίκα που έχει πηδήξει μακρύτερα από τα 7,60, μια επίδοση που επανέλαβε άλλες δώδεκα φορές κατά τη διάρκεια της χρυσής αθλητικής της καριέρας, με δεύτερη κορυφαία το 7,72 στο παγκόσμιο του 2030, και τρίτη το 7,70 που έκανε το 2032 στη Ζυρίχη, σε αγώνα του Diamond league. Ακόμα και στα 30 της, κατάφερε να βρει άλμα στα 7,40, και ήταν αυτό που της χάρισε και το τέταρτο χρυσό σε Ολυμπιακούς αγώνες. Και, ποιος ξέρει, αν δεν είχε τον τραυματισμό που της στέρησε τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2044, ίσως να είχε γίνει και η μοναδική αθλήτρια με πέντε συνεχόμενα χρυσά σε ολυμπιακούς αγώνες, ακόμα και στα 34 της τα 7 μέτρα τα είχε για πλάκα.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο της Μπίλι, ήταν ο Μάριος που λογικά είχε βρει να παρκάρει και είχε μπει μέσα και τους έψαχνε.

- «Έλα αγάπη μου, στο Everest είμαι. Βρήκαμε εδώ την Eileen και το Γιώργο, που τους γνωρίσαμε στην Κρύπτη. Ναι… ναι, έλα, σε περιμένουμε» του είπε και γύρισε προς εμάς. «Μακάρι, στο χέρι της είναι… Δεν φαντάζεστε πάντως πόσο χάρηκα που σας βρήκαμε εδώ!» μας είπε η Μπίλι. «Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν αυτών των παιχνιδιών αλλά τι να κάνω που έχω τρία παιδιά; Και πάλι καλά να λέω που οι μεγάλες δεν έχουν πάρει από τους μπαμπάδες τους!»
- «Τέσσερα παιδιά έχετε, σωστά; Εννοώ εκτός από το μεγάλο» τη ρώτησα κάνοντάς την να χαχανίσει.
- «Ναι, τέσσερα. Η Χριστίνα, η μεγάλη, είναι η κόρη του Μάριου από τον πρώτο του γάμο. Η Μαριάννα, η δεύτερη, είναι δική μου κόρη από τον δικό μου πρώτο γάμο. Ηλίας και Ανδριανή είναι και των δυο μας. Α, να και ο καλός μου!» μας είπε καθώς εκείνη τη στιγμή ήρθε και ο Μάριος.
- “Hello all!” μας είπε.
- «Καλώς τον» του είπα και με την Eileen σηκωθήκαμε να τον χαιρετίσουμε.
- “So, how are you?”
- «Μάριε, δε χρειάζεται να μιλάμε στα αγγλικά, η Eileen καταλαβαίνει καλά τα ελληνικά, απλά δεν μπορεί να τα μιλήσει» του υπενθύμισα.
- «Εντάξει τότε! Λοιπόν, τι κάνετε;»
- «Μια χαρούλα!» απάντησα εγώ και πάλι. «Εδώ μας έλεγε η Μπίλι για το ρεκόρ της Ανδριανής.»
- «Και ρεκόρ και πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Τι άλλο να ζητήσει ένας πατέρας;» μας είπε κάνοντάς μας να γελάσουμε. «Εσείς τι κάνετε;»
- «Αύριο έχει τα γενέθλιά της η κόρη μου, και έφερα και τις τρεις τσούπρες εδώ… αν κι εγώ δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω σε όλα τα παιχνίδια!»
- «Καταρχάς να χαίρεσαι την κόρη σου. Κατά δεύτερον, ζαλίζεσαι; Μη νομίζεις, ούτε κι εγώ μπορώ να μπω σε όλα…»
- «Και αυτό… αλλά έχω και ένα ιστορικό με την καρδιά μου και δεν κάνει να τη ζορίζω με εκρήξεις αδρεναλίνης.»
- «Ω… Είσαι καλά τώρα;»
- «Ναι, καλά είμαι, αλλά προσέχουμε για να έχουμε!»
- «Μωρέ καλά κάνεις!»

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν και οι δύο τσούπρες και προς στιγμή σκάλωσαν βλέποντας τον Μάριο και τη Μπίλι.

- «Α, να και το καμάρι μου με τη φίλη της. Βασιλική, Χαρά, να σας γνωρίσω τον Μάριο και τη Μπίλι. Θυμάσαι τη Φοίβη που ο Αρίστος σου είπε πως θα έχεις καθηγήτρια αν περάσεις στην Κρήτη; Τα παιδιά είναι συμμαθητές της από το σχολείο!»
- «Γεια σας!» έκαναν ντροπαλά και οι δύο τους. «Βασικά μπαμπά είδαμε τι θέλουμε να κάνουμε και ήρθαμε να πάρουμε την Eileen για αρχή. Δε νομίζω ότι κάνουν για σένα ούτε το shock and drop, ούτε το booster, ούτε και το top spin.»
- «Να πάτε, αγάπη μου, αν θέλει και η Eileen!»
- “Are you kidding me? Of course I want!” είπε και πετάχτηκε σαν σούστα από την καρέκλα της, κάνοντας και τις δυο τσούπρες να τσιρίξουν από τη χαρά τους. “Guys, please excuse me, girl want to play! See you later all!!!” είπε και πήρε τις μικρές και φύγανε.
- «Ναι, αν Ηλίας και Ανδριανή τα θέλουν αυτά θα πάτε μόνοι σας!» είπε στο Μάριο η Μπίλι. «Κανένα συγκρουόμενο και πολύ μου είναι!»
Πάνω στην ώρα ήρθαν και τα δίδυμα που και αυτά επέλεξαν αρχικά τα ίδια παιχνίδια, και μπορεί ο Μάριος να μην ψηνόταν ιδιαίτερα με το top spin αλλά έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και τα πήρε να πάνε στα παιχνίδια, και καλή του τύχη!
- «Εσείς πότε και πού θα πάτε διακοπές;» ρώτησα τη Μπίλι όταν μείναμε μόνοι μας.
- «Τον Αύγουστο, προς τα τέλη του Ιούλη έχουμε τους πανελλήνιους στην Καβάλα. Κρήτη θα πάμε φέτος, έχουμε να πάμε από το 2008. Ο ετεροθαλής αδερφός της Μαριάννας, ο Πάρης, σπουδάζει στο Ηράκλειο, στην ίδια σχολή που θέλει να πάει και η κόρη σου. Θα είναι ήδη εκεί και η Μαριάννα με τη Χριστίνα, οπότε θα κατέβουμε κι εμείς να τους βρούμε, αν και την επόμενη και οι τρεις τους θα επιστρέψουν Αθήνα. Εσείς;»
- «Εμείς θα το πάμε σπαστά. Τέλη Ιούλη με αρχές Αυγούστου θα πάρω μια εβδομάδα τη Βασιλική και θα πάμε Χαλκιδική, η φίλη της η Χαρά έχει σπίτι εκεί, οπότε έκλεισα κι εγώ για εκεί. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι γονείς της Eileen θα κατέβουν Ελλάδα και θα κάτσουν μια εβδομάδα Αθήνα και μετά θα πάνε Κεφαλλονιά. Μέσα στο Σεπτέμβρη λέμε να κατέβουμε κι εμείς με την Eileen Κρήτη για κανένα δεκαήμερο.»
- «Να πάτε, είναι πολύ όμορφη η Κρήτη!»
- «Εγώ δε χρειαζόμουν ψήσιμο, πέρασα σχεδόν πέντε χρόνια στο νησί. Της Eileen πρόλαβε και της έκανε ψηστήρι το συμμαθητούδι σου!» της είπα κάνοντάς τη να χαχανίσει.
- «Η Φοίβη, ε;»
- «Ποια άλλη!»
- «Έχουμε κι άλλο συμμαθητή στο Ηράκλειο, και δεν εννοώ τον Ανδρέα! Είναι μάλιστα και αυτός καθηγητής στην ίδια σχολή με τη Φοίβη. Για την ακρίβεια, όταν πήγαμε στην Κρήτη το 2008, δεν είχαμε ιδέα πως εκεί ήταν και η Φοίβη με τον Ανδρέα. Ο Νίκος – ο οποίος δεν ήταν απλά συμμαθητής μας, κάναμε μαζί του παρέα από την πρώτη γυμνασίου – ήταν που μας είπε για τους δυο τους!»

Συνεχίσαμε την πάρλα μέχρι που επέστρεψαν οι τσούπρες μου και η Eileen, με τη Χαρά άσπρη, να ορκίζεται ότι δε θα έμπαινε ποτέ ξανά στη ζωή της στο top spin. Την φουκαριάρα την είχε πιάσει ναυτία και χρειάστηκε να κάτσει κάμποση ώρα για να έρθει στα ίσια της. Την κόρη μου και την Eileen δεν τις πείραξε τόσο πολύ πάντως. Λίγη ώρα αργότερα ήρθαν και ο Μάριος με τα δίδυμα, και ο φουκαράς ήταν και αυτός άσπρος, ούτε σ’ εκείνον είχε κάτσει καλά το top spin. Τελικά δεν κάναμε κάτι από τα υπόλοιπα extreme, καθώς με τη ναυτία που είχε χτυπήσει Μάριο και Χαρά, αποφασίσαμε να κάνουμε πιο απλά πράγματα, Μάριος και Μπίλι πήγαν οικογενειακώς στα συγκρουόμενα, ενώ εμείς διαλέξαμε ομόφωνα τα go-karts.

Συναντηθήκαμε ξανά στη ρόδα, όπου τα τέσσερα παιδιά μπήκαν στο ένα καλαθάκι και οι μεγάλοι στο άλλο. Μετά από μερικούς γύρους με τη ρόδα πήγαμε όλοι μαζί να φάμε τα παγωτά μας και ο φουκαράς ο Ηλίας δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από την Χαρά αλλά έπεσε στην περίπτωση· αν και πολύ όμορφο αγόρι – ακόμα και αν δεν ήταν εξωπραγματικός όπως η μάνα του και η αδερφή του – έπεφτε της Χαράς και πολύ μικρός και πολύ …αγόρι. Από την άλλη συνέλαβα και το καμάρι μου να γλυκοκοιτάζει την Ανδριανή, και ήλπιζα να μην το είχε πάρει χαμπάρι η Χαρά και είχαμε άλλα, γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το γλυκοκοίταγμα ήταν αμοιβαίο!

Όπως και να έχει, αυτά τα μίνι δράματα μας τελείωσαν λίγο μετά τις δέκα καθώς Μάριος και Μπίλι μας αποχαιρέτησαν και πήραν τα παιδιά τους και έφυγαν. Καλά, όχι ότι εμείς κάτσαμε πολύ παραπάνω, μισή ώρα και αν. Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και αφού περάσαμε από το σπίτι της Eileen για να πάρει αυτά που ήθελε, επιστρέψαμε σπίτι για το πιτζάμα πάρτι. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, αλλά με το λοχία μαζί δεν είχε τέτοια, αφήσαμε τις μικρές σπίτι και βγήκαμε για να κάνουμε το jogging μας.

- «Λοιπόν, πώς σου φάνηκε;» τη ρώτησα με το που ξεκινήσαμε με χαλαρό περπάτημα.
- «Ωραία ήταν, αν και τη Χαρά την πείραξε το top spin, και ελπίζω να μην έπιασε πως κοιταζόντουσαν η Βασιλική με την Ανδριανή γιατί θα τη χαλάσει ακόμα περισσότερο!»
- «Καλά το πρόσεξα δηλαδή, δεν έκαναν πουλάκια τα μάτια μου!»
- “Pardon me?”
- “I mean, I also noticed the same, it wasn’t my imagination!”
- “No, it wasn’t, as it seems Andriani also likes girls. Well, so does her brother, he couldn’t take his eyes from Hara!”
- “I saw that too! Well… though very pretty, he’s too… male for her taste!”
- “Well, maybe Hara is like me, because trust me, she liked Elias!”
- “I hadn't noticed that, to be honest. But it doesn't really matter; there's a slim chance they'll meet again.”
- “Never say never, babe. Anyway, are you ready to start running?”
- “Go! Go, Johnny go, go!” της είπα και αρχίσαμε το χαλαρό τρέξιμο.

Όπως και τις προηγούμενες φορές φτάσαμε μέχρι το Βασιλόπουλο και μετά γυρίσαμε σπίτι, όπου κάνοντας διάλειμμα μερικών λεπτών για να βρω τις ανάσες μου, ξεκινήσαμε και πάλι την ίδια διαδρομή, αλλά αυτή τη φορά ο ρυθμός που έδωσε η Eileen ήταν λίγο πιο γρήγορος με αποτέλεσμα μετά το Βασιλόπουλο να γυρίσουμε με γρήγορο περπάτημα. Όταν επιστρέψαμε τα κορίτσια ήταν στον κήπο και μας περίμεναν, είχαν μάλιστα φτιάξει και ποπ-κορν για να έχουμε στην ταινία που θα βλέπαμε. Ανεβήκαμε πάνω ίσα για να κάνουμε ένα γρήγορο ντουζ, και με τα κορίτσια εδώ, αν και κάτω, μπήκαμε ένας-ένας. Είχα τρελές καύλες αλλά κατά τα φαινόμενα θα έμενα με την όρεξη, well, such is life.

Αφού κατεβήκαμε κάτω, και μετά από μια σύντομη διαβούλευση με τα κορίτσια, αποφασίσαμε να δούμε ρομαντικό θρίλερ, το let the right one in, και το οποίο τελικά αποδείχτηκε – παρά τους φόβους μου- παραδόξως καλό. Μετά το τέλος της ταινίας, και μιας και κόντευε να πάει δύο, το λήξαμε για την ημέρα και ανεβήκαμε πάνω για να πάμε για ύπνο, ή τουλάχιστον, αυτό ήλπιζα – χωρίς να το πολυπιστεύω – ότι θα κάνουν η κόρη μου με τη Χαρά. Ναι, είχα ξεχάσει ότι υποτίθεται πως ήταν πιτζάμα πάρτι, οπότε οι τρεις τους με άφησαν στα κρύα του λουτρού και πήγαν στο δωμάτιο της κόρης μου, αφήνοντάς με μέ τις καλύτερες ευχές τους.

- «Εσύ τουλάχιστον δε με άφησες μόνο μου!» είπα στην Barkie και για πρώτη φορά την ανέβασα στο κρεββάτι μαζί μου, κάνοντάς την να πάθει λαλά από τη χαρά της για λίγα λεπτά, και μετά να ξεραθεί με τη μουσούδα της στο μαξιλάρι. Πήρα το Kindle για να διαβάσω και ούτε που κατάλαβα πως κατάφερα και με πήρε ο ύπνος, γιατί όταν ήρθε η Eileen στο δωμάτιο με βρήκε με το tablet στο στομάχι.
- “Hey babe!” μου είπε τρυφερά, καθώς με το που ήρθε στο δωμάτιο την πήρε χαμπάρι η Barkie και άρχισε να χοροπηδάει στο κρεββάτι.
- «Τι ώρα έχει πάει;» τη ρώτησα νυσταγμένος.
- «Τέσσερις, πριν από λίγο έπεσαν τα κορίτσια για ύπνο!»
- «Καλά, τι κάνατε δυο ώρες;»
- «Τα κορίτσια δε λέμε τα μυστικά μας!» μου είπε συνοδεύοντάς το με μια από της υπέροχες μουσουνίτσες της. H Barkie αποφάσισε ότι δεν ήθελε άλλο κρεββάτι αλλά ήταν πολύ ψηλό για εκείνη, και έτσι πήγε στην άκρη και μας έδειξε κλαψουρίζοντας ότι ήθελε να κατέβει.

Να κατουρήσει ήθελε το κορίτσι, κάνοντας το μπαμπά υπερήφανο, και αφού στριφογύρισε μερικές φορές στην πάνα, μου τα έκανε τα μισά πάλι απ’ έξω, ο μπούφος! Σκούπα-μάπα εμπλοκή vol. #n, για μεγάλες τιμές του n, αλλά τι να την κάνω; Και όχι τίποτε άλλο αλλά δε με άφηνε να καθαρίσω και με την ησυχία μου έτσι όπως κυνηγούσε συνεχώς τη σφουγγαρίστρα.

- «Αμάν!» είπα καθώς μου έκοψε ξαφνικά ότι η Altin δεν είχε ιδέα πως θα πάρω σκύλο. - «Δεν το έχω πει στην Altin… ως Παναγία μου, ποιος την ακούει τώρα!» είπα με απελπισία, κάνοντας την Eileen να ξεκαρδιστεί.
- «Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ᾽ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται» μου είπε με ερασμιακή προφορά, και πώς στο διάολο μπορούσε και θυμόταν όλο αυτό το κατεβατό;
- «Είναι να την έχεις σκίσει τη γάτα!» είπα τρολλάροντας τον εαυτό μου.
- “You ‘re the best halva ever made!” με πείραξε σιγοντάροντας. “My my my, it looks like I’ ve been missed” συνέχισε το πείραγμα, αναφερόμενη στον όχι ιδιαιτέρως κρυφό ερεθισμό μου.
- “That’s an understatement!”
- “You could say that!” μου είπε κοιτάζοντάς με πονηρά. “No worries, babe, I will be quiet… not that I’ll be able to talk!” είπε και χαμηλώνοντας μου κατέβασε το μποξεράκι και με πήρε στο στόμα της.
- «Μη μου λες μετά ότι πήγα πάλι να σε πνίξω!» την πείραξα.
- “Cross my heart!” μου είπε και επέστρεψε στο θεάρεστο έργο της.

Εντάξει, έλιωσα, αλλά μιλάμε έλιωσα. Είχα που είχα απίστευτες καύλες, βάλε και την τέχνη της πίπας που μου έκανε η πριγκηπέσσα μου, ούτε δυο-τρία λεπτά δε μου πήρε για να τελειώσω, δεν πρόλαβε καλά-καλά ν’ αρχίσει να τον παίζει με το χέρι της, για τέτοια ταχύτητα μιλάμε. Και ναι, πρέπει να κόντεψα να την πνίξω και πάλι, γιατί έχυνα, και έχυνα, και έχυνα, και τελειωμό δεν είχα αλλά την Eileen δεν φάνηκε να την απασχολεί, δεν άφησε σταγόνα, και όπως πάντα με έγλειψε από την κορυφή μέχρι τη βάση, κάνοντάς μου το όργανο λαμπίκο. Καλά, όχι ότι χρειαζόταν να μου το κάνει για να τη βάλω να ξαπλώσει και να ορμίξω στο μουνάκι της, αλλά ειδικά μετά από τέτοια πίπα, δεν υπήρχε ούτε μία στο δισεκατομμύριο ν’ αφήσω το κορίτσι μου έτσι.

Ανάσανα για λίγο την απίστευτη θηλυκή της ευωδιά, και κατεβάζοντας το κιλοτάκι της, χύμηξα στο υπέροχο μουνάκι της, με την ίδια λαχτάρα που θα χυμούσε στο νερό της όασης κάποιος χαμένος μέσα στην έρημο. Όπως πάντα ενάλλασσα το παιχνίδι στην κλειτορίδα της, πότε με τη γλώσσα μου, πότε με τα χείλη μου, και πότε και με τα δύο μαζί, και η Eileen, που είναι και σχετικά φωνακλού, αναγκάστηκε να δαγκώσει το χέρι της για να μην ακουστεί, γιατί όπως κι εκείνη πριν λίγη ώρα, έτσι κι εγώ τώρα, την έκανα να πιάσει γραμμή με Βαλχάλα. Πολύ πράγμα, δεν ήμουν ο μόνος, και όπως κι εκείνη, έτσι κι εγώ, τα ρούφηξα όλα και την καθάρισα με τη γλώσσα μου μέχρι που την έκανα να …τρίζει από καθαριότητα.

Αφού – για τον φόβο των Ιουδαίων – η Eileen έβαλε το νυχτικό της και εγώ το μποξεράκι μου, την πήρα στην αγκαλιά μου και ένα φιλάκι αργότερα ξεραθήκαμε και οι δύο. Ξύπνησα πρώτος γύρω στις 11:00 το πρωί, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για μένα, το να ξυπνάω μετά τις 08:30 εννοώ. Άφησα την Eileen να κοιμάται και αφού έκανα την πρωινή μου ρουτίνα και έπλυνα τα δόντια μου κατέβηκα στην κουζίνα παρέα με τον Cato και τη Barkie για να φτιάξω τον καφέ μου καθώς και το πρωινό για τους τέσσερίς μας. Χθες το πρωί, και πριν πάμε στο μανάβη, είχα βγάλει τα παϊδάκια απ’ την κατάψυξη, οπότε πριν φτιάξω το πρωινό, και αφού τα πασπάλισα με αλάτι, πιπέρι και ρίγανη, τα έβαλα ξανά στο ψυγείο σκεπάζοντάς τα με μια στρώση από κομμένο κρεμμύδι. Πάνω που τελείωσα και ξεκίνησα να φτιάξω το πρωινό κατέβηκε στην κουζίνα, κουτουλώντας ακόμα από τη νύστα της, το καμάρι μου. Πώς περάσανε έτσι δεκάξι χρόνια; Πότε πρόλαβε και έγινε ολόκληρη γυναίκα το σκατό;

- «Μωρό μου!» της είπα και πήγα και την πήρα αγκαλιά. «Χρόνια σου πολλά αγάπη μου.»
- «Μπαμπακουλίνο μου! Σ’ ευχαριστώ πολύ!» μου είπε και μου έσκασε ένα φιλάκι στο μάγουλο.
- «Αλήθεια, εσύ πως και ξύπνησες τόσο νωρίς;»
- «Με πήρε τηλέφωνο η μαμά με το Γιάννη για να μου ευχηθούν τα χρόνια πολλά.»

Με τη βοήθεια της Βασιλικής που κάθισε να μου κάνει παρέα ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το πρωινό, εγώ ετοίμασα την ομελέτα, ενώ εκείνη έκοψε φρούτα και έφτιαξε ανάμεικτο χυμό. Όταν τελειώσαμε τα πήγαμε στη βεράντα και μετά ανεβήκαμε πάνω να ξυπνήσουμε Eileen και Χαρά.

- «Ξύπνα μωρό μου» είπα στην Eileen χαϊδεύοντας την απαλά.
- “Good morning, babe!” μου απάντησε χαμογελώντας νυσταγμένα. “What time is it?”
- «Έχει πάει 11:30. Σήκω να ετοιμαστείς, σας έχουμε φτιάξει και πρωινό με τη Βασιλική. Λοιπόν πάω και σε περιμένω κάτω.»
- “Ok babe” μου είπε και σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο.

Κατέβηκα κάτω στη βεράντα που με περίμενε ο τριχωτός ζήτουλας αλλά είχα κάνει τα κουμάντα μου και για δαύτη, οπότε της έβαλα στο πιάτο της το ένα αυγό που της είχα βράσει. Του Cato, παραδόξως, δεν του αρέσουν τ’ αυγά, οπότε σ’ εκείνον έδωσα ένα φακελάκι σούπα για γάτες. Η Barkie άφησε το αυγό της και πήγε να μυρίσει τη σούπα προκαλώντας τον κίνδυνο να γίνει της Κορέας αλλά παραδόξως ο Cato δεν έκανε μανούρα αλλά εδώ που τα λέμε δεν του πείραξε και το φαγητό, μάλλον δεν ήταν της αρεσκείας της, οπότε γύρισε στο δικό της.

Λίγα λεπτά αργότερα κατέβηκαν χαχανίζοντας και οι τρεις σουσουράδες μαζί και κάτσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι να φάμε. Δεν είναι μόνο η Eileen από εκείνες που δεν ντρέπονται, οπότε καλού-κακού μάζεψα τα χέρια μου από το τραπέζι, καθώς – και όπως τελικά δεν είχαμε φάει χθες βράδυ – και οι τρεις τους είχαν λυσσάξει στην πείνα. Όταν τελειώσαμε η κόρη μου με τη Χαρά μάζεψαν το τραπέζι, και αφού επιστρέψανε καθίσαμε άλλη μια ώρα να χωνέψουμε με χαλαρή κουβεντούλα. Η Βασιλική πρότεινα να πάμε να πάρουμε από το Μικέλ σοκολάτα ή καφέ με παγωτό, και έτσι πήγαμε παρέα και οι τέσσερεις. Με το που γυρίσαμε βάλαμε τα μαγιό μας και πήγαμε και βουτήξαμε στην πισίνα.

Την τούρτα την κόψαμε το απόγευμα, καθώς η αλήθεια είναι ότι το αρνί είναι βαρύ κρέας και έχοντας φάει μισό κιλό παϊδάκια ο καθένας, χώρια τις πατάτες και τη σαλάτα, πέσαμε σε καταληψία σα δράκοι Κομόντο μετά από γεύμα. Τα κορίτσια κάθισαν για ηλιοθεραπεία αλλά εγώ ήθελα τη δροσιά του air-condition, και έτσι παίρνοντας μαζί την τριχωτή τσούπρα, που ούτε κείνη βρίσκει τη ζέστη της αρεσκείας της, ανεβήκαμε στο δωμάτιο και πέσαμε αγκαλίτσα ξεροί. Εκ των υστέρων το να ανεβάζω τη Barkie στο κρεββάτι αποδείχτηκε εξαιρετικά κακή ιδέα, καθώς όταν έφτασε στο τελικό της μέγεθος, έπιανε το μισό κρεββάτι, με μένα και την Eileen να στριμωχνόμαστε στο άλλο μισό, χώρια που πολλές φορές ήθελε αγκαλιά, και έφτασε να ζυγίζει κοντά εκατό κιλά, τρομάρα της!

- «Να ζήσεις Βασίλω…»
- «Μη με λες Βασίλω!!!!»
- «Σιωπή! Λοιπόν, πάμε! Να ζήσεις Βασίλω και χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά…»
- «Σιγά που δε θα τα βάφω!» μας διέκοψε.
- «Βρε θα μας αφήσεις να τραγουδήσουμε;»
- «Τραγούδι θέλετε πουλάκια μου; Καραόκε μετά!»
- «Καλά, δεν τους λυπάσαι τους γείτονες;»
- «Καθόλου!»
- «Που είχαμε μείνει; Μεγάλη να γίνεις να βάφεις μαλλιά… καλύτερα έτσι;» τη ρώτησα με τη Βασιλική και τη Χαρά να έχουν βάλει τα γέλια και την Eileen να γελάει με τα καμώματά μου. «Παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε να μία σοφός!»
- «ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ» έκανε σβήνοντας το θηρίο με τη μία και τα δεκαέξι κεριά!
- «Να ζήσεις αγάπη μου, χρόνια σου πολλά!» της είπα και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη σήκωσα, όπως όταν ήταν κοριτσάκι, και με κίνδυνο να πάθω κανένα λουμπάγκο γέρος άνθρωπος.

Ευτυχώς με τη Χαρά έδειξαν την δέουσα συγκράτηση, και ναι μεν φιληθήκανε στο στόμα, αλλά δεν ήταν και κανένα γλωσσόφιλο… Και γέρος και καρδιακός, όλα τα καλά του κόσμου! Μετά σειρά είχε η Eileen, και η Βασιλική από τον ενθουσιασμό της σήκωσε την Eileen και την έκανε σβούρα, κάνοντας την τελευταία να τσιρίξει ενθουσιασμένη λες και ήταν κανένα τρίχρονο. Εννοείται βέβαια ότι ο πιο χαμογελαστός ήμουν εγώ βλέποντας τα κορίτσια μου πραγματικά να γουστάρουν η μία την άλλη.

Μιας και είπα για τσιρίγματα, έπρεπε ν’ ακούσετε πως έκανε η Βασιλική, όταν άνοιξε τα μάτια της και είδε τα δώρα της, μέχρι και ο Τζέθρο από δίπλα άρχισε τα γαυγίσματα ξαφνιασμένος. Όχι, δεν έκανε έτσι για το laptop, με το μοντέλο του Venator ήταν που έπαθε παράκρουση, ειδικά όταν της είπα πως η Eileen ήταν που με την ερώτησή της για τα παιχνίδια κατασκευών με έκανε να θυμηθώ ότι η κόρη μου τρελαίνεται για Lego.

- «Και τώρα καραόκε!» μας είπε επιστρέφοντας στον κήπο, αφού πήγε μέσα να αφήσει τα δώρα της. «Και έχω και μια καταπληκτική ιδέα, να τραγουδήσουμε σε ζευγάρια και το ένα θα επιλέξει τι θα τραγουδήσει το άλλο! Θα πάμε που θα πάμε στην κόλαση με αυτό που θα κάνουμε στους γείτονες, να πάμε και οι τέσσερις μαζί και σαν legends!»
- «Χαρά, σου υπενθυμίζω ότι στη δημοκρατία υπάρχει το δικαίωμα του veto!»
- «Ναι, καλά, τραγούδα… pun intended» μου απάντησε γελώντας. «Τι να τους βάλουμε να τραγουδήσουν;» ρώτησε τη Βασιλική.
- «Χμμμ… Eileen, το ξέρεις το “You’re the one that I want?” από το Grease?»
- “Of course I do!”
- «Λοιπόν, Τραβόλτα» είπε προς εμένα! «Go-go-go!»
- “Let’s show them babe how it’s done!” μου είπε η Eileen.

Βρήκαμε το τραγούδι σε εκτέλεση για karaoke στο YouTube και το βάλαμε να παίξει στα ηχεία του κήπου, και κρατώντας ο καθένας το κινητό του στο χέρι, για να βλέπουμε τους στίχους ξεκινήσαμε, και ως …Travolta ξεκίνησα πρώτος.

(Εγώ) “I got chills that multiplying and I’ m losing control, because the power you’re supplying… it’s electrifying”
(Eileen) “You better shape up, cause I need a man and my heart is set on you. You better shape up, you better understand, to my heart I must be true”
(Εγώ) “Nothing left, nothing left for me to do”
(Μαζί) “You ‘re the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want oooh oooh, the one I need, oh yes indeed”
(Eileen) “If you filled with affection, you’re too shy to convey, meditate to my direction, feel your way”
(Εγώ) “I better shape up, cause you need a man”
(Eileen) “I need a man who can keep me satisfied”
(Εγώ) “I better shape up, if I’m gonna prove”
(Eileen) “You better prove that my faith is satisfied”
(Εγώ) “Are you sure?”
(Μαζί) “Yes, I’m sure down deep inside. You ‘re the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want, oooh oooh oooh, honey, the one that I want oooh oooh, the one I need, oh yes indeed…”

Για πρώτη φορά, και μετά από πολλά-πολλά, χρόνια ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος… και είχε και συνέχεια, γιατί καμιά φορά ξέρετε, δεν υπάρχει μόνο το χειρότερο, υπάρχει και το καλύτερο. Ακόμα και αν δεν το γνώριζα εκείνη τη στιγμή, τα καλύτερα ήταν μπροστά μας, όχι πίσω μας.

--- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ---

 

Μέρος 23ᵒ - Και κοκκινομάλλα και φωνακλού

Σιγά που θα μου έκανε τη ζωή εύκολη, τα νερά της σπάσανε μέσα στη μαύρη νύχτα δυο βδομάδες νωρίτερα απ’ όσο το υπολογίζαμε, και ευτυχώς να λέω που κατόπιν δικής μου επιμονής είχαμε έτοιμη την τσάντα με τα πράγματα που θα της χρειαζόντουσαν στο μαιευτήριο. Έβαλα την Eileen στο αυτοκίνητο, την γυναικολόγο της θα την έπαιρνα απ’ το δρόμο και το καλό που της ήθελα ήταν να τη βρούμε εκεί όταν φτάσουμε. Αυτή τη νύχτα δε θα κοιμόταν κανείς! Μετά τη γιατρίνα πήρα στα καπάκια την κόρη μου και χτύπησε κάμποσες φορές πριν απαντήσει.

- «Μπαμπά;» με ρώτησε ελαφρά ανήσυχη και εδώ που τα λέμε, έτσι όπως την πήρα μέσα στη μαύρη νύχτα, λογικό ήταν.
- «Πάμε στο μαιευτήριο, έσπασαν τα νερά της Eileen!»
- «Τι;;;;» μου είπε με σπασμένη φωνή.
- «Έρχεται η αδερφούλα σου και, όπως η μαμά της, είπε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη!»

Φυσικά αστειευόμουν, η ζωή μου με την Eileen κάθε άλλο παρά δύσκολη ήταν, έξι χρόνια μαζί και τα συναισθήματά μας ήταν τόσο δυνατά όσο τις πρώτες μέρες, μα πλέον στον έρωτα είχε προστεθεί και η αγάπη. Πάντα μου φαινόντουσαν ρομαντικές σαχλαμάρες αυτά τα περί άλλου μισού και soul mates και τ’ αρχίδια μου κουνιούνται, ωστόσο με την πριγκηπέσσα μου είχα αναγκαστεί να παραδεχτώ ότι κάτι ήξεραν όσοι τα έλεγαν.

Μαζί της το να κάνω και τα πιο κουλά ήταν περίπου το πιο φυσιολογικό πράγμα, από ταξίδια στα πιο απίθανα σημεία της υδρογείου, μέχρι και νότιο πόλο είχαμε πάει, μέχρι και να ξεκινήσω πολεμικές τέχνες στα γεράματα, πράγμα που όχι απλά με βοήθησε να φτάσω γρήγορα στα κιλά που ήθελα, και λίγο παρακάτω, πλέον ήμουν 72, αλλά ταυτόχρονα με βοήθησε και να τα κρατήσω και να νιώθω ευεξία. Εννοείται φυσικά ότι φρόντιζα να μην το παρακάνω, και ήρθα στα λόγια του καρδιολόγου μου, η άσκηση μόνο καλό θα μπορούσε να μου κάνει.

Μέχρι και κατάδυση με καρχαρίες πήγαμε και κάναμε, και μπορεί να μας είχαν διαβεβαιώσει ότι αν ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες δεν πρόκειται να μας πειράξουν, αλλά ξέρω γω; Ακόμα και αν ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες, ποιος μας διαβεβαίωνε ότι θα έκαναν το ίδιο και αυτοί; Ευτυχώς λόγω της καρδιάς μου αποφύγαμε να κάνουμε κάποια πιο extreme, όπως κατάδυση μέσα σε γυάλα βυθισμένη σε δεξαμενή με ένα τεράστιο θαλάσσιο κροκόδειλο, η κατάδυση με κλουβί μέσα σε περιοχή με λευκούς καρχαρίες· όποιος έχει πάθει έμφραγμα δε θέλει να το ξαναπεράσει!

Εντωμεταξύ, όπως και της Βασιλικής, της άρεσαν κι εκείνης τα ταξίδια και παρόλο που εγώ κατά βάση είμαι σπιτόγατος, θέλοντας και μη, συνοδεία των δύο, εκτός από κρουαζιέρα στον Ανταρκτικό κάναμε και πιο νορμάλ ταξίδια και μέσα στα πέντε χρόνια που ήμασταν μαζί δεν αφήσαμε ήπειρο απάτητη, από την Αφρική και Ασία ως Νότια Αμερική και την Ωκεανία και φυσικά πρόπερσι, με αφορμή τη συμμετοχή της Ανδριανής στους Ολυμπιακούς αγώνες του Los Angeles πήγαμε και βόρεια Αμερική, όπου ήμασταν και παρόντες στον τελικό του άλματος εις μήκος γυναικών, και του πρώτου της Ολυμπιακού χρυσού.

Τέλος πάντων, για να επιστρέψω στα δικά μας, τη ζωή μου μαζί της τα τελευταία έξι χρόνια μόνο δύσκολη δεν τη έλεγες· ήταν ένα απίθανο ροντέο, και το μόνο που επιθυμούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου ήταν να μην τελειώσει ποτέ, ήταν η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου.

Επτά μήνες πριν

Συγκατοικούσαμε από πρόπερσι, και εδώ και κάμποσο ήθελα να το πάμε ακόμα παρακάτω, όχι γιατί μας πίεζε κανείς, απλά γιατί το ήθελα ο ίδιος, μέχρι και δαχτυλίδι είχα αγοράσει, και αν δεν της είχα κάνει πρόταση ακόμα ήταν επειδή φοβόμουν. Φοβόμουν μη μου πει όχι, μα πάνω απ’ όλα τι θα μπορούσε να σημαίνει το όχι της. Δε μπορούσα να φανταστώ για ποιο λόγο θα μπορούσε να μου αρνηθεί, άλλωστε η σχέση μας κυλούσε όμορφα, αλλά ξέρω ‘γω; Απλά φοβόμουν. Και όχι τίποτε άλλο, σήμερα μου είπε κάποια στιγμή στο τηλέφωνο ότι ήθελε κάτι να μου πει, και η ψυχή μου πήγε στην Κούλουρη, παρόλο που με διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν κάτι κακό.

H Eileen σήμερα είχε κάτσει να εργαστεί από το σπίτι γιατί το πρωί ένιωσε αδιαθεσία, οπότε το απόγευμα που γύρισα με είχε φάει η αγωνία. Με το που μπήκα μέσα ήρθαν να με υποδεχτούν ο τραμπούκος με την αρκούδα μας. Η Barkie είχε πάρει από ενός χρόνου το μήνυμα ότι δεν πρέπει να πηδάει πάνω στο μπαμπά και τη μαμά γιατί κάθε φορά που το έκανε βρισκόμασταν και οι δυο με τον κώλο στο πάτωμα, του λόγου της ήταν σχεδόν εκατό κιλά, πώς να αντέξεις αυτό τον όγκο πάνω σου όταν εσύ είσαι 72 κιλά και η μαμά 50? Ο Cato από την άλλη δεν είχε τέτοια θέματα, σκαρφάλωνε και στους δυο μας χωρίς να δίνει δεκάρα για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες.

- «Πού είναι η μαμά;» τα ρώτησα, για να μην λάβω φυσικά καμιά απάντηση. «Που είσαι μωρό μου;» φώναξα πιο δυνατά.
- «Έξω είμαι μωρό μου, στη βεράντα!» μου απάντησε στα ελληνικά.

Εδώ και ένα χρόνο είχε αρχίσει να μιλάει τη γλώσσα, στ’ αγγλικά γύριζε μόνο αν ήθελε να πει κάποια περίπλοκη φράση ή δεν ήξερε την λέξη στα ελληνικά. Στην αρχή τα ελληνικά της ήταν αρκετά σπαστά αλλά σιγά-σιγά έφτιαξε και η προφορά της, και αν και δε θα μπορούσες να την περάσεις για native speaker, τα μιλούσε αξιοπρεπέστατα.

- «Βρε γιατί κάθεσαι χειμωνιάτικα έξω, θες να μου κρυώσεις;» τη ρώτησα ανήσυχος.
- «Έχω ανάψει την εξωτερική σόμπα και άλλωστε σιγά το κρύο, δώδεκα βαθμούς έχει σήμερα κι εγώ μεγάλωσα Ιρλανδία και έζησα κάμποσα χρόνια στο Long Island!»
- «Είπες ότι κάτι ήθελες να μου πεις!»
- «Ε, μπορεί να περιμένει μερικά λεπτά! Πήγαινε να κάνεις ένα ντουζάκι και ν’ αλλάξεις!»
- «Αυτό μπορεί να περιμένει, εγώ δεν μπορώ να περιμένω, δε με λυπάσαι γέρο άνθρωπο με καρδιακά προβλήματα;»
- «Αφενός δεν είσαι γέρος, ούτε καν πενήντα δεν είσαι ακόμα, και κατά δεύτερον η καρδιά σου είναι μια χαρά. Λοιπόν, πήγαινε και σε περιμένω! Θες να σου φτιάξω μια σοκολάτα;»
- «Εντάξει, πάω να κάνω ντουζάκι και έρχομαι. Ναι, θα την έπινα μια ζεστή σοκολάτα, αν έχεις όρεξη να μου τη φτιάξεις!»
- «Για σένα πάντα έχω όρεξη!» μου είπε χαμογελώντας μου και κάνοντάς την καρδιά μου να επιστρέψει μερικώς στη θέση της, ό,τι και αν ήταν αυτό που ήθελε να μου πει μάλλον δεν ήταν αυτό που φοβόμουν μην ακούσω εδώ και τεσσεράμισι και βάλε χρόνια.

Έκανα το ντουζάκι μου και αφού στέγνωσα για τα καλά, φόρεσα μια φόρμα, ένα t-shirt και από πάνω footer και πήγα να τη βρω. Όντως, με τη σόμπα υγραερίου αναμμένη δεν έκανε και πολύ κρύο. Ο Cato δεν ήθελε να βγει έξω αλλά το αρκούδι μας ήρθε μαζί μου, ήταν στο στοιχείο της με το κρύο, παρόλο που ήταν ελεύθερη να μπαινοβγαίνει όποτε της καπνίσει. Από το φθινόπωρο που τέλειωναν οι ζέστες μέχρι και τα τέλη άνοιξης που άρχιζαν και πάλι, σπίτι έμπαινε μόνο για την παρέα, προτιμούσε να κοιμάται έξω, και με την τρίχα που είχε, τη δικαιολογώ απόλυτα!

- «Καλώς τον μου» μου είπε και σηκώθηκε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι στα χείλη.
- «Πώς είσαι ματάκια μου; Είσαι καλύτερα;»
- «Ναι μωρό μου, μη μου ανησυχείς, καλά είμαι!»
- «Ωραία… για πες μου τώρα αυτό που ήθελες να μου πεις!»
- «Δεν ξέρω πως να στο πω, οπότε θα στο πω χωρίς περιστροφές» μου είπε και γι’ ακόμα μια φορά έφτασε η ψυχή μου στα γόνατα. «Είμαι έγκυος!» συνέχισε, αφήνοντάς με άγαλμα.

Την κοίταξα για μερικές στιγμές σα χαζός μην μπορώντας να πιστέψω στ’ αφτιά μου. Για λόγους οικογενειακού προγραμματισμού σεξ κάναμε σχεδόν πάντα με χρήση προφυλακτικού, χωρίς αυτά μόνο όταν την έπαιρνα από πίσω, καθώς και τις μέρες που θεωρούσαμε – δηλαδή εκείνη θεωρούσε – ότι είναι ασφαλές.

- “Well… you can say I told you so…”
- “Oh my God! Oh my God!” είπα απαντώντας, κι εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο, στ’ Αγγλικά. “Am I… Am I going to be a father…? Do you…? do…?” ήθελα να ρωτήσω αν σκόπευε να το κρατήσει και από την ταραχή μου ούτε καν αυτό δεν μπορούσα να πω.
- “That’s what I wanted to discuss with you. We didn’t plan for it… but George, I… I would love us to be parents! Do… do you?” με ρώτησε με αγωνία που δεν μπορούσε να κρυφτεί. Το ότι σωριάστηκα στο πάτωμα βάζοντας τα κλάματα σαν κοριτσάκι ήταν η απάντηση που ήλπιζε να λάβει. “Oh baby, I love you so much” μου είπε με δάκρυα στα μάτια και φωνή που έτρεμε, “I love you so, so much…”
- «Κι εγώ μωρό μου! Πολύ-πολύ-πολύ!» είπα και σηκώθηκα και την πήρα στην αγκαλιά μου. «Θα γίνουμε γονείς! Θα γίνουμε γονείς!» επανέλαβα και άρχισα να χοροπηδάω σαν κατσίκι, κάνοντας την Barkie να γαυγίσει και την Eileen να βάλει τα γέλια.​

Σήμερα

Η Βασιλική που εδώ και τέσσερα χρόνια σπούδαζε στο Ηράκλειο, στη σχολή της Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Κρήτης, κατάφερε τον αρχικό της στόχο, να περάσει δηλαδή όλα τα απαραίτητα μαθήματα για το πτυχίο με το τέλος του τρίτου έτους. Έδωσε εξετάσεις για να τη δεχτούν στο μεταπτυχιακό και σιγά και δε θα τα κατάφερνε, φέτος τελείωσε και το πρώτο έτος του μεταπτυχιακό. Δεν θα κουραστώ να το λέω πόσο μοιάζει στο χαρακτήρα με την πριγκηπέσσα μου, δεν υπάρχει κάτι που θα βάλουν στο μυαλό τους και δε θα το καταφέρουν.

Σε αντίθεση με μένα, και προς μεγάλη χαρά Φοίβης και Αρίστου, έβρισκε τη θεωρία πολυπλοκότητας της αρεσκείας της και είχε αποφασίσει πως θα ακολουθούσε τα βήματα της Φοίβης, την οποία θεωρούσε περίπου μέντορα της, και μεταξύ μας δεν είχε και άδικο. Η Φοίβη είχε ερωτευτεί το μυαλό της και όχι μόνο την καθοδηγούσε επιστημονικά, της θύμισε και την ξεχασμένη της αγάπη για το σκάκι, και ήταν σκακίστρια που μπορούσε να δώσει το challenge στην Βασιλική, κάτι που για μένα, από τα δώδεκα της κιόλας, ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων μου.

Παρά τις αμφιβολίες που είχα στις αρχές, τα είχε ακόμα με την Ανδριανή, και ακόμα και μετά από τρία χρόνια οι δυο τους δήλωναν ερωτευμένες όσο ποτέ. Δεν ξέρω, ίσως να είχε δίκιο η Eileen, ίσως η νέα γενιά μεγαλωμένη με τα social networks σημαντικό κομμάτι της ζωής τους, να είχε μεγαλύτερη αντοχή στις εξ αποστάσεως σχέσεις. Στα μέσα Ιούλη, και εν όψει της γέννας που κανονικά ήταν για αρχές Αυγούστου, η Βασιλική είχε ανέβει Αθήνα ώστε να είναι κοντά μας. Ακόμα καλύτερα, Αθήνα ήταν εδώ και μερικές μέρες και η Ανδριανή, που μετά το τέλος των υποχρεώσεών της στο Diamond League, θα έκανε εδώ την προετοιμασία της για το παγκόσμιο του Μόντρεαλ που θα γινόταν τέλη Αυγούστου, οπότε μπορούσαν να είναι μαζί για σχεδόν ένα ολόκληρο μήνα, κάτι που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά και φυσικά δεν εννοούσαν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να χαθεί.

- «Ντυνόμαστε κι ερχόμαστε!»
- «Βρε άσε το κορίτσι στην ησυχία του να ξεκουραστεί!»
- «Αφενός σιγά που θα την αφήσω στην ησυχία της και αφετέρου θα μ’ έγδερνε ζωντανή αν της ζητούσα να μ’ αφήσει μόνη τέτοια μέρα. Δεν ακούω κουβέντα, θα τα πούμε στο μαιευτήριο!»
- «Εντάξει αγάπη μου… αν και εμείς θα είμαστε μάλλον μέσα!»
- «Ναι, ναι, λοιπόν, σε κλείνω, πάω να ξυπνήσω την Ανδριανή.»
- «Εντάξει καρδούλα μου» της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο. «Πώς είσαι εσύ μωρό μου, πονάς;» ρώτησα την Eileen
- «Καλά είμαι μωρό μου, αντέχω!» μου απάντησε χαϊδεύοντάς μου το χέρι.

Πριν μάθουμε το φύλο του μωρού είχαμε συμφωνήσει πως αν ήταν αγόρι θα το ονομάζαμε Μαρίνο, όπως τον πατέρα μου, αλλά αν ήταν κοριτσάκι θα του δίναμε το όνομα της προ-γιαγιάς της, η οποία ζούσε και βασίλευε και τον κόσμο κυρίευε, και μάλιστα είχε δηλώσει πως θα έρθει μαζί με τους γονείς της Eileen να δει το τρισεγγονάκι της από κοντά. Δυστυχώς η μπέμπα μας χάλασε τα σχέδια όπως αποφάσισε να κάνει του κεφαλιού της! Καλά το λένε, κατά μάνα κατά κύρη! Ωραία, θα έπρεπε να πάρουμε και τους δικούς της, αφενός για τους το πούμε, και αφετέρου για να επισπεύσουν το ταξίδι τους που αρχικά ήταν προγραμματισμένο για τα τέλη Ιούλη.

- «Κάτσε να πάρουμε τηλέφωνο και τους δικούς σου!»
- «Όχι Γιώργο μου, μην τους αναστατώσουμε μέσα στη μαύρη νύχτα, τους τα λέμε αν όλα πάνε καλά το πρωί.»
- «Χωρίς αν! Όλα θα πάνε καλά!»
- «Ναι μωρό μου, όλα θα πάνε καλά!» μου είπε χαμογελαστή σφίγγοντάς μου το χέρι.

Και δικαιώθηκα! Το ξέρετε αυτό που λένε μ’ ένα πόνο; Η γυναικολόγος της έχει να το λέει, πιο εύκολη γέννα δεν είχε κάνει στη ζωή της. Επίσης, θέλω να δηλώσω για τους κακεντρεχείς ότι δε λιποθύμησα, αλλά σάμπως και πρόλαβα; Καλά-καλά δεν προλάβαμε να βάλουμε την Eileen να ξαπλώσει στο κρεβάτι και τσουπ, ήρθε στον κόσμο η κοριτσάρα μας, και από φωνή καμπάνα! Καλά, όχι ότι ο μπαμπάς της έριξε λιγότερο κλάμα…

Αφού τη δώσανε στην Eileen να την κρατήσει για λίγο στην αγκαλιά της, και εντελώς για προληπτικούς λόγους, μιας και μας ήρθε δυο εβδομάδες βιαστική, μας την πήραν και την πήγαν μέσα. Η μπεμπούλα μας είναι ένα υγιέστατο κοριτσάκι, κοκκινομάλλα σαν τη μαμά της, 2700 στο βάρος και, όπως είπα και πριν, με φωνή… καμπάνα! Στο μεταξύ, και μέχρι να πάνε την Eileen στο δωμάτιό της, βρήκα την ευκαιρία να πάρω τηλέφωνο την κόρη μου για να την καθησυχάσω.

- «Έλα καρδούλα μου, που είστε;»
- «Μπαμπά; Μόλις μπήκαμε, είμαστε στη ρεσεψιόν. Πώς είναι η Eileen, την έχουν πάρει μέσα;» με ρώτησε με το που σήκωσε το τηλέφωνο.
- «Μια χαρά είναι, κατεβαίνω κάτω να σας βρω!»

Κατέβηκα στα γρήγορα στη ρεσεψιόν, η Βασιλική καθόταν σ’ αναμμένα κάρβουνα και η Ανδριανή την χάιδευε προσπαθώντας να την ηρεμίσει. Ευτυχώς τέτοια ώρα δεν είχε κόσμο γιατί η Ανδριανή, όπως είναι φυσικό, δε βρίσκει εύκολα την ησυχία της, και το μέρος και η ώρα δεν ήταν για τέτοια. Η διασημότητα είναι δυστυχώς δίκοπο μαχαίρι, και αν και η Ανδριανή με την Βασιλική κάπου είχαν αρχίσει να αποδέχονται, εγώ δεν το είχα κάνει, όπως διαπίστωσα με το χειρότερο τρόπο το περασμένο καλοκαίρι.

Αυτό που δεν είχε καταφέρει το Playboy προσφέροντάς στην Ανδριανή ένα εξωφρενικό ποσό, το κατάφερε τελικά ένα μαλακιστήρι με drone, και ακόμα χειρότερα, μαζί της στις ξαπλώστρες, αυτές μπροστά από την πισίνα του σπιτιού, έκαναν ηλιοθεραπεία, εξίσου γυμνόστηθες, και η κόρη μου και η Eileen. Το original video δεν ήταν καλής ποιότητας, άλλωστε το drone δεν ήταν επαγγελματικό, αλλά δυστυχώς βρέθηκαν πολλοί καλοθελητές που έκαναν το βίντεο να φαίνεται σα να τραβηχτεί από επαγγελματική κάμερα, πιθανότατα με χρήση AI, π’ ανάθεμά τη κι αυτή.

Το video, όπως ήταν αναμενόμενο, γκρέμισε το internet, και παρόλο που κυνήγησα νομικά τους γονείς του – βλέπετε το μαλακιστήρι ήταν ανήλικο τότε – έκανα τελικά μια τρύπα στο νερό. Από τη στιγμή που είχε ανέβει στο Internet – και εκτός και αν πέσει κανένας μετεωρίτης σαν αυτόν που θέρισε τους δεινόσαυρους – θα μείνει για πάντα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι αυτός που είχε εξοργιστεί περισσότερο απ’ όλους ήμουν εγώ, η Βασιλική με την Ανδριανή το είχαν πάρει ψύχραιμα, ενώ η Eileen περισσότερο είχε θυμώσει για λογαριασμό των κοριτσιών παρά για δικό της.

Τέλος πάντων, μέρα που ήταν δεν ήθελα να το θυμάμαι αυτό και να συγχίζομαι. Με το που με είδαν τα κορίτσια να κατεβαίνω έτρεξαν και οι δύο προς το μέρος μου και κοντοστάθηκα να τις περιμένω.

- «Όλα πήγαν καλά» τους είπα και τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν από την ανακούφιση. «Η γέννα ήταν πολύ εύκολη, να φανταστείτε δεν πρόλαβα καν να λιποθυμήσω!» τους είπα κάνοντάς τες να βάλουν τα γέλια. «Η Eileen δεν υπέφερε καθόλου, τώρα την πάνε στο δωμάτιο και σε λίγο θα μπορέσουμε να πάμε να τη δούμε. Όσο για τη Κρινιώ O’Reilly-Καρλάτου, είναι υγιέστατη, κοκκινομάλλα σαν τη μαμά της, και φωνακλού σαν την αδερφή της.»

--- ΤΕΛΟΣ ---