The power of submission

Μπορεί, αυτή η συγκεκριμένη υποτακτική, αν δεν περνάει καλά κοντά στον Αφέντη ή αν βρει κάποιον που θα της δίνει αυτά που επιθυμεί / θα καλύπτει τις ανάγκες της, να φύγει; Αν ναι, το δώρο, η ψυχή της, μένει στον τέως Αφέντη;

Υποκειμενική μου αντίληψη, το απροσδόκητο που προέρχεται από τον Αφέντη είναι το ωραιότερο και το σπανιότερο που μπορεί να δοθεί. Αν το περιμένει η υποτακτική δεν είναι το ίδιο.

____________
Γενικότερα, η υποταγή είναι ένα πράγμα που ολόκληρο δεν το γνωρίζει βιωματικά ποτέ κανένας. Ο καθένας και η καθεμία έχει και, αν το επιδιώξει βιώνει την υποταγή που ταιριάζει με τις ενορμήσεις και τις επιθυμίες του, η οποία ποτέ δεν είναι ίδια με την υποταγή ενός άλλου και δεν αντικρύζεται με τα ίδια πράγματα. Οι συμπεριφορές μπορεί να διαφοροποιούνται ελάχιστα ή και καθόλου από υποτακτική σε υποτακτική αλλά αυτή είναι η επιφάνεια. Εν τέλει είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί κάποιος να μιλήσει για την υποταγή κάποιου άλλου, για να μην πω πως απλά δεν γίνεται. Παρόλα αυτά, προσωπικά μου είναι πάντα ευχάριστο να διαβάζω για την υποταγή άλλων προσώπων και ας μην είναι ίδια με την δική μου, ας μην την αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, ας μην αντανακλά μια παρόμοια σχέση. Γι αυτό και απόλαυσα, έτσι και αλλιώς, το κείμενο της @Katemou.

Τέλος, αν πονάει η υποταγή, δεν σημαίνει ότι αξίζει για αυτόν τον λόγο. Είναι ίδιον του μαζοχιστή να δημιουργεί το δράμα που ο ίδιος χρειάζεται ακόμα και όταν δεν υπάρχει.

 

Πόσο ισχύει

Και πόσο θα ήθελα να συζητησω, σίγουρα σε κάποιο άλλο νήμα που δεν ξέρω αν έχω την ικανότητα να ανοίξω ( και να γίνω κατανοητή ) πάνω στην "ανάγκη"; Αυτή του μαζοχιστη, τι είναι αυτό που χρειάζεται ακριβώς;

 

Αυτο ακριβώς imo

 

Ανάλογα με την οπτική του καθενός, υποθέτω.
Σύμφωνα με τη δική μου το μόνο που έχει σημασία είναι το αν το υ μέλος πήρε όντως και καλώς την ευκαιρία να δώσει, κάτι που κρίνεται εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος.
Με άλλα λόγια από το αν καλώς δόθηκε η συναίνεση ή όχι, κάτι που (πέρα από την κάθε μέρα) κρίνεται μετά το πέρας της σχέσης.
Η θετική απάντηση στο ανάλογο ερώτημα κατά την αντίληψη μου σπανίζει και είναι-και γι αυτό-δύσκολη.

 

Αυτό που νομίζω χρειάζεται είναι η επιβεβαίωση ότι δεν αξίζει.

Από τη μια το αποζητά, για να του είναι οικείες οι καταστάσεις και από την άλλη μπορεί μέχρι και ενδομυχα να μισει αυτόν που του το επιβεβαιώνει γιατί κατά βαθος ποθει από κάποιον εξωτερικό παράγοντα να σπάσει αυτόν τον κύκλο που δεν είναι ο ίδιος ικανός να σπάσει.

 

Και όταν γίνεται αυτό, γιατί πάλι >>

;

 

Μπορεί και να ηρεμήσει. Όταν βεβαιωθεί ότι τα πράγματα είναι καλά.

Απλά λόγω των αρχικών επιλογών του σπάνια συμβαίνει αυτό νομίζω. Συνήθως επιλέγει άτομα που θα επιβεβαιώσουν την ανασφάλεια του και θα "δώσουν χώρο" σε αυτην.

 

Δεν ξέρω κι εγώ με σιγουρια, υποθέσεις κάνω.

 

Την ανασφάλεια του; Η την ανάγκη του; Αυτό είναι το θέμα.

Ναι συζητάμε, dont worry

 

Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο πάντα!η ιδανική σχέση Κ/υ για μένα είναι αυτή που μετέφερα εδώ.
Λογικό κάποιοι να συμφωνούν και κάποιοι όχι.
Όπως προανέφερα κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά.
Δεν βράζουμε όλοι σε ένα καζάνι..είτε Κ είτε υ.
Μου αρέσει όμως να ακούω και άλλες απόψεις..γιατί όσο ζεις μαθαίνεις!

 

Τότε;
Όπως έστρωσε ας κοιμηθεί!
Εάν νοιώθει τότε...την πάτησε.
Ο ρόλος της υπο είναι να χρησιμοποιήτε από τον Κ της.