The power of submission

Τόσο αφοσιωμένος που αν σφυρίξει η υποτακτική αυτός τρέξει, ένα πράμα?

Επίσης, σε περίπτωση που ο Κύριος αυτός έχει περισσότερες από μια υποτακτικές, η συγκεκριμένη θα ένιωθε το ίδιο δέσιμο?

 

Και μόνο που είναι υπό Του αυτό πρέπει να της αρκεί.Ειναι μια ένδειξη αφοσίωσης Του.Δεν είναι 100% ,είναι κάτι όμως.
Τώρα εάν θέλει περισσότερες..είναι άλλο θέμα.
Έχει να κάνει με το πώς νοιώθει,άρα έχει να κάνει με συναισθήματα.

 

Τι εννοείτε "δεν αξίζει"; Τι δεν αξίζει και σε σύγκριση σε τι δεν αξίζει;

 

βλέπω και γύρω μου, με μεγάλη συχνότητα, θετικές απαντήσεις στο ερώτημα αν δόθηκε η ευκαιρία να δώσει, κι αν αξιοποιηθηκε η ευκαιρία, επίσης. σχεδόν νόρμα.

 

Να αρκεί σε ποιόν από τους δυο?

Η υποταγή δεν είναι σαν τον έρωτα που πάντα περνάει. Εκτός και αν μιλάμε για υποταγή μιας βανίλα, η οποία "υποτάσσεται" έως ότου διαρκέσει το συναίσθημα και μετά όλα περνάνε.

 

Η σωστή φράση είναι..ότι έπρεπε να της αρκεί.
Λάθος διατύπωση. 
Από την στιγμή που υποτάσσεσαι..χορεύεις όπως επιθυμεί ο Κύρης σου.

 

Αχχχ Αυτός!! Μέγας ευεργέτης και δωρητής!! Ο γλυκούλης ο "κυρίαρχος" που δωρίζει την κυριαρχία του προς πλήρωση των (αυθύπαρκτων) "υποτακτικών αναγκών"...
Αλλά πάλι καλά που υφίσταται δηλαδή η αυθύπαρκτος "υποτακτική ανάγκη", γιατί αλλιώς θα έμενε με την ¨κυριαρχία¨στο χέρι και δεν θα ήξερε τι να την κάνει ο μπαγάσας.  

 

Μικρό σχόλιο, αν μου επιτρέπετε, μια και αναφερθήκατε στο μαζοχιστή:
το δράμα, ο πόνος, η ήττα και όποιο άλλο μέσο μετέρχεται ο μαζοχιστής, χρησιμοποιούνται με απώτερο σκοπό την θυματοποίηση του. Ο μαζοχιστής επιδιώκει σε κάθε τι να λαμβάνει τη θέση του "θύματος", δια τούτο και συμπράττει με "θύτες", τους οποίους κατ' ουσίαν και χρησιμοποιεί. Το μαζοχιστικό παίγνιο αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στην μεταβίβαση ευθύνης κι ενοχής, το ¨θύμα¨ μεταβιβάζει την ευθύνη των δεινών του στον ¨θύτη" και συνεπώς τον ενοχοποιεί, ενόσω το ίδιο "λυτρώνεται"...
Ο "θύτης" που δεν "τσιμπάει" την ενοχή είναι κάκιστος στη σύμπραξη για τον μαζοχιστή διότι δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη μεταβίβαση. Δια τούτο και οι Σαδιστές, όντας τομάρια με πωρωμένη συνείδηση, μηδενικές ευαισθησίες, πανηδονιστικές εμμονές και ελευθεριάζουσα κοσμοθεώρηση, αποτελούν τους πλέον ασύμβατους συμπαίκτες για τον μαζοχιστή.
Η υποτιθέμενη συμπληρωματικότητα του Σαδιστή με τον μαζοχιστή, που έχει επικρατήσει στη συλλογική συνείδηση του πόπολου, ελέγχεται ως παντελώς βλακώδης, στηρίζεται δε στην άγνοια και την απολύτως στρεβλή ταύτιση του "Σαδιστή" με τον ενεργητικό αλγολάγνο και του "μαζοχιστή" με τον παθητικό αλγολάγνο.

 

Έχεις, έχεις  
Εδώ είμαστε να καταλάβουμε και να συζητήσουμε  

 

Το σκεφτόμουν χθες πριν κοιμηθώ και νομίζω τελικά είχα άδικο στο ότι αν τα πράγματα είναι καλά ο, ας το πω, συναισθηματικός μαζοχιστης θα ηρεμήσει.

Νομίζω είναι ένας βασανιστικός φαύλος κύκλος που αναπαράγει επειδή αυτο έμαθε από μικρός είτε επειδή θεωρεί ότι έτσι μόνο θα τραβήξει την προσοχή είτε επειδή όπως είπα θεωρεί ότι δεν δικαιούται αγάπη κι αν επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει ότι αγαπιέται αυτό θα δημιουργήσει μέσα του μια ρηξη, μια αλλαγή που δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί.

Οι άνθρωποι έχουν αναγκη το οικείο και αυτό που επιβεβαιώνει το οικείο τόσο πολύ που προτιμούν την δυστυχία από την αλλαγή.

Εδώ βέβαια να διαχωρίσουμε την μαζοχιστική προδιάθεση για δράμα από τις περιπτώσεις όπου δυσάρεστες καταστάσεις οδηγούν σε μια εύλογα επακόλουθη στεναχώρια.

 

Είστε ένα τεράστιο καθαρμα.
Υποκλίνομαι.