The Schrödinger’s Cat

Schrödinger’s Cat end


Message in the Shelter Bottle 10th


Max is dead. Max the Dog.


Fireς Day


17:28 Στη Πόλη βρέχει στάχτες


Ο κύκλος κλείνει.


Θεσσαλονίκη Σαββάτο 18 Αυγούστου 1917


Ώρα 14 και 57. Στο καζάνι της νερό, μέσα κολυμπούν βοτάνια, νυχτολούλουδα κι αλάνια. Μία σπίθα πω τη φωτιά της φεύγει. Στο παράθυρο στέκεται και τον ειρμό της κλέβει. Λίγο ίστρο του αφήνει κι ένα δίλλημα τη ψυχή να ερεθίζει . Θάρρος ή αλήθεια;


Αριστερά του τούρκου η αλέτα, δεξιά ο στάβλος. Επιλέγει δεξιά. Σε λίγο, κόσμο έχει και πιστούς, πύρινους στρατιώτες και του άκου, λούθους σιωπηλούς.


Θέ στη Σαλονίκη 2025. Το πρώτο Σάβ, του Σεπτέμβρη άκρο, φλεγόμενο, βατό.


Ο Νίκος με τη χαίτη τα’ λόγου παίζει, στα χυρα φωνή δωρίζει, η μουσική παιδί τον φόβο του ξεχνά. Ξανά.


Το άλογο το κεφάλι άνω κάτω βάζει, το κορμί του χαίρει, στα άχυρα το φόβο για τη μουσική ξεχνά. Το παιδί δε παίζει. Στέκεται, αφήνεται, βούτα σε πισίνα με σά νο. Νερά στο χώμα.


Φαντάσματα. Πνεύματα αγγέλου, παιδιά ανέμου, μαζί του παίζουν. Κρυμμένα στον χρόνο, στο χώρο και στου αγνώστου Χ.


Σμύρνη, αρμένικη εκκλησία του Αγ. Νικολάου, 1922.


Ο χρόνος παγωμένος, ποντίκια με ανθρώπου μυρωδιά, αγάλματα στο πάγο. Στοιβαγμένοι, απελπισμένοι, φοβισμένοι, τη φωτιά να περιμένουν. Γύρω τους άλλα, δεκάδες κι αυτά ποντίκια και στις σκιές οι γάτες, της του παρά του λόγιου, ισοπέδωσης μνημεία .


Το κύμα σε άλλο σημείο το Νίκο φέρνει.


2026 στη Πόλη


Στους βρώμικους του υπό και νόμου, τα ποντίκια με τα κεριά τους αναμμένα, στου Ψ το μη και δεν, το Χ να περιμένουν.


Από την ανοιχτή την πόρτα, μαύρη η σκιά, δίχως ήχο τα ίχνη της, στο φως αντανάκλαση καμία, μέσα να θε να μπει.


Ο χρόνος σε πόλεις 4, στο σημείο στάζει.


Νέα Υόρκη, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη και η καταραμένη Πόλη.


Ο χρόνος δεν κυλά, αλλά μήτε και ο χώρος. Όμως το Κύμα…


Σβήνει, ανάβει, σβήνει, ανάβει…


Υπάρχει, δεν υπάρχει, υπάρχει, δεν…


Ο Νίκος τις τέσσερις Πόλεις δένει σε κέντημα μικρό. Το σχήμα του υπέρ ο κύβος.


Τέσσερα κλειδιά, σ’ ένα θέλουν, μία πόλη, σε χώρο ένα.


Μαν χατ αν. Εθνικός προσκυνηματικός Ναός. Ξανά τραυματισμένος. Ο Νίκος το κέντημα τελειώνει κι ένα κερί ανάβει.


Τη προσευχή του κάνει και το κέντημα στη βενζίνη του βυθίζει. Με το κερί τη φωτιά ανάβει…


Τέσσερις ναοί, σε τέσσερις του διαφορετικού τόπου χρόνου και του διά του λόγου, στην άρπα ζουν φωτιά.


Και οι τέσσερις το νομα του φέρουν…


Η φωτιά την εικόνα σβήνει, άλλος κανείς να μη την δει.


Μία μέλισσα από ψηλά περνά, κομμάτι ένα κλέβει. Άνθρωπος μονάχος, στον τρούλο του κοιτά. Τα θεμέλια σαλεύουν και ο ναός, στον άνεμο πεσμένος. Πέτρινα γάλματα πάνω του πέφτουν, να θεν αγκαλιά να δώσουν; Το σώμα του καμάρα, γέφυρα για να σκεπάσει…


Μόνος του δεν είναι, η μέλισσα φωνάζει. Την εικόνα του λοιπού, η πυρκαγιά την τρώει.


Δεύτερη γωνία και κει οι φλόγες βόσκουν. Κοράκι από πάνω, κλέβει με το να το μάτι. Ναός, καπνός, φωνές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Μία μητέρα το παιδί να μη πονέσει θέλει, πριν η φωτιά τολμήσει, με μαχαίρι το…


Το υπόλοιπο μαυρίζει και στο σκοτάδι για πάντα χάνεται. Το κοράκι θρηνεί και φεύγει. Λυπάται, αλλά δικός του πόλεμος, αυτός δεν είναι.


Τρίτη γωνία, σπίτια γύρω από το ναό καίγονται. Θύματα κανένα, ήρωες παντού. Γλάρος από ψηλά κοιτά.


-Ψέμα! Αίμα! Ψέμα! Με δύναμη φωνάζει, όπως και η σφαίρα που τη πόρτα κλείνει. Η του υπό λεπτή εικόνα, στη φωτιά, νήματα στις στάχτες.


Γωνία τέταρτη, ναός τεράστιος στην καταραμένη Πόλη. Φωτιά μεγάλη, ψυχές μαζί της παίρνει, φτερά και στάχτες, το φεγγάρι σκιάζουν.


-Ποια Πόλη ναι ουρλιάζει ο Λύκος;


-Η… το υπόλοιπο μαζί με το κεφάλι κρύβεται από γάτες…


Το κέντημα ολάκερο, του άτακτου οι στάχτες.


-Γιατί το έκαψες; Silver. Ο Νίκος το κεφάλι του ψηλά, χαμόγελο καθόλου.


-Δε μπολώ, άλλό, εγώ στο πόλεμο του Θι κλωθτέθ να δίνω.


Ο Silver του απύθμενου κυλίνδρου βαρέλι δίχως βάσεις, θέσεις ορθές και στάσεις.


-Διαλέγεις την Ειρήνη; S


+Boss ναι, την ειρήνη πάρε και μαζί της μπόλικα παιδιά να κάνεις. Λουκ


+Πόλεμος ή Ειρήνη; Τι αξία θα είχε το να δίχως τα’ λλο. Χ


Ο Νίκος αναποφάσιστος. Ο Silver τους ιστούς μπερδεύει και ο κόσμος του Ν θάλασσα φουρτούνα έρχεται μεγάλη.


-Άνθρωπος ή γάτα; S


-Γιατί να πρέπει να διαλέκθω, άλλο δλόμο έχει;


-Έχει;


Ο Νίκος, στέκεται και τους καπνούς στο κέντημα του βλέπει. Σε χαρτί, κάγκελα, κλουβιά, μέσα οι λέξεις, κραυγές, γούνες δίχως σώματα και σε σκοινί δεκάδες νεκρά χταπόδια.


-Χταπόδια… Ο Νίκος σε δίλημμα, μεγάλο.


-Το χταποδάκι νόθτιμο, αλλά κλίμα έχει;


-Γάτα εδώ, άνθλωποθ πιο κάτω. Αν θλωπόθ εδώ, γάτα στο άνω κάτω.


-Δε κθέλω, δε θέλω, γω κόμα να αποφαθίθω. Θεε θένα αφήνω, τουθ κόμπουθ και τα χτένια.


-Είσαι σίγουρος, του Μικρού Νικόλα; Με μπιστεύεσαι;


-θε πιθτεύω.


Ο Silver τη θάλασσα του χρόνου, χρώματος και χώρου, με δύναμη χτυπά και τα πάντα στο πίσω επιστρέφουν.


2026 Νέα Υόρκη


Ο Νίκος τριών χρονών, στη κούνια όρθιος στη νύχτα. Στα κάγκελα κρατιέται, το παράθυρο κοιτά.


Πουθενά η γάτα. Η μητέρα του, τον βρίσκει τον πρωί, ξύπνιο, παγωμένο και θλιμμένο.


-Μα;


-Ναι μικρέ μου πρίγκιπα;


-Θα μου μάθειθ μία προθευχή;


-Είσαι σίγουρος μικρέ μου;


-Ναι μανούλα και ναι κθανά.


Τα χρόνια, τα πολλά περνούν. Ο πόλεμος συνεχίζει και οι γονείς με το Ν κόσμο αφήνουν και κόσμο παίρνουν.


2033 Καλοκαίρι, ο Νίκος το σκύλο του, τον Max, χάνει και την πίστη του τη χάνει.


Τη πλάτη του στον καθρέπτη του γυρνά και τώρα τον Silver, στην πλάτη έχει.


Φθηνό το πώρο που ακολουθεί και τα καύσιμα κριβά. Ο Νίκος από άσθμα υπό και φέρει και η πνευμονία τον επισκέπτεται ξανά.


Στο νοσοκομείο, σε κλουβί του πλαστικό, οξυγόνο παίρνει για να ζήσει.


Ο πατέρας βιβλίο του φέρνει, τις ενοχές και τους εφιάλτες να ξορκίσει.


Στις σελίδες βυθίζεται και νέ α γάπη βρίσκει.


Έβδομο του βιβλίου το κεφάλι. Ένα όνομα διαβάζει. Τα μάτια του γουρλώνει.


Το βιβλίο κλείνει. Ο κόσμος παγώνει.


-Τζον Σίλβερ…


Τον κόσμο αφήνει παγωμένο και το βιβλίο ανοίγει. Ένα παράθυρο ανοιχτό. Το κρεβάτι του αφήνει, στη κουπαστή της θήρας σκαρφαλώνει και…


(-Boss φως βλέπω, τούνελ είναι ή καταφύγιο; Λ


-Καταφύγιο. Χ


Ο Ν σε κανέναν από τους δύο δεν απαντά. Στο τούνελ σέρνεται, θολό νερό στο διάβα του…)