To BDSM με δίδαξε ότι...

Μου είναι παντελώς αδιάφορο το τι σας ενδιαφέρει.

 

Οπότε καλύτερα να μην ξαναμιλήσουμε γιατί από ότι φαίνεται και εμένα.

 

Υπάρχει όρος γι'αυτό..

"Η αλήθεια της στιγμής"

 

Είναι παντελώς περιττή και αντιαισθητική η "δήθεν και καλά απόπειρα" για εκμαίευση/μοίρασμα δηλώσεων και προσωπικών πρακτικών και των "πώς καμώνομαι και πράττω" και "κόλπων" και "σκονακίων" και των "ιδιοερμηνευμένων" οπτικών μαξιμαλιστικού χαρακτήρα και όοοολων αυτών τών δήθεν και καλά ενδιαφερόντων προς το "κάθε παιδί", εδώ μέσα, ευκαιρίας δοθείσης στο "μυαλό" του κάθε "δοκάρι κι έξω/είδα φως και μπήκα/δες κι εμέ το παλουκάρι" φρεσκοπαρεπιδημούντος...

Όποιο παιδί θέλει λέει ό,τι έχει να πει συμμετέχοντας σε μια κουβέντα, γράφει άμα τούρθει και γουστάρει μια ιστορία του (ή και χωρίς "του"), το στίγμα του το αφήνει, εκτιμάται κατά την αντίληψη του κάθε παιδγιού που μπορεί να βγάλει τα προσωπικά του συμπεράσματα/κρίσεις/απόψεις για τα γραφτά όποιου άλλου παιδιού, μια χαρά και ώπα και ζήτω και τέτοια και όποιο παιδί κατάλαβε, κατάλαβε, δεν είναι δα και ΙΕΚ δω μέσα.
Η όποια πρόκληση για κατιτίς πιο "προσωπικό" καλύπτει εξ αντικειμένου και κατα περιπτωση ηδονοβλεπτικές τάσεις, διαφημιστικές επινοήσεις, κουτσομπολίστικια διάθεση ως απότοκα ελλειπτικών/ελλειμματικών βιωμάτων, φαντασιακών προβολών, αντιληπτικής ανεπάρκειας, μεταθέσεων, ελαττωματικών αναλογιών και επικοινωνιακής αδυναμίας (κοζμάρα, που λέμε).

Γεγονός που "τρέφεται" από τα κλασικά, άδολα "μαζόχια", ανεξαρτήτως φύλου και προσανατολισμού, που μια "κουβέντα" και δυο συχνά-πυκνά, θα την πετάξουν στα "φρεσκαδούρια" κάθε είδους (επηρμένα, καταγγελτικά, αυτοαναφορικά, δυσφορικά, δοκησίσοφα κλπ) με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση και ένταση κι από προσκοπάκια που θένε με το στανιό να περάσουν ένα ηλικιωμένο άτομο στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Να τ' αγαπάτε τα "μαζόχια", σκέφτείτε δηλαδής στην χ,ψ νιου έντρι παπαρόλοτζι να υπήρχε μηδενική (0) απόκριση, ψύχρα και νέκρα του κιαρατά, ένα πράμα..!

 

Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αλήθεια αυτό. Σίγουρα όμως είναι καλό (απαραίτητο θα πω εγώ) να σκεφτόμαστε τι λέμε όση καύλα κι αν μας έχει πλακώσει.

Εκτός κι αν με κάποιες υπερβολές ή ψέματα της στιγμής επιδιώκουμε μαζί με τη μύτη μας να μεγαλώσει και κάτι άλλο  

Προσωπικά νομίζω ότι έχω μάθει να σέβομαι κάποιες καταστάσεις και ανθρώπους λίγο περισσότερο. Και έχω γίνει πιο εγκεφαλικός.