upside down...

Ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός...νομίζω όσο νωρίτερα ακολουθήσεις αυτό που θες και όχι αυτό που είναι πρέπον και αναμενόμενο τόσο περισσότερο τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Διαφορετικά καταλήγεις με ενοχικό σύνδρομο: ενοχοποιείς τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου κάθε μέρα.

Στο τέλος έχεις κτίσει ένα κάρο άμυνες, φοβίες, προκαταλήψεις που ποιον βλάπτουν στην τελική παρά μόνο εσένα; Στέκεσαι μόνος απέναντι στο τείχος που μόνος έκτισες.

Είναι και παραπλανητικό για τους άλλους: άλλη μία κατηγορία. Δεν είσαι το θύμα, είσαι ο θύτης, κορόιδεψες τον άλλο, γιατί στην τελική κορόιδευες εσένα. Μία αλήθεια που δεν τόλμησες να πεις. Γίνεσαι ο χειρότερος σου εχθρός. Χρωστάω ένα συγγνώμη...

 

Υπέροχο...

 

Να υποθέσω ότι η Ανταρκτική σου ξέφυγε;;;

 

Για πού λες να αριβάρεις;

 

Δέχομαι προτάσεις. Τώρα με την τηλεργασια, Ίντερνετ να έχει, και δουλεύω τον κόσμο κι από μακριά  

 

Και πως σκοπεύεις να μετακινηθείς μέχρι το οπουδήποτε;  

 

Για τον θάνατο έχω μια διαφορετική αντίληψη που με εμποδίζει να τον δω ως απώλεια και ουδέποτε την βίωσα έχοντας κριθεί σκληρός συναισθηματικά. Έχω όμως βιώσει στο έπακρο την απώλεια του τρόπου ζωής όταν πτώχευσα το 2010 με την κρίση και έχασα τα πάντα κυριολεκτικά και ψυχικά , οικογένεια, την βιοτεχνία μου, τους φίλους, την περιουσία, κάθε μου ιδιοκτησία, κάθε χόμπυ/ψυχαγωγία.... Βρέθηκα να απλώνω το χέρι ως ντελιβερας πίτσας, για να μου βάλει τα 0,50 σεντς πουρμπουάρ , ο ίδιος που 2 μήνες πριν με εξοφλουσε με επιταγή χιλιάδων ευρώ για την μεζονέτα που του είχα φτιάξει..... Όχι να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να μην θέλω να υπάρχω... 10 χρόνια μετά και ενώ έχω εξασφαλιστεί οικονομικά διότι τα τελευταία 4 χρόνια είμαι μόνιμος Δ.υ. , νιώθω πως κάθε πρωί θα ξυπνήσω από τον εφιάλτη και βλαστημω που δεν πέθανα στον υπνο μου..... φυσικά δεκάρα δεν δινω για πανδημίες και μέτρα... Δεν αντέχω ψυχολογικά να διαχειριστώ μια ακόμη αλλαγή... Ένας μόνο αστυνομικός μου ζήτησε να βάλω μάσκα και ξάπλωσα στην μέση του δρόμου... άσπρος σαν το πανί έγινε με το λεωφορείο που πέρασε 30 εκ από το κεφάλι μου .... τα 2 τελευταία χρόνια έχω φτιάξει στην φαντασία μου έναν ιδανικό κόσμο και ζω εκεί... βγαίνω μόνο για να πάω στην δουλειά και να φάω...

 

Στη ζωή επιβιώνουν οι δυνατοί...Να θυμάμαι ότι επιβίωσες άρα είσαι δυνατός... Μπορείς να σπάσεις και τις τελευταίες αλυσίδες.... Φιλική γνώμη από το μακρινό παρελθόν...

 

Έχω έναν φίλο από το δημοτικό 40 χρόνια. Πριν από 2 χρόνια του έκοψαν διαδοχικά και τα δύο πόδια (κάποια παθηση). Κάθε φορά που θα μιλήσω μαζί του και θα τον ρωτήσω τι κάνει, θα μου απαντήσει με ένα χαμόγελο και έναν ενθουσιασμό "Μια χαρά όλα.." και είναι πάντα πρώτος στο καλαμπούρι.... Σκέφτομαι ότι ο φίλος μου στα 50 του έχει καθηλωθεί, τα παιδιά του έχουν σοκαριστεί και 4 μηνες δεν πηγαιναν σχολείο απο την στεναχώρια, η γυναίκα τρέχει και δεν προλαβαίνει και εκείνος περιμένει από δωρεά για το δεύτερο τεχνητό πόδι..... Και είναι μεσα στην καλή διάθεση πάντα. Απίστευτη δύναμη να μπορείς να διαχειρίζεσαι καταλυτικές αλλαγές στην ζωή σου ....

 

Δεν είναι θέμα δύναμης, όλοι είμαστε προικισμένοι από αυτήν, αλλά επιλογής, αν θα εστιάσεις στα θετικά ή θα συνεχίσεις να οικτίρεις τον εαυτό σου για ό,τι κακό σε βρήκε.

Έχω μια γειτόνισσα, σήμερα 50 ετών, κάποτε ήτανε γιατρός παθολόγος και πολύ όμορφη γυναίκα, λόγο μιας ερωτικής απογοήτευσης βούλιαξε στην κατάθλιψη, ζει με ένα επίδομα από την πρόνοια, κλειδωμένη στο σπίτι εδώ και δέκα χρόνια και δεν την βλέπει κανείς, δεν ανοίγει ποτέ σε κανέναν.
Κάθε τόσο έρχεται η αδερφή της και της χτυπάει το κουδούνι, μόνο και μόνο για να την ακούσει να την διώχνει μέσα από την κλεισμένη πόρτα και να σιγουρευτεί πως δεν έχει πεθάνει.
Η ευτυχία ή η δυστυχία είναι επιλογή.
Ακόμα και το να βγεις από το μικρόκοσμο σου και να ζητήσεις βοήθεια είναι ένα μικρό βήμα για μια μεγάλη αλλαγή.

 

Ένα άκρως ενδιαφέρον, κατ' εμέ, βιβλίο είναι "Η μαγεία της πραγματικότητας"
του RICHARD DAWKINS. Σε ένα από τα κεφάλαια, το "Γιατί συμβαίνουν κακά πράγματα;"
μελετάει και δίνει ενδιαφέρουσες προοπτικές.

 

@MrEntropy
Δεν το έχω διαβάσει αλλά μιας και το έχεις διαβάσει εσύ πώς ορίζει ο συγγραφέας τα "κακά πράγματα";