Urban M/s

Απάντηση: Urban M/s

Σύντροφε και Φίλε MasterPerris.
Πρώτα απ΄όλα και κυρίως, να σου ζήσει ο Γιάννης σου και να τον καμαρώσεις
μια μέρα Master of the Universe! 
Κατά τα άλλα τα πλέον πεζά τώρα, θα σου πω μόνο ένα πράγμα.
Μπορώ να με ψέξω για πάμπολλα ατοπήματα στη ζωή μου.
Θα ήμουν όμως Ο μέγιστιος των ψευτών εάν ισχυριζόμουν ότι μέσα σε όλα
όσα εξιστορώ η ομορφιά δεν μου χαρίστηκε απλόχερα.
Να το πω αλλιώς.
Είτε στην κορυφή του Ολύμπου ζω, είτε στα τάρταρα, πάντως ΖΩ.
Δεν ισχυρίζομαι πως τα πάντα πάνε κατ΄ευχήν.
Ισχυρίζομαι πως αδράττω τη μέρα με τις νίκες και τις ήττες μου.
όπως λίγο-πολύ όλοι μας.
Με το δικό μου τρόπο αν θες.
Σάμπως το ίδιο δεν κάνουμε όλοι;
Με την ευκαιρία του σχολίου σου, όπως και αυτών της Emma, και της elfcat, θα υπενθυμίσω το αυτονόητο.
Πέρα από τα προσωπικά κίνητρα του όποιου συντάκτη
ο κάθε αναγνώστης και μόνο αυτός κρίνει για το άτομό του αν και τι τον αφορά,
αν και τι τον έλκει ή τον απωθεί, αν θα ταυτιστεί ή θα αποστραφεί όσα κοινωνούνται.
Σε ένα φόρουμ νομίζω ότι αυτό είναι και το ζητούμενο.
Καλά ταξίδια και καλή επιτυχία στην επικείμενη συνεστίαση Σου Σύντροφε.

 

Απάντηση: Urban M/s

Σ΄ ευχαριστώ, φίλε Master Do, και εσύ να καμαρώσεις όπως θέλεις τους δύο σου γιούς.

Φίλτατε Master Do, είσαι ένα από τα πιο αξιόλογα και σοβαρά μέλη του φόρουμ, θα χαιρόμουν πολύ να σε δω στο πάρτι μου.

 

και μετά όμως λέμε πως ο έρωτας δεν παίζει ρόλο ε?
ΣΟΥΜΠΑ η Σουζάνα ,θεά σουμπιτσα η Νανα.... 

 

Απάντηση: Urban M/s

Όλα όσα επακολούθησαν μετά από εκείνο τηλεφώνημα είναι η επανάληψη
της κλασσικής ανθρώπινης ιστορίας όπου κάποιος, μια ωραία πρωία,
σε βρίσκει μπόσικο, φέρνει ό, τι σκουπίδια του περισσεύουν στην πόρτα σου
και τα πετάει, εσύ ανύποπτος αποφασίζεις να καθαρίσεις το κατώφλι σου
απ΄τα απορρίμματα, μετά βγαίνεις στους δρόμους και αρχίζεις να καθαρίζεις
ό,τι περισσεύει του καθενός, επειδή διατίθεσαι – και σ΄έχει πιάσει και το ηρωικό σου-
και στο τέλος βρίσκεται ο καθένας με τα σκουπίδια που του πρέπουν
(και θα τον έπνιγαν έτσι κι΄αλλλιώς είτε καθάριζες εσύ είτε όχι),
ανάλογα με το πόσο βρωμύλος ήταν κι΄εσύ να ΄χεις φάει τη μπόχα ολονών
και κατηγορούμενος.
Ας πρόσεχες…
Το τι συνέβη, σε πρώτη ανάγνωση, λίγη μόνο σχέση έχει με το bdsm ή το γάμο.
Κυρίως με το πρώτο. Οπότε και δεν έχει νόημα να εμβαθύνω σε λεπτομέρειες.
Στη διάρκεια όμως των επομένων χρόνων που ξεδιπλώθηκε όλη εκείνη η ιστορία έμαθα κάποια βασικά μαθήματα, από αυτά που πληρώνεις ακριβά δίδακτρα για να στα μάθουν.
Όπως:
- Οι άνθρωποι κατά βάθος δεν είναι κακοί αλλά όταν ζορίζονται –είτε από μόνοι τους, είτε από άλλους παράγοντες- δείχνει ο καθένας το χαρακτήρα του και πολλοί από αυτούς γίνονται τόσο ανόητοι ώστε για να αντέξουν τους εαυτούς τους επιλέγουν να ζουν σε ηθελημένη, εικονική πραγματικότητα.
- Ό,τι , μα ό,τι κι΄αν κάνεις σε αυτή τη ζωή εθελοντικά, δεν θα περιμένεις ποτέ να στο αναγνωρίσουν. Θα απογοητευτείς.
- Έχε πάντα υπ΄όψην σου ότι όταν απλώνεις το χέρι σου και ο άλλος ψάχνει από κάπου απελπισμένα να πιαστεί, είναι πιο πιθανό να στο δαγκώσει παρά να στο πιάσει.
- Κράτα πάντα κάτι για την πάρτη σου, όσο αλτρουιστής κι΄αν είσαι. Θα στεγνώσεις.
- Σπίτι με όλες τις πόρτες και τα παράθυρα τέντα, να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει, όποτε θέλει, δεν είναι σπίτι, είναι λεωφορείο.
- Μάθε την πολυτιμότερη λέξη στη ζωή: ΟΧΙ.

Αυτά και άλλα πολλά, σε πρώτη –όπως είπαμε- ανάγνωση ελάχιστη σχέση με το bdsm και το γάμο έχουν.
Σε μία δεύτερη πιθανή ανάγνωση βέβαια μπορεί να έχουν και να παραέχουν.
Όση θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν π.χ. και με το αλκοόλ, τις ουσίες ή την παράνοια.
Εξαρτάται πως θα το διαχειριστεί κανείς σε βάθος χρόνου…

Έπρεπε να έρθει εκείνη η μέρα για να αρχίσω επιτέλους να καταλαβαίνω…

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 1 του Σωτηρίου Έτους 1996

Η σιδερένια εσωτερική πόρτα κλείνει πίσω μου.
Εκατό μέτρα αυλής, καλυμμένα με 20 πόντους χιόνι με χωρίζουν από την πύλη που είχα περάσει μιάμιση ώρα νωρίτερα.
Κοιτάζω τον αριστερό καρπό μου ενώ είχα αρχίσει ήδη να τρέχω στο χιόνι.
Είχα αργήσει. Πολύ.
Το είχα καταλάβει χωρίς καν να φοράω ρολόι.
Μια φωνή από πίσω μου, μου το επιβεβαίωσε (πως δεν φορούσα ρολόι)
«Signiore! Il sua orologi!”
Γύρισα πίσω πατινάροντας.
«Grazie tanto” κραύγασα και έκανα πάλι μεταβολή.
Το μόνο που επρόκειτο να με σώσει εκείνη την ημέρα, αν και δεν το ήξερα ακόμα, ήταν ότι είχα αφήσει το σάκο με τα λιγοστά μου πράγματα (για ταξίδι αυθημερόν) στο λόμπυ του μικρού ξενοδοχείο, απέναντι από το σταθμό του τραίνου.
Κουμπώνοντας το ρολόι και ταυτόχρονα τρέχοντας, βλέπω τους δείκτες του. 12.01. (οι μπάσταρδοι οι δεσμοφύλακες είχαν παίξει με τα χρονόμετρα του Tag-Heuer).
Το τραίνο μου έφευγε για το Μιλάνο στις 12.22 ακριβώς.
Εκεί δεν είναι ΟΣΕ. Όταν λέμε 12.22, εννοούμε 12.22. Τέταρτη φορά στην Ιταλία μέσα σε ενάμιση χρόνο, το είχα εμπεδώσει.
Αν έχανα το τραίνο, έχανα και την πτήση από Μιλάνο.
Τα λεφτά μου είχαν τελειώσει, οι τελευταίες 10000 λιρέτες ίσα να πάρω ένα ταξί και το εισιτήριο του τραίνου, κάρτες όλες φορτωμένες, έμενα στο έλεος του προξενείου…
«Φφφφ….φφφφφφφφ……» είχα αρχίσει να λαχανιάζω ήδη πριν βγω στο δρόμο, μα ούτε σκέψη να κόψω ρυθμό. 12.03.
Ταξί; Ποιο ταξί;
Τη νύχτα είχε ξαφνικά χιονίσει, ελάχιστα αυτοκίνητα στους δρόμους, η απόσταση από το σιδηροδρομικό σταθμό όπως την είχα υπολογίσει πρόχειρα, κάπου στα 5-6 χιλιόμετρα. Τρέχω, τρέχω και κοιτάω πίσω μπας και περνάει ταξί. 12.04. Πανικός.
Άλλα 200 μέτρα, 300, 400, τα γόνατά μου, αγύμναστα από καιρό, αρχίζουν και βαραίνουν επικίνδυνα.
Μαθημένος τελευταία να μην λιγοψυχάω στα ζόρικα, το μυαλό έπρεπε να ξεφύγει, να λειτουργώ μηχανικά. Αν σκέφτεσαι ορισμένες φορές το τι κάνεις, την ώρα που το κάνεις, τσακίζεις. Τέτοια πολυτέλεια δεν είχα εκείνη τη στιγμή.
Ο εγκέφαλος δεν σε ρωτάει τι θέλεις να δεις, σου προβάλει το έργο μόνος του, είναι μάλλον μια από τις ανεξερεύνητες λειτουργίες του υπόλοιπου 96% του μυαλού μας που οι επιστήμονες παίρνουν όρκο πως αφήνουμε συνήθως ανεκμετάλλευτο.
Το έργο που διάλεξε ο εγκέφαλό μου να μου δείξει ήταν ο …Σημίτης.
Δύο μέρες πριν, στο Ελληνικό, άλλη μια από τις πολλές ματαιώσεις πτήσεων της Ολυμπιακής και αντί το αεροπλάνο να φύγει στις 8.20 θα πετάγαμε στις 11.30.
Όλο το πλάνο του 24ωρου ταξιδιού-αστραπή για να είμαι στη δίκη του Πέτρου, την τρίτη στη σειρά, είχε πάει περίπατο.
Ένας Ιταλιάνος, που είχαμε πιάσει την κουβέντα περιμένοντας, με συμπάθησε.
Είχε εισιτήριο business class και πρόσβαση στο σαλόνι διακεκριμένης της Ολυμπιακής.
Τρώγοντας καναπεδάκια είχα την τύχη να απολαύσω τον τότε πρωθυπουργό σε απ΄ευθείας μετάδοση από τη Βουλή να λέει το περίφημο «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» για τα Ίμια.
Νοιώθοντας εθνικά επαρκής είχα πετάξει για Μιλάνο αργότερα για να βουτήξω στα δικά μου σκατά..
Φαίνεται ότι δεν μου είχε καθίσει και τόσο καλά στο πίσω μέρος του από τότε, οπότε και το διάλεξε ο εγκέφαλος να μου το κάνει replay δύο μέρες αργότερα, εκείνη τη δεδομένη ώρα για να μην κόψω ταχύτητα.
Είμαστε απίστευτα κατασκευασμένα ζώα, όποιος κι΄αν μας κατασκεύασε! Σωστά;
Τα πόδια όμως τελικά διαφωνούσαν. Περισσότερο ατελή απ΄το μετωπιαίο λοβό, σας λέω αλήθεια, τους έκανα test-drive.
Παρέδωσαν. Βίωσα κυριολεκτικά το «μου κόπηκαν τα γόνατα». Δε τα ένοιωθα άλλο.
Ούτε ένα χιλιόμετρο και άρχισα να περπατάω.
«ΦΦφφφ……….φφφφφφφφφφφφφ…………» κάπνιζα στην παγωνιά. 12.08.
Απελπισία.
Στον πολιτισμένο κόσμο τα αυτοκίνητα σταματούν στις διαβάσεις.
Διάβαση εγώ δεν έβλεπα, 20 πόντοι χιόνι, όμως το περιπολικό της τοπικής αστυνομίας σταμάτησε. Ο οδηγός ήξερε.
Μη με ρωτάτε πως και γιατί, βρέθηκα με τα δύο χέρια πάνω στο καπό του Φίατ να τους εκλιπαρώ στα κουτσά ιταλικά να με πάνε στο σταθμό.
Με νοήματα με απέρριψαν.
Ξανατρέχω, είχα πάρει μερικά μέτρα αναστολή ακόμα από τα πόδια μου. 12.10.
Ταξί πουθενά, τρέχω, τρέχω… βουλιάζει το άρβυλο στο χιόνι.
12.14. Τέρμα τα δίφραγκα. Περπατάω πια. Κάπου 500 μέτρα πριν τη μάντρα του Σιδηροδρομικού σταθμού. Από κει και πέρα περπατάς παράλληλα για 2 χιλιόμετρα μέχρι την είσοδο. Κι΄έπρεπε πρώτα να πάρω και το σάκο…
΄Ηξερα πως το παιχνίδι ήταν χαμένο, αλλά δεν το έβαζα κάτω μη έχοντας άλλη επιλογή.
Όταν το παιχνίδι είναι χαμένο είχα μάθει (και αυτό με έφτασε μέχρις εδώ που σας μιλάω) ή να πέφτω κάτω να πεθάνω ή να συνεχίζω κόντρα στις πιθανότητες κι΄ό,τι βγει.
Διάλεγα πάντα το δεύτερο. Κάποιες φορές με έσωσε.
Φανάρι, διάβαση, κόκκινο.
Alfa-Romeo 154, μπλε, κόκκινη ρίγα. Της Καραμπινιερίας. Αυτοί είναι πιο ζόρικοι απ΄τους άλλους.
Τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένος και με δύσπνοια, να καπνίζω στους μείον βαθμούς, ξαναπέφτω στο καπό του περιπολικού. Ήθελα να ξαναπώ το ίδιο ποίημα για το “stazione di treno, ferrovia” και πράσιν’ άλογα αλλά δεν…
…Δεν έβγαινε… μόνο έτριζα μέσα απ΄τα πνευμόνια.
Μάλλον με έσωσε η εμφάνισή μου, ο συνοδηγός έκανε να πιάσει το πιστόλι του απ΄τη μέση αλλά ο άλλος τον κράτησε. Κατάλαβαν ότι δεν ήμουνα πρεζόνι, ούτε τρομοκράτης.
Απλά με απέπεμψαν με χειρονομίες.
Γυρνώντας το κεφάλι μου αφού ανέβηκα στο πεζοδρόμιο να συνεχίσω το σημειωτόν, τους είδα να γελάνε μεταξύ τους.
12.19. Μάντρα- μάντρα, πάσχω αξιοπρεπώς.
Δέκατη Πέμπτη και βάλε φορά που γυρίζω το κεφάλι μου πίσω στα τελευταία δύο λεπτά μπας και…
Κι΄όμως.
Εκεί που στη ζωή όλα δείχνουν χαμένα, κάτι χρωματίζει στον ορίζοντα. Κάτι κίτρινο, σαν τα τοπικά ταξί της Νοβάρα, σαν κι΄αυτό που με είχε πάει το πρωί «ιν κάρτσερε» που έλεγε κι΄ο ταρίφας.
Έβλεπα θολά, δεν ήμουν σίγουρος αλλά μάλλον. έτσι πρέπει να ήταν.
Δεν είχα διλλήματα. Αυτή τη φορά μπήκα μέσα στο δρόμο και τον έκοψα. Ξάπλωσα μπρούμυτα πάνω στο καπό, ίσως να σήκωσα και τα πόδια, πάντως θυμάμαι δεν πατούσα στο λασπόχιονο.
Συγκοπή ο Ιταλός!
Κράταγα τον καθρέφτη και τη μπετούγια μην τυχόν και φύγει πριν πηδήξω μέσα και τους ουρλιάξω.
«Al stazione!! Subitoooo!!!!”
-Μα ο σταθμός είναι εδώ! (το «εδώ ήταν 800 μέτρα παρακάτω, είχε δίκιο ο άνθρωπος).
-Γρήγορααα!! Δεν έχω χρόνο. (με ρωτάς εμένα πόση ώρα θέλω για αυτά τα γαμημένα 800 μέτρα; )
Πρώτη- δευτέρα-την τρίτη την έβαλε τσάμπα γιατί σταμάτησε.
Πήδηξα έξω πετώντας του το ένα απ΄τα δύο μου τελευταία πεντοχίλιαρα σε λιρέτες. 12.21. Ένα λεπτό και μετά το χάος.
Ο σάκος! Όρμισα στο ξενοδοχειάκι. Ο ρεσεπσιονίστ με γνώριζε, ήταν η δεύτερη φορά που έμενα στο μαγαζί, γι’ αυτό και δεν με παρεξήγησε.
Δίπλα στο desk μία πορτούλα υπηρεσίας, πίσω απ΄την πορτούλα ο σάκος, τρία μέτρα πριν το άρβυλο γλιστράει, στην ποδοσφαιρική ορολογία λέγεται τάκλινγκ, έτσι άνοιξε κι΄η πόρτα, με τάκλιγκ.
12.22 είμαι στο δρόμο. Δέκα μέτρα μετά, η είσοδος, άλλα είκοσι η πλατφόρμα(είχε σκάλες, μου θύμιζε της Θεσσαλονίκης αλλά σε μικρογραφία.
12.23 το τραίνο είχε ξεκινήσει, κι΄εγώ σπριντάρω στην πλατφόρμα.
Μια στρουμπουλή ξανθούλα έδωσε νόημα και υπόσταση στον αγώνα των προηγούμενων 23 λεπτών της ζωής μου.
Οι πόρτες ήταν ηλεκτρικές και έκλειναν αυτόματα μόλις ο τελευταίος επιβάτης τραβούσε το πόμολο. (Αβάντι πόμολο!!)
Εκείνη χαιρετούσε κάποιον από την πλατφόρμα και την κρατούσε ανοιχτή στέλνοντας φιλάκια (Βίβα λ’ αμόρε!!)
Την ζούμπηξα προς τα μέσα για να σκαρφαλώσω λίγο πριν το βαγόνι αφήσει την πλατφόρμα.
Μύριζε Ysatis, τότε ήταν της μοδός.
Κάθισα στο πρώτο κάθισμα.
Όταν πέρασε η εισπράκτορας να μου κόψει εισιτήριο, με κοίταξε και έφυγε. Γύρισε μετά από 10 λεπτά.
Κάτι θα έδειχνα φαίνεται. Ποιός ξέρει;

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Urban M/s

αγχωθηκα..αυτα τα 800 μετρα ηταν σαν να τα εκανα εγω..

 

Απάντηση: Urban M/s

Σ ευχαριστούμε πραγματικά για όσα μοιράστηκεσ μαζί μας...μας βάζεις σε σκέψεις όμως...μακάρι οι ζωές των ανθρώπων να ήταν πιο απλές δίχως να νιώθαμε πως οι επιλογές μας μας πνίγουν και το 'χάπι' να είναι κάποια άλλη κατάσταση...

 

Καταλαβαίνω τη λογική σου, (νομίζω...)
Δεν ξέρω αν αξίζει που το μοιράζεσαι μαζί μας.Βαρύ το φορτίο της κριτικής.Έχεις που έχεις το δικό σου...όπως όλοι μας άλλωστε.
Να'σαι καλά πάντως.

 

Απάντηση: Urban M/s

Το παρόν νήμα αφ ης στιγμής ξεκίνησε θα πρέπει να καταλήξει
–παρά τις όποιες διολισθήσεις- στο τέρμα.
Ειδάλλως –αν μη τι άλλο- δεν θα εκπληρώσει το μοναδικό λόγο δημιουργίας του.
Τέτοιου είδους κίνητρο (λόγος δημιουργίας) δεν είναι διατυπώσιμο με φράσεις αλλά βιώνεται εσωτερικά.
[Το τρίο πρόσωπο γραφής δεν άπτεται μεγαλοπρεπείας.
Υπάρχει για να αφήνει ανοιχτή την όποια πιθανότητα
και άλλοι κάποτε να {κατέθεσαν / πρόκειται να καταθέσουν}
παρόμοιες μαρτυρίες έχοντας παραπλήσια κίνητρα,
καθώς δεν θεωρώ ότι η εσωτερική αγωνία αποτελεί αποκλειστικό μου προνόμιο.]

Δια ταύτα

και επ΄ουδενί από οιονδήποτε σνομπισμό, ελιτισμό ή άλλο –ισμό,
δεν πρόκειται να σχολιάσω μέχρι τέλους δικές σας αντιδράσεις ή σχόλια,
χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα κρίνω ή αξιολογώ
με οποιονδήποτε διαφορετικό τρόπο από αυτούς
που ο καθένας μας συμμετέχει εδώ, έστω ως αναγνώστης.
Δηλαδή με τον δικό του προσωπικό και σεβαστό τρόπο.

 

Απάντηση: Urban M/s

Μία από τις θεωρίες που είχα αποκρυσταλλώσει στο μυαλό μου
από τη μετεφηβική –ήδη- ηλικία, ήταν αυτή:
Στα δικαστήρια, τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία ο άνθρωπος
έχει την προκλητική ευκαιρία να αναμετρηθεί με το νόημα της ζωής.
Στα δικαστήρια ενίοτε συνειδητοποιούμε το πόσο εύθραυστη
είναι η αυτοδιάθεση.
Στα νοσοκομεία, η όλη μας υπόσταση σαν όντα και δη ανθρώπινα.
Στα νεκροταφεία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη ματαιόδοξη απόχρωση
της ζωής και της ύπαρξής μας, (υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο
να περάσεις, να πιεις τον καφέ της παρηγοριάς και να την κάνεις.
Για να συνεννοούμαστε.)
Η παλέτα της ζωής μου εκείνο τον καιρό περιείχε όλα εκείνα
τα χρώματα και αποχρώσεις που προέκυπταν από αυτά.
Ασθένειες, θανάτους, φυλακές, κηδείες, μνημόσυνα,
όλα τα τετριμμένα και ανθρώπινα.
Ίσως σε μεγάλες δόσεις. Ε, εντάξει. Ο πρώτος ή ο τελευταίος;
Μία αλυσίδα γεγονότων που άργησε αρκετά να δέσει τον τελευταίο της κρίκο.
Μικρές και μεγάλες κατραπακιές που αργά ή γρήγορα καλούμαστε οι πάντες
να διαχειριστούμε. (Αρκούντως εξορθολογισμένο, στα όρια του σοφιστικέ, δεν βρίσκετε; )
Το ζήτημα είναι αλλού.
Πόσο ήμουν έτοιμος σε εκείνη ή την κάθε φάση της ζωής μου
να τα χειριστώ όλα αυτά;
Θέλετε απάντηση;
Απάντηση βγαλμένη εκ των υστέρων από θεωρία και πράξη;
Ελάχιστα!
Επειδή οι απαντήσεις στη ζωή δεν βρίσκονται –πάντα- μέσα σε βιβλία και συγγράμματα.
Επειδή η παιδεία που κληρονομήσαμε από ανιόντες και δυστυχώς
κληροδοτούμε άκριτα σε κατιόντες, δεν αρκεί.
Επειδή, προσωπικά, είχα την ατυχή τύχη οι κατοχηκόπληκτοι γονείς μου
να προσφέρουν μεν άφθονα όλα όσα είχαν εκείνοι στερηθεί,
να αγνοούν δε κάποια άλλα ουσιώδη και όχι αυτονόητα.
Επειδή όπως όλοι στην πρώτη μας νιότη δεν το βασανίζαμε και πολύ…
επειδή δεν είχαμε δασκάλους τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη…
επειδή, επειδή.
Με δύο λόγια και λαϊκά, αργεί το γλυκό να δέσει,
(άμα δέσει κι΄όταν δέσει).

Αφού ανακάλυψα την Αμερική, μπορώ τώρα να μιλήσω επί προσωπικού.

Όπως λίγο- πολύ όλοι όσοι το αποφασίσαμε κάποτε,
πήρα κι’ εγώ μια βραδιά μία ανθοδέσμη και πήγα να ζητήσω μία γυναίκα.
Από τότε και μετά δρομολογήσαμε το ευκταίο και –να τονίσω-
συνειδητά αποφασισμένο μελούμενο.
-Ποιοι;
-Εγώ, αυτή, οι γονείς, τα σόγια.
-Άλλοι;
Βεβαίως!
Ο επιπλοποιός της γειτονιάς μου, ο μπογιατζής, η ράφτρα, ο παπάς με τον καντηλανάφτη,
ο Μπάμπης στην Κηφισιά με την ορχήστρα του, η κουρτινού,
ο Σύνδεσμος Εισαγωγέων και Εμπόρων Ηλεκτρικών Συσκευών… ένα κάρο νοματαίοι.
-Άλλοι, άλλοι;
-Ε, ποιοι άλλοι; Κάτσε ρε παιδί μου να το σκεφτώ…
(τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι…) μπα! Αυτοί.
Α! Και το ξενοδοχείον «Τα πεύκα» στο Διακοφτό που πήγαμε ταξίδι του μέλιτος.
Ένα βράδυ λοιπόν, όλοι μεσ΄στην καλή χαρά, ανεβήκαμε τα σκαλιά της εκκλησιάς.
(Καλά, όχι κι΄όλοι. Η ράφτρα, ο μπογιατζής και ο ηλεκτρέμπορας
δεν ήταν καλεσμένοι, μην υπερβάλουμε κιόλας!)

Μία ωραία εσπέρα, εφτά χρόνια αργότερα, (το νούμερο δεν είναι τυχαίο, έχει πολυσήμαντες διαστάσεις),
κοιτάζεις δίπλα σου να βρεις κάποιον απ΄όλους εκείνους που τότε ήταν στην καλή χαρά και δεν βρίσκεις κανένα.
Αντ΄αυτών, συνευρίσκεσαι μετά της συζύγου σου (και αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο, μπορούσες να ήσουν και μόνος),
δύο-τριών άλλων (άγνωστων μέχρι χθες) ζευγαριών
και δύο καλοντυμένων κυριών, ψυχοθεραπευτριών-συμβούλων γάμου/αναλυτών ομάδας/MD/PhD/GPRS και δεν συμμαζεύεται (μα με τίποτα όμως),
ακούς να σου διαβάζουν (αποστηθισμένο) εγχειρίδιο χρήσης που κάποτε έγραψε ο καθηγητής Μιούλερ,
εισπράττεις επιτηδευμένο βλέμμα κατανόησης και συμπάθειας του τύπου «άσε εσύ, δεν ξέρεις, εγώ θα σου πω» (προς 80 ευρώ την ώρα)
και αισθάνεσαι σαν φριτέζα που ενώ (σύμφωνα με το owners manual του καθηγητή Μιούλερ πάντα)
θα έπρεπε να είχες τηγανίσει τις πατάτες, εσύ λειτουργείς σαν ραδιόφωνο και παίζεις Ζαμπέτα.
Πρέπει να ξαναγίνεις φριτέζα πάραυτα!! Χρααττςςςς!!! (ήχος από το single tail της κυρίας «PhD»).
Έρχεται λοιπόν το αναπόφευκτο, άκρως υπαρξιακό ερώτημα:
Που ήταν όλοι αυτοί τότε;;
Απάντηση:
Σε περιμέναν στη γωνία.
Γιατί;
Επειδή:
• Ο γάμος είναι μια παρα πολύ σοβαρή υπόθεση
για να την δρομολογήσεις με μόνους συμβούλους τους γονείς σου, τη ράφτρα και τον παπά.
• Είθισται κοινωνικώς να αντιμετωπίζεται εκ των προτέρων ως κυρίως κοσμικό-πανηγυρτζίδικο γεγονός,
κάτι σαν gala, ούτως ειπείν ως βεγγέρα
και όχι σαν μία κατάσταση όπου από τη στιγμή που οι προβολείς σβήνουν,
το ζεύγος απομένει ουσιωδώς μόνο να διαβεί τον ποταμό,
άρα θα έπρεπε να είχε λάβει τα απαραίτητα μέτρα και εξοπλισμό για κάτι τέτοιο
(εκτός από τα μέτρα για τις κουρτίνες).
• Τα ως άνω εκ των υστέρων συμπεράσματα, διαπιστωμένα και βιωματικά αποδεδειγμένα χιλιετίες τώρα,
καμία κουλτούρα και κανένα σύστημα παιδείας, καμία γαλουχία και ουδείς «ειδικός»
φρόντισαν να τα λάβουν υπ΄όψην τους, εντάσσοντας τα σε τέτοιες πρόνοιες,
ώστε να προετοιμάζονται οι άνθρωποι με τρόπους δόκιμους και αποτελεσματικούς
για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις –δεδομένες- επερχόμενες δυσκολίες.
• Η εκ των υστέρων βιομηχανία «Επισκευής Γάμου» είναι τόσο παραγωγική και προσοδοφόρα
(κάτι σαν το φυλακοβιομηχανικό σύστημα των ΗΠΑ)
που καλύτερα αποδίδει η –κυριολεκτικά- κατόπιν εορτής «καταστολή»
παρά η ρημαδοπρόληψη.
Επειδή, επειδή…..

Εγώ πού είμαι μέσα σε όλα αυτά;
ΠΑΝΤΟΥ.
Αποτελούν άλλοθι;
ΟΥΔΟΛΩΣ.
Και τώρα τι κάνουμε Μάστορα;
Σκάσε και κολύμπα!

(Ξέχασα ρε γαμώτο. Συνεχίζεται...)

 

Όλοι κολυμπάμε, άλλος βαθιά, άλλος πιο έξω, άλλος χρειάζεται μπρατσάκια.
Δεν έχεις επιλογή αλλιώς πνίγεσαι.
Η εκ των υστέρων βιομηχανία «Επισκευής Γάμου», είναι μούφα.Αν δεν μπορούμε «εμείς», δεν μπορεί κανένας...Το ραγισμένο γυαλί δεν κολλάει,πάντα ραγισμένο θα'ναι.
Οι επιλογές δικές μας.Προτιμούμε την μιζέρια,την συνήθεια,το να μείνουμε από οίκτο, στο όνομα των παιδιών,ενώ φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα βελτίωσης? (γιατί αν υπήρχε είναι άλλο θέμα)... η προτιμούμε μια νέα αρχή??? - Δύσκολο και αυτό ε? που πας πάλι ξανά απ'την αρχη μόνος-η η με παιδιά? απ'το μηδέν?
Και όλα αυτά που δημιούργησα τόσα χρόνια?να τα χαρίσω έτσι εύκολα?Μεγάλωσα κιόλας..που να τρέχω τωρα...δικηγόροι,διαζύγια,μοίρασμα περιουσίας...κάτσε εκεί που κάθεσαι...Μα πως δεν αντέχω πνίγομαι,θέλω οξυγόνο...
Όοοοχι εκεί θα κατσεις να σκάσεις.


Δύσκολα Master DO, πολύ άγχος, πολύ

ΥΣ. Δεν καταθέτω την άποψη μου, ούτε λέω τι εγώ θα έκανα (δεν έχει νόημα εξάλλου), γιατί δεν είναι γενικό το θέμα αλλά προσωπική εμπειρία.Σκέψεις πιθανές γράφω μόνο 

 

Απάντηση: Urban M/s

Κάθε άνθρωπος βαδίζει στη ζωή με ένα σάκο στις πλάτες
(το παρελθόν του) και ένα ραβδί στο χέρι (το παρόν).
Ανάλογα με το πόσο καλά ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο,
με το βήμα του, καθορίζεται και το που θα πάει και πότε θα φτάσει
(το μέλλον).
Εκείνη την εποχή το βήμα το δικό μου ήταν αρκετά ασταθές.
Ο σάκος βαρυφορτωμένος και το ραβδί λύγιζε σε κάθε βήμα.

Λένε πως η μοίρα είναι εφεύρεση των ανθρώπων που οφείλεται απλά και μόνο
στο γεγονός ότι δεν αντέχουν πως όλα στη ζωή οφείλονται σε ατελείωτες συμπτώσεις.
Στη δική μου περίπτωση ίσως και αυτό να είναι σωστό.

Πέμπτη Μαίου 14 του Σωτηρίου Έτους 1998

Είχα κλείσει περίπου έξι μήνες ως χρήστης του Ίντερνετ.
Η έξοδος κινδύνου μου εκείνη την εποχή που τα πράγματα ήταν σκούρα.
Είχα γνωρίσει αρκετό κόσμο ήδη, κυρίως αμερικανούς, είχε πλάκα.
Σε μία παλιά υπηρεσία mail πρέπει να έγραφα κάποιο e- mail
όταν κάποιος με κάλεσε να μιλήσουμε.
Για κάποιο λόγο που δεν είχα αντιληφθεί όταν ήμουν on-line
φαινόμουν και σε κάτι σαν το σημερινό Messenger. Άλλες εποχές.
«Πως με βρήκες;»
-Από τη διεύθυνση e mail σου, ανάμεσα σε διακόσιες άλλες.
-Τι σε έκανε να μου μιλήσεις;
-Το ένστικτο. Πάω πάντα με το ένστικτο.
-Πως σε λένε; (τα κλασσικά)
-Αννα. Εσένα;
-Μάκη Βατραχάκη. Από πού κρατάει η σκούφια σου;
-Είμαι Ισπανίδα, Ρωσικής καταγωγής, μένω στη Γαλλία αλλά τώρα σου μιλάω
από την Ελβετία. (ναι, καλά, κι΄εγώ είμαι ο Ναβουχοδονόσωρ.)
-Και τι κάνεις τώρα;
-Αναρρώνω από ατύχημα. Είμαι τυχερή που ζω. Εσύ;
-Εγώ είμαι μέσα στο ατύχημα. εδώ και κάτι χρόνια. Δε βαριέσαι.
-!??

Έτσι ξεκίνησε η τυχαία γνωριμία μας.
Τις πρώτες μέρες νόμιζα ότι με δούλευε με αυτά που μου έλεγε.
Τίποτα το πονηρό, απλά κουβεντιάζαμε, κουβεντιάζαμε.
Σαν παλιοί φίλοι και σχεδόν ομόφυλοι.
Όχι παρα πολύ αργότερα επιβεβαίωσα πως ό,τι μου είχε πει για εκείνη
ήταν αληθινά λέξη προς λέξη.
Δύο εβδομάδες πριν τη γνωρίσω ήταν βουτηγμένη με τα μπούνια
σε μία ψυχοφθόρα διαδικασία όπου έκλεινε μία από τις πολλές επιχειρήσεις
που είχε εδώ κι΄εκεί σ΄όλον τον κόσμο και ήταν στη διαδικασία
απόλυσης κάπου –αν θυμάμαι καλά- 350 ανθρώπων.
Θα μπορούσε να το είχε κάνει και με 350 memos αλλά προτίμησε
να τους καλέσει προσωπικά έναν-έναν στο γραφείο της,
να τους ευχαριστήσει και να δει αν θα μπορούσε να τους βολέψει
σε κάποια άλλη επιχείρησή της ή ό,τι άλλο τέλος πάντων
περνούσε από το χέρι της.
Τη δωδέκατη μέρα όπου και τερματίστηκε όλη αυτή η διαδικασία,
ράκος ψυχικά και σωματικά έλαβε στο γραφείο της μία πελώρια ανθοδέσμη
με 350 κόκκινα τριαντάφυλλα, ένα από κάθε πρώην υπάλληλό της.
Αποφάσισε πως ήθελε αέρα.
Πήγε στο αεροδρόμιο για να πετάξει με το μικρό της μονοκινητήριο
σε μια πτήση πάνω από τις Άλπεις.
Ήταν έμπειρη ερασιτέχνης πιλότος με κάπου 1200 ώρες πτήσης εκείνη την εποχή.
Όπως αποδείχτηκε αργότερα, κάποιος μεθυσμένος μηχανικός είχε ξεχάσει
να βάλει κάτι στη σωστή θέση κατά την προετοιμασία του αεροπλάνου,
πράγμα που στάθηκε μοιραίο.
Μιάμιση ώρα μετά, το αεροπλάνο παρουσίασε βλάβη, έκανε βουτιά
και τσακίστηκε σε μία ευτυχώς χιονισμένη πλαγιά των ελβετικών Άλπεων.
Το μόνο που πρόλαβε να κάνει η Άννα ήταν να εκπέμψει σήμα κινδύνου.
Οι Ελβετοί τη βρήκαν σε σχετικά καλή κατάσταση και τη μετέφεραν σε νοσοκομείο στη Γενεύη.
Εκεί διαπιστώθηκε πως εκτός από ένα δύο κατάγματα σε πόδι και χέρι
η Άννα ήταν παράλυτη από τη μέση και κάτω.
Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά και την τρίτη μέρα εκείνη κάλεσε
έναν φίλο της νευροχειρουργό από το Λος Άντζελες, κορυφαίο στο είδος.
Την εξέτασε και της έδωσε 50-50 πιθανότητες.
50% να ξαναπερπατήσει και 50% να πεθάνει στο χειρουργικό κρεβάτι.
Για έναν άνθρωπο σαν κι΄αυτή (και δεν έχω γνωρίσει και πολλούς όμοιους, τολμώ να πω)
η επιλογή ήταν ξεκάθαρη.
Δεν νοείτο ζωή για εκείνη στην αναπηρική πολυθρόνα.
Αποχαιρέτισε όλους τους δικούς της ανθρώπους που είχαν τρέξει πλάϊ της
και ζήτησε να περάσει τη νύχτα μόνη της.

Ξάγρυπνη στις 2 τα ξημερώματα έκανε να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα από το κομοδίνο.
Το πακέτο έπεσε στο πάτωμα. Έσκυψε μήπως το φτάσει με το μισό κορμί της
να λειτουργεί και βρέθηκε κι΄εκείνη κατάχαμα.
« Με είχε πιάσει τόση απελπισία και τόσος φόβος που μέσα στην τρέλα μου
έπιασα τον αναπτήρα μου και άρχισα να καίω τη σάρκα στο μπούτι μου
μπας και αισθανθώ κάτι…» μου διηγήθηκε καιρό αργότερα δια ζώσης
κι΄ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. Ήταν η πρώτη από τις δύο
συνολικά φορές που θα την έβλεπα στη ζωή μου να κλαίει,
στο roof garden του St. Georges Lycabetus έξι μήνες αργότερα.
«… το πόδι μου μαύρισε, το δωμάτιο μύρισε καμένη σάρκα, αλλά εγώ
δεν ένοιωθα απολύτως τίποτα… Τότε ήταν που ξέσπασα…
Ένα ουρλιαχτό σπαραχτικό βγήκε από μέσα μου, μία κραυγή τόσο δυνατή
που ξεσηκώθηκε το νοσοκομείο στο πόδι.»
Τη μάζεψαν σε κατάσταση υστερίας να σπαρταράει κι΄όταν
τρεις νοσοκόμοι κατάφεραν με τα πολλά να την ξαπλώσουν πάλι στο κρεβάτι
και ήρθε ο γιατρός να της κάνει ηρεμιστική ένεση, την ώρα
που έμπηγε τη βελόνα στο άλλο της παράλυτο πόδι εκείνη...
ένοιωσε το τρύπημα..»
Το σοκ είχε ενεργοποιήσει ξανάτο νευρικό της σύστημα και η εγχείρηση
δεν χρειάστηκε να γίνει ποτέ.
Ένας μεθυσμένος μηχανικός αεροσκαφών, ένας αναπτήρας,
ατελείωτη απόγνωση και …το ένστικτο μίας γυναίκας ήταν οι αφορμές
για να καταδυθώ λίγο καιρό αργότερα στα έγκατα του bdsm.
Και όχι μόνο…

(Συνεχίζεται)

 

δεν ξερω τι λενε ολοι οι αλλοι, εγω εχω ξετρελαθει με τον τροπο που γραφεις αλλα και με αυτα που γραφεις. ανυπομονω για την συνεχεια...