Verba volant, scripta manent

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

για ποιό λόγο εσύ τις μοιράζεσε ; και εσύ γράφεις προσωπικές εμπειρίες . ελπίζω όχι από εγωϊσμό/επιδειξιομανία ..!

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Για ν' αδειάζω, katerina.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

 

περιδιαβαίνω τα στενά σοκάκια μιας πόλης, με την επιθυμία να κάνω τσίσα.
βρίσκω ένα ξενοδοχείο, και ρωτάω στην Υποδοχή πού βρίσκεται η τουαλέτα και αν μπορώ να την χρησιμοποιήσω.
μου απαντά η ρεσεψιονίστ πως μπορώ να κατέβω στο υπόγειο, όπου βρίσκεται το σπα, να μπω μες τη σάουνα και να κατουρήσω εκεί.
κατεβαίνω με ανυπομονησία, γδύνομαι, τυλίγομαι με την πετσέτα (προβληματισμένη για το αν αισθάνομαι κλειστοφοβία κι αν πρόκειται να πάθω κρίση πανικού), ακουμπώ την πλάτη μου στον ψηφιδωτό τοίχο, κι αρχίζω να παίζω με το μουνί μου.
σκέφτομαι πως εφόσον αισθάνομαι τόσο έντονα την ανάγκη να κατουρήσω, πιθανότατα δεν θα χύσω ποτέ.
ξαφνικά, μπαίνουν στον χώρο δύο ζευγάρια, και αρχικά αγνοώντας με, προσπαθούν να διαλέξουν πλακάκια για ένα καινούριο σπίτι, συμμετέχοντας διαδικτυακά σ' έναν πλειστηριασμό.
εγώ από την κάψα μου, κοντεύω να ματώσω την κλειτορίδα μου, και με αποσπούν τόσο, που χαιδεύομαι χωρίς να αισθάνομαι πια καθόλου ερεθισμένη, παρόλα αυτά επιμένω να πιστεύω ότι είμαι έτοιμη για οργασμό.
κάποιος από τους άνδρες, με κοιτάζει αυστηρά, και μου λέει πως μπροστά στις τύπισσες, δεν είναι πρέπον να κάνω τέτοια πράγματα, ενώ οι άλλοι εξακολουθούν να διαλέγουν σχέδια για τα πλακάκια.
αρχίζω να αισθάνομαι ενοχές, να νιώθω βρώμικη που θέλω να χύσω εκεί μέσα, με όλους αυτούς που κάνουν τόσο σοβαρή δουλειά, κι αποφασίζω να πάω στο ντους παραδίπλα.

ξαφνικά μεταφέρομαι σ' ένα παρκάκι δίπλα σ' ένα ποτάμι, εγώ με τον σύντροφό μου και 3-4 ακόμη άτομα.
εξακολουθώ να είμαι ερεθισμένη και να κατουριέμαι.
ο δικός μου, ξεκουμπώνει το παντελόνι του, ημιξαπλωμένος στο γρασίδι, και παίζει με τον πούτσο του απλώς χαιδέυοντάς τον απαλά, και τραβώντας το δέρμα από τ' αρχίδια, χωρίς να έχει στύση.
εκνευρίζομαι με την άνεσή του, τον κοιτώ απορημένη και απαιτώ εξήγηση, καθώς αισθάνομαι ντροπιασμένη προς τους άλλους αλλά και ενοχές γιατί με καυλώνει πάρα πολύ.

το ντούς βρίσκεται μέσα σε κάτι σαν παραβάν, ακουμπώ ξανά την πλάτη στον τοίχο και ενώ κατουριέμαι θανάσιμα, προσπαθώ να χύσω.
μπαίνει στον χώρο μια τύπισσα, η οποία χωρίς να με κοιτάξει μου απευθύνεται και λέει πως ήρθε για να βάλει πλυντήριο.
φοράει μόνο μια πετσέτα.
βλέπω μέσα από το άνοιγμα της πετσέτας το μουνί της, το οποίο μοιάζει να βγήκε από τσόντα του '80, έχει μαύρες πυκνές τριχούλες και η κοιλιά της είναι τόσο μα τόσο όμορφα επίπεδη. έχω ερεθιστεί υπερβολικά και της ζητάω να μου δείξει τα βυζιά της, και μετά να μου επιτρέψει να τα χαιδέψω, ώστε να μπορέσω επιτέλους να χύσω.

ξυπνάω από οργασμό και με την αίσθηση ότι τρίβω την κλειτορίδα μου με τον μέσο και τον παράμεσο, ενώ στην πραγματικότητα το χέρι μου βρίσκεται δίπλα στο πρόσωπό μου και απλώς κουνώ τα δάχτυλα στον αέρα.
πάω στην τουαλέτα τρέχοντας, εννοείται, ν' ανακουφιστώ.

 

If you’re happy in a dream…does that count? The happiness–does it count?
— Arundhati Roy

 

Fuck you very much.

Το δωμάτιο ήταν τριγωνικό.
Ερμητικά κλειστό, χωρίς πόρτα ή κάποιο παράθυρο.
Δεν υπήρχε κάποια ένδειξη που να μαρτυρά την παρουσία ζωής εντός του. Ούτε την απουσία.
Είχε πια συνηθίσει την απόλυτη ησυχία, την απομόνωση και το σκοτάδι. Και οι σιωπές ακόμη δεν την τρόμαζαν.
Είχε καταφέρει επιτέλους να γίνει η εκείνη με τα χέρια της, η εκείνη με τα πόδια της, ψιθύριζε τα μυστικά της στα γόνατά της, τραγουδούσε στις παλάμες της και με τους μυτερούς αγκώνες της παίζανε κρυφτό.
Έπλεκε τα μακρυά μαλλιά της, και τα τύλιγε σφιχτά γύρω από τον λαιμό, φροντίζοντας πάντοτε οι τούφες στο τελείωμά τους να βρίσκονται κοντά στο πρόσωπο, για να χαϊδεύει μ' αυτές τις βλεφαρίδες της, ή τα χείλη, προσπαθώντας μ' αυτόν τον τρόπο, να εξισορροπήσει την άβολη αίσθηση του πνιγμού.
Ξάπλωνε ανάσκελα σφίγγοντας και χαλαρώνοντας γι' αμέτρητες φορές τους μύες της πλάτης, μέχρι να νιώσει το ψυχρό πάτωμα σε κάθε εκατοστό της.
Όταν ένιωθε πλήξη, ψηλάφιζε ένα ένα τα κόκαλα του κορμιού της, προσπαθώντας να τ' απαριθμήσει, μα όταν έφταινε στην λεκάνη, στους αστραγάλους, στην κλείδα άλλες φορές, τα μάτια της έλαμπαν ξαφνικά, έστρεφε το κεφάλι ψηλά τεντώνοντας τον λαιμό, και γελούσε δυνατά με κοριτσίστικη χαρά, ξεχνώντας πάντοτε σε ποιο νούμερο βρισκόταν.
Άλλες φορές έγραφε ποιήματα και στίχους πάνω στο στομάχι της ή ζωγράφιζε φιγούρες κάνοντάς τις να χορεύουν στον ρυθμό της ανάσας της, σφίγγοντας τους μύες της κοιλιάς της.
 
Με τα νύχια της χάραζε σχήματα και σύμβολα στους μηρούς της, έπειτα με τ' ακροδάχτυλά της χάιδευε το φουσκωμένο δέρμα και στοιχημάτιζε με τον χρόνο για τη διάρκειά τους. Το σύμβολο του απείρου ήταν το αγαπημένο της, το να παρακολουθεί να εξαφανίζεται σταδιακά, της έδινε τεράστια ικανοποίηση, την γοήτευαν τέτοιου είδους ασήμαντες ειρωνείες.
Αγνοούσε οποιαδήποτε μορφή ζωής εκτός του δωματίου, ο κόσμος γι' αυτή βρισκόταν στην κατάσταση υπέρθεσης.
Ο κόσμος για εκείνη ήταν νεκροζώντανος.