What I say vs How I feel

Για το δεύτερο ερώτημα σου, η απάντηση ειναι οτι δεν βρίσκω κανένα λόγο να τρίψω στα μούτρα του άλλου την αλήθεια μου, με την επίφαση της ειλικρίνειας. Τα ενδιαφέροντα μου εστιάζουν στην απολαυςη της ζωής, οχι στην σκληρότητα. Αν μου ζητηθεί η γνώμη απο εναν φίλο μου θα είμαι ειλικρινής. Αλλα δεν εχω παντιέρα μου την ειλικρίνεια. Στο πρώτο σκέλος η απάντηση ειναι οτι πέραν της λεκτικής επικοινωνίας υπαρχει και η ταυτόχρονη μη λεκτική επικοινωνία και σπάνια γίνονται παρερμηνείες αν αυτα δυο είδη συναρμοζουν.

 

Μια φράση που πηγαίνει πάρα πολύ στην εποχή μας.

 

Όταν τα συναισθήματα γίνονται σκέψεις, δεν μεσολαβεί κάποια λογική επεξεργασία, αναγκαστικά, προκειμένου να είναι δυνατό να εκφραστούν; Αλλιώς, όλοι θα εκφράζαμε τον πόνο, τον φόβο και την ανακούφιση - αυτά είναι τα βασικά συναισθήματα με τα οποία γεννιόμαστε - με άμεσα επιφωνήματα μόνον. Το συναίσθημα της χαράς π.χ. έρχεται μετά και είναι μείγμα των τριών παραπάνω συν εμπειρία και επικοινωνία με το περιβάλλον συν κάποια μορφή εκλογίκευσης, δηλαδή την ώρα που νιώθετε χαρά, την οποία και εκφράζετε άμεσα, έχει μεσολαβήσει ήδη η λογική, με πολλούς τρόπους. Αυτό δεν είναι μόνον για σας, είναι για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους στον κόσμο.

Αν η αλήθεια, δηλαδή το να επικοινωνήσετε στους άλλους την δική σας οπτική της πραγματικότητας μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση, τότε η λύση δεν είναι ο τρόπος έκφρασης ή οι επιλογές σχετικά με την ειλικρίνεια αλλά η αναζήτηση άλλης δουλειάς και κατόπιν η παραίτηση, ενδεχομένως με εξήγηση των λόγων που σας οδήγησαν σε αυτήν.

Τι εννοώ, η ειλικρίνεια είναι ένα κομμάτι ο τρόπος έκφρασης είναι άλλο, εφόσον όμως η ειλικρίνεια στα θέματα που τίθενται είναι πραγματικά στην ευχέρειά σας. Γιατί αν η ειλικρίνεια δεν είναι στην ευχέρειά σας και υπάρχει κίνδυνος απόλυσης π.χ. ή άλλοι κίνδυνοι σε άλλα είδη σχέσης, τότε αυτή η σχέση είναι καταπιεστική και σας αλλοιώνει - άλλοτε το λέγαμε "αλλοτριώνει" - και χρειάζεται να κάνετε κάτι γι αυτό. Το να δίνετε έμφαση στο πώς θα εκφραστείτε συμβαίνει σε σχέσεις που σας ταιριάζουν και εκεί παίζει ρόλο όχι μόνο το επικοινωνιακό κομμάτι, δηλαδή το να καταλάβει ο άλλος τι θέλετε να του πείτε αλλά είναι και θέμα τι σας αρέσει, πώς σας αρέσει να συμπεριφέρεστε και τι σεβασμό έχετε για τους άλλους, το τελευταίο συσχετίζεται επίσης με τον σεβασμό που οι άλλοι σας δείχνουν.

Κατά τη γνώμη μου, το σπίτι του καθένα, η εστία του είναι ο τόπος που μπορεί άφοβα και ελεύθερα να εκφράσει τα συναισθήματά του. Η σχέση με τον Κυρίαρχο είναι ένα σημαντικό κομμάτι της εστίας μου και βεβαίως θα εκφραστώ πλήρως, άφοβα και ελεύθερα, χωρίς περισσότερα φιλτραρίσματα από αυτά που κάνω για όλον τον κόσμο. Αν η επικοινωνία μεταξύ Κυρίαρχου και υποτακτικής είναι όμορφη και δεν περιέχει ξεσπάσματα π.χ. απώλεια αυτοελέγχου, διάφορα histrionics, προσβολές, μη κατανόηση στο κάτω κάτω κ.λπ. και γενικά πράγματα που αφήνουν μελανιές σε μια σχέση, είναι γιατί γίνεται μεταξύ ταιριαστών ανθρώπων που επιθυμούν πολύ ο ένας τον άλλο, που επικοινωνούν συνεχώς και που έχουν μάθει να συμπεριφέρονται με έναν ανάλογο τρόπο. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Τώρα, γιατί μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής μπορεί να φαίνεται ότι προκαλεί την ανάγκη για περισσότερα φιλτραρίσματα, ειλικρινά δεν γνωρίζω, μπορεί κάποιες φορές να είναι έτσι, όπως είπα πιο πάνω η ανθρώπινη επικοινωνία είναι πολύ λεπτή και πολύ προσωπική υπόθεση σε μια σχέση και δεν μπορώ να γνωρίζω. Ίσως πάλι να είναι επειδή αποφεύγω να "καταλαβαίνω αυτό που με βολεύει" αλλά η αλήθεια είναι ότι παραμερίζω τις ενδείξεις όταν αυτές παύουν να σώζουν τα φαινόμενα  

 

Συνηθισμένο λάθος: Μπερδεύουμε την ειλικρίνεια με την αγένεια. Παράδειγμα, ο μήτσος σου γυρίζει τ' άντερα. Τον βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο. Εκείνος το καταλαβαίνει και μιά μέρα σε πιάνει και σου ζητάει το λόγο που τον αποφεύγεις. Υπάρχουν δύο τρόποι να πεις την αλήθεια:
1) Μήτσο, είσαι αηδιαστικός και αποκρουστικός. Ενα λάθος της φύσης.
2) Δεν είναι δικό σου το πρόβλημα, αλλά δικό μου. Οταν σε βλέπω νιώθω αρνητικά συναισθήματα.

Και στις δυό περιπτώσεις λες την αλήθεια. Και μαλιστα το (2) είναι πιό κοντά στην αλήθεια από οτι το (1), γιατί έστω και αν ένας άνθρωπος στον κόσμο αγαπά το Μήτσο, τότε η δήλωση (1) είναι ψευδής. Επομένως μπορούμε να πούμε την αλήθεια χωρίς να πληγώσουμε. Γιατί απλούστατα δεν είναι Η αλήθεια, αλλά η αλήθεια ΜΑΣ.

Παρ' όλα αυτά, όπως δεν υπάρχει το απόλυτο στη φύση, έτσι και η δήλωση "είναι καλό να λέμε πάντα την αλήθεια" δεν έχει καθολική ισχύ. Παράδειγμα, ο πατέρας σου διαγνώστηκε με καρκίνο στο τελευταίο στάδιο και έχει 6 μήνες ζωής. Του το αποκαλύπτεις?
1) Ναι, εαν ξέρεις πως είναι σε ψυχολογικά σε θέση να το διαχειριστεί. Πρέπει να το ξέρει, γιατί η γνώση αυτή μπορεί να δώσει νόημα στο χρόνο που του απομένει (όπως συμβαίνει σε πολλούς καρκινοπαθείς) και επιπλέον θα έχει την ευκαιρία να κλείσει τις εκκρεμότητες πριν φύγει από τη ζωή.
2) Οχι, αν ξέρεις πως είναι τρομερά ευαίσθητος και θα φρικάρει, οπότε οι τελευταίοι μήνες της ζωής του θα είναι μιά κόλαση.

Η αλήθεια λυτρώνει. Επίσης, η απόλυτη αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια... 

 

Τι γίνεται αν μιλήσω χωρίς να έχω πρώτα νιώσει ή σκεφτεί;
Τι γίνεται αν νιώσω κάτι και το πω χωρίς πρώτα να το έχω σκεφτεί;
Τι γίνεται αν σκεφτώ κάτι και το πω, χωρίς να το έχω νιώσει;
Τι γίνεται αν νιώσω κάτι και το σκεφτώ αλλά δεν το πω ποτέ;

Θαρρώ πως η σειρά έχει ως εξής: νιώθω, σκέφτομαι, μιλάω. Σε οποιαδήποτε άλλη σειρά συμβούν (ή έστω απουσιάσει μία εκ των τριών αυτών λειτουργιών), τότε το μήνυμα που εκπέμπεται (ή δεν εκπέμπεται) είναι ψευδές.

Τα συναισθήματά μας ενσαρκώνονται, μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν, μέσα από αυτήν την ακολουθία.
Το πώς νιώθει κανείς γεννά την ανάγκη των λέξεων. Οι λέξεις είναι επίκτητος μηχανισμός του εγκεφάλου μας κι όχι της καρδιάς μας (δε νομίζω, τώρα που το σκέφτομαι, ότι η καρδιά μας έχει τίποτα το επίκτητο). Ο εγκέφαλός μας χρησιμοποιεί τις λέξεις για να μεταφράσει και να κατανοήσει το πώς νιώθουμε, και η γλώσσα μας είναι ο πομπός, που μεταφέρει απέναντι το μήνυμά μας, ώστε να το κατανοήσει ο συνομιλητής μας.
Η αλήθεια πρέπει να διέπει την όλη διαδικασία, γιατί αν σε κάποιο στάδιο αποκρύψουμε το όλον ή μέρος αυτής, τότε είναι απλό: εκπέμπουμε λάθος μήνυμα.

Ανάμεσα στο πώς νιώθω και το τι λέω, μεσολαβεί λοιπόν το κεφάλι, με τους φόβους και τους εγωισμούς του, με τις ανασφάλειές του, με τα άσχημά του και ό,τι άλλο κουβαλάει ο καθένας στην πορεία του (θέλω να πιστεύω πως στο κεφάλι μας τα κουβαλάμε τα κακά...)
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το κεφάλι μας είναι αυτό που κατανοεί, αυτό που μπορεί να εξηγήσει, να διευκρινίσει, να κριτικάρει, να φιλτράρει, να απορρίψει, να αποδεχτεί, και τόσα άλλα. Το γιατί οι περισσότεροι (εμού συμπεριλαμβανομένης) μιλούν χωρίς να νιώθουν, ή μιλούν χωρίς να σκέφτονται, ή νιώθουν και σκέφτονται χωρίς τελικά να μιλούν, νομίζω ότι είναι η εύκολη λύση και ο εύκολος δρόμος, γι' αυτό και (@Madeleine Rk) είναι σα να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα, να βρεις άνθρωπο που να εκφράζεται ειλικρινώς.

υγ.
Προσπαθώντας να γράψω τα παραπάνω, και να μην μπερδέψω την αλήθεια με την ειλικρίνεια, βρέθηκα αντιμέτωπη με την εξής συμπερασματική σκέψη: η ειλικρίνεια είναι για την αλήθεια ό,τι είναι ο έρωτας για την αγάπη. Μέσα από αυτήν μπορεί κανείς κάποια στιγμή να φτάσει στις δικές του μεγάλες αλήθειες, όπως φτάνει κανείς (καμιά φορά) μέσα από τον απόλυτο έρωτα στο όλον της αγάπης.

 

Καλό είναι να μην μπερδεύουμε την ειλικρίνεια, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο @peleas , με την αγένεια ,αλλά και τον αυθορμητισμό.
Προσωπικά θεωρώ πως η ειλικρίνεια είναι εργαλείο ,που χρησιμοποιείς η όχι, ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιδιώκεις.
Σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων είναι απαραίτητη για να δομήσεις μια ουσιαστική ,βαθειά σχέση. Κάποιες φορές ωστόσο ,κάποιες περιστάσεις,κάποιοι χειρισμοί, απαιτούν ανειλικρίνεια, αν ο σκοπός είναι να αποφευχθούν άσκοπες εντάσεις η προστριβές.
π.χ:
-Εβγαλες τα ρούχα απ'το πλυντήριο που σου΄πα;
-Αγάπη μου, πάνω που ετοιμαζόμουν να το κάνω πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο να συνεννοηθούμε ποιός θα πάει τον πατέρα για κείνη τη μαγνητική τ 'απόγευμα, πλακωθήκαμε ως συνήθως κι έφυγα μετά καρφί για τη δουλειά ,σόρυ καρδούλα μου θα τα βγάλω μόλις γυρίσω το βράδυ.
(η ειλικρινής εναλλακτική "αμαν, το ξέχασα" ως επιφέρουσα άσκοπα μούτρα ,μουρμούρα και ξινίλα πρός τι να επιδιωχθεί; )

 

Aναρωτιέμαι: things better left unsaid?


 

 

Η αλήθεια είναι μια πείνα τη νιώθω. Μη ντρέπεστε να νιώσετε. Για να πείσεις πρέπει να επικαλεστείς την λογική και το συναίσθημα, για να βρεις την αλήθεια πρέπει να αποκλείσεις τα παραπάνω δύο. Σωστά;

: )

 

Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν... Εγώ πάντως δεν θα ήθελα να ακολουθήσω την τακτική του όποιος καίγεται στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Επειδή λοιπόν με έχει παρεξηγήσει πλήθος κόσμου για την ειλικρίνεια μου και επειδή έχω το κακό να λέω αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι, αυτό που λέω σε όλους είναι να είναι ο εαυτός τους και να μην κρύβουν τίποτα. Να λένε την αλήθεια και να μην φοβούνται τίποτα... εκτός κι αν  σε βασανίζουν σε κανένα υπόγειο για να σου αποσπάσουν μυστικά... ;-) Πέρα απ' την πλάκα πάντως, υποτιμάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά τον άλλο όταν του λες ψέματα γιατί ακόμα κι αν δεν το βλέπει το ψέμα που του λες, κάποια στιγμή θα το μάθει αργά ή γρήγορα καθώς τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα... Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Κι επειδή εγώ στάθηκα πολύ άτυχος στη ζωή μου ώστε να πέσω στους λάθος ανθρώπους που μάλλον ήθελαν ψέματα να ακούνε στη ζωή τους, δεν αλλαξοπίστησα και εξακολουθώ να είμαι ειλικρινής και φιλαλήθης...

 

Εγώ πάλι ικανοποιώ τη δίψα μου για αλήθεια όσο πραγματικά επιθυμώ και νιώθω τελείως ξεδιάντροπα, φοβάμαι. Το θέμα δεν είναι η πειθώ το θέμα είναι ο τρόπος έκφρασης της αλήθειας. Η λογική και το συναίσθημα μπορεί να είναι εμπόδια μόνον όταν κάποιος νιώθει την ανάγκη να κρύψει από τον εαυτό του όχι την αλήθεια, αλλά κυρίως την πραγματικότητα.

 

Σκεφτόμουν αρκετά αυτό το θέμα. Πώς αισθάνομαι VS τι λέω...

Και σκεφτόμουν σε ποια περίπτωση ισχύει το VS μεταξύ αυτών των δυο. Υποθέτω στην περίπτωση του ψέμματος;

Είναι πεποίθηση μου ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει χωρίς να πει τι αισθάνεται, ακόμη και αν δεν το θέλει, ακόμη και αν προσπαθεί επιμελώς να το κρύψει αυτό. Ο λόγος "μιλάει" και μιλάει όχι γιατί "λέει" αλλά γιατί σημαίνει (να τιμήσουμε και την υπογραφή   ). Ίσως δεν είναι τόσο τα λόγια καθαυτά, όσο η επιλογή τους αλλά και το πώς θα ειπωθούν που αναγκαστικά "προδίδουν" ή αποκαλύπτουν το πώς αισθάνομαι εγώ που μιλάω. Ή και εγώ που γράφω (μιας που είμαστε και σε μέσον γραπτής επικοινωνίας).

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές που διαβάζω από όσους γράφουν εδώ μέσα, έχω και μια εικόνα του πώς αισθάνονται. Ίσως λίγο γενική στην αρχή ή ψήγματα τέλος πάντων του τι αισθάνονται. Αλλά το τι αισθάνονται δεν νομίζω ότι μπορεί να κρυφτεί τελικά.

Ας πούμε (και αυτό δεν ισχύει μόνον εδώ) μπορεί τα γραφόμενα κάποιου ανθρώπου να είναι σε "πρώτη" ανάγνωση μεστά ή γλυκά ή ερωτικά ή open minded αλλά στην πραγματικότητα αν τα δει κανείς λίγο πιο προσεκτικά είναι εξαιρετικά σκληρά, προδίδουν πίκρα, απογοήτευση, περιφρόνηση, πράγματα και εμπειρίες που δεν είναι βιωμένες. Και σαφέστατα το αντίστροφο.  

Η ειλικρίνεια είναι το μέτρο εκείνο που δείχνει (κατ' εμέ) την πρόθεση μας να πούμε αλήθεια.

Η αλήθεια είναι πληροφορία. Το ψέμμα ως αντίθετο της αλήθειας, ως μη αλήθεια δεν περιέχει πληροφορία άρα τι να μεταδώσεις;

Νομίζω ότι όλοι τελικά έχουμε την πρόθεση να πούμε αλήθεια. Και αυτό γιατί δεν μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για τίποτε άλλο παρά για την αλήθεια (μας). Και η αλήθεια μας θεωρώ δεν μπορεί να είναι άλλη από το πώς αισθανόμαστε απέναντι σε κάτι (ή κάποιον) που συμβαίνει, που φτάνει σε μας. Το ψέμμα τι είναι; Εκείνο που δεν αισθανόμαστε; Άρα πώς το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να το πούμε; Πρέπει να ξέρω κάτι, έστω να νομίζω ότι το ξέρω για να μιλήσω για αυτό. Άρα με κάποιο τρόπο και αυτοί που λένε ψέμματα προσπαθούν μια αλήθεια να πουν.

Και επειδή δεν κατέχει κανείς ΤΗΝ αλήθεια αλλά την αλήθεια του αναγκαστικά με κάποιο τρόπο περιγράφει το πώς αισθάνεται, θεωρώ.

Ωραιότατη αφορμή για σκέψη το θέμα